เยาวชนออกจากเมืองเพื่อกลับไปสู่ชนบทเพื่อใกล้ชิดครอบครัวและมีชีวิตที่สงบสุขมากขึ้น - ภาพประกอบ: Y.TRINH
กำจัดความกดดันจากเมือง
ในระหว่างการเดินทางอันแสนลำบากจากบ้านเกิดของเขาในเมือง Rach Gia, Kien Giang ไปยังนครโฮจิมินห์เมื่อเกือบ 3 ปีก่อน Ngoc Thien ได้นำเอาความฝันถึงชีวิตที่สะดวกสบายติดตัวมาด้วย ในตอนแรกเขาทำอาชีพต่างๆ เพื่อเลี้ยงตัวเองรวมถึงทำงานเป็นคนงานโรงงานในเขต 7 ด้วย
จากนั้นโชคชะตาก็พาชายหนุ่มวัย 20 กว่าปีมาทำงานให้กับตัวแทนขายลอตเตอรี่ เจ้าของตัวแทนจำหน่ายไว้วางใจให้เขาจัดการจุดขายบนถนนโนตรังลอง (เขตบิ่ญถัน)
เขาเล่าว่า “รายได้ของผมตอนนั้นเกือบ 10 ล้านดองต่อเดือน เจ้าของยังให้ผมพักอยู่ที่ที่ผมขายอยู่ด้วย ดังนั้นผมจึงไม่ต้องเสียค่าเช่า” งานดำเนินไปอย่างราบรื่น เทียนจึงลาออกกะทันหัน ทุกคนต่างประหลาดใจ
“ผมกลับมาช่วยครอบครัว ผมเป็นพี่ชายคนรอง มีน้องอีก 3 คน คนเล็กอายุแค่ 1 ขวบ ไม่มีใครดูแล” เทียนกล่าวถึงการตัดสินใจ “กลับบ้าน” ของเขา ในช่วงแรกๆ เขารู้สึกเสียดายงานเก่าของเขาเล็กน้อย
เมื่อออกจากเมืองไปอยู่ชนบท เทียนก็ไม่ได้ทำงานชิลล์ๆ เหมือนตอนเป็นผู้จัดการลอตเตอรี่อีกต่อไป เขาช่วยพ่อแม่ขายผักที่ตลาด ล่าสุดเขาเริ่มทำงานในไซต์ก่อสร้างใกล้บ้านของเขา โดยได้รับเงินเดือน 4-5 ล้านดอง/เดือน
ด้วยความขยันขันแข็ง เทียนจึงสมัครงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านกาแฟตอนเย็น และได้รับรายได้พิเศษเดือนละ 1-2 ล้านดอง
“หลังจากออกจากไซต์ก่อสร้างในช่วงบ่าย ผมตรงไปที่ร้านกาแฟในใจกลางย่าน Rach Gia และทำงานจนถึง 22.00 น. เมื่อรวมเงินเดือนทั้งสองแล้ว ก็ยังไม่ดีเท่ากับที่ไซง่อน แต่ผมสามารถเก็บเงินได้เล็กน้อยเพื่อช่วยเหลือครอบครัวและดูแลน้องๆ” เทียนเผย
อีกสิ่งที่ทำให้เทียนรู้สึกโล่งใจเมื่อออกจากเมืองไปอยู่ชนบทคือค่าครองชีพที่ถูกลง แม่ทำอาหารกินเองไม่ต้องดื่มและกินอาหารแพงๆเหมือนสมัยอยู่เมือง
“การได้กลับมาที่นี่ก็ถือเป็นเรื่องดี เพราะผมได้ใกล้ชิดกับพ่อแม่และพี่น้อง ดังนั้นผมจึงมีความสุข และผมจะค่อยๆ หางานที่ดีกว่านี้” เทียนกล่าวอย่างมองโลกในแง่ดี
มิสไซง่อนแต่เลือกชีวิตที่มั่นคง
นายวัน เญิน (อายุ 38 ปี เจ้าของร้านทำผม เญิน ในตำบลเทิงเฟื้อก 1 อำเภอห่งงู จังหวัดด่งท้าป) ซึ่งกลับมาบ้านเกิดเป็นเวลาหลายปีแล้ว บอกว่าตอนนี้ชีวิตของเขามั่นคงแล้ว เมื่อกว่าสิบปีที่แล้วเขาได้ไปเรียนทำผมที่นครโฮจิมินห์ จากนั้นเขาเก็บเงินเพื่อเปิดร้านเสริมสวยในอำเภอฟู่ญวน
ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีจนกระทั่งเกิดการระบาดของ COVID-19 หลังจากดิ้นรนอยู่เป็นเวลาสองปี เขาเริ่มประสบปัญหาในการจ่ายค่าสถานที่และค่าใช้จ่ายอื่นๆ
นายเญินเดินทางออกจากเมืองและกลับมาเปิดร้านทำผมที่บ้านเกิดของเขาในเมืองหงงู จังหวัดด่งท้าป - ภาพโดย: Y.TRINH
เมืองให้สิ่งต่างๆ มากมายแก่เรา การอยู่ต่ออาจทำให้เขามีโอกาสมากขึ้นแต่สุดท้ายเขากลับเลือกที่จะกลับบ้าน เขาเล่าว่า “ชีวิตในไซง่อนมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ผมเคยชินกับการใช้ชีวิตในไซง่อนและคิดถึงบ้านเกิด” เนื่องจากเขาอาศัยอยู่ในเมืองนี้มานาน
หลังจากกลับมาบ้านเกิดได้ระยะหนึ่ง ในช่วงต้นปี 2566 เขาได้เปิดร้านทำผมใกล้บ้านของเขา เขาใช้ชื่อร้านเดิมเหมือนตอนที่เขาอยู่ไซง่อน
ดินแดนเก่าปฏิบัติต่อ...ผู้เฒ่าผู้แก่ เขาเล่าให้ฟังว่าเมื่ออยู่กันแบบชิวๆ ว่าในชนบทลูกค้าก็มีไม่มากเช่นกัน ในทางกลับกัน ต้นทุนสถานที่ก็ถูกกว่า “ผมมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ครอบครัวอีกครั้ง” เขากล่าว
สำหรับคนหนุ่มสาวที่ตั้งใจจะออกจากเมืองไปอยู่ชนบทนั้น เขาแนะนำว่า “ถ้ากลับไปชนบทแล้วไม่มีงานทำ จะลำบากมาก ไม่รู้จะทำอะไร แถมยังทำงานชนบทไม่ได้รายได้เท่ากับทำงานในเมืองอีกต่างหาก...”
ดังนั้นหากต้องการกลับไปใช้ชีวิตบ้านเกิดเยาวชนต้องคิดให้รอบคอบโดยคำนึงถึงข้อดีข้อเสีย
เตรียมทุกอย่างให้พร้อมก่อนออกจากเมือง
ด้วยแนวคิดที่ต้องการเปลี่ยนแปลงสภาพแวดล้อมในการอยู่อาศัย นางสาวมี ถันห์ (อายุ 31 ปี ผู้เชี่ยวชาญด้านการสื่อสาร) กล่าวว่าเธอและสามีกำลังจัดเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างอยู่
เมื่อ 4 ปีที่แล้วพวกเขาซื้อแปลงสวนในเขตชานเมืองเมืองดาลัตและค่อยๆ ผ่อนชำระเงินกู้ที่เหลือจนหมด
งานปัจจุบันของเธอในนครโฮจิมินห์สร้างรายได้เกือบ 20 ล้านดองต่อเดือน แต่เธอสารภาพว่า “ฉันชอบชีวิตที่สงบสุข ฉันชอบอากาศเย็นสบาย ที่นั่นฉันจะทำไร่ทำนาครึ่งวัน ปลูกต้นไม้และปลูกผักบ้างเล็กน้อย”
ไม่ใช่ว่าเป็นความฝันเลย เธอบอกว่าถ้าไปเที่ยวที่ราบสูง ทั้งคู่ก็ยังต้องดูแลเรื่องการเงินต่อไป เงินอาจจะไม่ดีเท่าในเมืองแต่ก็พอเลี้ยงชีพได้ เก็บเงินไว้นิดหน่อย
“สามีฉันทำธุรกิจร่วมกัน ทุกอย่างก็ราบรื่นดี ฉันจะหางานออนไลน์ เปิดคอร์สเรียนภาษาอังกฤษ เรายังมีอพาร์ทเมนท์เล็กๆ อยู่ เราจะปล่อยเช่าที่นี่”
การหางานเป็นเรื่องยาก ฉันจึงออกจากเมืองและกลับเข้าสู่ชนบทแหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)