กระทรวงการคลังได้ออกเอกสารสรุป ชี้แจง และรับความคิดเห็นเกี่ยวกับข้อเสนอในการจัดทำร่างกฎหมายแก้ไขและเพิ่มเติมมาตราต่างๆ จำนวน 7 มาตรา รวมถึงกฎหมายว่าด้วยการจัดเก็บภาษี

ซึ่งกระทรวงการวางแผนและการลงทุนได้เสนอให้พิจารณาชี้แจงความเหมาะสมของการแก้ไขเพิ่มเติมและเพิ่มเติมที่เสนอต่อพระราชบัญญัติการจัดเก็บภาษี มาตรา 5 วรรคสอง ที่กำหนดให้ยกเว้นความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่กรมสรรพากร เมื่อได้ปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ที่อยู่ในขอบข่ายเอกสารและประวัติผู้เสียภาษีของหน่วยงานของรัฐที่รับผิดชอบอย่างถูกต้องและครบถ้วนตามบทบัญญัติของกฎหมายที่ใช้บังคับในปัจจุบัน

ใบกำกับภาษีอิเล็กทรอนิกส์ 2.jpg
การใช้ใบแจ้งหนี้ทางอิเล็กทรอนิกส์ไม่สามารถป้องกันการฉ้อโกงและการซื้อและการขายใบแจ้งหนี้โดยธุรกิจได้ ภาพโดย : มินห์ หง็อก

กระทรวงการคลัง ชี้แจงว่า แม้ระบบใบกำกับภาษีอิเล็กทรอนิกส์จะถูกนำมาใช้งานทั่วประเทศแล้ว แต่ตำรวจยังตรวจพบกรณีการซื้อขายใบกำกับภาษีมูลค่าสูงเป็นจำนวนมาก การใช้ใบแจ้งหนี้ทางอิเล็กทรอนิกส์ไม่สามารถป้องกันการฉ้อโกงและการซื้อขายใบแจ้งหนี้ของธุรกิจได้ เนื่องจากหน่วยงานด้านภาษีไม่สามารถระบุได้ว่ากิจกรรมการค้า การนำเข้า และการส่งออกเป็นของจริงหรือไม่โดยไม่ได้ตรวจสอบและยืนยัน แม้ว่าธุรกิจจะส่งใบแจ้งหนี้ทางอิเล็กทรอนิกส์ให้กับหน่วยงานด้านภาษีก็ตาม

กระทรวงการคลังระบุว่ากฎหมายว่าด้วยการจัดเก็บภาษีไม่ได้กำหนดขอบเขตความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่ภาษีในการจัดเก็บภาษีไว้อย่างชัดเจน จนส่งผลต่อจิตวิทยาของเจ้าหน้าที่ภาษีในการปฏิบัติหน้าที่โดยเฉพาะด้านการขอคืนภาษี

เจ้าหน้าที่กรมสรรพากรไม่สามารถควบคุมข้อมูลทั้งหมดได้ ระบบอัตโนมัติไม่สามารถควบคุมลักษณะของธุรกรรมที่เกิดขึ้นจริงและการฉ้อโกงภาษีได้อย่างสมบูรณ์

กรมสรรพากรไม่มีหน้าที่ในการสืบสวน ดังนั้นการตรวจสอบกิจกรรมการค้าของผู้เสียภาษีจึงต้องใช้เวลามากและต้องประสานงานกับหน่วยงานต่างๆ มากมาย เช่น ธนาคารพาณิชย์ หน่วยงานขนส่ง ตำรวจ ศุลกากร ฯลฯ

“การจัดการเอกสารขอคืนภาษีก่อนการตรวจสอบและหลังการขอคืนภาษีต้องมีข้อกำหนดเฉพาะเกี่ยวกับความรับผิดชอบของหน่วยงานภาษี” เจ้าหน้าที่กรมสรรพากรมีหน้าที่รับผิดชอบเฉพาะข้อมูลในทะเบียนธุรกิจและข้อมูลที่หน่วยงานของรัฐที่มีอำนาจหน้าที่รับผิดชอบเกี่ยวกับการดำเนินการคืนภาษีเท่านั้น และจะไม่รับผิดชอบในกรณีที่ธุรกิจกระทำการฉ้อโกงโดยการแจ้งข้อมูลและให้ข้อมูลอันไม่สุจริตและไม่ถูกต้องจนนำไปสู่การชำระคืนภาษีสำหรับธุรกิจที่ไม่เป็นไปตามกฎระเบียบ” กระทรวงการคลังระบุความเห็น

ในความเป็นจริงแล้ว เจ้าหน้าที่ได้ตรวจพบและดำเนินการกรณีการซื้อขายใบแจ้งหนี้หลายกรณีแล้วและยังคงพบเห็นต่อไป

ในช่วงต้นเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2567 กรมสรรพากรได้ออกหนังสือแจ้งอย่างเป็นทางการฉบับที่ 3385 เกี่ยวกับการตรวจสอบและจัดการใบแจ้งหนี้ที่ผิดกฎหมายไปยังกรมสรรพากรของจังหวัดและเมืองที่บริหารโดยส่วนกลาง และกรมสรรพากรธุรกิจขนาดใหญ่

กรมสรรพากรเปิดเผยว่า ได้รับคำพิพากษาหมายเลข 115 ลงวันที่ 29 ธันวาคม 2566 จากศาลประชาชนจังหวัดฟู้โถ เกี่ยวกับผลการพิจารณาคดีชั้นต้นในคดีการค้าใบแจ้งหนี้ผิดกฎหมายที่เกิดขึ้นในจังหวัดฟู้โถและจังหวัดและเมืองอื่นๆ ทั่วประเทศแล้ว

ศาลตัดสินว่าตั้งแต่เดือนธันวาคม พ.ศ. 2563 ถึงเดือนตุลาคม พ.ศ. 2565 Nguyen Minh Tu ได้ใช้บริษัท 637 แห่งที่ถูก Nguyen Minh Tu เข้าซื้อกิจการโดยตรงหรือผ่านคนกลางเพื่อขายใบแจ้งหนี้ที่มีมูลค่าเพิ่มจำนวน 1,025,712 ใบให้กับหน่วยงานและองค์กรจำนวน 88,053 แห่งอย่างผิดกฎหมาย และจัดตั้งบริษัทการเงิน 6 แห่งเพื่อทำให้การชำระเงินผ่านธนาคารถูกกฎหมาย

กรมสรรพากรกำหนดให้กรมสรรพากรใช้ประโยชน์จากข้อมูลใบแจ้งหนี้ทางอิเล็กทรอนิกส์และรวบรวมใบแจ้งหนี้กระดาษ (ถ้ามี) ของบริษัทในรายชื่อ 637 บริษัทข้างต้น เพื่อนำมาตรการจัดการภาษีไปใช้ตามกฎหมาย กรณีพบว่าผู้เสียภาษีที่อยู่ภายใต้การบริหารจัดการของกรมสรรพากรใช้ใบกำกับภาษีของบริษัทดังกล่าวเพื่อยื่นภาษี จะมีการพิจารณาและดำเนินการเรื่องภาษีและใบกำกับภาษีให้เป็นไปตามระเบียบ

หน่วยงานภาษีดำเนินการตรวจสอบและมีรายงานสรุปทั่วไปเกี่ยวกับผลลัพธ์การประมวลผลภาษีและใบแจ้งหนี้สำหรับผู้เสียภาษีที่ใช้ใบแจ้งหนี้จาก 637 บริษัท โดยส่งสำเนาแบบกระดาษไปยังกรมสรรพากรก่อนวันที่ 31 ธันวาคม 2024 (ส่งไฟล์อ่อนไปที่ [email protected])

กระทรวงการคลังเสนอให้แก้ไขเพิ่มเติมมาตรา 5 วรรคสอง แห่งกฎหมายว่าด้วยการจัดเก็บภาษี ดังนี้

“ หน่วยงานจัดเก็บภาษีและหน่วยงานของรัฐอื่นที่ได้รับมอบหมายให้บริหารจัดการการจัดเก็บภาษี ดำเนินการบริหารจัดการภาษีให้เป็นไปตามบทบัญญัติของกฎหมายนี้และบทบัญญัติทางกฎหมายอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง โดยคำนึงถึงการเปิดเผยข้อมูล ความโปร่งใส ความเท่าเทียม และการรักษาสิทธิและผลประโยชน์ที่ถูกต้องตามกฎหมายของผู้เสียภาษี”

“เจ้าหน้าที่กรมสรรพากรมีหน้าที่จัดการบันทึกรายการภาษีให้เป็นไปตามหน้าที่และความรับผิดชอบ ปฏิบัติตามบทบัญญัติของกฎหมายว่าด้วยการจัดเก็บภาษีและกฎหมายที่เกี่ยวข้องภายในขอบเขตของบันทึกและเอกสารที่จัดทำโดยผู้เสียภาษีและเอกสารข้อมูลที่จัดทำโดยหน่วยงานของรัฐที่มีอำนาจหน้าที่เกี่ยวกับการจัดการบันทึกรายการภาษีของผู้เสียภาษี”