การฟ้อนเสี่ยวของคนไทยบ้านบุด

การเต้นเชอ เป็นกิจกรรมทางวัฒนธรรมอันเป็นเอกลักษณ์ เป็นการเต้นรำที่ได้รับความนิยมในชุมชนไทยในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ การเต้นเชอ มีอีกชื่อหนึ่งว่า "เซคำเคน" (การเต้นแบบถือมือ) การเต้นโซเอเป็นการแสดงความสามัคคี ความเป็นมิตร และความใกล้ชิด ถือเป็นมรดกทางวัฒนธรรมอันล้ำค่าของคนไทยที่คงอยู่มายาวนานหลายปี

ผลงานของ Phan Huy Thiep ที่ส่งเข้าประกวดภาพถ่ายและวิดีโอในอัลบั้ม "รำเซโอของคนไทยในจังหวัดบานบุด" จัดโดยกระทรวงสารสนเทศและการสื่อสาร แสดงให้เห็นว่ารำเซโอเป็นลักษณะทางวัฒนธรรมที่เป็นเอกลักษณ์ของกลุ่มชาติพันธุ์ไทยในจังหวัดบานบุด-ควนฮวา

มีต้นกำเนิดมาจากการเคลื่อนไหวที่เกี่ยวข้องกับการทำงานและการผลิตในชีวิตประจำวัน เช่น การปลูกข้าว การเกี่ยวข้าว การฝัดข้าว การตำข้าว... ผสมผสานกับเครื่องแต่งกายที่สง่างามและมีสีสัน ทำให้การเต้นรำมีความงดงามและเป็นเอกลักษณ์อย่างยิ่ง

การเต้นโซเอของไทยที่โดดเด่นที่สุดคือ การเต้นโซเอแบบ “คำเขน” (จับมือ) ซึ่งเป็นการเต้นโซเอขั้นพื้นฐานในศิลปะการเต้นรำพื้นบ้านของคนไทย ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงแรกของกระบวนการคลอดบุตร โดยมีความหมายแสดงถึงความสามัคคีในชุมชน เมื่อมีความสุข ผู้คนจะเต้นไปด้วยกัน และเมื่อเผชิญความยากลำบาก ความยากลำบาก พวกเขาก็ยังคงจับมือกันแน่นเพื่อก้าวผ่านไปด้วยกัน คนไทยมีความเชื่อว่าการรำเชอจะต้องเป็นกิจกรรมที่สนุกสนาน ยิ่งมีคนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเท่านั้น ต้นไม้ก็จะออกดอกไม้ออกผลมากขึ้น พืชผลก็จะอุดมสมบูรณ์มากขึ้น การเต้นเชอเป็นสัญลักษณ์แห่งความรักของคนไทย ไม่ว่าจะเป็นความรักในชีวิตการทำงานหนัก ไปจนถึงความรักระหว่างคู่รัก คนไทยมักจัดงานเต้นเชอในช่วงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ เทศกาลประจำฤดูกาล และเทศกาลแต่งงาน มีการเต้นรำแบบชาโอะหลายประเภท แต่ประเภทที่เก่าแก่และอยู่มายาวนานที่สุดน่าจะเป็นชาโอะวอง (xoe voong) หลังจากทำงานหนักในทุ่งนามาหลายวัน บรรยากาศคึกคักของการเต้นรำเชอรีทำให้ผู้คนลืมความเหนื่อยล้าในชีวิตประจำวันไปได้ การเคลื่อนไหวแต่ละอย่าง การเดินและการยืนแต่ละท่า รวมไปถึงวิธีที่ทีมจัดทีมเป็นรูปเป็นร่าง ล้วนแต่มีระดับและเฉดสีที่แตกต่างกันที่การเต้นโชเอะนำมาให้

เวียดนาม.vn