เสียงวุ่นวายบนท้องถนนในยามค่ำคืน

ตีสองเมืองก็หลับใหลแล้ว ความมืดปกคลุมไปทั่วบ้านจนเหลือเพียงแสงไฟนอกประตู ในความเงียบ ฉันได้ยินเสียงล้อรถเข็น

เสียงนั้นมาจากล้อ บางครั้งกระทบกับหินก็ทำให้กระบะรถบรรทุกสั่น มันสะท้อนจากตรอกไปจนถึงประตูหน้าแล้วหยุดลงชั่วขณะหนึ่ง

เมื่อมองจากระเบียง จะเห็นคนหลังโค้งงอลงเพื่อยกถุงขยะ แม่บ้านซ่อนตัวอยู่ในความมืด ทำงานหนักภายใต้แสงไฟถนน การทำงานกะจะเริ่มเมื่อทุกคนหลับกันหมดแล้ว

ลักษณะงานของเราทำให้ฉันและน้องสาวเป็นเหมือน “เพื่อนนอน” เพื่อนที่มองเห็นกันเพียงผ่านประตูเท่านั้น และไม่เคยเห็นหน้ากันชัดเจน ใบหน้าหนึ่งซ่อนอยู่หลังหน้าต่าง อีกใบหน้าซ่อนอยู่ใต้หน้ากากและฮู้ด จนเห็นเพียงดวงตา

บางครั้งเราคุยกันสักสองสามประโยคผ่านประตู เรื่องราวไม่ใช่เรื่องเสียหาย “ทำไมวันนี้คุณมาสาย?” “กล่องโฟมนี้ทิ้งไม่ได้ ต้องฉีกเป็นชิ้น ๆ แล้วใส่ถุง” เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งสองคนต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดในเมือง และทันใดนั้นก็ตระหนักว่าพวกเขาไม่ได้เหงาอีกต่อไป เราพยายามหาสถานที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ โดยยึดเมืองไว้เพื่อหาอาหารและเสื้อผ้า หาความกังวล และบางครั้งแม้กระทั่งเพื่อความภักดี

เธอเข้าสู่อาชีพนี้เมื่ออายุ 18 ปีซึ่งเป็นวัยที่สวยงามที่หญิงสาวจะรู้จักวิธีแต่งตัวและแสดงตัวตนได้อย่างสง่างาม แต่เสื้อที่เธอใส่จะสะท้อนแสงเสมอ มีฮู้ดและหน้ากากรัดรูป “ตั้งแต่แม่ถึงลูก ฉันรักอาชีพนี้มาตั้งแต่เด็ก” เธอกล่าวสิ่งนี้เมื่อพูดถึงเหตุผลในการเลือกของเธอ

เธอชอบเห็นถนนที่สะอาดและมีต้นไม้สีเขียว ความภักดีในน้ำเสียงที่ไม่เยาว์วัยอีกต่อไปทำให้ฉันซาบซึ้งใจ จู่ๆ ก็มีเพลงหนึ่งดังขึ้นในหัวฉัน "ทุกคนเลือกงานที่ง่าย แต่ใครจะเป็นคนเลือกงานหนัก?"

เมื่อมองดูเธอ ฉันคิดถึงตัวฉันเองและชีวิตของผู้อพยพจากทั่วทุกมุมโลก สูญเสียและโดดเดี่ยว หลังจากทำงานหนักมาทั้งวัน ฉันมักจะฟังเสียงรถบรรทุกขยะทุกคืน เพื่อสัมผัสจังหวะของถนน จังหวะนั้นไม่เร่งรีบท่ามกลางการจราจรที่ติดขัดเหมือนตอนเช้า แต่จะช้าและเงียบเพื่อไม่ให้ใครตื่น จังหวะนี้พิสูจน์ชีวิตบนท้องถนนที่ไม่เคยหยุดนิ่ง เส้นชีวิตจะไหลอย่างต่อเนื่องเพื่อหล่อเลี้ยงเส้นชีวิตอื่นๆ ที่เชื่อมโยงกัน เช่นเดียวกับฉันและคุณ

มีคืนที่ฝนตกหนัก ฟ้าร้อง ฟ้าผ่า ดังกึกก้องท่ามกลางเสียงรถบรรทุกขยะ เธอเปียกโชกด้วยเสื้อกันฝนขณะเดินลุยถนนที่ถูกน้ำท่วม ฉันตั้งใจจะเชิญเธอไปดื่มชาร้อน ๆ แต่กลับได้เห็นเพียงเงาหลังของเธอในแสงระยิบระยับ เธอก้าวเดินอย่างรวดเร็วทะลุสายฝนไป ครั้งแรกที่ฉันเปิดประตู ฉันยังคงไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาที่อยู่หลังหน้ากากได้ชัดเจน ชายผู้ดำรงชีวิตโดยการให้โดยไม่ส่งเสียง

เธอผลักรถเข็นขยะขนาดเล็กซึ่งซ่อนอยู่ลึกเข้าไปในทุกซอกทุกมุม เสียงรถบรรทุกขยะสะท้อนในความเงียบ ทำให้ถนนดูกว้างขวางขึ้นทันใด ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเต้นกระสับกระส่ายบนท้องถนนในยามเที่ยงคืน

ตามรายงานของ Truc Nguyen (หนังสือพิมพ์ Quang Nam)

ที่มา: https://baophutho.vn/lao-xao-tieng-pho-ve-dem-225164.htm