ชาดอกไม้

หยดฝนเบาๆ เหมือนฝุ่นละออง ตกลงมาบนกระจกหน้าต่าง ทำให้เกิดจุดน้ำเล็กๆ เธอมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ในขณะนี้ แค่เดินผ่านประตูเข้าไป เธอก็รู้ว่าเธอจะต้องเหงาจนร้องไห้แน่นอน นาฬิกาบนผนังเดินช้าๆ เสียงที่เดินก็ฟังดูเศร้า เธอจำไม่ได้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่เธอชอบเสียงเศร้าของมัน เหมือนอย่างที่เขาเคยบอกว่าเขาชอบเสียงเศร้าบนใบหน้าของเธอ

ผ่านไปแล้วกว่าสามปีนับตั้งแต่วันแรกที่เธอไปรับเขาที่สนามบินพร้อมกับช่อดอกแอสเตอร์ในมือ ดอกไม้ที่เธอชื่นชอบในความงดงามนุ่มนวลและอ่อนช้อย ซึ่งสื่อถึงความลึกซึ้งที่ไม่อาจลืมเลือน เขาปรากฏตัวแต่ไกล รูปร่างสูง ผอม และใบหน้าผุดผ่องทำให้เธอตกตะลึงไปสองสามวินาที ความภาคภูมิใจโดยธรรมชาติของเธอหายไปแล้ว เธอเกิดความสับสนและเก้ๆ กังๆ ต่อหน้าเขา ตอนแรกฉันคิดว่าเธอเลือกฉันมาเพื่อสัมภาษณ์เขา ซึ่งเป็นผู้ชายที่อาศัยอยู่ไกลบ้านและชื่นชอบวรรณกรรมของบ้านเกิดของเขา เธอพยายามยื่นดอกไม้สีม่วงอ่อนให้เขาพร้อมกับยิ้มอย่างขี้อาย เขายังหยุดนิ่งอยู่ต่อหน้าเธอสักวินาทีหนึ่ง เธอช่างมีเสน่ห์มากกว่าที่เขาคิด ช่วงเวลาแห่งความประหลาดใจผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็เติมเต็มช่วงเวลานั้นด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่นและการจับมือที่อบอุ่น...

ในวันต่อมา เขาได้ยกเลิกแผนทั้งหมด แม้กระทั่งการเดินทางไกล เพื่อจะได้ใช้เวลาอยู่กับเธอ พวกเขารักกัน ความประหลาดใจและความหลงใหล

ฤดูร้อนนั้นเป็นฤดูร้อนที่อบอุ่นและมีฝนตก เมื่อดอกป๊อปปี้กำลังบานในทุ่งหญ้า เธอจึงออกเดินทางโดยบินไปยังดินแดนที่ได้ชื่อว่าเป็นบ้านของปราสาทที่สวยที่สุดในโลก ซึ่งเป็นที่ที่เขาอยู่

ทุกเช้าก่อนที่พวกเขาจะออกจากบ้าน เขาจะทำชาคาโมมายล์ให้เธอหนึ่งกา เขาไปต้มน้ำเป็นหม้อกลมๆ สีเหลืองเหมือนฟักทอง บนโต๊ะรับประทานอาหารที่ทาสีขาว เขาจัดจานสองใบ ใบหนึ่งสำหรับเธอและอีกใบสำหรับเขา พร้อมด้วยชีส ไส้กรอก ไก่ หรืออะไรก็ตามที่เธอชอบ จากนั้นก็ส่ายหัวเบาๆ อย่างช่วยไม่ได้เมื่อเธอเป็นคนกินอาหารยาก แม้ว่าเธอจะยังคงชมว่าจานนั้นอร่อยก็ตาม ทุกๆ ครั้งที่เธอมองดูเขา ผู้ชายที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวในชีวิตของเธอ กลิ่นหอมของดอกเบญจมาศในกาน้ำชาโชยอบอวล สร้างความชื่นมื่นให้กับเขาและเธอในความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด

เขาพาเธอผ่านทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ซึ่งกลีบดอกป๊อปปี้เป็นสีแดงสด เขาบอกเธออย่างอ่อนโยนให้หยุด จากนั้นจึงยกกล้องขึ้นมาเพื่อบันทึกช่วงเวลาอันงดงามของเธอ บางทีความรักอาจเป็นไวน์ที่ทำให้ดวงตาของเธอกว้างใหญ่เหมือนคลื่น พวกเขาเดินเตร่ไปในทุ่งหญ้า ริมฝั่งแม่น้ำ จากนั้นเขาก็กลับบ้านและเข้าไปในครัวเพื่อทำอาหารง่ายๆ ให้เธอ เขาเอาใจใส่ดูแลเธออย่างอ่อนโยนราวกับว่าเธอเป็นแมวที่ป่วย เธอรู้สึกมีความสุขอย่างล้นหลามและเงียบลงทันทีเมื่อเห็นชายของเธอกำลังดิ้นรนอยู่ในบ้านหลังเล็ก มีความรู้สึกเศร้าปรากฏให้เห็นในหางตาของเธอเมื่อคิดถึงวันเวลาแห่งการพลัดพราก

ในวันเดินทางกลับ เขาได้พาเธอไปที่สนามบินด้วยความยุ่งวุ่นวายและเป็นกังวล ข้างเขา เธอเหมือนเด็กสาวที่ขาดความเอาใจใส่และต้องพึ่งพาผู้อื่น เขาบอกให้เธอไปทางนี้ก่อนแล้วค่อยตามไปทางอื่นเพื่อไม่ให้หลงทาง เธอยิ้มแม้ว่าใจเธอจะเต็มไปด้วยน้ำตาเพราะเธอเกือบจะจากเขาไปแล้ว เธอเดินเข้าไปโดยซ่อนอยู่หลังห้องรอ และหันกลับไปมองเพื่อดูเขาที่ยืนมองเธออยู่ ร่างสูง ผอม และใบหน้าที่เป็นกังวล ภาพนั้นติดตามเธอมาหลายปี ความขมขื่น ความแยกจาก และความโกรธที่มักเกิดขึ้นก็สลายไปทุกครั้งที่เธอจำร่างของเขาที่สนามบินในวันนั้น เธอรักเขาพร้อมกับความขมขื่นที่สะสมมาหลายปี เหมือนกับคนๆ หนึ่งที่ถูกโยนไปมาในพายุในทะเล แล้วอยู่ๆ วันหนึ่งก็มีคลื่นเล็กๆ ซัดเธอลงมาบนชายหาดที่มีทรายอ่อนโยน

เธอกลับไปยังห้องที่คุ้นเคยและดำเนินชีวิตตามปกติต่อไป ในตึกอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ แทบไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอเลย ในสายตาพวกเขา เธอช่างงดงามและลึกลับ

ตามที่สัญญาไว้ ในฤดูใบไม้ผลิปีนั้น เขาได้กลับมาหาเธออีกครั้ง ในอพาร์ตเมนท์เล็กๆ ที่สวยงามนั้น เขาจะมีกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ อยู่เสมอ ซึ่งเธอมักจะคิดว่าเป็นกลิ่นน้ำหอมในหนังเรื่อง Rainy Dawn ของ Pauxtopxki ซึ่งเป็นกลิ่นของผู้หญิงที่โดดเดี่ยว ทุกเช้าเขาจะชงชาดอกเก๊กฮวยหอมๆ ให้เธอ พวกเขารักกันอย่างหลงใหลทุกวัน ที่ระเบียง เธอเอนตัวพิงเขา ขณะที่แสงดอกไม้ไฟส่องสว่างในคืนส่งท้ายปีเก่าอย่างงดงาม เธอเห็นตัวเองบินขึ้นไปเหมือนดอกไม้ไฟและเธอก็มีความสุข

-

ยิ่งราตรียาวนานขึ้น ดวงดาวบนท้องฟ้าก็ดูเลือนลาง มีดวงดาวดวงหนึ่งยืนอยู่ไกลๆ ระยิบระยับอยู่เพียงลำพัง มันก็เหมือนเธอ เธอตัวสั่นกะทันหันแล้วรีบออกไปจากระเบียง เสียงเปียโนข้างบ้านดังก้องตามทำนองที่คุ้นเคย “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เช้าก็ไม่มีร่องรอยใดเหลืออยู่อีกแล้ว มีเพียงตะกอนที่หลงเหลืออยู่ให้เหยียบย่ำ มีเพียงฝนที่ยังคงค้างอยู่ในดวงตา…” เธอโอบกอดหมอนและมองออกไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืน น้ำตาเริ่มคลอเบ้าขึ้นมาทันใด ความกดขี่ ความโหยหา ความเคียดแค้น และความทุกข์ทรมานทั้งหมดมารวมกัน ทำให้เธอจมลงในคลื่นที่ไม่มีที่สิ้นสุด

เขายังคงนั่งอยู่บนโซฟาตัวนี้ทุกวัน มองดูเธอจัดดอกไม้ และเดินไปรอบๆ บ้านเหมือนเจ้าหญิงน้อย รู้สึกเหมือนความอบอุ่นของเขายังคงอยู่ที่ไหนสักแห่ง ฉันจำได้ว่าวันหนึ่งตอนกลับบ้านจากที่ทำงาน เธอรู้สึกประหลาดใจเพราะว่าห้องดูกว้างขวางขึ้น ทุกอย่างดูจัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย เรียบร้อย และสมเหตุสมผล เธอยืนนิ่งมองเข้าไปในดวงตาของเขาด้วยน้ำตา เมื่อมองเห็นความรักที่จริงใจและน่าเชื่อถือที่เขามีต่อเธอ เธอมาที่เตียง เสื้อที่อยู่ใต้หมอนหลุดออกมา มันเป็นเสื้อที่เขาฝากไว้ให้เธอเก็บ ลมพัดเข้ามาตามรอยแตกทำให้กระจกสั่นสะเทือน เธอหันตัวมานอนตะแคง เอาใบหน้าซุกไว้ในผมที่พันกัน รู้สึกถึงความชาที่สัมผัสไหล่ที่สั่นเล็กน้อยของเธออย่างอ่อนโยน คุณโง่ใช่มั้ย? รอคอยชายผู้อยู่ห่างไกล รอคอยใครสักคนที่ไม่รู้ว่าจะกลับมาหรือไม่?

ระยะทางทางภูมิศาสตร์และเหตุผลนับไม่ถ้วนในชีวิตบางครั้งอาจทำให้เขาห่างจากเธอ ห่างจากวงโคจรของความรักที่เธอพยายามปลูกฝังมาอย่างหนัก เธอเงียบกว่า ทุกบ่ายในอพาร์ตเมนท์เล็กๆ เธอจะอ่านหนังสือ จัดดอกไม้ และ... รอคอย ผู้ชายของเธอยังคงส่งสิ่งดีๆ และเรื่องราวในแต่ละวัน แผนการ ความปรารถนา และความหวังให้เธอทุกวัน เพราะว่าความรักของผู้ใหญ่ต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลง โรคระบาด ภาวะเศรษฐกิจถดถอย...ที่ส่งผลให้ผู้คนต้องพบเจอกับอุปสรรคมากมาย เธอรับดอกไม้และใบไม้จากบ้านเกิดของเขาด้วยความรัก ด้วยความอดกลั้นและอดทนเหมือนอย่างที่เธอเคยทำเสมอมา… ด้วยทุกสิ่งที่เธอยังคงมอบให้เขา แม้จะสายแต่ก็ครบถ้วน

กลิ่นหอมชาเก๊กฮวยยังคงเข้มข้น กลิ่นหอมบริสุทธิ์นั้นดูเหมือนจะผ่านไปเท่านั้น แต่ก็ยังคงหล่อเลี้ยงความรักของเธอมาตลอดหลายปี ในช่วงเวลาของความไม่แน่นอน เธอจะหยิบภาพถ่ายของตัวเองขณะเดินทางกับเขาออกมาเพื่อชื่นชมในกลิ่นชา โดยพิงภาพเหล่านั้นไว้เหมือนร่มเงาของต้นไม้ที่ปกป้องเธอระหว่างพายุ ในหลายคืนขณะเธอนอนหลับ เธอได้เห็นร่างโดดเดี่ยวของเขาในบ้านหลังเล็ก ๆ อยู่ไกล ๆ โดยที่ผมของเขามีสีเทาแซมอยู่ โต๊ะทาสีขาวที่เธอและเขายังคงนั่งอยู่ทุกเช้าในความฝันนั้นถูกปกคลุมด้วยใบไม้ที่ร่วงหล่น บ้านนั้นเงียบสงบราวกับว่าเขาเพิ่งไปที่ไหนสักแห่ง ไปยังที่ที่ห่างไกลมาก... ในคืนเช่นนั้น เธอจะตื่นขึ้นด้วยความสะดุ้งและมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืน

เธอเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่เดินช้าๆ บนผนัง ดูเหมือนว่าเขาจะเพิ่งกลับมาจากที่ทำงานและกำลังทำอาหารกลางวันอยู่ในครัว เขาเคยชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวและดูแลตัวเอง เธอเดินออกไปที่ระเบียง ข้างหน้าต่าง ใบไม้ร่วงลงมาโดยบังเอิญ แล้วแกว่งไปมา จากนั้นก็ตกลงมาเบาๆ ข้างเท้าของเธอ เธอได้ยินเสียงมันตกลงมาเบาๆ มาก ดึกดื่นเงาคนเดินถนนก็จางหาย ยังคงคิดถึงอดีต ความหนาวเย็นในยามบ่ายและความเงียบสงบในยามค่ำคืนดูจะลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เธอเดินไปที่หน้าต่างที่เปิดอยู่แล้วปิดมันเบาๆ ดึกดื่นอากาศก็เย็นสบาย และดวงดาวยังคงลอยไปมาบนท้องฟ้า เมื่อกลับมาเธอก็ไปที่เตียงแล้วปิดไฟ ความมืดปกคลุมห้อง เสียงเปียโนในบ้านดังก้องไปตลอดคืน เต็มไปด้วยความปรารถนา ที่ไหนสักแห่งมีกลิ่นหอมชาดอกเก๊กฮวย เมื่อคิดถึงเขา เธอจึงเอาหน้าซุกหมอน เธอรู้ว่าความรักของเธอจะคงอยู่ตลอดไป แม้ว่าความปรารถนาและการรอคอยจะเป็นจริงก็ตาม

ที่มา: https://baocantho.com.vn/tra-hoa-a185361.html