"ការបរបាញ់ជនជាតិបស្ចិមប្រទេស" ធ្លាប់ជាវិធីប្រកបដោយភាពច្នៃប្រឌិតក្នុងការអនុវត្តការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងមានភាពសកម្មនៅពេលរៀនភាសាអង់គ្លេស ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះវាប្រហែលជាមិនសមស្របទៀតទេទាក់ទងនឹងប្រសិទ្ធភាព និងវប្បធម៌។
Bui Minh Duc និស្សិតថ្នាក់អនុបណ្ឌិតផ្នែកទំនាក់ទំនងនៅសកលវិទ្យាល័យ Clark សហរដ្ឋអាមេរិក ចែករំលែកទស្សនៈរបស់គាត់លើ "ការបរបាញ់ជនជាតិលោកខាងលិច" ដើម្បីអនុវត្តភាសាអង់គ្លេស។
កាលពី 10-15 ឆ្នាំមុន នៅពេលដែលខ្ញុំទើបតែចាប់ផ្តើមឆ្នាំសកលវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំ "ការបរបាញ់ជនជាតិលោកខាងលិច" បានបង្ហាញខ្លួន ហើយបានក្លាយជាការពេញនិយមយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ "អ្នកបរបាញ់លោកខាងលិច" មានន័យថា អ្នកសិក្សាភាសាអង់គ្លេស ភាគច្រើនជាសិស្សដែលចង់បង្កើនជំនាញភាសាបរទេសរបស់ពួកគេ និងស្វែងរកយ៉ាងសកម្មដើម្បីធ្វើការសន្ទនាជាមួយភ្ញៀវទេសចរបរទេសដែលមកប្រទេសវៀតណាម។ នៅពេលនោះ និងសូម្បីតែឥឡូវនេះ "ការបរបាញ់ជនបស្ចិមប្រទេស" មានការពេញនិយមនៅទីក្រុងហាណូយ ជាពិសេសនៅតំបន់ Old Quarter និងបឹង Hoan Kiem ព្រោះវាទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរជាច្រើន និងមានទីធ្លាធំទូលាយសម្រាប់ជជែកកំសាន្ត។
"ការបរបាញ់សម្រាប់ជនជាតិបស្ចិមប្រទេស" មកពីគោលដៅដ៏ល្អមួយ៖ ធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវការរៀនភាសាអង់គ្លេស។ នៅពេលដែលសាលារៀនមិនអាចផ្តល់លក្ខខណ្ឌគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់អ្នកសិក្សាក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងជជែកជាមួយអ្នកនិយាយដើមកំណើត ហើយអ៊ិនធឺណិតមិនមានប្រជាប្រិយភាពដូចសព្វថ្ងៃនេះ "ការបរបាញ់សម្រាប់ជនជាតិបស្ចិមប្រទេស" គឺជាវិធីច្នៃប្រឌិតមួយសម្រាប់សិស្សានុសិស្សឱ្យសកម្មក្នុងការរៀនភាសាអង់គ្លេស។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ "ការបរបាញ់សម្រាប់ជនជាតិបស្ចិមប្រទេស" មានគុណវិបត្តិជាច្រើនហើយវាជាកំហុសមួយក្នុងការគិតថាអ្នកត្រូវតែធ្វើបែបនេះដើម្បីឱ្យពូកែភាសាអង់គ្លេស។ ការអនុវត្តនេះលែងពាក់ព័ន្ធទៀតហើយនៅថ្ងៃនេះ ហើយខ្ញុំគិតថាវាគួរតែត្រូវបានបញ្ឈប់។
ទីមួយ វិធីដែលអនុវត្តនេះត្រូវបានគេហៅថាបានលើកចិញ្ចើមជាច្រើន។ "ការបរបាញ់សម្រាប់ពួកបស្ចិមប្រទេស" ធ្វើឱ្យមនុស្សគិតថាអ្នកទេសចរជាសត្វខណៈដែលមនុស្សវ័យក្មេងដូចជាអ្នកប្រមាញ់កំពុងស្វែងរកភ្ញៀវ "លោកខាងលិច" មួយឬពីរដើម្បីជជែកជាមួយ។ ជាការពិតណាស់ ប្រសិនបើអ្នកបានឃើញទិដ្ឋភាពនេះ អ្នកនឹងឃើញថាវាស្រដៀងទៅនឹងពេលដែលយុវវ័យជាច្រើនតែងតែទៅជាក្រុមធំ ហ៊ុំព័ទ្ធអ្នកទេសចរពីរបីនាក់ ហើយសួរសំណួរជាច្រើន។
ទីពីរ មិនមែនគ្រប់ភ្ញៀវទាំងអស់ត្រៀមខ្លួនដើម្បីត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយក្រុមសិស្សចម្លែកបែបនេះទេ។ ស្ថានភាពនោះអាចធ្វើឱ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថាមិនមានសុវត្ថិភាព និងងាយរងការប្លន់ នៅពេលដែលមិនយកចិត្តទុកដាក់។ ការប្រុងប្រយ័ត្ននេះរឹតតែខ្លាំងនៅពេលដែលពួកគេស្ថិតនៅក្នុងកន្លែងដែលមិនស្គាល់។
ដោយសារពួកគេមិនស្រាវជ្រាវពីទិដ្ឋភាពដ៏រសើបនៃវប្បធម៌ជាមុន សំណួរដែលយុវជនជាច្រើនសួរគឺជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនដូចជា៖ តើអ្នកធ្វើអ្វីដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត? តើអ្នកមកពីណា? តើអ្នករៀបការហើយឬនៅ? ប្រជាជនវៀតណាមអាចចាត់ទុកសំណួរទាំងនេះជារឿងធម្មតា ប៉ុន្តែនៅអាមេរិក ជាធម្មតាខ្ញុំជៀសវាងការសួរសំណួរបែបនេះពីមនុស្សចម្លែក ហើយជាធម្មតាមនុស្សមិនមានទម្លាប់ឆ្លើយទៅកាន់មនុស្សចម្លែកនៅពេលឈប់ភ្លាមៗនោះទេ។
ទីបី "ការបរបាញ់សម្រាប់ជនជាតិបស្ចិមប្រទេស" មិនមែនជាមធ្យោបាយដ៏មានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការរៀនភាសាអង់គ្លេសទេបើប្រៀបធៀបទៅនឹងការខិតខំប្រឹងប្រែងដែលអ្នកបានដាក់។
ដោយសារតែនៅពេលដែលអ្នកជជែកជាមួយភ្ញៀវបរទេស អ្នកតែងតែសួរសំណួរមួយចំនួនម្តងហើយម្តងទៀត។ ភ្ញៀវជាច្រើនសុខចិត្តឆ្លើយសំណួរមួយចំនួនដូចនោះ រួចចាកចេញ ហើយអ្នកត្រូវបន្តស្វែងរកភ្ញៀវផ្សេងទៀត ដោយសួរសំណួរដដែលៗ។ ការនិយាយជាមួយជនបរទេសអាចជួយយុវជនជាច្រើនឱ្យកាន់តែមានទំនុកចិត្ត ប៉ុន្តែការកែលម្អភាសាអង់គ្លេសក្នុងស្ថានភាពបែបនេះពិតជាពិបាកណាស់។
មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ គំនិតនៃ "លោកខាងលិច" ដើមឡើយសំដៅទៅលើមនុស្សមកពីប្រទេសលោកខាងលិចជាច្រើន ហើយមិនមែនគ្រប់គ្នានិយាយភាសាអង់គ្លេសជាភាសាដំបូងរបស់ពួកគេនោះទេ។ នៅលើផ្នែកវិជ្ជមាន ការនិយាយភាសាអង់គ្លេសជាមួយមនុស្សមកពីប្រទេសផ្សេងៗអាចជួយអ្នកឱ្យយល់អំពីការបញ្ចេញសំឡេងជាច្រើន ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកចាប់ផ្តើមដំបូងដើម្បីអនុវត្តភាសាអង់គ្លេសស្តង់ដារ នេះមិនមែនជាជម្រើសដ៏ល្អបំផុតនោះទេ។
Minh Duc ក្នុងសន្និសីទអាហារូបករណ៍ Fulbright នៅទីក្រុង Atlanta សហរដ្ឋអាមេរិក ថ្ងៃទី 15 ខែកញ្ញា។ រូបថត៖ តួអក្សរដែលបានផ្តល់ឱ្យ
បើមិនមែន«តាមប្រមាញ់បស្ចិមប្រទេស»តើអ្នករៀនអាចធ្វើអ្វី?
ការអភិវឌ្ឍអ៊ីនធឺណិតជួយយុវជនជំនាន់ក្រោយឲ្យចូលប្រើប្រាស់ឯកសារសិក្សាភាសាអង់គ្លេសជាច្រើន។ កម្មវិធី និងគម្រោងជាច្រើនរបស់អង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលជួយភ្ជាប់អ្នកសិក្សាជាមួយបណ្តាប្រទេសដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេសដូចជា សហរដ្ឋអាមេរិក អូស្ត្រាលី ចក្រភពអង់គ្លេស... បណ្តាញសង្គមក៏ជួយអ្នកងាយស្រួលក្នុងការស្វែងរកមិត្តភក្តិដើម្បីអនុវត្តភាសាអង់គ្លេសជាមួយសហគមន៍បរទេសដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសវៀតណាម ដើម្បីសិក្សានៅបរទេសជាក្រុម។ ការផ្លាស់ប្តូរភាសាកាន់តែងាយស្រួលជាងមុនដោយសារអ៊ីនធឺណិត។
ការចូលរួមជាមួយក្លឹប និងអង្គការនិស្សិតក៏ជាវិធីល្អដែរ។ ក្នុងកំឡុងឆ្នាំសិក្សារបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំជាសមាជិកនៃក្លឹប Hanoikids ដែលជាក្លឹបយុវជនដែលមានជំនាញក្នុងការដឹកនាំភ្ញៀវទេសចរបរទេសជុំវិញទីក្រុងហាណូយ។ ដូច្នេះសមាជិកមិនចាំបាច់ "តាមប្រមាញ់ជនជាតិបស្ចិមប្រទេស" ប៉ុន្តែនៅតែមានឱកាសជជែកជាមួយភ្ញៀវទេសចរ។ លើកនេះបានជួយឱ្យខ្ញុំលើកកម្ពស់ភាសាអង់គ្លេសបានច្រើន។
ចំណាយពេលច្រើនក្នុងការអនុវត្តភាសាអង់គ្លេសតាមរយៈទម្រង់ផ្សេងៗដូចជា ការអានកាសែត ការមើលភាពយន្តឯកសារ និងខ្លឹមសារបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសជាដើម។ ការស្តាប់តន្ត្រី ឬមើលកុនជាធម្មតាមិនមែនជាអាទិភាពរបស់ខ្ញុំទេ ព្រោះនៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមរៀនភាសាអង់គ្លេសដំបូង វាពិតជាពិបាកស្តាប់ក្នុងបរិបទដែលមានពាក្យស្លោក និងអក្សរកាត់ជាច្រើន។
ទន្ទឹមនឹងនេះ ភាពយន្តឯកសារ និងខ្លឹមសារបង្រៀនជារឿយៗប្រើប្រាស់ភាសាអង់គ្លេសបែបសិក្សា ជាមួយនឹងសំឡេង និងល្បឿនសមរម្យសម្រាប់អ្នកស្តាប់។ ស្រដៀងនឹងការមើលភាពយន្ត ការជ្រើសរើសកាសែតបរទេសធំៗដែលមានភាសាងាយយល់ ដូចជា New York Times, Reuters... ក៏ជួយអ្នករៀនភាសាអង់គ្លេសកាន់តែងាយស្រួលផងដែរ។
នៅប្រទេសវៀតណាមនាពេលនេះ កម្មវិធីផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៌ក៏កាន់តែមានប្រជាប្រិយភាពផងដែរ។ យុវជនមានឱកាសជាច្រើនក្នុងការចូលរួមក្នុងសិក្ខាសាលា និងផ្លាស់ប្តូរជាមួយនិស្សិតអន្តរជាតិ។ ស្ថានទូតក៏រៀបចំសកម្មភាពផ្លាស់ប្តូរភាសាជាទៀងទាត់ផងដែរ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ទាំងនេះគឺជាវិធីហាត់ភាសាអង់គ្លេសឱ្យមានប្រសិទ្ធភាពដោយមិនធ្វើឱ្យអ្នកណាមានអារម្មណ៍មិនស្រួលខ្លួន។
Bui Minh Duc
ប្រភពតំណ
Kommentar (0)