หมู่บ้านประมงช่วยกันค้นหาคนจมน้ำ

ชาวกวางนาม มากกว่า 15 หลังคาเรือนในตำบลบิ่ญไฮ อำเภอทังบิ่ญ ประกอบอาชีพประมง เมื่อมีคนจมน้ำพวกเขาจะต้องหาศพโดยอิสระ

เมื่อปลายเดือนพฤษภาคม นายโฮ วัน ชวง อายุ 67 ปี อาศัยอยู่ในหมู่บ้านอัน ทราน ตำบลบิ่ญไฮ นำคันเบ็ด 10 อันมาซ่อม เขาลับตะขอแต่ละอันให้แหลมแล้วใส่ลงในเฝือกไม้ไผ่อย่างเรียบร้อย

การตกปลาแบบสายเอ็นหรือการตกปลาแบบคิงฟิชชิ่ง โดยหย่อนเบ็ดลงในน้ำแต่ไม่ได้ติดเหยื่อไว้ ตัวตะขอทำจากสแตนเลส ไม่เป็นสนิมเมื่อแช่ในน้ำทะเล นำสายเบ็ดใส่กระบอกไม้ไผ่แล้วมัดให้แน่น เรียกว่า สายเบ็ด

เส้นเอ็นแต่ละเส้นมีความยาว 45 ม. โดยผูกขอทุกๆ 25 ซม. ทุ่นจะผูกติดกับเชือกยาว แล้วปล่อยลงน้ำและจะลอยอยู่เหนือพื้นทะเลประมาณ 20-30 ซม. ปลาที่ว่ายผ่านสิ่งกีดขวางจะหันหัวหรือหางและติดเบ็ด อาชีพนี้คือการตกปลากระเบนเป็นหลัก

คุณโฮ วัน ชวง มีประสบการณ์ในอาชีพการทิ้งสะพานมากว่า 40 ปี ภาพถ่าย: ดั๊ก ทานห์ — คุณโฮ วัน ชวง ตกปลามาเกือบ 40 ปีแล้ว ภาพถ่าย: *ดั๊ก ทานห์*

การตกปลาเริ่มเข้ามาในหมู่บ้านอันตรันเมื่อกลางทศวรรษ 80 ของศตวรรษที่แล้ว หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านมีครัวเรือนมากกว่า 45 หลังคาเรือนที่ประกอบอาชีพนี้ ส่งผลให้เป็นหมู่บ้านชาวประมงที่ไม่ใช้เหยื่อที่มีชื่อเสียงของจังหวัดกวางนาม “งานนี้ช่วยชาวประมงสร้างบ้านและส่งลูกไปโรงเรียน” นายชวงกล่าว

โดยเฉพาะหมู่บ้านชาวประมงยังช่วยเหลือครอบครัวที่มีคนจมน้ำหลายครอบครัวด้วย ในระยะเวลาเกือบ 40 ปีของการประกอบอาชีพ นายชวงได้ทำหน้าที่ตกปลาเพื่อจมน้ำในทะเลมาแล้วถึง 3 ครั้ง เหยื่อเป็นญาติพี่น้องและคนแปลกหน้า พวกเขาเสียชีวิตขณะกำลังตกปลาอยู่บริเวณชายฝั่ง

เขาเอาคันเบ็ดแต่ละอันมาตรวจสอบตำแหน่งและเวลาที่ร่างจม จากนั้นก็เดากระแสน้ำ แล้วจึงทิ้งสายลงไป โดยเอาปลายสายเบ็ดด้านหนึ่งไว้บนฝั่ง จากนั้นเขากับชาวประมงคนอื่นๆ ก็พายเรือไปยังบริเวณที่เหยื่ออยู่ สายเบ็ดแต่ละเส้นยาว 45 เมตรจะติดด้วยตะขอ 110 ตัว ซึ่งจะหย่อนลงมาเพื่อสร้างแถวยาวใกล้กับพื้นท้องทะเล

การดึงต้องช้าๆ เพราะถ้าเจอวัตถุ ตะขอจะไปเกี่ยวกับเสื้อผ้า เหยื่อจมน้ำรายใหม่ส่วนใหญ่ยังคงจมอยู่ที่ก้นทะเลและไม่ได้ลอยไปไกล นายชวง กล่าวว่า หากศพจมน้ำเกิน 3 วัน ร่างกายจะลอยขึ้นมา ทำให้มีโอกาสจับศพได้น้อยลง

สะพานนี้สร้างห่างกัน 25 ซม. และจมลงสู่น้ำ ภาพถ่าย: ดั๊ก ทานห์ — ชาวประมงจะทิ้งสายเบ็ดลงในทะเลเพื่อจับปลา ภาพถ่าย: *ดั๊ก ทานห์*

เมื่อพบศพเจ้าของเบ็ดตกปลาได้แจ้งให้ญาติทราบแต่ไม่ได้แตะต้องศพ ขอเกี่ยวที่ใช้ในการดึงร่างก็จะถูกทิ้งไป นายชวงขาดทุนจากการซื้อคันเบ็ดแต่ไม่ได้เรียกร้องสิ่งใดเลย “ไม่ใช่แค่ผมเท่านั้น แต่รวมถึงชาวบ้านทุกคนด้วย เราช่วยแบ่งปันความเจ็บปวดกับครอบครัวของเหยื่อ” เขากล่าว พร้อมเสริมว่าทุกครั้งที่เขาไปเก็บศพ เขาจะทิ้งเบ็ดตกปลาไปประมาณ 4 เบ็ด เส้นละ 160,000 ดอง

ห่างจากบ้านของนายชวง 200 เมตร นายทราน วัน บิ่ญ ตกปลามานานกว่า 35 ปี และยังผลิตขอเบ็ดด้วย งานนี้ช่วยให้เขาส่งลูกสองคนของเขาไปเรียนมหาวิทยาลัยและช่วยให้หลายๆ คนพบศพหลังจากจมน้ำ

ญาติเหยื่อหลายรายยังคงมาที่บ้านของเขาเพื่อขอความช่วยเหลือในการนำร่างของพวกเขากลับมา เขาให้สะพานแก่พวกเขาและคำแนะนำถึงวิธีใช้โดยไม่เรียกเก็บเงินจากพวกเขา ครอบครัวพบศพจึงมาแสดงความขอบคุณ “พวกเขาให้เงินผมมาบ้างแต่ผมไม่รับ เมื่อพวกเขาเดือดร้อน ผมก็เต็มใจช่วยพวกเขาทุกวิถีทางโดยไม่เรียกร้องอะไรเลย” ชาวประมงวัย 63 ปีกล่าว

นายบิ่ญทำงานในอุตสาหกรรมประมง จึงได้ส่งคนจำนวนมากออกค้นหาคนจมน้ำ ภาพถ่าย: ดั๊ก ทานห์ — นายบิ่ญห์ให้คนจำนวนมากยืมสะพานกลับบ้านเพื่อค้นหาคนจมน้ำ ภาพถ่าย: *ดั๊ก ทานห์*

นายทราน วัน นาม เลขาธิการหมู่บ้านอันทราน กล่าวว่าหมู่บ้านนี้เคยมีครัวเรือนที่ประกอบอาชีพนี้ถึง 45 หลังคาเรือน แต่ปัจจุบันมีครัวเรือนมากกว่า 15 หลังคาเรือนที่ประกอบอาชีพจับปลากิ่ว ทุกครั้งที่เกิดการจมน้ำในกว๋างนาม รัฐบาลและเจ้าหน้าที่รักษาชายแดนจะระดมชาวประมงเข้ามาช่วยเหลือ

“การหย่อนเบ็ดลงน้ำเพื่อนำร่างผู้เสียชีวิตออกมาเป็นวิธีที่ได้ผลมาก โดยเฉพาะในอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นล่าสุด ชาวประมงใช้ทั้งแรงกายและแรงใจในการตามหาร่างผู้เสียชีวิตเพื่อแบ่งปันความเจ็บปวดกับครอบครัวของเหยื่อ” นายทรานกล่าว

ดั๊ก ทาน

ลิงค์ที่มา