ฝนตกปรอยๆ

ฝนปรอยๆ มักจะทำให้ฉันนึกถึงความรู้สึกตอนสิ้นปีเสมอ ท่ามกลางความหนาวเหน็บ มือของฉันบวมจากอาการบาดเจ็บจากความหนาวเย็น แต่แม่ของฉันยังคงเดินเท้าเปล่าอยู่ในทุ่งนาที่แห้งแล้งและแตกร้าว โดยมีตอซังที่ไร้ขนบาดเท้าจนเลือดออก คิดแล้วก็เศร้า!

ฝนตกปรอยๆ

ฝนตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ปกคลุมถนน ตึกสูง ใต้ต้นไม้... (ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

ฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่องจากหลังคาสังกะสีเก่าๆ ของร้านกาแฟเล็กๆ ปลายถนนที่คุ้นเคย ฉันเห็นว่าโปสเตอร์ถูกกัดเซาะจนเป็นร่องเล็ก ๆ ราวกับจะบอกเล่าเรื่องราวของกาลเวลา ราวกับพิสูจน์ว่า ในที่สุดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลายเป็นความว่างเปล่า กลายเป็นความคิดถึง กลายเป็นความทรงจำ...

บางทีอาจมีเพียงจิตวิญญาณที่ยังคงอยู่ ความรักยังคงอยู่ ความเศร้าและความสุขจะตามมาและดำรงอยู่ต่อไป

... ฝนตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ ปกคลุมถนน บนตึกสูง ใต้ต้นไม้ และปะปนไปกับกระแสผู้คนที่เร่งรีบราวกับหมอกขาวที่ปกคลุม ฝนทำให้บรรดานกกระจอกในรังขี้เกียจและไม่อยากกระโดดและส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวเหมือนเคยอีกต่อไป บางทีพวกเขาอาจกำลังทำให้ลูกๆ อบอุ่น หรือทำให้สามีรู้สึกเศร้าโศกจากฝนฤดูหนาว!

ฉันจำได้ว่าตอนอยู่ที่บ้าน ทุกครั้งที่ฟ้าโปรยฝนเบาๆ ลงมาบนหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางความหนาวเย็นสิ้นปีแบบนี้ แม่มักจะเรียกฝนปรอยว่าฝนปรอย ละอองฝนที่ละเอียดจะค่อย ๆ ควบแน่นเป็นหยดบนใบไม้ ละอองฝนจะรวมตัวกันบนกระเบื้องหลังคา และรอจนกว่าละอองฝนอื่น ๆ รวมตัวกันเป็นหยดช้า ๆ เหมือนหยดกาแฟในขณะนี้ สายฝนโปรยปรายพาเอากลิ่นของเสียงสะอื้นแผ่วเบา ผสมกับความเหงาเล็กน้อย... ฉันไม่สามารถบรรยายความรู้สึกนั้นได้อย่างชัดเจนในตอนที่ฉันอายุหกหรือเจ็ดขวบ แต่ตอนนี้ความเศร้าโศกนั้นเพิ่มมากขึ้นอย่างชัดเจนทุกครั้งที่ฉันจมอยู่กับการเดินทางของวัยเยาว์ และหยุดกะทันหันและสะดุ้งตกใจเมื่อฉันเจอฝนปรอยๆ กลางถนนในฤดูหนาว

ฝนตกปรอยๆ

อารมณ์ราวกับแหล่งกำเนิดน้ำค่อยๆ หยดลงมาตามนิ้วมือผอมๆ ของฉัน ฉันจมดิ่งลงในความหนาวเย็นของฤดูหนาว... (ภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต)

ตอนนี้บนถนนมีฝนปรอยลงมา บางทีนี่อาจเป็นสาเหตุว่าทำไมตัวอักษรเหล่านี้ที่ปรากฏอยู่ใต้แป้นพิมพ์แล็ปท็อปอย่างตั้งใจจึงไม่ใช่เรื่องใหม่แล้ว อารมณ์ต่างๆ ราวกับแหล่งกำเนิดค่อยๆ หยดลงมาตามนิ้วมือผอมบางของฉัน ฉันจมดิ่งลงในความหนาวเย็นของฤดูหนาว ความเย็นยะเยือกที่ผสมกับละอองฝนทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างพุ่งพล่านกลับคืนมา มันคือความเศร้าโศกอันเปล่าเปลี่ยวของผู้คนที่ห่างไกลจากบ้าน ที่โอบกอดความฝันมากมายถึงดินแดนอันห่างไกล และทันใดนั้นก็ได้พบกับช่วงบ่ายปลายปีที่กว้างใหญ่และมึนชา เมืองนี้กว้างใหญ่ไพศาล เหมือนกับเส้นผมของหญิงสาววัยสามสิบที่เหงาหงอยและคิดถึงตัวเอง

ฉันคิดถึงมันมาก ฉันคิดถึงความรู้สึกในบ่ายวันสุดท้ายของปี ฉันคิดถึงกี่ครั้งแล้วที่ยืนอยู่หน้าบ้านรอเสียงฝีเท้าของแม่กลับบ้าน ผมของแม่ปกคลุมไปด้วยฝน ฝนที่ตกเหมือนฝุ่นละอองทำให้เส้นผมหงอกมากขึ้น ฝนที่ตกเหมือนฝุ่นละอองทำให้ตรอกซอกซอยเล็กๆ ในวัยเด็กของฉันเจ็บปวด บางครั้งฉันรู้ว่าอดีตผ่านไปแล้วและไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ แต่บางครั้งฉันก็เชื้อเชิญตัวเองให้ย้อนกลับไปสู่ความทรงจำนั้นเพื่อดูว่าจิตวิญญาณของฉันยังมีที่ที่สามารถพึ่งพาได้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองร่ำรวยขึ้นอย่างกะทันหัน รู้สึกเหมือนได้ผ่านความทรงจำอันสงบสุข และที่มาจะอยู่ที่นี่ตลอดไป ที่ซึ่งหัวใจที่เต้นระรัวและร้อนระอุยังคงมีอยู่

ฝนตกปรอยๆ

ความเศร้าที่แม่มอบให้ฉันช่างสงบสุขจนฉันไม่กล้าแตะต้องมันอย่างลึกซึ้งเพราะกลัวจะร้องไห้ กลัวจะรู้สึกผิดกับฝนปรอยที่แสนบอบบางและชวนคิดถึง... (ภาพ: หนังสือพิมพ์กวางงาย)

บ้านยายของฉันอยู่ห่างจากบ้านฉันแค่ทุ่งเดียว เส้นทางเดียวระหว่างหมู่บ้านของฉันกับ Lac Chinh ในเวลานั้นคือถนนลูกรังคดเคี้ยวเล็กๆ แม่ของผมไม่รู้จักขี่จักรยาน ดังนั้นถนนเล็กๆ นั้นจึงเป็นทางลัดที่สั้นที่สุดสำหรับเธอที่จะขี่จักรยานกลับบ้านเกิดของแม่ มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันวิ่งไปจนถึงสะพาน Cong ทางเข้าหมู่บ้าน ยืนตากฝนรอแม่กลับบ้าน ร่างผอมบางของเธอกลมกลืนไปกับสายฝนที่หนาขึ้นเรื่อยๆ เบื้องหน้าของฉันมีทุ่งนาสีขาวอันกว้างใหญ่ที่เริ่มร่วงหล่นลงมา มีถนนเล็กๆ ที่เชื่อมหมู่บ้านสองแห่งที่อยู่ห่างไกล และหลังคาบ้านของเมืองวันชีที่ดูมืดมนและซ่อนเร้น ร่างของแม่ฉันอยู่ห่างไกลราวกับจุดเล็ก ๆ ที่ปรากฏอยู่ในระยะไกล เสื้อใหม่และกางเกงสวยๆ ฉันกล้าที่จะลองแค่ตอนบ่ายของวัยสามสิบเท่านั้น ความยากจนในบ้านแม่ช่างสงบสุข ความเศร้าโศกที่แม่มอบให้ฉันก็สงบสุขจนไม่กล้าแตะต้องมันอย่างลึกซึ้งเพราะกลัวจะร้องไห้ กลัวจะรู้สึกผิดต่อฝนปรอยอันบอบบางที่ทำให้คิดถึงอดีต...

ฝั่งตรงข้ามถนน มีพ่อค้าแม่ค้าใส่ชุดป้องกันกำลังถือตะกร้าผลไม้ ส้ม ฝรั่ง เกรปฟรุต อย่างขยันขันแข็ง แม้ว่าเวลาจะดูเหมือนดึกมาก แต่ตะกร้ากลับยังเต็มอยู่

ท้องถนนพลุกพล่านไปด้วยยานพาหนะ มีใบหน้าที่คุ้นเคยและแปลกประหลาดปะปนอยู่ในสายฝน ฝนที่ตกลงมาเหมือนฝุ่นละอองพุ่งเข้าตาฉันในช่วงบ่ายแก่ๆ ของเมือง

เล นี

แหล่งที่มา