เมื่อครั้งที่นักเรียนมาโรงเรียนตอนเช้า เสื้อก็ยังคงเป็นสีขาวอยู่ แต่เมื่อถึงช่วงบ่ายซึ่งเป็นคาบเรียนสุดท้าย เสื้อก็เปื้อนหมึกและมีลายเซ็นและชื่อต่างๆ หลงเหลืออยู่ การจับมือ การตบไหล่ และการบอกลา
ทันใดนั้น ฉันก็สังเกตเห็นช่วงเวลาหนึ่งในช่วงต้นฤดูร้อน เมื่อดอกราชพฤกษ์กำลังบานสะพรั่งอย่างสดใสในมุมหนึ่งของสนามโรงเรียน และดอกลาเกอร์สโตรเมียก็ถูกย้อมเป็นสีม่วงด้วยสีแห่งความทรงจำ ฉันเห็นตัวเองเมื่อ 20 ปีก่อน ซึ่งก็รู้สึกประทับใจเช่นกัน ขณะที่ยังยืนอยู่ในสนามโรงเรียนในวันสุดท้ายของภาคเรียน ส่งผ่านข้อความสองสามบรรทัดในสมุดรุ่นอย่างเงียบๆ เพื่อบันทึกวันเวลาอันแสนสวยงามในยุคแห่งความฝัน
ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นผู้ริเริ่มกระแสการเขียนหนังสือรุ่นและเมื่อใด แต่ฉันรู้เพียงว่าในวันที่อากาศแจ่มใสในช่วงต้นฤดูร้อน เมื่อกระดิ่งบอกเลิกเรียนดังขึ้น ฉันก็ได้รับคำขออันแสนน่ารักพร้อมกับสมุดบันทึกเล็กๆ น่ารักเล่มหนึ่ง: "เขียนสองสามบรรทัดให้ฉันหน่อย" และแล้วกระแสหนังสือรุ่นก็แพร่หลายไปทั่วทั้งห้องเรียน ทุกคนส่งต่อและเขียนข้อความถึงกัน
เมื่อพลิกดูหน้ากระดาษเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ สมัยเรียน ฉันก็เริ่มนึกถึงใบหน้าที่คุ้นเคยและที่นั่งทุกที่นั่งในห้องเรียนอย่างชัดเจน ขอแสดงความยินดีกับการสอบจบมัธยมปลายผ่านด้วย; สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่คุณใฝ่ฝันได้; ความสำเร็จ ความสุขในชีวิต; จงจดจำวันอันสวยงามภายใต้หลังคาบ้าน 12 แห่งนี้ไว้เสมอ แม้กระทั่งความเข้าใจผิด ความเกลียดชัง ความรัก ก็ยังถูกแสดงออกมา และคำสัญญาที่ให้กันไว้เพื่อเอื้อมถึงท้องฟ้าสีคราม โดยเฉพาะในสมุดบันทึกเล็กๆ แสนน่ารักเล่มนั้น เด็กแต่ละคนมีผีเสื้อน้อยๆ แสนน่ารักที่ตกแต่งและกดจากกลีบดอกฟีนิกซ์สีชมพู เมื่อตอนนั้น เรายังไม่มีโทรศัพท์ คอมพิวเตอร์ หรืออีเมล ดังนั้นเราจึงสามารถสนทนาและระบายความรู้สึกกันได้ ฉะนั้นนอกจากลายเซ็นและคำอวยพรแล้ว ทุกคนยังทิ้งที่อยู่หมู่บ้านและหมู่บ้านไว้ด้วย เพราะเชื่อว่าไม่ว่าพวกเขาจะไปไกลแค่ไหน ทุกคนก็จะจดจำรากเหง้าของตนเอง ค้นพบสถานที่เก่าของตน และจะไม่มีวันสูญหายไปจากที่อยู่เดิม
ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าการบันทึกลงในสมุดรุ่นเป็นเหมือนเชือกที่มองไม่เห็นซึ่งเชื่อมวัยเด็กของเราเข้าด้วยกัน ต้องขอบคุณลายมือสมัยเป็นนักเรียนที่ช่วยให้ฉันค้นพบความทรงจำอันน่ารักเหล่านั้น ช่วยให้ฉันจำคุณครูของฉันได้ จำเสื้อที่เต็มไปด้วยฝุ่นของพวกท่าน จำชอล์กสีขาว กระดานดำ และเวลาที่กลุ่มทั้งหมดหนีเรียนและโดนครูลงโทษ รวมไปถึงช่วงเวลาที่ต้องทบทวนหรือตรวจบทเรียนอย่างวิตกกังวลในช่วงเริ่มต้นคาบเรียน...
นั่นคือความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนที่เราหยิบยกขึ้นมาทุกครั้งที่พบกัน และพวกเราก็ร่วมกันขับร้องเพลง “Wishing for Old Memories” ของนักดนตรี Xuan Phuong ที่มีเนื้อหาว่า “เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว มีเพียงความทรงจำที่ยังคงอยู่/ ความทรงจำที่รัก ฉันจะจดจำเสียงของครูบาอาจารย์ของฉันไว้เสมอ/ เพื่อนที่รัก ฉันจะยังจดจำช่วงเวลาแห่งความโกรธแค้น/ แล้วพรุ่งนี้เมื่อเราแยกทางกัน หัวใจของฉันก็เต็มไปด้วยความคิดถึงทันที/ คิดถึงเพื่อนๆ คิดถึงโรงเรียนเก่า…”
ฤดูร้อนอีกครั้งมาถึงแล้ว สำหรับนักเรียนชั้นโตทุกคน ภาพในวันนี้และช่วงปีที่งดงามของวัยเยาว์ใต้หลังคาโรงเรียนจะถูกเก็บไว้ในความทรงจำตลอดไป ความทรงจำดังกล่าวจะกลายเป็นสัมภาระให้ทุกคนมีความมั่นใจมากขึ้นบนเส้นทางชีวิต
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)