ដោយបានទទួលពានរង្វាន់ដូចជាពានរង្វាន់សមាគមអ្នកនិពន្ធវៀតណាមឆ្នាំ 2022 និងឆ្នាំ 2025 ពានរង្វាន់អក្សរសិល្ប៍បកប្រែ Cliff Becker ពានរង្វាន់អក្សរសាស្ត្រ និងសិល្បៈ (នៃសមាគមអក្សរសិល្ប៍ និងសិល្បៈវៀតណាម) ក្នុងឆ្នាំ 2021 កវី Tran Le Khanh គឺជាអ្នកនិពន្ធស្ងប់ស្ងាត់ និងឯកជនណាស់។
ក្នុងនាមជាអ្នកបកប្រែបណ្តុំកំណាព្យ “ដុង” របស់កវី Tran Le Khanh ជាមួយនឹងកំណាព្យចំនួន 100 ក្នុងរចនាប័ទ្ម Luc Bat ដែលទើបតែទទួលបានពានរង្វាន់សមាគមអ្នកនិពន្ធវៀតណាមឆ្នាំ 2025 ជាភាសាអង់គ្លេស កវីអាមេរិក និងអ្នកបកប្រែ Bruce Weigl បានចែករំលែកថា៖ “ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ថា កវី Tran Le Khanh បានទម្លាយឧបសគ្គប្រពៃណីទាំងអស់ ដើម្បីឈានដល់កម្រិតនៃកំណាព្យរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសរសើរកំណាព្យទាំងនេះ។ ពួកគេពិតជាល្អឥតខ្ចោះ និងមានសារៈសំខាន់ និងមានអត្ថន័យ»។
កវី Tran Le Khanh កើតនៅឆ្នាំ ១៩៧១ នៅ Hoa Binh មកពី Bac Ninh បច្ចុប្បន្នរស់នៅ និងធ្វើការនៅទីក្រុងហូជីមិញ។ កុមារភាពរបស់គាត់គឺ "ផ្លាស់ទី" ។ កាលនៅក្មេង គាត់បានរស់នៅ Kim Boi (Hoa Binh) ពេលគាត់អាយុ ៥ ឆ្នាំ គាត់រស់នៅ Bao Loc (Lam Dong) ហើយនៅអាយុ ៩ ឆ្នាំ គាត់ក៏បានតាមឪពុករបស់គាត់ទៅទីក្រុងហូជីមិញ។ កវី Tran Le Khanh ចែករំលែកថា “កុមារភាពរបស់ខ្ញុំគឺគ្មានអ្វីពិសេសទេ”។ “ប៉ុន្តែវាជាទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំទៅនឹងធម្មជាតិ ដើមឈើ និងវាលពោត។ ជំងឺឥតឈប់ឈរធ្វើឱ្យខ្ញុំវេទនាគ្រប់ពេលវេលា។ ក៏ដូចជាឆ្លងកាត់ការងារជាច្រើនជួយឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមជីវិតដូចជា លក់កាហ្វេ លក់ការ៉េម លក់អង្ករ ចិញ្ចឹមជ្រូក ធ្វើស្រែពោត ចិញ្ចឹមត្រី ដេរខោអាវ លក់ស្រាបៀរ... ប៉ុន្តែអ្វីដែលពិសេសជាងនេះទៅទៀតនោះគឺមានមិត្តភាពកុមារភាពដ៏ស្អាតស្អំគ្មានកំហុស។ ប្រហែលជាអ្វីៗទាំងអស់នេះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏សំខាន់ដែលបានជួយរៀបចំបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ខ្ញុំ និងមនុស្សដែលខ្ញុំជាមនុស្សពេញវ័យ ហើយបង្កើតពិភពខាងក្នុងរបស់ខ្ញុំ»។
កវី Tran Le Khanh មិនបានមកកំណាព្យជាមួយនឹងការចងចាំ និងការចងចាំ។ គាត់បានដើរលើមាគ៌ានៃកំណាព្យ ដោយធ្វើដំណើរស្វែងរកវត្ថុដែលគាត់មិនធ្លាប់ដឹង ក្នុងន័យនៃ "អ័ក្សបញ្ឈរ"។ សម្រាប់គាត់ រាល់របកគំហើញ សូម្បីតែរបកគំហើញបែបវិទ្យាសាស្ត្រ គឺជារបកគំហើញមួយនៅលើ "អ័ក្សផ្តេក" វាជួយមនុស្សម្នាក់ៗឱ្យរីកចម្រើន ជួយពិភពលោកអភិវឌ្ឍ ជួយឱ្យយើងទទួលបានចំណេះដឹងកាន់តែច្រើន រកលុយបានកាន់តែច្រើន បន្ថែមអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សគិតថានឹងនាំមកនូវការពេញចិត្ត ឬខ្ពស់ជាងនេះ សុភមង្គល។ សម្រាប់គាត់ "អ័ក្សបញ្ឈរ" គឺជាស្មារតីដែលជាពេលបច្ចុប្បន្នជាអ្វីមួយដែលគាត់ផ្ទាល់មិនអាចយល់បានថាតើគាត់ពិតជា "ទទួលបាន" អ្វីបន្ថែមទៀតឬអត់។ វាជាដំណើរស្វែងរកដ៏លំបាកមួយ៖ “មនុស្សមួយចំនួនយល់ថាវាជាការសប្បាយ ប៉ុន្តែសម្រាប់ខ្ញុំ វាប្រហែលជាការរកឃើញ “ការរស់រានមានជីវិត” ដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងមួយជីវិត។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅថា កំណាព្យបានជួយខ្ញុំយ៉ាងច្រើនក្នុងដំណើរនៃការរកឃើញនេះ។ កំណាព្យគឺជាការបញ្ចេញមតិ”។
ក្នុងដំណើរកំណាព្យរបស់គាត់ កវី Tran Le Khanh បានជ្រើសរើសទម្រង់ខប្រាំមួយប្រាំបី ដើម្បីបង្ហាញពីគំនិតខាងក្នុងរបស់គាត់៖
“គ្មានអ្វីពិតជាងមុខមនុស្សទេ។
គ្មានអ្វីជាក់ស្តែងជាងជីវិតទាំងដប់នេះទេ។
ព្រះអាទិត្យសោកសៅឆ្លងកាត់ជួរដើមឈើ
«អាវរបស់ព្រះសង្ឃនឹងមិនជ្រីវជ្រួញមួយរយឆ្នាំ»។
(ដកស្រង់ចេញពីដី ៦៧ កម្រងកំណាព្យដុង)
សម្រាប់កវី ត្រាន ឡឺខាញ់ Luc Bat គឺជាទម្រង់កំណាព្យដ៏ចំឡែក និងវេទមន្ត ជាប្រភេទកំណាព្យដ៏ប្លែក និងជាតិបំផុត៖ "រឿងចម្លែក ស្រួលធ្វើណាស់ អ្នកណាក៏ធ្វើបាន គ្រាន់តែត្រូវវោហារ តែងកំណាព្យ ទោះបីចៃដន្យមានកំណាព្យល្អ ប៉ុន្តែដើម្បីឱ្យមានកំណាព្យ Luc Bat ល្អគឺពិបាកណាស់"។ Poet Tran Le Khanh បានចែករំលែក ការប្រកាស របស់ Poet Tran Le Khanh ។ “លក្ខណៈនៃកំណាព្យប្រាំមួយប្រាំបីគឺដូចជា “ទឹកឃ្មុំ” វាជួយឱ្យកំណាព្យមានភាពផ្អែមល្ហែម និងងាយស្រួលអាន ងាយចូលចិត្តមនុស្ស។ ប៉ុន្តែបញ្ហាគឺប្រសិនបើយើងព្យាយាមបកប្រែកំណាព្យប្រាំមួយប្រាំបីទៅជាភាសាបរទេសមានន័យថាយើងត្រូវដកស្រទាប់ "ទឹកឃ្មុំ" នេះចេញ តើកំណាព្យនៅតែល្អទេ? វាជាបញ្ហាប្រឈមដ៏ធំមួយ។ ដូច្នេះសម្រាប់ខ្ញុំ វាចាំបាច់ក្នុងការរក្សាទុកចន្លោះតូចចង្អៀតនៃពាក្យ 6 និង 8 ដើម្បីឱ្យវាអាចបង្ហាញពី "គំនិតខាងក្នុង" ព្រលឹងកំណាព្យ បរិបទកំណាព្យ។ ពាក្យនិមួយៗគឺជាត្បូងដែលយើងត្រូវចម្រាញ់ បើមិនដូច្នេះទេ វានឹងក្លាយជាទម្រង់កំណាព្យដែលជួយយើងឱ្យសាបសូន្យ។ វាចៃដន្យណាស់ដូចជាល្បែងពាក្យមួយ ដែលយើងមិនដឹងថាគោលដៅនៅឯណា នៅពេលដែលយើងដាក់ប៊ិចទៅក្រដាស។ ពេលមកដល់ហើយ គឺជាការចាប់ផ្ដើមឲ្យយើងត្រឡប់មកវិញ ហើយសញ្ជឹងគិត ហើយបើជោគជ័យ ខ្ញុំហៅថាជាអព្ភូតហេតុ។ ដោយសារតែរឿងទាំងនេះហើយ ទើប ត្រាន ឡឺខាញ់ ជ្រើសរើស លូក បាត ដើរកាត់វារហូត តែនៅតែមិនឃើញទីបញ្ចប់ ឃើញតែផ្លូវនៅវែងឆ្ងាយ និងពិបាកខ្លាំងណាស់។ សម្រាប់គាត់ ការបញ្ជូនផ្លូវចិត្តគឺខុសពីការបញ្ជូនអារម្មណ៍។ ទីមួយមានគោលបំណង ទីពីរមិនមាន។
ទោះបីជាទម្រង់ខាងក្រៅនៃកំណាព្យរបស់លោក Tran Le Khanh គឺជាប្រពៃណីប្រាំមួយប្រាំបីម៉ែត្រក៏ដោយ ខាងក្នុងវាគឺជាការទម្លាយជាភាសា បង្ហាញពីភាពមើលមិនឃើញ ហាក់ដូចជាការរុករកដោយសេរីនៃអារម្មណ៍ ប៉ុន្តែបានបោះយុថ្កាក្នុងទស្សនៈសមហេតុផលនៃជីវិត។
"ខ្ញុំដុះសក់នៅលើក្បាលរបស់ខ្ញុំ
មិនបាច់គិតដល់ពាក្យពេចន៍ខូចចិត្តទេ»
(ប្រទេស ២៥)
កវី Tran Le Khanh បានសារភាពថា លោកមិនតស៊ូមតិក្នុងការសរសេរកំណាព្យដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍ខាងក្នុងទេ ទោះបីត្រូវសរសេរកំណាព្យក៏ដោយ រឿងដំបូងដែលត្រូវការគឺត្រូវមានមនោសញ្ចេតនា។ ចំពោះគាត់វិញ អារម្មណ៍នេះគឺដូចជាផឹកស្រាជាងស្រវឹងទៅទៀត។ ដោយសារអារម្មណ៍គឺជារឿងផ្ទាល់ខ្លួន ពួកគេមិនគួរបង្ហាញដោយពាក្យសម្ដីឡើយ។ ប៉ុន្តែនោះក៏ជាកាតាលីករសម្រាប់គាត់ក្នុងការបញ្ចូលពាក្យនីមួយៗដើម្បីសញ្ជឹងគិតអំពីពិភពលោកនេះ។ ពិភពលោក "ដូចដែលវាគឺ" គឺដូចដែលវាគឺជា។ ហើយនៅពេលដែលសញ្ជឹងគិតបែបនោះ អ្វីដែលនៅសេសសល់ ទីបំផុតគឺជាគ្រាប់ពូជ គំនិតមិនមែនជាគំនិត៖ “ខ្ញុំប្រើពាក្យមិនសមហេតុផលនៅទីនេះ ព្រោះកំណាព្យនឹងនាំឲ្យមានការពិចារណា គ្រានោះនឹងនាំមកនូវសេចក្តីត្រិះរិះពិចារណា មិនមែននាំនូវទស្សនៈនៃជីវិតទៅជាកំណាព្យឡើយ។ ខ្ញុំជឿថា ពួកគេនឹងជួបគ្នានៅពេលណាមួយ»។
ពីមុនលោក Tran Le Khanh មិននឹកស្មានថាគាត់នឹងមកកំណាព្យទេ។ គាត់គិតថាកំណាព្យមិនដែលត្រូវចង្វាក់ឡើយ ហើយគាត់ផ្ទាល់ក៏មិនចូលចិត្តបទភ្លេងដែរ។ ដោយមិននឹកស្មានដល់ នៅឆ្នាំ ២០១៦ គាត់បានសម្រេចចិត្តចេញបណ្តុំកំណាព្យដំបូងរបស់គាត់ដែលមានចំណងជើងថា “របាំបាសាក់”។ ដោយសារតែជីវិតរបស់គាត់ និងពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើដំណើរជុំវិញពិភពលោក លោក Tran Le Khanh បានរកឃើញទឹកដីខាងវិញ្ញាណ ហើយសំខាន់បំផុតសម្រាប់គាត់ គឺបានធ្វើតាមវិធីសមាធិ។ ចាប់ផ្ដើមសរសេរយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ដល់ឆ្នាំ ២០១៦ លោក Tran Le Khanh បាននិពន្ធកម្រងកំណាព្យពីរ ឬបី។ គាត់បានសម្រេចចិត្តជ្រើសរើស "Luc Bat Dance" ជាសៀវភៅដំបូងរបស់គាត់ ដោយគ្រាន់តែគាត់ស្រលាញ់ Luc Bat ខ្លាំងណាស់។ Luc bat មានទំនាញទំនាញដែលទាញគាត់ទៅមុខ ហើយចាប់ពីពេលនោះមករហូតមកដល់ពេលនេះ គាត់តែងនិពន្ធ និងបោះពុម្ពបណ្តុំកំណាព្យជាបន្តបន្ទាប់។ វគ្គមួយចេញជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ ដំណើរកំណាព្យរបស់លោក Tran Le Khanh មានរយៈពេល ១០ ឆ្នាំមកហើយ ដោយទទួលបានពានរង្វាន់អក្សរសាស្ត្រដ៏មានកិត្យានុភាពជាច្រើន។
សម្រាប់កវី Tran Le Khanh ការសរសេរគឺអកម្មទាំងស្រុង គាត់សរសេរដោយធម្មជាតិ នៅពេលដែលគាត់មានអារម្មណ៍ថាចង់សរសេរ ប៉ុន្តែទន្ទឹមនឹងនោះ គាត់ក៏រៀបចំក្របខណ្ឌវិន័យជាការងារផងដែរ។ នៅពេលដែលគាត់សរសេរវា គាត់គិតថាគាត់នឹងបោះពុម្ពវាភ្លាមៗ។ រាល់ពេលដែលសៀវភៅកំណាព្យត្រូវបានបោះពុម្ព គាត់មានឱកាសពិនិត្យមើលឡើងវិញ ហើយពេលអ្នកអានមកក៏ពិនិត្យឡើងវិញសម្រាប់គាត់។ បន្ទាប់មក គាត់អាច "ដាក់" សៀវភៅកំណាព្យនោះមួយឡែកសិន ដើម្បីបន្តសរសេរកំណាព្យថ្មី។ ទស្សនៈរបស់លោក Tran Le Khanh លើការតែងនិពន្ធគឺតឹងរ៉ឹងណាស់។ ប្រសិនបើកំណាព្យ ឬបណ្តុំកំណាព្យមិនមានប្រភពដើម នោះចាត់ទុកថាបរាជ័យ។ ប្រភពដើមគឺការស្វែងរកខគម្ពីរថ្មី ដែលជាបរិបទថ្មីដែលអ្នកផ្សេងទៀតមិនបានធ្វើ៖
“ខ្ញុំមិនគិតថាមានកំណាព្យល្អ និងកំណាព្យអាក្រក់នោះទេ។ ព្រោះ១០០%នៃអ្នកសរសេរកំណាព្យ បើកំណាព្យនោះមិនល្អបំផុតក្នុងលោកចំពោះគេ នោះក៏មិនមែនជាកំណាព្យដែរ ។ នោះហើយជារបៀបដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍នៅពេលនោះ វាត្រូវតែល្អបំផុតសម្រាប់ខ្ញុំនៅពេលនោះ។ ដូច្នេះខ្ញុំប្រើពាក្យ “គុណភាព” ជំនួសឲ្យពាក្យល្អ ឬអាក្រក់ វានឹងសមជាង។ ដើម្បីឱ្យមានសៀវភៅ "គុណភាព" នៃកំណាព្យសម្រាប់អ្នកអាន វាត្រូវតែមានលក្ខណៈដើម ដែលជាការបង្កើតប្លែកខុសពីអ្នកដទៃ។ ហើយនៅក្នុងដំណើរនេះ ខ្ញុំ "ទទួលស្គាល់" ថាខ្ញុំមានប្រយោគមួយចំនួនដែលខ្ញុំរកឃើញថ្មី ដូច្នេះខ្ញុំបោះពុម្ពវាដោយក្លាហាន។ ប៉ុន្តែនិយាយតាមត្រង់ទៅ មិនទាន់មាននិយមន័យច្បាស់លាស់នៃ "ប្រភពដើម" នេះទេ ច្រើនលើកច្រើនសារបន្ទាប់ពីការបោះពុម្ព និងអានឡើងវិញ ខ្ញុំឃើញថាកំណាព្យដែលខ្ញុំសរសេរគឺមិនល្អទាល់តែសោះ។
ចាប់តាំងពីឆ្នាំ 2016 មក កវី Tran Le Khanh បានណែនាំដល់អ្នកអាននូវបណ្តុំកំណាព្យជាច្រើនដូចជា “Luc Bat Dance”, “Dong Song Khong Hau”, “Ngay Nhu Chiec La”, “Luc Bat Dance Complete”, “Giot Nang Tran Ly”, “Xu”, “Ngan Bai Tho Khac Hep Khac” របស់សហរដ្ឋអាមេរិក ការប្រមូលកំណាព្យ "ផលបូកនៃឥឡូវនេះ" នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។
ប្រភព៖ https://daidoanket.vn/nha-tho-tran-le-khanh-luc-bat-la-the-tho-ky-dieu-10301328.html
Kommentar (0)