กาแฟยังเหลืออยู่นิดหน่อยครับ..

ฉันตื่นแต่เช้าและรดน้ำผักใบเขียวในสวน ฉันสูดอากาศบริสุทธิ์อย่างมีความสุขและเปิดโทรศัพท์อ่านบทความเกี่ยวกับกลิ่นหอมของกาแฟและชาเวียดนาม

อ่านแล้วอ่านอีกครั้ง หยุดอ่านแล้วฟัง เสียงอันชัดใสในหู สะท้อนมาจากทะเลกลิ่นชาที่อยู่ไกลออกไปบนท้องฟ้าของปิตุภูมิ ได้ยินในเสียงสะท้อนของ Trinh Cong Son ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในเว้ ไปจนถึงเสียงกระซิบที่เตือนว่ากาแฟไม่ใช่สิ่งที่ไว้จิบ กาแฟก็เหมือนกับการจูบยามเช้า แวะไปร้านที่คุ้นเคยและสัมผัสถึงจูบนั้นในกลิ่นหอมของกาแฟ...

การได้ฟังสิ่งนี้ทำให้ฉันรู้สึกหลงลืม ฉันดื่มมันเมื่อเช้านี้ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งเขียนข้อความในโทรศัพท์อยู่ในสวน: กาแฟทิ้งบางอย่างไว้... ที่จะจดจำและรัก

วันที่ลูกสาวกลับมา ฉันจึงไปขอทำงานขายกาแฟในช่วงบ่ายของวันที่ 30 ถึงวันที่ 5 เทศกาลเต๊ต หลังตรุษจีน กลับบ้านมาเรียนหนังสือ ฟังพ่อนะ ได้ยินอย่างนี้แล้วใจฉันเจ็บปวด ครอบครัวของครูมีลูกสาวสุดที่รักแต่ไม่สามารถดูแลเธอได้ จึงปล่อยให้เธอขายกาแฟรับจ้างเป็นเวลา 5 วันในช่วงเทศกาลเต๊ต ฉันอ้อนวอนขอร้องและอ้อนวอน แต่แม่บอกว่า “ให้ฉันได้สัมผัสด้วยตัวเองเถอะ สัมผัสเพื่อรู้คุณค่าของเงิน รู้จักดูแลสิ่งของต่างๆ ก่อนออกไปสู่โลกกว้าง...” ฟังภรรยาคุณแล้วพยักหน้าเห็นด้วยเล็กน้อย

ในเช้าวันแรก ตามธรรมเนียมการกลับบ้านเกิดเพื่อไปเยี่ยมหลุมศพปู่ย่า ฉันรู้สึกไม่สบายใจและรู้สึกผิด ทุกคนต่างถามว่าเด็กอยู่ไหน บอกให้ฉันขายกาแฟสิ ฉันไปขายกาแฟ พ่อแม่ฉันออกไปข้างนอกในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ฉันสำลักและไม่กล้าพูดอะไร

เช้าวันที่สองทั้งครอบครัวออกไปดื่มกาแฟกัน ดื่มที่ร้านที่สาวขายให้เช่าค่ะ ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟ ส่วนพ่อแม่ของฉันเป็นแขก

ก๋วยเตี๋ยวชามที่ยังกินไม่หมดก็เอามาทานกับพ่อแม่ครับ กล้องกำลังถ่ายอยู่ เจ้าของร้านโทรมาดุไม่ให้มานั่งกินข้าวที่โต๊ะลูกค้า ใช่ค่ะ นี่โต๊ะของคุณค่ะลูกสาว

ขายครับไม่มีเวลาทานข้าว. เส้นบะหมี่นุ่มและแฉะ พอลูกค้าสั่งอาหาร เขาก็รีบวิ่งไปเสิร์ฟและเช็ดโต๊ะด้วยเท้าที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

กาแฟทิ้งบางอย่างไว้... ที่น่าจดจำและรัก

(ส่งผลงานเข้าประกวด “ภาพประทับใจกาแฟและชาเวียดนาม” ภายใต้โครงการ “เชิดชูกาแฟและชาเวียดนาม” ครั้งที่ 2 ปี 2567 จัดโดย หนังสือพิมพ์ หงอย เหล่า ดอง )