ສາດສະດາຈານ ເລແທງຄວາຍ ໄດ້ປະໄວ້ໃຫ້ບັນດາມວນຊົນ “ຮັກ - ສະຕິປັນຍາ - ຄວາມງາມ”

ເດືອນ ກັນຍາ ປີ 2003, ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຫາກໍ່ເຂົ້າ Sorbonne, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປເຮືອນຂອງນັກປະຫວັດສາດ Le Thanh Khoi ແລະພັນລະຍາເພື່ອມອບປື້ມທີ່ຫລານສາວຂອງລາວສົ່ງມາຈາກຮ່າໂນ້ຍ, ວັດຈະນານຸກົມ 4 ສະບັບ, ປຶ້ມຄົ້ນຄວ້າໜາແໜ້ນ.

Báo Tuổi Trẻ•24/02/2025

ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານເອກະສານສະບັບໜຶ່ງກ່ຽວກັບທ່ານ ເລແທງອີ, ພໍ່ຂອງອາຈານກອຍ, ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ອ່ານໜັງສືໃດໆຂອງຕົນ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ພຽງສັ້ນໆວ່າ ລາວແມ່ນສາດສະດາຈານຊາວ ຫວຽດນາມ ຢູ່ຕ່າງປະເທດທີ່ມີຊື່ສຽງຢູ່ຝະລັ່ງ, ເຊັ່ນ: ທ່ານ ຮ່ວາງຊວນຮັນ, ກາວຮຸຍທ້ວນ.

ເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຮັບແຂກຂອງລາວ, ຂ້ອຍບໍ່ແປກໃຈແຕ່ຮູ້ສຶກຄຸ້ນເຄີຍຍ້ອນ "ຄວາມວຸ່ນວາຍຂອງຄວາມຮູ້". ສາດສະດາຈານ ຝະລັ່ງ ແລະ ຫວຽດນາມ ຢູ່ ປາຣີ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມ ລ້ວນແຕ່ມີຫ້ອງດໍາລົງຊີວິດ “ເຕັມໄປດ້ວຍປຶ້ມ”.

ຫ້ອງນັ້ນກວ້າງໃຫຍ່ ແຕ່ຄັບແຄບ ເພາະມີປຶ້ມ, ຮູບປັ້ນ ແລະວັດຖຸບູຮານ, ບໍ່ຕ້ອງເວົ້າເຖິງຮູບແຕ້ມທີ່ປົກຄຸມຝາ.

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຂ້າພະເຈົ້າອົບອຸ່ນໃນທັນທີແມ່ນຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອ່ອນໂຍນຂອງປ້າຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມລຽບງ່າຍ, ຄວາມປະຢັດ, ແລະ ຄວາມສະຫງວນອັນບາງຢ່າງຂອງສາດສະດາຈານ Le Thanh Khoi.

ນັ້ນກໍ່ພຽງພໍສໍາລັບຂ້ອຍທີ່ຈະກັບໄປຢາມພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າເລື້ອຍໆໃນເດືອນຕໍ່ໄປ, ແລະແຕ່ລະຄັ້ງທີ່ປ້າຂອງຂ້ອຍໄດ້ກິນຫມາກໄມ້, ເຂົ້າຫນົມ, ແລະເຂົ້າຫນົມຕ່າງໆ.

ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມອ່ານປຶ້ມປະຫວັດສາດຫວຽດນາມຄື: ຫວຽດນາມ, ປະຫວັດສາດ ແລະ ອາລະຍະທຳ (1955), ປະຫວັດສາດຫວຽດນາມ ແຕ່ຕົ້ນຮອດປີ 1858 (1982), ປະຫວັດສາດ ແລະ ວິລະຊົນວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ແຕ່ຕົ້ນຮອດປະຈຸບັນ (2008).

ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍມີຊ່ອງຫວ່າງທາງດ້ານຄວາມຮູ້ຫຼາຍ, ສະນັ້ນຂ້ອຍພຽງແຕ່ຖາມຄໍາຖາມແບບສຸ່ມ, ແລະບໍ່ວ່າຈະເປັນຄໍາຖາມທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບວິຊາສະເພາະເຊັ່ນການສຶກສາຫຼືວັດທະນະທໍາ, ຄໍາຕອບຂອງລາວສະເຫມີຂະຫຍາຍໄປເຖິງປະຫວັດສາດ, ການເມືອງ, ປັດຊະຍາ, ສາດສະຫນາຫຼືສິລະປະ.

ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ຈຳຄຳເວົ້າຂອງນັກປະຫວັດສາດ Charles Fourniau ທີ່ວ່າ: “ເລແທງຄວາຍບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນນັກປະຫວັດສາດໃນຄວາມໝາຍແຄບເທົ່ານັ້ນ, ລາວມີທັດສະນະຂອງຫວຽດນາມຂອງນັກຊົນເຜົ່າ, ນັກພາສາ, ນັກແປ, ນັກວິຊາການຂົງຈື້ໃນຄວາມໝາຍອັນສູງສົ່ງຂອງຄຳສັບໃນຫວຽດນາມບູຮານ”.

ໃນສາຍຕາຂອງຂ້ອຍໃນເວລານັ້ນ, ລາວເປັນນັກປະຫວັດສາດທີ່ເລິກເຊິ່ງ. ການປຽບທຽບແລະກົງກັນຂ້າມແມ່ນຮູບແບບຄົງທີ່ຂອງແນວຄິດຂອງລາວ. ແຕ່ສອງປີຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງລາວມີວິທີຄິດສະເພາະນີ້.

ນັ້ນແມ່ນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈເຮັດປະລິນຍາເອກໃນການສຶກສາຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Paris Descartes (ປະຈຸບັນ Paris Cité).

ລາວໄດ້ສະແດງຄວາມຄິດເຫັນກ່ຽວກັບໂຄງຮ່າງທິດສະດີຂອງຂ້ອຍແລະໄດ້ຕັ້ງຄໍາຖາມໃຫ້ຂ້ອຍສືບຕໍ່ຄົ້ນຄ້ວາ. ປາກກາໝາກເຫັບສີແດງທີ່ລາວໃຊ້ເພື່ອແກ້ໄຂ ຫຼືໝາຍເຖິງແນວຄວາມຄິດກ່ຽວກັບໂຄງຮ່າງແມ່ນຍັງແຫຼມ.

ລາວເວົ້າຊ້ຳວ່າ, "ເຈົ້າຄວນຊອກຫາອາຈານຄົນອື່ນໆ ເພາະວ່າຂ້ອຍໄດ້ກິນເບັ້ຍບໍານານມາດົນເກີນໄປ ແລະບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນກັບເວລາອີກແລ້ວ!"

ແຕ່ 10 ປີຕໍ່ມາ, ໃນປີ 2014, ຜູ້ຊ່ຽວຊານຝຣັ່ງຍັງຄົງສະແຫວງຫາໃຫ້ລາວເປັນ "ທີ່ປຶກສາສູງສຸດ" ສໍາລັບກອງປະຊຸມສາກົນກ່ຽວກັບລະບົບການສຶກສາຂອງສອງທະວີບອາຊີແລະເອີຣົບທີ່ຈັດໂດຍ France Éducation International.

ໂດຍສະເພາະ, ລາວເປັນຫນຶ່ງໃນຜູ້ບຸກເບີກໃນການສອນແລະການຄົ້ນຄວ້າສາມສາຂາຍ່ອຍຂອງການສຶກສາປຽບທຽບ, ເສດຖະສາດການສຶກສາແລະການວາງແຜນການສຶກສາ.

ການເຮັດວຽກຂອງການຄົ້ນຄວ້າແລະການໃຫ້ຄໍາປຶກສາຂອງລາວໄດ້ໄປຄຽງຄູ່ກັບການພັດທະນາການສຶກສາດ້ານການສຶກສາ, ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງເສດຖະກິດຝຣັ່ງໃນ "ສາມທົດສະວັດທີ່ສະຫງ່າລາສີ" ແລະບົດບາດທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງປັນຍາຊົນຝ່າຍຊ້າຍຂອງຝຣັ່ງໃນຍຸກຫລັງສົງຄາມ.

ເປັນທີ່ປຶກສາ ແລະ ເປັນທີ່ປຶກສາອາວຸໂສຂອງອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນຫຼາຍແຫ່ງເຊັ່ນ: ອົງການ UNESCO, ໂຄງການພັດທະນາຂອງສະຫະປະຊາຊາດ, ອົງການແຮງງານສາກົນ... ເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດ, ລາວໄດ້ຄົ້ນຄວ້າ ແລະເຮັດວຽກຢູ່ຫຼາຍກວ່າ 40 ປະເທດໃນ 4 ທະວີບຄື: ອາຟຣິກາ, ເອີຣົບ, ອາຊີ ແລະ ອາເມລິກາ.

ໃນຖານະເປັນປັນຍາຊົນຝ່າຍຊ້າຍ, ດັ່ງທີ່ລາວເຄີຍຍອມຮັບວ່າ "ຂ້ອຍຄົ້ນພົບລັດທິມາກໃນຝຣັ່ງໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1950", ລາວເປັນເລຂາທິການທົ່ວໄປຂອງວາລະສານໂລກທີສາມແລະໄດ້ປະກອບສ່ວນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ການຄົ້ນຄວ້າການພັດທະນາໃນປະເທດຝຣັ່ງ.

ລາວເປັນຫນຶ່ງໃນຜູ້ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການຄົ້ນຄວ້າແລະການພັດທະນາ cradle ຂອງຊຸມປີ 1960 ແລະ 1970, ເຊິ່ງໄດ້ຝຶກອົບຮົມທີ່ປຶກສາດ້ານການສຶກສາລະຫວ່າງປະເທດສໍາລັບທັງປະເທດຝຣັ່ງແລະເອີຣົບ.

ໂລກຫຼັງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ເຂົ້າສູ່ການຟື້ນຕົວທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ການສຶກສາ ແລະ ການພັດທະນາແຮງງານ ແຕ່ຕ້ອງປະເຊີນກັບຂະບວນການຂອງການຕົກເປັນອານານິຄົມ, ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງປະຊາກອນ ແລະ ການສ້າງໂຄງສ້າງໃຫມ່.

ໃນກາງຊຸມປີ 1950, ແນວຄວາມຄິດຂອງ "ໂລກທີສາມ" ປາກົດວ່າຫມາຍເຖິງປະເທດທີ່ຊ້າຫຼືພັດທະນາຫຼືປະເທດທີ່ພຽງແຕ່ຫນີຈາກການປົກຄອງຂອງອານານິຄົມໃນທະວີບອາຊີ, ອາຟຣິກາແລະອາເມລິກາລາຕິນ.

ເວລາ ແລະ ສະຖານທີ່ທີ່ສະດວກນັ້ນ, ສົມທົບກັບກະເປົ໋າທີ່ມີຫຼາຍພາສາ ແລະ ຫຼາຍວັດທະນະທຳ, ພ້ອມກັບຄວາມຮູ້, ຄຸນສົມບັດ ແລະ ປະສົບການອາຊີບຂອງຊາວອາຊີອາໄສຢູ່ເອີຣົບ, ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ ເລແທ່ງຄອຍລອຍນ້ຳຢ່າງເສລີໃນມະຫາສະໝຸດໃຫຍ່.

ເມື່ອຂ້ອຍກາຍເປັນນັກສຶກສາປະລິນຍາເອກຢູ່ Paris Descartes, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງອາຊີບອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງລາວ ແລະ ມໍລະດົກທີ່ລາວປະໄວ້ໃຫ້ກັບພາກສະໜາມ, ໂຮງຮຽນ ແລະ ຄະນະວິຊາ.

ອາຈານຂອງຂ້ອຍຫຼາຍຄົນເປັນນັກຮຽນ ຫຼືເພື່ອນຮ່ວມງານໜຸ່ມກ່ອນລາວ. ວຽກງານຂອງລາວໄດ້ຖືກສົນທະນາໂດຍພວກເຮົາໃນການສໍາມະນາ.

ໂດຍຜ່ານສິ່ງພິມເຫຼົ່ານີ້, ລາວໄດ້ປະຕິບັດໂຄງການທີ່ສໍາຄັນ: ທິດສະດີກ່ຽວກັບການສຶກສາໃນລະດັບມະນຸດ. ການສຶກສາແມ່ນອ້າງອີງໂດຍລາວໃນຄວາມຍາວຂອງປະຫວັດສາດຂອງມະນຸດ, ໃນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ທັນສະໄຫມ.

ການນໍາໃຊ້ວິທີການ interdisciplinary ແລະຂ້າມວັດທະນະທໍາ, ລາວສະແດງໃຫ້ເຫັນບົດບາດພື້ນຖານແລະຄວາມສໍາຄັນຂອງການສຶກສາສໍາລັບນະໂຍບາຍດ້ານ endogenous ຂອງອາລະຍະທໍາ.

ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ Pierre-Louis Gauthier, ອາຈານແລະຜູ້ກວດກາທົ່ວໄປຂອງການສຶກສາ, ກ່າວກ່ຽວກັບລາວວ່າ: "ອາຊີບຂອງຜູ້ຊາຍທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ທັງເປັນພະຍານແລະຕົວແທນຂອງການສຶກສາຂອງເວລາຂອງລາວ, ໃນວົງໂຄຈອນຂອງໂລກດາວເຄາະ".

ດຽວນີ້, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໂຊກດີຫຼາຍທີ່ໄດ້ເປັນລູກຫລານຂອງລາວໃນດ້ານການສຶກສາ.

ສິບປີຕໍ່ມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນທີ່ປຶກສາດ້ານການສຶກສາ ແລະສາສະດາໃນພະແນກດຽວກັນກັບລາວ, ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Paris Descartes. ພາຍຫຼັງຫຼາຍທົດສະວັດແລ້ວ, ລຸງ ແລະ ຫຼານຊາຍກໍ່ຍັງພົບກັນເປັນບາງໂອກາດເພື່ອລົມເຂົ້າໜົມເຄັກ ແລະ ຊາ ທີ່ໄດ້ກະກຽມໂດຍປ້າ.

ໃນເວລານີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະຄົ້ນພົບເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບຈິດຕະນາການ, ຈິດວິນຍານ poetic ໃນພຣະອົງ. The Desire for Beauty (2000) ເປັນບົດເລື່ອງກ່ຽວກັບຄວາມງາມແບບປຽບທຽບ.

ຜູ້ຂຽນ ຫງວຽນທິເຟືອງ (ກາງ) ແລະ ສາດສະດາຈານ Le Thanh Khoi ແລະພັນລະຍາ.

ຈາກວັດຖຸສິລະປະຈາກຫຼາຍວັດທະນະທໍາທີ່ຕົນເອງໄດ້ຖ່າຍຮູບ ຫຼືເກັບກໍາ, ລາວໄດ້ວິເຄາະລັກສະນະທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງເສັ້ນ, ອົງປະກອບ, ສີ, ແລະຮູບຮ່າງ, ມີຄວາມໝາຍຂອງຕົນເອງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນໄດ້ລວມເອົາຄວາມເປັນເອກະພາບ ແລະ ຄວາມຫຼາກຫຼາຍໃນການປະດິດສ້າງສິລະປະຂອງມະນຸດ ແລະ ໄດ້ກໍານົດມາດຕະຖານຄວາມງາມແບບສາກົນ.

Journey into Vietnam Cultures (2001) ຫຼື A Few Steps in Yunnan (2005) ເປັນການທ່ຽວຊົມວິຖີຊີວິດທາງວິນຍານ ແລະ ວັດຖຸຂອງດິນແດນທີ່ຖືເປັນຈຸດສຳຄັນໃນປະຫວັດສາດຂອງວັດທະນະທຳອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ ຜ່ານການບັນຍາຍຂອງນັກວິຊາການທີ່ມີຄວາມຮູ້ເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບອາລະຍະທຳ Sinicized ແລະວິໄສທັດອັນເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບອາລະຍະທຳຂອງໂລກ.

Block of Love (1959) ຫຼື Storks ບິນຜ່ານທົ່ງນາ, ເພງພື້ນເມືອງ ແລະບົດກະວີຫວຽດນາມຄລາສສິກ (1995) ຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ອ່ານຄົ້ນພົບຮູບແບບການຂຽນບົດເພງ, ແບບການເລົ່າເລື່ອງທີ່ຫຼູຫຼາ ແລະ ຈິດໃຈຂອງບົດກະວີ.

ໃນເວລານີ້, ຄວາມຮູ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນເລິກເຊິ່ງກວ່າອີກ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບການປະພຶດຂອງນັກປັນຍາຊົນຫວຽດນາມທີ່ໄປຕ່າງປະເທດໃນສະຕະວັດທີ 20, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມສົນທະນາກັບລາວກ່ຽວກັບບາງຈຸດເວລາສຳຄັນໃນຊີວິດຂອງລາວ.

ພາຍຫຼັງດ້ຽນບຽນຝູ, ລາວໄດ້ຮັບຄຳເຊີນກັບຄືນຫວຽດນາມ ເພື່ອປະກອບສ່ວນໃຫ້ປະເທດ, ແຕ່ຕັດສິນໃຈຢູ່ຝະລັ່ງ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ເພິ່ນກ່າວເຖິງການເມືອງ, ເພິ່ນເວົ້າພຽງແຕ່ວ່າບ້ານເກີດເມືອງນອນແມ່ນປະຊາຊົນ, ວັດທະນະທໍານັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຢູ່ແລະຍືນຍົງຕະຫຼອດໄປ. ໃນສາຍຕາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ລາວເປັນນັກຮ້ອງເພງທີ່ມີຄວາມງາມ, ຕິດພັນກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ.

ຢູ່ໃນຫ້ອງທີ່ວຸ່ນວາຍນັ້ນ, ລາວໄດ້ຟັງຂ້ອຍບອກລາວກ່ຽວກັບຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງຊີວິດ ແລະ ຄວາມຜິດຫວັງໃນການເຮັດວຽກ. ແລະເມື່ອຂ້ອຍກ້າວອອກຈາກບ່ອນນັ້ນ, ຄວາມກັງວົນຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບຊີວິດເບິ່ງຄືວ່າຫາຍໄປ, ແລະໃນຫົວຂອງຂ້ອຍ, ເພງ "Lullaby ກັບຊີວິດ ... " ປາກົດຂຶ້ນ.

ໃນໄວໜຸ່ມ, ລາວໄດ້ສຶກສາພາສາເກຼັກ ແລະລາຕິນ, ເຊິ່ງເປັນຮາກຖານໜຶ່ງຂອງອາລະຍະທຳຕາເວັນຕົກຂອງຕາເວັນອອກໄກ, ໃນໄວໜຸ່ມ, ລາວໄດ້ສຶກສາຕົວໜັງສືຈີນ, ຮາກຖານຂອງອາລະຍະທຳຂອງຈີນຢູ່ເອີລົບຕາເວັນຕົກ.

ການກະ ທຳ ນັ້ນເບິ່ງຄືວ່າເປັນສິ່ງ ກຳ ນົດໄວ້ລ່ວງ ໜ້າ, ວ່າ ສຳ ລັບລາວ, ການສຳຫຼວດໂລກຍັງເປັນຂະບວນການແລກປ່ຽນຕາເວັນອອກ-ຕາເວັນຕົກຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ອາຊີບຂອງລາວ, ຂ້າມເວລາແລະຊາຍແດນ, ແມ່ນການເດີນທາງຂອງການຄົ້ນພົບຕົນເອງແລະຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຄົນອື່ນ.

ຊີວິດຂອງລາວເປັນພະຍານເຖິງການປະກົດຕົວຂອງຕາເວັນຕົກໃນຕາເວັນອອກໂດຍຜ່ານອິດທິພົນ, ການກູ້ຢືມ, ການຮຽນຮູ້, ແລະການສະຫນັບສະຫນູນເຊິ່ງກັນແລະກັນ.

ພຣະອົງໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈສະເພາະຂອງແຕ່ລະວັດທະນະທໍາ, embellishing ແລະປະສົມປະສານໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໄປໃນວິທະຍາໄລຂອງວັດທະນະທໍາທັງຫມົດ, ເປັນຂໍ້ຄວາມ, ວ່າປະຊາຊົນແລະວັດທະນະທໍາແມ່ນທັງສອງທີ່ແຕກຕ່າງກັນແລະໃກ້ຊິດ, ເພາະວ່ານັ້ນແມ່ນລັກສະນະຂອງມະນຸດ.

ນັກວິຊາການອາຊີທີ່ສະຫລາດ, ເລິກຊຶ້ງ, ໃນສາຍຕາຂອງຂ້ອຍ, ຍັງເປັນມະນຸດໃນເອີຣົບຕາເວັນຕົກ, ເປັນລັກສະນະຄູ່ແຝດຈາກລັດທິປັນຍາແລະວັດຖຸນິຍົມ.

“ໃນຂະນະທີ່ບຸກຄະລິກກະພາບ ແລະ ນັກວິຊາການທີ່ເລິກຊຶ້ງຄືສາດສະດາຈານ ເລແທງຄວາຍ ຈາກໂລກນີ້, ພວກເຮົາຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບນັບຖືຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ພຽງແຕ່ສາມາດອ້າງເຖິງຖ້ອຍຄຳຂອງເພິ່ນທີ່ໄດ້ວາງໄວ້ແຖວໜ້າຂອງກອງປະຊຸມອາຊຽນ ທີ່ຈັດຕັ້ງໂດຍວາລະສານສຶກສາສາກົນ Sèvres ໃນປີ 2014.

ການໃຫ້ຄຳປຶກສາດ້ານແນວຄິດ ແລະ ການເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມດັ່ງກ່າວ ໄດ້ນຳມາໃຫ້ພວກເຮົາເປັນກຽດຢ່າງສູງ:

"[ບໍ່ມີຫຍັງມີຄ່າຫຼາຍກ່ວາ] ການຂຸດຄົ້ນວັດທະນະທໍາອື່ນໆ, ວິທີການຄິດແລະພຶດຕິກໍາອື່ນໆເພື່ອເຂົ້າໃຈວັດທະນະທໍາຂອງຕົນເອງແລະເຂົ້າໃຈຕົວເອງດີຂຶ້ນ.

ສະນັ້ນ, ທິດສະດີຂອງການສຶກສາຈຶ່ງເປັນສິ່ງຂາດບໍ່ໄດ້ ແລະ ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງແນວຄິດຄື: ການຕັ້ງຄຳຖາມກ່ຽວກັບແນວຄວາມຄິດ, ຮູບແບບ, ບົດບາດ ແລະ ຜົນກະທົບຂອງການສຶກສາ, ບໍ່ແມ່ນຢູ່ໃນຂອບເຂດຂອງສັງຄົມປະເພດໜຶ່ງທີ່ຖືວ່າຕົນເອງເປັນ “ເອກະລັກ” ແຕ່ຈາກທັດສະນະຂອງເຫດຜົນ ແລະ ລະບົບຄຸນຄ່າທີ່ຕ່າງກັນ, ສະແດງອອກເຖິງຄວາມສຳພັນຂອງມະນຸດ” (Le Thanh Khoi, Education: cultures and socie, p19).

ການສອນແບບປຽບທຽບທີ່ບັນລຸໄດ້ນີ້ ໄດ້ປະໄວ້ໄວ້ເປັນມໍລະດົກອັນລໍ້າຄ່າ, ເປັນແບບຢ່າງທີ່ແທ້ຈິງຂອງການສຶກສາອົບຮົມໃນປະເທດຝຣັ່ງ ແລະທົ່ວໂລກ.”

Jean-Marie De Ketele (ສາດສະດາຈານ emeritus, Catholic University of Louvain ແລະ Marie-José Sanselme, ບັນນາທິການໃຫຍ່ຂອງວາລະສານການສຶກສາສາກົນSèvres)

ເນື້ອໃນ: NGUYEN THUY PHUONG (ທີ່ປຶກສາດ້ານການສຶກສາ, ນັກຄົ້ນຄວ້າມະຫາວິທະຍາໄລເຈນີວາ, ຜູ້ອໍານວຍການຝ່າຍພົວພັນຕ່າງປະເທດ - Modus Operandi International Institute)

ອອກແບບ: VO TAN

Tuoitre.vn

ທີ່ມາ: https://tuoitre.vn/giao-su-le-thanh-khoi-ong-de-lai-mot-khoi-tinh-tue-my-20250223115424402.htm