บ้านเกิดอันเป็นที่รัก

ฉันกลับมาบ้านเกิด แขวนเปลญวน และนอนใต้ต้นมะขามแก่ ฟังเสียงลมพัดไล่กันผ่านชั้นใบไม้ที่หนาทึบ เป็นระยะๆ มะขามสุกที่มีเปลือกนอกแห้งเป็นสีเงินจะถูกโยนลงบนพื้นรอบๆ บริเวณที่ฉันนอนอยู่

จากห้องครัวมุงจาก กลิ่น “น้ำผึ้งมะขาม” ที่ถูกปอกเปลือกไว้หลายวันก่อน ลอยมาตามลม ปลุกประสาทรับกลิ่นของฉันขึ้นมาอย่างน่ารื่นรมย์ ถ้าแม่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันคงจะนั่งคัดเลือกมะขามที่รูปร่างเหมือนนิ้วมือเรียวๆ สิบลูกเต็ม เพื่อเก็บไว้ซื้อกลับไปฝากลูกสะใภ้ที่ฟานเทียต และไม่เพียงแต่มะขามเท่านั้น แต่ยังมีกล้วย ขนุน มะม่วง มะเฟือง เม็ดมะม่วงหิมพานต์… แต่ละฤดูกาลก็มีผลไม้ของตัวเอง แม่ของฉันมักจะมอบผลไม้ที่สดและอร่อยที่สุดให้กับลูกๆ และหลานๆ ของเธอเสมอ ฉันสัมผัสได้ถึงความรักความเมตตาอันล้นเหลือที่เธอใส่ลงไปในของขวัญแต่ละชิ้นผ่านวิธีที่คุณแม่ของฉันจัดเรียง คัดเลือก และห่อของขวัญด้วยความระมัดระวัง เรียบร้อย และสวยงาม

ฉันหลับตาและสูดกลิ่นอายความหอมของชนบทที่ผสมผสานกับกลิ่นหญ้าป่าเล็กน้อย ซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของบ้านเกิดของฉัน ที่ไหนสักแห่ง มีเสียงนกร้องเป็นระยะๆ สะท้อนอยู่ไกลๆ และไม่ต่อเนื่อง แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ฉันหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัว ในฝัน ฉันได้พบกับตัวเองตอนเป็นเด็ก เท้าเปล่า ผมไหม้แดด ผิวคล้ำ ฉันสวมหมวกทรงกรวยเก่าๆ ของฉันแล้วเดินตามพ่อลงไปที่ริมฝั่งแม่น้ำโดยสวมเพียงกางเกงขาสั้นสีฟ้าอ่อนหยาบๆ เพียงหนึ่งตัว พ่อของฉันเดินไปข้างหน้า เมื่อถึงริมฝั่งแม่น้ำเขาก็ถอดเสื้อแล้วโยนไว้ที่ริมฝั่ง ที่จริงแล้วเขาเคยมีนิสัยชอบสวมเสื้อโค้ตหลวม ๆ โดยไม่ติดกระดุมใด ๆ เลย เขาค่อยๆ จมลงโดยปล่อยให้ศีรษะอยู่เหนือน้ำเท่านั้น และโบกมือเพื่อสาดน้ำมาที่ฉัน ฉันยังดำน้ำลงไปว่ายน้ำไปหาพ่อที่อยู่ไม่ไกล และพวกเราก็เงียบกันทั้งคู่ เพลิดเพลินไปกับความสุขอันแสนวิเศษในการเล่นน้ำในน้ำสีฟ้าใสของแม่น้ำบ้านเกิดอันเป็นที่รักของเรา เสียงนกกระยางดังขึ้นอย่างกะทันหัน และค่อย ๆ แผ่ขยายออกไปจากรั้วไม้ไผ่หนาทึบอีกฝั่งของแม่น้ำ ทำลายความเงียบสงบที่ธรรมชาติเพิ่งมอบให้กับเราโดยไม่ได้ตั้งใจ

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่ชัดเจนของแสงแดดตอนบ่ายที่สาดส่องบนใบหน้าของฉัน เสียงนกร้องครวญครางก็หายไป และบริเวณโดยรอบก็เงียบสงบเหมือนก่อนที่ฉันจะหลับไป ฉันมองขึ้นไปและเห็นเมฆสีขาวนวลลอยไปอย่างช้า ๆ ตลอดเวลา ทำให้เกิดรูปร่างแปลก ๆ กระตุ้นจินตนาการและกระตุ้นความอยากรู้โดยธรรมชาติของเด็กๆ อากาศสดชื่นมาก ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าจนฉันรู้สึกหดหู่ใจ ความคิดถึงบ้านเกิดก็จางลง แม้ว่าฉันจะอยู่ในสถานที่ที่ฉันเกิดและเติบโตมาก็ตาม ที่นี่ฉันเขียนบทกวีแรกของฉันในฐานะนักเรียนที่ยังไม่โตและเงอะงะ หลายสิบปีผ่านไป บนเส้นทางที่ยากลำบากในการหาเลี้ยงชีพ ความทรงจำของฉันจำได้เพียงสองสามบรรทัด ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกว่าบทกวีหรือเพียงแค่บางสิ่งที่คล้ายๆ กันดี...

แหล่งที่มา