เผยเรื่องราวนักบินอวกาศต้อง ‘ดื่มปัสสาวะ’ บนยานอวกาศ

คนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถจินตนาการได้ว่าการทำงานของนักบินอวกาศบนยานอวกาศจะเป็นอย่างไร

สหรัฐอเมริกาเป็นหนึ่งในไม่กี่ประเทศที่เป็นผู้นำโลกในการพิชิตอวกาศและอุตสาหกรรมอวกาศ แต่ผลิตภัณฑ์ของอุตสาหกรรมนี้ และผลงานของนักบินอวกาศและผู้คนนับพันที่คอยให้บริการพวกเขา แตกต่างอย่างมากจากอุตสาหกรรมทั่วๆ ไป ซึ่งแทบไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ เมื่อมาถึงพิพิธภัณฑ์อวกาศของ NASA ในเมืองฮูสตัน รัฐเท็กซัส นักท่องเที่ยวจะได้จินตนาการว่าชาวอเมริกันพิชิตอวกาศและนำมนุษย์ไปยังดวงจันทร์ได้อย่างไร

เมื่อวันที่ 20 กรกฎาคม พ.ศ.2512 นักบินอวกาศชาวอเมริกันบนยานอะพอลโล 11 ได้ทำการทดลองบนพื้นผิวดวงจันทร์เพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับดิน อุกกาบาต การสำรวจแผ่นดินไหว สนามแม่เหล็ก และลมสุริยะ... โดยใช้สิ่งที่บรรทุกไป พวกเขาได้นำดินและหินประเภทต่างๆ น้ำหนักรวม 111 กิโลกรัมจากดวงจันทร์กลับมายังโลก

การใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่มีแรงโน้มถ่วง นักบินอวกาศจะต้องกรองปัสสาวะและของเสียอื่นๆ เพื่อให้สามารถดื่มต่อไปได้

เพื่อไปถึงดวงจันทร์ ยานอวกาศต้องใช้ความเร็ว 28,000 กม./ชม. เมื่อได้สัมผัสด้วยตัวเองในนิทรรศการ เราจะเห็นว่าการหลบหนีจากแรงโน้มถ่วงของโลก นักบินอวกาศจะต้องทำงานในสภาวะไร้น้ำหนัก ต้องรัดตัวเองไว้ในถุงนอน ออกกำลังกายทุกวันเพื่อไม่ให้กล้ามเนื้อสูญเสียความยืดหยุ่น... นอกจากนี้ยังมีเรื่องการขับถ่าย เช่น การกรองปัสสาวะและของเสียอื่นๆ เพื่อดื่มต่อไป เนื่องจากต้นทุนการนำน้ำหนักแต่ละกิโลกรัมขึ้นไปบนยานอวกาศนั้นคิดเป็นเงินหลายหมื่นเหรียญสหรัฐ

นายเจฟฟ์ โอลิเวอร์ (เมืองฮัสตัน รัฐเท็กซัส สหรัฐอเมริกา) กล่าวว่า “เมื่อเยี่ยมชมศูนย์ฝึกอบรม เราจะเห็นแท่นปล่อยยานอวกาศ กระบวนการคัดเลือก และการฝึกฝนเพื่อเป็นนักบินอวกาศที่มีข้อกำหนดและมาตรฐานที่เข้มงวดมากมาย ทั้งในด้านความแข็งแกร่งทางกายภาพ เทคนิค และทักษะ เพื่อให้สามารถทำภารกิจในแต่ละเที่ยวบินให้สำเร็จ และกลับมายังโลกได้อย่างปลอดภัย”

พื้นที่จัดนิทรรศการจัดขบวนรถไฟให้ผู้เข้าชมได้เข้าเยี่ยมชมพื้นที่ต่างๆ เช่น การจัดแสดงจรวดแซทเทิร์น 5 หรือที่เรียกอีกอย่างหนึ่งว่าจรวดดวงจันทร์ ที่บรรทุกยานอวกาศอะพอลโลและนักบินอวกาศไปยังดวงจันทร์เป็นครั้งแรก ขีปนาวุธดังกล่าวมีความยาว 111 เมตร เทียบเท่ากับความยาวสนามฟุตบอล มีน้ำหนักเกือบ 3,000 ตัน และพื้นที่ใต้ท้องสามารถบรรทุกรถบัสได้ 12 คัน

ค่าใช้จ่ายในการขนน้ำหนักแต่ละกิโลกรัมขึ้นยานอวกาศคิดเป็นเงินหลายหมื่นดอลลาร์

จรวดมีส่วนประกอบหลักสามส่วน คือ โมดูลคำสั่งพร้อมห้องโดยสารสำหรับนักบินอวกาศ 3 คน ซึ่งเป็นส่วนเดียวเท่านั้นที่ลงจอดบนพื้นโลก โมดูลบริการที่รองรับโมดูลการสั่งการด้วยระบบขับเคลื่อน พลังงานไฟฟ้า ออกซิเจน และน้ำ และโมดูลลงจอดบนดวงจันทร์

นายร็อบบิน (อาจารย์ศูนย์อวกาศนาซ่า ฮูสตัน สหรัฐอเมริกา) กล่าวว่า “ภารกิจที่สำคัญและยากที่สุดทั้งหมดต้องทำโดยนักบินอวกาศโดยตรง เพราะในเวลานั้นไม่มีคอมพิวเตอร์รองรับ พวกเขาต้องออกสู่อวกาศ ถอดโมดูลหนึ่งออก เพื่อให้โมดูลที่เหลือบินไปยังดวงจันทร์”

นักท่องเที่ยวไม่เพียงแต่สามารถชมได้เท่านั้น แต่ยังสามารถขึ้นกระสวยอวกาศและเครื่องบินโบอิ้ง 747 ที่ใช้ในการขนส่งได้อีกด้วย ที่นี่เป็นสถานที่เดียวในสหรัฐฯ ที่อนุญาตให้ผู้เยี่ยมชมเข้าไปในยานอวกาศได้

ทุกวันศุกร์ ศูนย์จะจัดให้ผู้เยี่ยมชมได้นั่งในยานอวกาศในสภาวะไร้น้ำหนัก เหมือนกับว่ากำลังเคลื่อนที่ออกไปนอกอวกาศของโลก หรือสวมชุดนักบินอวกาศ เพื่อโต้ตอบกับนักบินอวกาศของ NASA

ที่มา: https://giadinh.suckhoedoisong.vn/he-lo-chuyen-phi-hanh-gia-phai-uong-nuoc-tieu-tren-tau-vu-tru-172250303090143554.htm