ชีวิตของแต่ละคนก็เปรียบเสมือนประตู ไม่ว่าเราจะอยู่ข้างในหรือข้างนอก ใจของเราก็สงบสุขหรือยังเต็มไปด้วยความกังวล เมื่อท้องฟ้าและพื้นดินเต็มไปด้วยเมฆและน้ำ ความหนาวเย็นก็จะอยู่ที่นั่น เมื่อถึงปลายทาง สีสันของฤดูใบไม้ผลิที่สดชื่นก็จะเปล่งประกายอย่างสดใส ใจของเราก็จะเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้เช่นกัน
โอ้ ตรุษจีนมาแล้วจริงๆ นะ!... ( ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต )
ความหนาวเย็นในช่วงวันสุดท้ายของปีเปรียบเสมือนรอยยิ้มของหญิงสาววัยสิบแปดและยี่สิบปี ความหนาวเย็นได้แพร่กระจายไปบนท้องฟ้าและพื้นดิน ดอกไม้ผลิบานที่สดชื่น ชายหาดสีเขียว และทุ่งดินตะกอนที่ทอดยาวไปจนสุดขอบฟ้า ขณะเดินอยู่ในสายหมอก ท่ามกลางสายฝนปรอยในยามบ่ายที่ไร้ลม หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความคิดถึง ความรู้สึกคิดถึงที่เลือนลางแต่ยังคงชัดเจน ความรู้สึกคิดถึงที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำของฉัน
ความคิดถึงพาเรากลับไปสู่ตรอกซอกซอยแห่งความทรงจำในวัยเด็ก ซอยนี้เต็มไปด้วยรากไม้ พื้นที่ราบเรียบ เป็นสถานที่ที่เหมาะกับการให้เด็กๆ ในละแวกนั้นมาเล่นบ้าน ในช่วงสุดท้ายของปี เมื่อฝนตกปรอยๆ บนทุ่งดินสีอะโวคาโดที่อยู่ไกลออกไป เมื่อควายแก่ๆ นอนเอาจมูกคาบบนแผ่นไม้กลมเรียบ เด็กๆ จะใช้รากไม้ทำเป็น "แผงขายของ" และตกแต่งเป็นซุ้มเหมือนในตลาดตรุษจีน
หนานและหลานมักทะเลาะกันเรื่องการขายเครื่องเทศอยู่เสมอ พี่น้องทั้งสองใช้เวลาตลอดทั้งปีในการรวบรวมและจัดเก็บเครื่องเทศที่จำเป็นสำหรับมื้ออาหารเทศกาลเต๊ต ในบ้านเกิดของฉัน เทศกาลตรุษจีนจะขาดขาหมูตุ๋นไม่ได้ แต่ในการทำขาหมูจะต้องไม่ลืมที่จะใส่ข่าและตะไคร้ที่หั่นเป็นแว่นบางๆ ใส่ลงในหม้อ ลวกแล้วปั่นให้ได้น้ำจิ้ม กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของเครื่องเทศนี้ผสมผสานเข้ากับเนื้อเท้าหมูย่างที่นุ่มละมุน ทิ้งความรู้สึกหวานเย็นไว้ที่ปลายลิ้น พี่น้องตระกูล Nhan นำขวดเครื่องเทศขนาดเล็กที่ทำจากเปลือกส้มเขียวหวานแห้ง ใบมะนาวขูด ตะไคร้ น้ำข่า พริกชี้ฟ้า พริกชี้ฟ้า... มาวางขายที่แผงขายของ ส่วนอีกด้านหนึ่งเป็นพี่น้องตระกูล Lanh ที่มีดอกไม้ประดิษฐ์ที่ทำเองหลากหลายชนิดเพื่อจัดแสดงในช่วงเทศกาลเต๊ต ช่อดอกไม้ที่จัดเรียงจากกระดาษสี ม้วนด้วยกรรไกร และหุ้มด้วยแกนเหล็กหรือเส้นใยไม้ไผ่ที่เหลาแล้ว
กิ่งพลัมและพีชที่มีตาและน้ำค้างซึ่งตัดมาจากรากเก่าแก่หลายสิบปีอย่างเร่งรีบถูกจัดแสดงอยู่ในขวดพลาสติกที่หุ้มด้วยกระดาษสีแดงและสีเขียว “แผงขายของ” นั้นก็ถูกตกแต่งอย่างประณีตงดงาม… เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว กลุ่มคนเหล่านั้นก็ทำเป็นไปบ้านหลังนี้บ้าง บ้านหลังนั้นบ้าง โดยไม่ต่อรองราคา แต่กลับเอนกายเข้าไปดมกลิ่นหอม แล้วก็โอบไหล่กัน หัวเราะ และพูดเสียงดังว่า “โอ้ เทศกาลตรุษจีนมาถึงแล้วจริงๆ นะ!”
ตลาดทรู และตลาดโบ คือความสุขในแต่ละวันของเด็กๆ และเป็นที่รอคอยของหลายๆ หัวใจ...
ความคิดถึงพาเรากลับไปยังบ้านสามห้องที่มีหลังคาทรงหยินหยาง บ้านที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนที่เรารักเมื่อฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นผ่านตรอกซอกซอย ความทรงจำของตลาดพิเศษในปีที่ผ่านมา ตลาดที่เคยมีอยู่เมื่อนานมาแล้ว ในสมัยที่ผืนดินอันอุดมสมบูรณ์ทั้งสองฝั่งแม่น้ำโฟซางกางปีกและโบยบินไปพร้อมกับการเก็บเกี่ยวข้าวสีทอง ตลาดทรู (บัฟฟาโล) 19 แห่ง ตลาดวัว 20 แห่ง (คือ 19 และ 20 ธันวาคม) ตลาดพิเศษแห่งนั้นคือความสุขและความตื่นเต้นในแต่ละวันของเด็กๆ ความคาดหวังของหลายๆ หัวใจ ความเสียใจของคนที่อยู่ไกลบ้าน และความคาดหวังอย่างใจจดใจจ่อที่จะกลับมาอีกครั้ง ในสีแดงและเขียวของรูปปั้นแป้งข้าว ในหอคอยดอกไม้กระดาษสีสันสดใส; ในแผงขายของบั๋นดึ๊ก บั๋นเดา บั๋นคอม และเชลัม หัวใจของผู้คนล้วนเปี่ยมไปด้วยความรักและความปรารถนา ความปรารถนาความสงบสุขในความขึ้นๆ ลงๆ ของชีวิต ความปรารถนาที่จะกลับมาเมื่อท้องฟ้าและพื้นดินถูกปกคลุมไปด้วยหมอก เมื่อตลาดในวันก่อนเทศกาลตรุษจีนเต็มไปด้วยสีสันสดใสของฤดูใบไม้ผลิ
ความคิดถึงพาเอาอนุภาคตะกอนที่ตกตะกอนในแม่น้ำแห่งกาลเวลาพาเราหวนคิดถึงความรักครั้งเก่า... ( ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต )
ความคิดถึงพาเรากลับไปสู่กลุ่มควันที่ใสสะอาด ควันที่ลอยขึ้นจากหลังคาฟางของหมู่บ้าน ในตอนบ่ายของวันที่ 30 เทศกาลตรุษจีน ขณะที่ฉันกำลังยืนอยู่บนยอดเขาทับ ซึ่งเป็นที่พักผ่อนของบรรพบุรุษของเรา หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความคิดถึงเมื่อเห็นกลุ่มควันบาง ๆ บนหลังคา ตั้งแต่เมื่อไรเราถึงไม่ได้กลิ่นเผ็ดๆ นั่นอีก ตั้งแต่เมื่อไรที่ภาพครอบครัวมารวมตัวกันรอบกองไฟ ข้างตะกร้าไม้ไผ่เงาวับ กินซุปปูที่ปรุงด้วยขนุนอ่อนก็ไม่มีอีกแล้ว เป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่สามารถเก็บใบไม้ในตอนบ่ายที่มีลมแรงได้ และฉันก็ไม่สามารถโน้มตัวไปพร้อมกับเพื่อนๆ และกระโดดข้ามกองใบไม้ที่มีกลิ่นหอมได้ กลิ่นหอมที่พิเศษและน่าตื่นเต้นคือกลิ่นหอมอันสงบเงียบของวันเวลาที่หัวใจเรายึดไว้ และกลิ่นความคิดถึงที่ย้อนกลับคืนมาเมื่ออากาศแห้ง
เป็นช่วงปลายปีที่ท้องทุ่งเป็นสีขาวด้วยสายลมเย็นสบาย วันเวลาที่ฟ้าและดินดูเหมือนจะหมุนช้าลง ช้าลงเพื่อจดจำ ให้หัวใจเต้นแรงให้กับความรักครั้งเก่า ความรักที่เปราะบางแต่ลึกซึ้ง ให้ความอบอุ่นเพียงพอ ความรักที่เพียงพอที่จะเอาชนะพายุมากมายในชีวิตที่พลุกพล่านได้อย่างมั่นคง
เมื่อแม่น้ำเปื้อนไปด้วยละอองฝนปรอยๆ ทุ่งหญ้าก็ปกคลุมไปด้วยสีของน้ำนมอ่อน กลิ่นหอมของทุกสิ่ง หญ้าและต้นไม้ที่ผลิใบอ่อนผสมผสานกันในยามบ่ายของใบไม้ที่ร่วงหล่น ฤดูใบไม้ผลิปกคลุมไปด้วยสีฟ้าอ่อนและไหลผ่านหมู่บ้าน บ้านเรือน และมุมถนน... นั่นคือเวลาที่ความคิดถึงพาเอาอนุภาคตะกอนที่ตกตะกอนในแม่น้ำแห่งกาลเวลา พาเราย้อนกลับไปสู่ความรักครั้งเก่า
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป จำไว้!
สิ้นปี 2566
ทงพูสา
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)