ទីក្រុងហូជីមិញ លោក Tran Anh Hung - នាយកឆ្នើមនៃមហោស្រពភាពយន្ត Cannes ឆ្នាំ 2023 ជាមួយនឹងការងារ "The Pot-au-Feu" បានប្រដូចសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះវៀតណាមទៅនឹងដង្ហើមរបស់គាត់។
បន្ទាប់ពីរយៈពេលប្រាំបួនខែនៃការបង្ហាញ The Pot-au-Feu (ឈ្មោះវៀតណាម: Muon vi nhan gian, ឈ្មោះអង់គ្លេស: The Taste of Things ) នៅបរទេស នាយកជនជាតិបារាំងដើមកំណើតវៀតណាមបានជ្រើសរើសប្រទេសវៀតណាមជាកន្លែងចុងក្រោយសម្រាប់ការងារនេះ។ ត្រឡប់មកប្រទេសវិញលើកនេះ លោកបានចែករំលែកទស្សនៈរបស់ខ្លួនលើការថតកុន និងក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមាតុភូមិរបស់លោក។
- ចាប់តាំងពីការបញ្ចាំងរឿង "Eternité" (Eternity) ក្នុងឆ្នាំ 2016 វាមានរយៈពេល 8 ឆ្នាំហើយចាប់តាំងពីគាត់បានចេញការងារក្នុងស្រុក។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ?
- រាល់ពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដើម្បីបង្ហាញខ្សែភាពយន្តជូនបងប្អូនជនរួមជាតិ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់។ ឱកាសបែបនេះធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញពីជីវិតជាអ្នកផលិតភាពយន្ត។ ការបញ្ចាំងភាពយន្ត Pot-au-Feu នៅ Cannes កាលពីឆ្នាំមុនគឺជាអារម្មណ៍មួយសម្រាប់ខ្ញុំ។ កាលពី 30 ឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានឈរនៅទីក្រុង Cannes ជាមួយ The Scent of Green Papaya ជាលើកទីមួយដែលខ្ញុំលឺភាសាវៀតណាមនៅក្នុងរោងកុន Cannes អារម្មណ៍នៅពេលនោះមានសភាពខ្លាំង មានអារម្មណ៍ថាដូនតារបស់ខ្ញុំបានបង្ហាញខ្លួននៅក្បែរខ្ញុំ ដើម្បីរំលឹកខ្ញុំពីអត្ថន័យនៃគ្រានោះ។ ៣០ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានផលិតខ្សែភាពយន្តអំពីប្រទេសបារាំងទាំងស្រុង។ វាជាដំណើរការដ៏វែងឆ្ងាយដែលមានការលំបាក។
ប្រសិនបើខ្ញុំអាចនិយាយអ្វីទៅកាន់ទស្សនិកជនបាន ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱ្យពួកគេមករីករាយនឹងការងារ។ ពេលខ្ញុំថតរឿង ខ្ញុំឃើញថាវាជាអំណោយដល់មនុស្ស។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាចំនួនទឹកប្រាក់ដែលទស្សនិកជនចំណាយដើម្បីមើលកុននឹងមិនអាចប្រៀបធៀបនឹងអ្វីដែលធ្វើបាននោះទេ។ ដូចជាអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំទទួលបាននៅពេលខ្ញុំទៅហាងសៀវភៅ ហើយទិញស្នាដៃពីសតវត្សទី 17-19 ឧទាហរណ៍ លុយដែលខ្ញុំចំណាយដើម្បីទិញសៀវភៅនោះមិនមានតម្លៃច្រើនទេ។ អ៊ីចឹងហើយបានជាខ្ញុំដាក់ចិត្តធ្វើរឿងហ្នឹង ហើយផ្តល់អំណោយដល់ទស្សនិកជន។ ជាការពិតណាស់ ទស្សនិកជនក៏មានសិទ្ធិបដិសេធមិនទទួលអំណោយដែរ (សើច)។
Trailer "The Pot-au-Feu" ចេញផ្សាយក្នុងស្រុកនៅថ្ងៃទី 22 ខែមីនា។ វីដេអូ៖ Gaumont
- តើអ្វីបានបំផុសគំនិតអ្នកឱ្យផលិតខ្សែភាពយន្តអំពីស្នេហានិងអាហារ?
- ខ្ញុំគិតថាមានរឿងសំខាន់ពីរដែលប៉ះពាល់ដល់ទិដ្ឋភាពជាច្រើននៃជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ៖ អាហារ និងស្នេហា។ នៅពេលខ្ញុំអានប្រលោមលោក The Life and Passion of Dodin-Bouffant, Gourmet (1924) ខ្ញុំបានរកឃើញថានៅក្នុងពីរបីទំព័រដែលតួអង្គនិយាយអំពីអាហារល្អណាស់ ដូច្នេះខ្ញុំសម្រេចចិត្តធ្វើប្រធានបទនេះ។
ភាពយន្តនេះបានបង្កើតបញ្ហាប្រឈមពីរសម្រាប់ខ្ញុំ។ ភាពយន្តនេះចាប់ផ្តើមពីសាច់រឿងដែលផ្តោតលើអាហារ ប៉ុន្តែការពិតទៅកាន់តែមើល អ្នកនឹងភ្លេចវាកាន់តែច្រើន ហើយអ្វីដែលនៅសេសសល់គឺរឿងស្នេហា។ ម្យ៉ាងទៀតស្នេហាក្នុងរឿងគឺប្តីប្រពន្ធ ស្ទើរតែគ្មានជម្លោះអ្វីធំដុំទេ។ ដូច្នេះអ្នកដឹកនាំត្រូវមានតុល្យភាពនៃខ្លឹមសារសំខាន់ និងឈុតឆាកធ្វើម្ហូប។
- តើរឿងក្រោយឆាកនៃភាពយន្តមួយណាដែលអ្នកចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ?
- គម្រោង Pot-au-Feu មានដើមកំណើតកាលពី 20 ឆ្នាំមុន នៅពេលដែលខ្ញុំពិតជាចង់ផលិតខ្សែភាពយន្តអំពីសិល្បៈ អំពីម្ហូប។ វាមិនទាន់ដល់ពេលក្រោយទេដែលខ្ញុំបានជួបតារាបារាំង Juliette Binoche ដែលបង្ហាញពីបំណងចង់ធ្វើការជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានដឹងថា Juliette គឺស័ក្តិសមបំផុតសម្រាប់តួនាទីរបស់ Eugenie នៅក្នុងខ្សែភាពយន្ត ព្រោះនាងក៏ជាស្ត្រីរឹងមាំ ឯករាជ្យ និងមានសេរីភាពផងដែរ។ នៅពេលដែលខ្ញុំមាន Juliette ខ្ញុំបានគិតភ្លាមៗអំពីតួអង្គប្រុសដែលត្រូវបានសម្តែងដោយ Benoit Magimel ដែលជាអតីតស្វាមីរបស់ Juliette ។ តារាទាំងពីរមានការលែងលះគ្នាកាលពី ២១ ឆ្នាំមុន ហើយសម្រាប់ឆ្នាំទាំងនោះលែងជាគូស្នេហ៍ទៀតហើយ។ អ្នកស្នេហាវិស័យភាពយន្តប្រហែលជាកំពុងរង់ចាំថ្ងៃដែលពួកគេបង្ហាញខ្លួនជាមួយគ្នាម្តងទៀតនៅក្នុងការងារមួយ។
នៅពេលដែលខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់ Juliette ថាខ្ញុំនឹងអញ្ជើញ Benoit ឱ្យធ្វើសកម្មភាពជាមួយនាង នាងបានសន្មត់ថាអតីតស្វាមីរបស់នាងនឹងមិនយល់ព្រមទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយបន្ទាប់ពីអានស្គ្រីប Benoit បានទទួលយកតួនាទីនេះ។ ពួកគេបានជួបជុំគ្នាយ៉ាងល្អ។
- ពី "ក្លិនផ្លែល្ហុងបៃតង" ទៅជារឿង "ផត-អូ-ហ្វូ" ដែលជាខ្សែភាពយន្តដែលបង្កប់ដោយវប្បធម៌ និងប្រជាជនបារាំង តើអ្នករក្សា "គុណភាពវៀតណាម" តាមរយៈការងាររបស់អ្នកដោយរបៀបណា?
- "គុណភាពវៀតណាម" គឺជាអ្វីដែលជ្រាបចូលតាមធម្មជាតិក្នុងជីវិត និងការផលិតភាពយន្ត។ ពេលខ្ញុំបង្កើតស្នាដៃមួយ គុណភាពរបស់ខ្ញុំចេញមកតាមធម្មជាតិ ខ្ញុំមិនបាច់ព្យាយាមយកវាទេ។ នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តដែលមិនពាក់ព័ន្ធនឹងប្រទេសវៀតណាមដូចជា The Pot-au-Feu ខ្ញុំនៅតែគិតថាខ្ញុំបានទទួលឥទ្ធិពលខ្លះពីវប្បធម៌ និងប្រជាជននៃមាតុភូមិរបស់ខ្ញុំ។ តួយ៉ាង ខ្សែភាពយន្ត រឿង ប៉ូវ អូហ្វ៊ូវ ទទួលឥទ្ធិពលពីស្នាដៃអក្សរសាស្ត្រ ថោងញ៉ូមឿយថាប ដោយ វូ បាង ក្នុងន័យនៃពេលវេលា រដូវទាំងបួន និងរឿងធ្វើម្ហូប។ ឬពេលរៀបរាប់ពីជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ក្នុងឈុតយកស្បែកជើងមាន់មកធ្វើស្ងោរ ជាធម្មតានៅបារាំងគេដុតមុន រួចបកស្បែកចេញ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់បង្ហាញឈុតនោះតាមរបៀបដែលប្រជាជនវៀតណាមធ្វើ។
លោក Tran Anh Hung បង្ហាញគម្រោងបន្ទាប់។ វីដេអូ៖ កុងកុង
បច្ចុប្បន្ននេះ ខ្ញុំកំពុងធ្វើការលើគម្រោងភាពយន្តទាំងស្រុងជាមួយនឹងក្រុមនាវិក ដែលខ្លឹមសារគឺនិយាយអំពីជីវិតនៅប្រទេសវៀតណាម។ ខ្ញុំបានសហការសរសេរស្គ្រីបជាមួយអ្នកនិពន្ធស្រី។ រឿងនេះនឹងមិនមានបុរសទេ គ្រាន់តែនារីមួយក្រុមដើរលេងជាមួយគ្នាក្នុងមួយខែម្តង ពួកគេជ្រើសរើសទៅកន្លែងជាមួយគ្នា។ កន្លែងដែលពួកគេទៅត្រូវតែមានផ្ទះបាយ ដូច្នេះពួកគេអាចទៅផ្សារជាមួយគ្នា ហើយម្នាក់ៗចម្អិនម្ហូបមួយ។ ក្នុងអំឡុងពេលអាហារពួកគេនិយាយអំពីជីវិតបុរសស្នេហា។
- នៅពេលដែល Tran Anh Hung ឈ្នះពានរង្វាន់អ្នកដឹកនាំឆ្នើមនៅមហោស្រពភាពយន្ត Cannes មនុស្សជាច្រើនបាននិយាយថា ពួកគេពិតជាមានមោទនភាពណាស់ ព្រោះវាជាលើកដំបូងដែលអ្នកដឹកនាំរឿងវៀតណាមត្រូវបានផ្តល់កិត្តិយសក្នុងពានរង្វាន់ភាពយន្តពិភពលោកដ៏មានកិត្យានុភាព ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនក៏គិតថាគាត់ពិតជាតំណាងឱ្យភាពយន្តបារាំង។ ហើយអ្នកគិតថាអ្នកជាវប្បធម៌មួយណា?
- ខ្ញុំស្រលាញ់ភាពស្រស់ស្អាត និងភាពប្លែកនៃវប្បធម៌ទាំងពីរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ មានពេលមួយដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំកំពុងអង្គុយនៅចន្លោះកៅអីពីរក្នុងពេលតែមួយ។ ដូច្នេះរាល់ពេលដែលខ្ញុំគិតថាខ្ញុំជាវៀតណាម ឬបារាំង វាជាការតស៊ូសម្រាប់ខ្ញុំ។
- តើអ្នកយកឈ្នះអារម្មណ៍ "រវាងកៅអីពីរ" យ៉ាងដូចម្តេច?
- មានរឿងគួរឱ្យអស់សំណើចនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំដូចនេះ។ ឧស្សាហ៍ធ្វើត្រាប់តាមប្រពន្ធខ្ញុំ - យ៉េន ខេ. ពេល យ៉េន ខេ ហាត់យូហ្គា ខ្ញុំក៏ហាត់ដែរ។ លើកទីមួយដែលខ្ញុំហាត់ យ៉េន ខេ បានបង្ហាញពីវិធីដកដង្ហើមតាមច្រមុះរបស់ខ្ញុំ។ ក្រោយមក យ៉េន ខេ បានហាត់ឃ្យូង ខ្ញុំហាត់ដកដង្ហើមចូលតាមច្រមុះ និងចេញតាមមាត់។ ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមរៀនហែលទឹក ហើយពួកគេបានបង្រៀនខ្ញុំឱ្យស្រូបតាមមាត់របស់ខ្ញុំ និងដកដង្ហើមតាមច្រមុះរបស់ខ្ញុំ។ វិធីណាក៏ដោយគឺពិបាក ហើយខ្ញុំត្រូវតែអនុវត្ត។ ខ្ញុំភ្ជាប់រឿងរៀនដកដង្ហើមជាមួយរឿងមុន គឺពេលខ្ញុំចាកចេញពីវៀតណាមទៅរស់នៅប្រទេសបារាំង មានពេលមួយដែលខ្ញុំគិតថា "មិនអាចដកដង្ហើមបានទៀតទេ" ហើយខ្ញុំត្រូវព្យាយាមយកឈ្នះលើអារម្មណ៍ពិបាកដកដង្ហើមរបស់ខ្ញុំ។
ទោះបីខ្ញុំទៅរស់នៅប្រទេសបារាំងច្រើនឆ្នាំក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមានស្មារតីរក្សាភាសាវៀតណាម។ មនុស្សជាច្រើនតែងតែសួរថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនៅតែអាចនិយាយភាសាវៀតណាមបានល្អ? តាមពិតទៅ វាជាធម្មជាតិ ខ្ញុំមិនព្យាយាមទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំតែងតែរីករាយក្នុងការនិយាយ និងបង្ហាញខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យមនុស្សយល់ពីខ្ញុំតាមរយៈភាសាវៀតណាម។ ខ្ញុំនៅតែរក្សាទម្លាប់អានសៀវភៅ និងកាសែតវៀតណាម ទោះបីជាខ្ញុំអានយឺតក៏ដោយ។
លោក Tran Anh Hung និយាយអំពីបទពិសោធន៍របស់គាត់ដែលស្រូបយកវប្បធម៌ពីរគឺវៀតណាម និងបារាំង។ វីដេអូ៖ កុងកុង
- និយាយពីប្រពន្ធ តើអ្នកគិតថា យ៉េន ខេ មានតួនាទីអ្វីក្នុងអាជីព និងជីវិតរបស់អ្នក?
-នៅផ្ទះ យ៉េន ខេ ជាម្ចាស់ផ្ទះបាយ ជាចុងភៅរបស់ខ្ញុំ។ ក្នុងឈុត នាងក៏ជាថៅកែផងដែរ។ ពេលខ្ញុំថតរឿង យ៉េន ខេ តែងតែអង្គុយក្បែរខ្ញុំ មើលម៉ូនីទ័រជាមួយខ្ញុំ ពិភាក្សាពីអ្វីដែលចាំបាច់។ ពេលខ្ញុំនិយាយថាកាត់ហើយ យ៉េន ខេ នឹងរត់ចូលទៅសង្កេត ពេលខ្លះប្តូររឿងនេះ ឬថានៅក្នុងឈុត។ យ៉េន ខេ ទទួលបន្ទុកផ្នែកសោភ័ណ្ឌភាពភាពយន្តរបស់ខ្ញុំ។ អារម្មណ៍សោភ័ណភាពទាំងអស់ដែលទស្សនិកជនបានឃើញនៅក្នុងស្នាដៃរបស់ខ្ញុំគឺអរគុណដល់នាង។
Tran Anh Hung និយាយអំពីការគាំទ្ររបស់ភរិយា - Tran Nu Yen Khe ក្នុងគម្រោង "The Pot-au-Feu" ។ វីដេអូ៖ កុងកុង
លោក Tran Anh Hung អាយុ 62 ឆ្នាំ បានធ្វើអន្តោប្រវេសន៍ទៅប្រទេសបារាំងក្រោយឆ្នាំ 1975 និងបានសិក្សាផ្នែកទស្សនវិជ្ជានៅសាកលវិទ្យាល័យមួយ។ បន្ទាប់ពីបានមើលរឿង A Man Escaped (1956) របស់ Robert Bresson ដោយចៃដន្យ គាត់បានសម្រេចចិត្តបន្តអាជីពសិល្បៈ ដោយសិក្សានៅសាលាភាពយន្ត École Louis-Lumière ដ៏ល្បីល្បាញ។ នៅពេលបង្កើតស្នាដៃដំបូង អ្នកដឹកនាំរឿងបានបន្តប្រធានបទដែលមានលក្ខណៈវៀតណាមខ្លាំង ដូចជាភាពយន្តខ្លី ង៉ោយ ធីវ ភូណាំស៊ុង ( La Femme Mariée de Nam Xuong ) ដែលសម្រប ពីរឿង ទ្រូយិន គីម៉ាន់ ឡាក់។ ក្នុងឆ្នាំ 1993 ភាពយន្តដំបូងរបស់អ្នកដឹកនាំរឿង The Scent of Green Papaya ដែលថតនៅ Saigon ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1950 បានទទួលពានរង្វាន់ Caméra d'Or នៅមហោស្រពភាពយន្ត Cannes ហើយត្រូវបានតែងតាំងសម្រាប់ពានរង្វាន់អូស្ការក្នុងប្រភេទភាពយន្តលក្ខណៈអន្តរជាតិល្អបំផុត។
ក្នុងសៀវភៅ បារាំង និងឥណ្ឌូចិន៖ តំណាងវប្បធម៌ (២០០៥) លោកស្រី Carrie Tarr សាស្ត្រាចារ្យផ្នែកភាពយន្តនៅសាកលវិទ្យាល័យ Kingston ចក្រភពអង់គ្លេស បានអត្ថាធិប្បាយថា ភាពយន្តរបស់លោក Tran Anh Hung ផ្តល់ឱ្យទស្សនិកជននូវទស្សនៈខុសគ្នាអំពីប្រទេសវៀតណាម ដោយលុបបំបាត់រូបភាពនៃប្រទេសក្រីក្រ ដើរថយក្រោយក្នុងភាពយន្តអាមេរិក និងបារាំង។
ផលិត ដោយ cinnamon
ប្រភពតំណ
Kommentar (0)