จุดเริ่มต้น...

สามสิบปีหลังจากนิตยสาร Cultural Friend (ภายใต้การบริหารของกรมวัฒนธรรม Thanh Hoa) ได้รับการตีพิมพ์ (พ.ศ. 2507) ในปี พ.ศ. 2537 ด้วยความพยายามของคณะกรรมการประจำสมัยที่ 4 ซึ่งมีนาย Le Xuan Giang เป็นประธาน นิตยสารวรรณกรรมและศิลปะ Thanh Hoa ได้รับอนุญาตให้จัดพิมพ์อย่างเป็นทางการจากกระทรวงวัฒนธรรมและสารสนเทศ จากที่นี่ สมาคมวรรณกรรมและศิลปะThanh Hoa ก็มีกระบอกเสียงอย่างเป็นทางการของตัวเอง

หลังจากการประชุมวรรณกรรมและศิลปะ Thanh Hoa ครั้งที่ 5 (มกราคม พ.ศ. 2540) พร้อมกับการรวมองค์กรของสมาคม นิตยสารวรรณกรรมและศิลปะ Thanh Hoa ได้รับอนุญาตจากคณะกรรมการประชาชนจังหวัดให้จัดตั้งสำนักงานบรรณาธิการ (มีนาคม พ.ศ. 2540) ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นิตยสารวรรณกรรมและศิลปะ Thanh Hoa ก็มีหน่วยงาน กองบรรณาธิการ ตราประทับ บัญชี การบัญชีอิสระ และดำเนินงานในฐานะสำนักข่าวเป็นของตัวเอง เครื่องสำนักงานบรรณาธิการแยกออกจากเครื่องสำนักงานสมาคม

เมื่อเราออกไปและ "อยู่คนเดียว" (อย่างที่เราพูดเล่นๆ เสมอ) นิตยสารก็แย่มาก สมาคมมีความยากจน แล้วนิตยสารจะเอากำไรจากที่ไหนมาจ่าย (นิตยสารได้เข้ามาใช้สถานที่แห่งหนึ่งซึ่งประกอบด้วยอาคารระดับ 4 หลายหลังที่สมาคมจัดสรรให้ พร้อมด้วยโต๊ะและเก้าอี้เก่าๆ บางตัว...) บรรณาธิการบริหารคือนักเขียน Tu Nguyen Tinh พร้อมด้วยเพื่อนร่วมงานในนิตยสาร ต่างก็ "จับโจรด้วยมือเปล่า" ได้อย่างแท้จริง จากนั้นเราจึงเริ่มลุยงานตั้งแต่การติดตั้งโทรศัพท์พื้นฐาน การซื้อเครื่องบันทึกเทป กล้องถ่ายรูป... ไปจนถึงการขอคอมพิวเตอร์ รถยนต์ กองทุนค่าลิขสิทธิ์จากคณะกรรมการประชาชนจังหวัด... แผนกโฆษณาชวนเชื่อของคณะกรรมการพรรคจังหวัดและคณะกรรมการประชาชนจังหวัดสนใจและให้การสนับสนุนนิตยสารนี้มาก

การจะปรับปรุงคุณภาพของนิตยสารวรรณกรรมและศิลปะ Thanh Hoa เป็นเรื่องที่บรรณาธิการบริหารและเพื่อนร่วมงานในกองบรรณาธิการให้ความสำคัญ บรรณาธิการบริหาร Tu Nguyen Tinh และเลขานุการกองบรรณาธิการ Thanh Son เดินทางไปยังจังหวัดทางภาคใต้เพื่อเรียนรู้จากประสบการณ์ของนิตยสารอื่นๆ และขยายเครือข่ายผู้ร่วมงานและผู้จัดจำหน่าย รองบรรณาธิการบริหาร Manh Le พร้อมด้วย Lam Bang และ Phuong Thuy ขึ้นเรือไปที่ Vinh และ Hue เพื่อแสวงหาอาจารย์และศึกษาธรรมะ “เดินทางหนึ่งวัน เรียนรู้ภูมิปัญญาได้เต็มตะกร้า” แต่ภูมิปัญญาของโลกที่นำกลับมาปรับใช้ในดินแดนถั่นนั้นยากมาก นิตยสารซ่งเฮือง (Thua Thien-Hue) มี "แบรนด์" ตั้งแต่ปี 1983 มีเครือข่ายการจัดจำหน่ายทั่วประเทศและแม้แต่ในฝรั่งเศสที่อยู่ห่างไกล มีกองบรรณาธิการของตัวเอง และได้รับเงินอุดหนุนหลายร้อยล้านดองจากจังหวัดทุกปี (ราคาปี 1998) ในส่วนของนิตยสาร Song Lam (จังหวัดเหงะอาน) ทางจังหวัดได้กำชับให้บุคลากรของพรรคทุกคนสมัครรับนิตยสาร Song Lam เพิ่มเติมจากหนังสือพิมพ์ของพรรคด้วย ดังนั้น นิตยสารซองลัมแต่ละฉบับจึงพิมพ์ได้ประมาณ 4,600 เล่ม (หลังจากพิมพ์แล้ว โรงพิมพ์จะโอนเล่มไปที่ไปรษณีย์ จากนั้นไปรษณีย์จะจัดส่งให้ผู้อ่าน กองบรรณาธิการเพียงแค่เซ็นต์รับรองในสมุดเท่านั้น กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องจัดพิมพ์นิตยสารใดๆ โดยตรง)

“การเรียนรู้” ประการแรก คือการหาโรงพิมพ์ที่มีราคาเหมาะสมกับต้นทุนของนิตยสารแต่ละฉบับ ในเวลานั้น นิตยสารได้เซ็นสัญญาพิมพ์เป็นเวลา 1 ปี ในราคาต่ำกว่าโรงพิมพ์เดิมถึง 2 ใน 3 อย่างไรก็ตามกองบรรณาธิการก็ต้องทำงานหนักขึ้นเพราะต้องเดินทางไกลและประสบความลำบากในการเดินทางด้วยรถไฟหรือรถยนต์ ฉันยังคงจำครั้งแรกที่ฉันเซ็นสัญญาการพิมพ์ที่โรงพิมพ์เหงะอานได้ เมื่อรถเกวียนปูพื้นเก่าของสมาคมมาถึงเกาบุง (เหงะอาน) รถเกวียนก็เริ่มกระสับกระส่ายและไม่ยอมเคลื่อนที่ต่อไป อากาศร้อนอบอ้าวถึงขนาดแดดจัดและลมแรงของภาคกลางประกอบกับความเหนื่อยล้าทำให้ทุกคนรู้สึกอ่อนล้า ทันห์ เซิน และลัม บัง ต้องนั่งรถบัสไปที่เมืองวิญเพื่อส่งต้นฉบับให้ตรงเวลา ส่วนบรรณาธิการใหญ่ ตูเหงียนติญห์ อยู่รอรถซ่อมอยู่ สุดท้ายเขาต้องนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปที่โรงพิมพ์ เป็นเวลา 5 ปี (ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2540 ถึง พ.ศ. 2545) ทุกๆ เดือน ลัมบังจะนั่งรถบัสไปที่โรงพิมพ์พร้อมกับต้นฉบับของเขา จากนั้นก็นั่งรถบัสกลับมาเพื่อรับนิตยสาร เป็นงานหนักนิดหน่อยแต่ก็สนุก สนุก เพราะทุกเดือนฉันจะมีนิตยสารวรรณกรรมสวยๆ และมีระดับส่งถึงผู้อ่านเป็นประจำ

การเผยแพร่เป็นเรื่องยาก ตั้งแต่บรรณาธิการบริหารไปจนถึงพนักงานทุกคน ทุกคนต่างพยายามคิดหาไอเดีย ซึ่งเป็นการหยิบยกประเด็นมาสู่ภาคการศึกษาในระดับเขต ตำบล และภาคส่วนต่างๆ ติดต่อแต่ละหน่วยงาน โรงงาน สถานประกอบการ... แล้วรถมอเตอร์ไซค์จากกองบรรณาธิการก็แยกออกไปตามเขตต่างๆ สำนักต่างๆ... ทุกคนถือกระเป๋าเอกสารขนาดใหญ่บรรจุนิตยสารนับสิบเล่ม จริงๆ มันเป็นทางเลือกสุดท้าย โดยถือนิตยสารวรรณกรรมนี้ ผู้บริหารและเจ้านายทุกคนต่างชื่นชมว่าสวยงามและดี แต่พอถึงเวลาซื้อ-ขาย ทุกคนก็บอกว่า “งบตึง” คนส่วนใหญ่สามารถใช้เงินเป็นล้านเพื่อ "เลี้ยงแขก" เพื่อทานอาหารมื้อหนึ่ง แต่เมื่อใช้จ่ายถึงหกพันดองต่อเดือน (ราคาขายในปี 2540 - 2548) เพื่อซื้อนิตยสารวรรณกรรม พวกเขากลับบ่นว่า "งบประมาณตึงเกินไป" คิดถึงเรื่องนี้แล้วก็เศร้าใจ

เมื่อมองย้อนกลับไปสักหน่อยเพื่อรำลึกถึง "ยุคแรกๆ..." แต่แท้จริงแล้ว ยุคแรกๆ ของนิตยสารวรรณกรรมและศิลปะ Thanh Hoa ซึ่งขณะนี้คือนิตยสารวรรณกรรมและศิลปะ Thanh Land เมื่อยังเป็นเพียง "นิตยสารเดี่ยวๆ" นั้น ยากลำบากและลำบากยากเข็ญจริงๆ หลังจากนั้นทางจังหวัดได้จัดรถให้ทางนิตยสารได้ใช้ (รถได้รับการอัพเกรด 2 ครั้ง) มีอุปกรณ์งานสื่อสารมวลชน เช่น กล้องถ่ายรูป เครื่องบันทึกเทป มีคอมพิวเตอร์ 3 เครื่อง เครื่องถ่ายเอกสาร และบริการจัดแต่งทรงที่ห้องบรรณาธิการ

ชัยชนะที่สำคัญอย่างยิ่งประการหนึ่งก็คือ ด้วยการสนับสนุนจากที่ทำการไปรษณีย์จังหวัดถั่นฮัว นิตยสารดังกล่าวจึงได้รับการแจกจ่ายไปยังที่ทำการไปรษณีย์ด้านวัฒนธรรมมากกว่า 600 แห่งทั่วทั้งจังหวัด

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นิตยสารวรรณกรรมและศิลปะของจังหวัดThanh Hoa ได้รับการประเมินจากคณะกรรมการกลางอุดมการณ์และวัฒนธรรม (ในขณะนั้น) และคณะกรรมการแห่งชาติสหภาพวรรณกรรมและศิลปะเวียดนามในฐานะนิตยสารวรรณกรรมและศิลปะท้องถิ่นที่มีเนื้อหาและศิลปะคุณภาพชั้นยอดในประเทศ

“จุดเริ่มต้น…” การเดินทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบาก ความท้าทาย ความสำเร็จและความล้มเหลว การเก็บเกี่ยว รวมไปถึงความสุข ความเศร้า และความกังวล เราเชื่อมั่นว่าในการเดินทางครั้งใหม่นี้ ด้วยแรงผลักดันและแรงผลักดันใหม่ Van Nghe Xu Thanh จะพัฒนานวัตกรรมใหม่ๆ และปรับปรุงคุณภาพของเนื้อหาและรูปแบบอย่างต่อเนื่อง ยังคงเป็นเวทีสำหรับวรรณกรรมและศิลปะ และเป็นเพื่อนสนิทของผู้อ่านจำนวนมากทั้งในและนอกจังหวัด

ลัมบัง (ผู้สนับสนุน)

ที่มา: https://baothanhhoa.vn/cai-thuo-ban-dau-217130.htm