กลางทุ่งนาใจคิดถึงบ้าน

ฉันเกิดในชนบท เติบโตในชนบท และใช้ชีวิตในชนบทแต่ยังคงคิดถึงบ้าน ไม่เพียงแต่เวลาคุณอยู่ไกลบ้าน คุณก็คิดถึงบ้านเช่นกัน สิ่งที่ผู้คนจดจำได้มากที่สุดคือความทรงจำ ภาพคุ้นเคยที่ค่อยๆ จางหายไปตามกาลเวลา หรือฉากเดิมๆ แต่ไม่มีคนเก่าๆ อยู่อีกแล้ว

ฉันคิดถึงถนนทรายในหมู่บ้านบ้านเกิดของฉัน เช้าตรู่ขณะที่พระอาทิตย์กำลังขึ้นสีชมพูบนแก้มทางทิศตะวันออก ฉันตื่นขึ้นอย่างง่วงนอนเมื่อแม่เรียกให้ไปทุ่งนา โอ้ ช่างเป็นความรู้สึกที่วิเศษจริงๆ ที่ได้เดินเท้าเปล่าบนถนนดิน เม็ดทรายสีขาวนุ่ม เรียบเนียน ดูเหมือนจะละลายอยู่ใต้ฝ่าเท้าเล็กๆ ฉันรักความรู้สึกเมื่อถูเท้าลงบนทราย ปล่อยให้ทรายปกคลุมเท้าทั้งเท้า และรู้สึกถึงความเย็นของทรายที่ซึมเข้าสู่ผิว ถนนในหมู่บ้านที่ฉันเคยใช้ไปโรงเรียน ต้อนวัว หรือเดินตามแม่ไปตลาดทุกวัน กลายเป็นเพียงความทรงจำไปแล้ว หมู่บ้านของฉันตอนนี้ถนนทุกสายเป็นคอนกรีตและกว้างขวาง สองข้างทางผู้คนสร้างบ้านเรือนชิดกัน รั้วสูง ประตูปิด ไม่มีดอกชบาสีแดงเป็นแถวอีกต่อไป แต่มีแต่ใบชาเขียวเป็นแถวแทน คนที่อยู่ห่างบ้านไปนานก็กลับมาเยี่ยมเยียนและชื่นชมอยู่เสมอว่าบ้านเกิดของพวกเขาสวยงามเพียงใด แต่คนที่อยู่ต่างจังหวัดอย่างฉันกลับรู้สึกว่างเปล่าและสูญเสียไป

ฉันคิดถึงทุ่งนาหลังบ้านของฉัน บ้านเกิดของฉันเป็นพื้นที่กึ่งภูเขาไม่มีทุ่งนกกระสาบินตรงหรือทุ่งนาสีเขียวกว้างใหญ่ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รักทุ่งนาของแม่ฉันนะ เด็กๆ อย่างเราสมัยก่อน นอกเวลาเรียนก็ใช้เวลาอยู่ที่ทุ่งนามากกว่าอยู่บ้าน ทุ่งนาในหมู่บ้านก็เปรียบเสมือนเพื่อนที่ดีที่คอยปกป้องเรา คอยหล่อเลี้ยงความฝันของเรา และอดทนต่อความผิดพลาดของเรา ตั้งแต่เด็ก ๆ แม่ของฉันก็อุ้มฉันไปที่ทุ่งนา ข้างหนึ่งของเสาไหล่มีตะกร้าใส่เมล็ดข้าว อีกด้านหนึ่งของเสาไหล่ก็มีฉันอยู่ ฉันเล่นคนเดียวอย่างชิลล์ ๆ ใต้ร่มเงาของต้นเอล์ม บางครั้งก็ขดตัวและเผลอหลับไปใต้ต้นเอล์มเก่า ๆ นั้น เมื่ออายุมากขึ้นอีกหน่อย ทุ่งนาในหมู่บ้านเป็นสถานที่ที่เราเล่นซ่อนหา กระโดดเชือก เล่นกลคนตาบอด ที่มีว่าวที่บรรทุกความฝันบินขึ้นไปบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ท่ามกลางควันบุหรี่ในหมู่บ้าน บางทีฉันก็นึกถึงวันเก่าๆ ที่ฉันเคยเดินเล่นไปตามทุ่งนาในหมู่บ้าน

ฉันนั่งเงียบๆ สูดกลิ่นดินชื้นๆ ที่เข้มข้น กลิ่นฉุนของโคลนอ่อนๆ นึกถึงใบหน้าที่ดำคล้ำของแต่ละคน ผมที่ไหม้แดดของตี๋และเตียว นึกถึงลูกบอลที่ทำจากใบเตยมีหนามที่ถูกโยนใส่พวกเขาจนทำให้เจ็บปวด และเสียงหัวเราะร่าเริงในยามบ่ายของชนบท ตอนนี้ฉันรอช่วงบ่ายที่อากาศแจ่มใสมาเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่มีเด็กๆ เรียกกันให้ไปเล่นที่ทุ่งนาอีกแล้ว และไม่มีใครเล่นเกมเก่าๆ อีกต่อไป ฉันนั่งอยู่ริมทุ่งนาเป็นเวลานาน ฉันเงียบงัน ทุ่งนาก็เงียบเช่นกัน มีเพียงเสียงลมพัดและเสียงคลื่นข้าวเท่านั้น เป็นครั้งคราวลมจะพัดเข้าตาทำให้ตาแดงและแสบ

ฉันจำกระท่อมของยายที่มีสวนที่มีกลิ่นหอมได้ สวนที่ฉันเคยมองว่าเป็นสมบัติล้ำค่าตลอดวัยเด็ก กลับเป็นสถานที่ที่ฉันภูมิใจพาลูกๆ ของลุงในเมืองไปอวดทุกครั้งที่กลับบ้านเกิด ลมฤดูร้อนพัดเย็นสบายมาจากทุ่งนา ลมพัดพากลิ่นหอมของเกาลัดมาสู่ความฝันยามบ่ายของเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังนอนหลับสบายตามบทกล่อมเด็กของยายของเธอ กลิ่นหอมของฝรั่งสุก ขนุนสุก ชะพลูสุก และซิมสุก แทรกซึมอยู่ในยามบ่ายของฤดูร้อน มีช่วงหนึ่งที่ฉันไม่ยอมนอนตอนเที่ยง โดยแอบตามน้องๆ ไปที่สวนหลังบ้านเพื่อปีนต้นไม้ไปเก็บฝรั่ง เราเอารอยเล็บของเราไปปิดผลฝรั่งเพื่อตรวจดูว่าผลฝรั่งสุกหรือยัง และผลที่ตามมาจากการนอนไม่หลับในตอนบ่ายคือรอยแผลเป็นยาวที่หัวเข่าจากการตกจากต้นไม้ ทุกครั้งที่ฉันมองดูแผลเป็น ฉันก็คิดถึงคุณยายและสวนนางฟ้ามาก ฉันจำก้อนหินได้ดี โถวางอยู่ข้างบ่อน้ำ และที่ปากโถ คุณยายของฉันมักจะวางเปลือกมะพร้าวเอาไว้ หลังจากเล่นเกมซนแล้ว เราก็รีบวิ่งไปที่บ่อน้ำ ตักน้ำจากโอ่งมาอาบน้ำและล้างหน้า ฉันยังจำได้ว่าข้างโถน้ำนั้น ฉันตักน้ำขึ้นมาเป็นทัพพีเพื่อเทให้คุณยายสระผม ระหว่างที่กำลังเทน้ำ ฉันก็ร้องเพลง "คุณยาย ผมของคุณขาวมาก ขาวราวกับเมฆ" ยายเสียชีวิตแล้ว สวนในวัยเด็กก็หายไปแล้ว บ่อน้ำ โถ เปลือกมะพร้าวก็ล่องลอยไปในอดีต มีเพียงกลิ่นหอมจากสวนเก่า กลิ่นหอมของต้นสบู่ที่เคยใช้สระผมยังคงติดตรึงอยู่ในใจฉัน

ฉันจำเสียงที่คุ้นเคยในวัยเด็กของฉันได้ เสียงไก่ขันในยามเช้าตรู่ เสียงลูกวัวร้องหาแม่ เสียงนกร้องผูกแม่ไว้กับเสา ขณะที่ท้องฟ้ายามบ่ายยังคงไม่สงบ เสียงร้องตะโกนว่า “ใครมีหม้อหรือกระทะอะลูมิเนียม พลาสติก หรือแตกๆ มาขายบ้าง” ในตอนเที่ยงของฤดูร้อนที่อากาศร้อนอบอ้าว ทำให้ฉันนึกถึงสมัยที่แม่ต้องแบกเกลือไปที่ที่สูงเพื่อขายด้วยจักรยานเก่าๆ ของเธอเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูพวกเรา บางครั้งในฝัน ฉันยังคงได้ยินเสียงกระดิ่งที่ทางเข้าตรอก และเสียงตะโกนว่า "ไอศกรีม ไอศกรีมอยู่ที่นี่" ฉันจำได้ว่าเด็กยากจนวิ่งออกไปพร้อมกับรองเท้าแตะชำรุด กะละมังแตก เศษโลหะ และปลอกกระสุนที่เก็บสะสมไว้ขณะต้อนวัวเพื่อแลกกับไอศกรีมเย็นๆ แสนอร่อย

ไม่เพียงแต่เวลาคุณอยู่ไกลบ้าน คุณก็คิดถึงบ้านเช่นกัน สิ่งที่ผู้คนจดจำได้มากที่สุดคือความทรงจำ ภาพคุ้นเคยที่ค่อยๆ จางหายไปตามกาลเวลา หรือฉากเดิมๆ แต่ไม่มีคนเก่าๆ อยู่อีกแล้ว ขณะเดินไปตามถนนในหมู่บ้านและนั่งอยู่ท่ามกลางชนบท ฉันก็คิดถึงวันเก่าๆ คิดถึงควันที่ลอยขึ้นมาจากห้องครัวของยายทุกเช้าและเย็น แม้รู้ว่า “พรุ่งนี้เริ่มต้นวันนี้” บ้านเกิดก็ยังคงเปลี่ยนแปลงไปมาก แต่ฉันก็หวังเพียงว่าทุกคนจะยังมีที่ในใจให้กลับไป รำลึกและรัก อยากกลับไปเมื่อไกล อยากกลับไปเมื่อมีความสุข และอยากกลับไปเมื่อทุกข์ใจยิ่งกว่า...

(อ้างอิงจาก Lam Khue/ tanvanhay.vn)

กลางทุ่งนาใจคิดถึงบ้าน