บทกวีโดยโฮ ซิ บิ่ญ

ปรากฏว่ามีเพียงความรู้สึกส่วนตัว ประตูแห่งความทรงจำได้ปิดลง เสียงหวูดรถไฟได้หายไป… แต่ภายใต้ความเงียบนั้นคือความเชื่อในการฟื้นคืนชีพ ปรากฏว่าแม้เศษเสี้ยวของชีวิตจะแตกสลายไป แต่ก็ยังคงเป็นที่พึ่งให้กับผู้คนได้ เพื่อจะได้ก้าวเดินต่อไปช้าๆ เพื่อวันข้างหน้าให้ชีวิตอันสดใสจางหายไป (เหงียน ดอง นัท)

ผมกลับมาอีกหลายครั้งไม่กล้าไป
ที่นั่นทางใต้มีลมแรง
ราตรีเรียกพระจันทร์กลับมาดมกลิ่นเสื้อไหม
เสื้อเชิ้ตเปียกไหล่กลิ่นอายแห่งราตรี

พระจันทร์มาและไปเป็นเพียงภาพลวงตา
จู่ๆ ก็มีคนกลับมาเห็นพระจันทร์
ขี้ลืมในตอนท้ายของทางลาดช่วงบ่ายของ Ben Ngu
คนที่ทิ้งฉันให้นั่งอยู่ที่บาร์

ซีดเผือกในวันพายุนั้น
มือสั่นเทิ้มริมฝีปากเย็น
ฤดูกาลมากมายได้เลือนหายไปไม่กลับมาอีก
สวนเก่ากว้างใหญ่ที่นั่งเดียว

ดอกชวาสีม่วงยังอยู่ริมฝั่งเก่า
ใครจะรู้ล่ะว่าพรุ่งนี้จะใจร้าย
ฝนปรอยเล่นเปลือกตา
เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นอย่างเร่งด่วนบนแม่น้ำ

ถ้า

ถ้าไม่ได้เล่นกับคลื่น
วิธีที่จะรู้จักความรักทะเล
หากคุณไม่เห็นสมอ
วิธีการรักษาความทรงจำของชายฝั่ง

ถ้าไม่นอนในป่า
ฉันจะรู้ได้อย่างไร
ความมืดไม่ได้เป็นของเรา
ความวิตกกังวลลึกๆในป่า

ถ้าคุณไม่เปิดประตู
ในสวนดอกไม้หลากสีสัน
เรารู้ได้อย่างไร
สีสันวัยเด็กอันสดใส

ทุกบทกวีที่ฉันเขียน
เพียงเพื่อเติมเต็มความเสียใจอันไม่สิ้นสุด
หากคุณไม่หยิบบทกวีขึ้นมาอ่าน
จะรู้ได้อย่างไร
ความเสียใจอีกอย่างหนึ่งของฉัน
เริ่มกระพือปีกเพื่อบิน

หากในคืนฝนตกในเมือง
ฉันเพียงแค่นั่งอยู่กับประตูที่ปิดอยู่
ฉันจะรู้จักโลกได้อย่างไร
ในความมืดก็มีสวรรค์

หญ้าสีชมพู

หญ้าอะไรมันแดงขนาดนี้?
เหมือนริมฝีปากของหญิงสาว
สีสันที่ไม่มีที่สิ้นสุด
สูญเสียวันอันแสนไกล

เหมือนเสียงหญ้าเสียดสี
ต้นฤดูหนาวอีกครั้ง
ปล่อยผมลง
สับสนกับแสงแดดยามเช้า

เครนบินสูง
เติมเต็มความทรงจำ
เมฆเต็มไปด้วยสีฟ้า
ฉันอยู่เพียงลำพังกับหญ้าหอม

ทำไมคุณยังเป็นนกอยู่
เสื้อเชิ้ตขาวสมัยก่อน
คุณเห็นเมฆสีขาวไหม
ฉันนับชีวิตแสงแดดสายฝน
เสียใจมากพอแล้ว

หญ้าสีชมพู
ริมฝีปากของคุณซีดจนหัวใจเจ็บปวด