มาตรา 4 แห่งพระราชกฤษฎีกาเลขที่ 126/2020/กน-ฉป กำหนดให้มีการจัดการภาษีสำหรับผู้เสียภาษีในช่วงที่มีการหยุดดำเนินการและประกอบกิจการเป็นการชั่วคราว: ผู้เสียภาษีจะต้องแจ้งเมื่อมีการหยุดดำเนินการและประกอบกิจการเป็นการชั่วคราว ตามบทบัญญัติของมาตรา 37 แห่งพระราชบัญญัติภาษีและกฎระเบียบที่เกี่ยวข้อง

คนงาน.jpg
ภาพประกอบ : เล อันห์ ดุง

ข้อ c วรรค 2 มาตรา 1 แห่งพระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 22/2020/ND-CP แก้ไขและเพิ่มเติมวรรค 5 มาตรา 4 แห่งพระราชกฤษฎีกาฉบับที่ 139/2016/ND-CP เกี่ยวกับระดับค่าธรรมเนียมใบอนุญาตประกอบธุรกิจดังนี้ ผู้จ่ายค่าธรรมเนียมที่กำลังดำเนินกิจการอยู่และได้ส่งเอกสารไปยังหน่วยงานภาษีโดยตรงเกี่ยวกับการระงับกิจกรรมการผลิตและการดำเนินธุรกิจชั่วคราวในปีปฏิทินนั้น จะไม่ต้องชำระค่าธรรมเนียมใบอนุญาตประกอบธุรกิจสำหรับปีที่มีการระงับกิจกรรมการผลิตและการดำเนินธุรกิจชั่วคราว โดยมีเงื่อนไขว่าจะต้องส่งเอกสารที่ร้องขอให้ระงับกิจกรรมการผลิตและการดำเนินธุรกิจชั่วคราวไปยังหน่วยงานภาษีก่อนกำหนดเวลาชำระค่าธรรมเนียมตามที่กำหนด (วันที่ 30 มกราคมของทุกปี) และยังไม่ได้ชำระค่าธรรมเนียมใบอนุญาตประกอบธุรกิจสำหรับปีที่มีการระงับกิจกรรมการผลิตและการดำเนินธุรกิจชั่วคราว

บริษัทแห่งหนึ่งในฮึงเอียนที่ได้รับการยืนยันจากกรมแผนงานและการลงทุนจังหวัดฮึงเอียนให้หยุดดำเนินธุรกิจชั่วคราวตั้งแต่วันที่ 20 มกราคม 2564 ถึงวันที่ 20 มกราคม 2565 เกิดข้อสงสัยว่าบริษัทจะได้รับการยกเว้นค่าธรรมเนียมใบอนุญาตประกอบธุรกิจหรือไม่

ในการตอบคำถามขององค์กรนี้ กรมสรรพากรจังหวัดหุ่งเอียนกล่าวว่า หากบริษัทไม่ชำระค่าธรรมเนียมใบอนุญาตประกอบธุรกิจประจำปี 2564 ก็ไม่จำเป็นต้องชำระค่าธรรมเนียมใบอนุญาตประกอบธุรกิจประจำปี 2564 หากชำระเงินแล้วไม่สามารถขอคืนได้

บริษัทอื่นในฮึงเยนก็มีใบรับรองการระงับการดำเนินการชั่วคราวตั้งแต่วันที่ 24 มกราคม 2567 ถึงวันที่ 23 มกราคม 2568 และยังไม่ได้ชำระค่าธรรมเนียมใบอนุญาตประกอบธุรกิจประจำปี 2567

อย่างไรก็ตาม หน่วยงานภาษีไม่ยินยอมที่จะยกเว้นค่าธรรมเนียมใบอนุญาตประกอบธุรกิจสำหรับปี 2567 เนื่องจากระยะเวลาพักการประกอบธุรกิจโดยรวมไม่ถึง 1 ปีเต็ม (สั้นไป 1 วัน)