เต็ดมาสู่เส้นทางแห่งความทรงจำ

ในอีกสัปดาห์ข้างหน้า ฉันและแม่จะขึ้นเครื่องบินจากนครโฮจิมินห์ไปฮานอยเพื่อกลับบ้านเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลเต๊ต ลูกชายวัย 2 ขวบของฉันกำลังหัดพูด และอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งต่างๆ รอบตัวอยู่เสมอ ฉันอยากให้ลูกของฉันได้สัมผัสประสบการณ์วันหยุดเทศกาลเต๊ตแบบดั้งเดิมของหมู่บ้านทางภาคเหนือ ยิ่งใกล้ถึงวันกลับ ฉันก็ยิ่งรู้สึกคิดถึงวันหยุดเทศกาลเต๊ตเมื่อครั้งที่ครอบครัวของฉันยังยากจนอยู่

ฉันกับพี่สาวไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเรากังวลเรื่องเทศกาลเต๊ตที่อบอุ่นและเต็มที่ในเวลานั้น เด็กยากจนตั้งหน้าตั้งตารอเทศกาลตรุษจีนเพื่อจะได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ กินให้อิ่มหนำสำราญ และออกไปยืนรอคิวยาวเพื่ออวยพรปีใหม่ให้ทุกคน และรับเงินทองกลับบ้าน

ในช่วงวันก่อนถึงเทศกาลตรุษจีน หมู่บ้านของฉันจะคึกคักไปด้วยเค้กและผลไม้ นอกจากบั๋นจุงแล้ว ทุกครอบครัวยังทำบั๋นไก่ด้วย ดังนั้นทุกวันที่ 27 และ 28 ของเทศกาลเต๊ด เด็กๆ จะต้องต่อแถวตามแม่เพื่อโม่แป้ง ในอดีตไม่มีแป้งสำเร็จรูปคุณแม่จึงต้องทำเค้กจากใบป่านแห้งแทน ฉันจำภาพแม่ที่นั่งอยู่ในสนามหญ้าภายใต้แสงแดดในยามเช้า ค่อยๆ เก็บใบหญ้าและกิ่งไม้แห้งที่ปะปนกับใบไม้ขึ้นมา หลังจากเก็บใบแล้วผมจะแช่น้ำไว้ข้ามคืนเพื่อให้ใบขยายตัว จากนั้นล้างและคั้นน้ำออก จากนั้นบดกับข้าวเหนียวต่อไป ถ้าบั๋นจุงห่อด้วยใบตองสด บั๋นไก่ก็จะห่อด้วยใบตองแห้ง ทุกปีแม่ของฉันจะมอบหมายให้ฉันและพี่สาวทำหน้าที่ล้างใบไม้แต่ละใบ

ในวันที่ห่อเค้ก ทั้งครอบครัวมารวมตัวกันบนเสื่อเก่าๆ ที่ปูไว้บนทางเท้า ล้อมรอบไปด้วยตะกร้าใบไม้ มัดเชือก หม้อแป้ง ไส้เค้ก และงาคั่ว พี่สาวคนโตเลือกใบไม้ พี่สาวคนรองแบ่งแป้ง คุณแม่ปั้นและห่อเค้ก ส่วนฉันกับน้องสาวก็ออกไปทำงานข้างนอก เมื่อสิ้นสุดวัน แม่จะมัดเค้กหลายสิบชิ้นเข้าด้วยกันด้วยเชือกเพื่อให้หยิบออกได้ง่ายหลังจากต้ม แม่บ่นพึมพำว่าเธอนับได้มากกว่าร้อยชิ้น เธอจะนำบางส่วนไปมอบให้บ้านยายคนที่สองของเธอที่ฮานอย นำไปที่บ้านยายของเธอเพื่อจุดธูป และเหลืออีกไม่กี่โหลไว้ตั้งโชว์บนแท่นบูชาที่บ้าน ทุกๆ ปีหลังเทศกาลตรุษจีน ผนังบ้านจะถูกปกคลุมด้วยเค้กข้าวเหนียวที่ญาติๆ มอบให้

ในเช้าวันที่ 29 เทศกาลตรุษจีน คุณพ่อของฉันได้ลดเตาเผาธูปทองสัมฤทธิ์และนกกระเรียนคู่หนึ่งลงบนแท่นบูชาด้วยความระมัดระวัง และทำงานหนักเพื่อขัดมันให้เงางาม ฉันและน้องสาวได้รับมอบหมายให้ทำความสะอาดฝุ่นตามซอกหลืบของลวดลายแต่ละชิ้นบนเตียงที่เก่ากว่าพ่อของฉัน เมื่อแสงอาทิตย์สีทองส่องผ่านช่องว่างในม่าน พร้อมพาเอาอนุภาคเล็กๆ ระยิบระยับจำนวนนับไม่ถ้วน ส่องไปที่ภาพเหมือนของปู่ ฉันหรี่ตาลงและทันใดนั้นก็มองเห็นรอยยิ้มจางๆ ของผู้ตาย

ฉันตกใจจึงขยี้ตาสองสามครั้ง ตรงหน้าฉันเป็นแจกันดอกเบญจมาศที่ส่องแสงสว่างจ้าซึ่งแม่ของฉันเพิ่งจะวางไว้บนแท่นบูชาอย่างเบามือ ฉันบอกตัวเองว่าฉันเห็นสิ่งต่างๆ มันเป็นเพียงรูปภาพเท่านั้น ฉันจะยิ้มได้อย่างไร จากนั้นฉันก็ช่วยแม่จัดถาดผลไม้พร้อมเค้กและแยมมากมาย แม่จุดธูปเทียน ฉันได้กลิ่นควันธูปลอยฟุ้งทั่วบ้าน และรู้สึกสงบอย่างประหลาด ทุกวันส่งท้ายปีเก่า ฉันและพี่สาวจะตามแม่ไปที่วัด กลิ่นหอมอันหอมฟุ้งจากพระพุทธรูปทำให้เด็กน้อยผู้บริสุทธิ์นึกว่าเป็นกลิ่นหอมของพระพุทธเจ้าผู้ทรงเมตตา

ในเช้าวันแรกของปีใหม่ ฉันได้ยินเสียงแม่เรียกจากห้องด้านนอก ฉันกับพี่สาวก็ยืดตัวและคลานออกมาจากใต้ผ้าห่มนกยูงอันอบอุ่น แล้วกระโดดโลดเต้นอย่างตื่นเต้นที่จะได้สวมเสื้อผ้าใหม่ เพียงแค่กางเกงขายาวสีน้ำเงินกับเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับเสื้อผ้าขนสัตว์อุ่นๆ ก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กยากจนมีความสุขในการเฉลิมฉลองเทศกาลตรุษจีนได้ แม่บอกให้ฉันซื้อกางเกงสีฟ้าและเสื้อเชิ้ตสีขาวไว้ใส่ช่วงเทศกาลตรุษจีนและไปโรงเรียนตลอดทั้งปี ฉันรีบทานบั๋นจุงชิ้นหนึ่งที่มีกลิ่นหอมของข้าวเหนียวใหม่ๆ พร้อมกับหมูทอดชิ้นหนึ่งที่โหยหามานาน พร้อมกับปอเปี๊ยะทอดกรอบที่มีไส้เนื้อแทนมันหมูเช่นเคย ฉันอุทานออกมาว่า “อร่อยจังเลยแม่” ก่อนที่เราจะรับประทานอาหารเสร็จ เราก็ได้ยินเสียงเรียกกันจากที่ไกลๆ ด้านนอกประตู เป็นป้าและลูกพี่ลูกน้องของฉันที่มาบ้านเพื่ออวยพรปีใหม่ให้ฉัน ทั้งสองสาวรีบวางชามและตะเกียบลง วิ่งออกไปที่สนามหญ้าและส่งเสียงร้องเพื่อขอเข้าร่วมกลุ่ม

เทศกาลตรุษจีนในอดีตเหลือเพียงความทรงจำของฉันเท่านั้น แต่บ้านของฉันยังคงอยู่ที่เดิม แม้ว่าจะมีคราบมอสเกาะอยู่ตามการเปลี่ยนแปลงของพื้นดินและท้องฟ้าก็ตาม ฉันหวังว่าฉันจะสามารถรักษาประเพณีวันตรุษจีนไว้กับลูกๆ ของฉันได้ในสถานที่ที่ฉันเกิด คนยิ่งมีอายุมากขึ้นเท่าใด พวกเขาก็ยิ่งใช้ชีวิตอยู่กับความคิดถึงมากขึ้นเท่านั้น พวกเขาต้องการค้นหาความรู้สึกเก่าๆ อยู่เสมอ แม้ว่าทิวทัศน์จะเปลี่ยนไปมากก็ตาม แม้ว่าฉันจะยังอยู่ในต่างแดน แต่ฉันรู้สึกเหมือนเทศกาลตรุษจีนกำลังมาเยือนสถานที่แห่งความทรงจำ

หยก

ท้องที่ตำบลท้ายเหมือง อำเภอเมือง. หวุงเต่า, บาเรีย - หวุงเต่า

แหล่งที่มา