ពីរឿងដាក់ឈ្មោះកាសែតសម្លេងប្រជាជន

(DS 21 មិថុនា) - នៅឆ្នាំ 1927 លោក Huynh Thuc Khang និង "សមមិត្ត" បានសម្រេចចិត្តបើកកាសែត Quoc Ngu នៅតំបន់កណ្តាល។ ព្រោះបើតាមគាត់ “ទាហានមួយលាននាក់មិនមានតម្លៃកាសែតទេ”។ ក្នុងសៀវភៅ “កាលប្បវត្តិ និងកំណាព្យរបស់ Huynh Thuc Khang in Response to Ky Ngoai Hau Cuong De” (Culture and Information Publishing House, 2000) គាត់បាននិយាយថា “មានរឿងមួយដែលគួរប្រាប់៖ លោក Sao Nam និងបក្ខពួករបស់គាត់បានរៀបចំគណបក្សនយោបាយ ហើយបើកកាសែត។ ភាគច្រើនបានអនុម័ត ប៉ុន្តែពួកគេក៏សង្ឃឹមដែរថា ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំខាងមុខ កាសែតដ៏ល្បីរបស់វៀតណាមនឹងកើតឡើង។ ចាំបាច់ជាងនេះ ហើយបញ្ហាគណបក្សនយោបាយ គឺជាបញ្ហាបន្ទាប់បន្សំ…” (ទំព័រ ៦២)។

ដូច្នេះ៖ “ក្នុងឆ្នាំដំបូងរបស់ Bao Dai (Binh Dan - 1926)… នៅថ្ងៃបើកសភា ខ្ញុំត្រូវបានគណៈប្រតិភូបោះឆ្នោតជ្រើសរើសជាប្រធានម្តងទៀត។ បន្ទាប់ពីការបើកក្រុមប្រឹក្សាដំបូង បងប្អូនជនរួមជាតិរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំមានគម្រោងបើកកាសែត ព្រោះមិនដែលមានកាសែតនៅវៀតណាមកណ្តាលពីមុនមក” (ទំព័រ ៦១, ៦២)។

នៅថ្ងៃទី ៨ ខែតុលា ឆ្នាំ ១៩២៦ លោកបានដាក់ពាក្យសុំបោះពុម្ពកាសែតមួយ ដែលមានទីស្នាក់ការនៅទីក្រុង Da Nang ។ នៅថ្ងៃទី 12 ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ 1927 អគ្គទេសាភិបាលនៃឥណ្ឌូចិន Pasquier បានចុះហត្ថលេខាលើសេចក្តីសម្រេចដែលអនុញ្ញាតឱ្យកាសែតនេះបោះពុម្ពបាន ប៉ុន្តែដោយមានបទប្បញ្ញត្តិតឹងរឹង ហើយទីស្នាក់ការកណ្តាលត្រូវផ្លាស់ទៅទីក្រុង Hue ។

គោលបំណងនៃអត្ថបទនេះ មិនមែនដើម្បីពិភាក្សាអំពី "លក្ខណៈ" និងប្រតិបត្តិការរបស់កាសែតនោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីខ្ចីរឿងនៃការដាក់ឈ្មោះកាសែតនៅពេលនោះ ដើម្បីគិតអំពីបាតុភូតសង្គមមួយរយឆ្នាំក្រោយមក។

ឯកសារជាច្រើនបញ្ជាក់ថា កាសែតដើមឡើយមានបំណងដាក់ឈ្មោះថា "ទ្រុងថាញ់" ដែលមានន័យទាំងសំឡេងទៀងត្រង់ និងសំឡេងនៃភូមិភាគកណ្តាល។ ពេលនោះមានអ្នកស្នើយកឈ្មោះថា “ដនថាញ់” ជាសំឡេងប្រជាជន។ លោក ហ៊ុន ហ៊ុយ បានមកសួរលោក Phan Boi Chau សម្រាប់យោបល់របស់លោក។ លោក Phan បាននិយាយថា "ប្រសិនបើអ្នកនឹងបោះពុម្ពនៅ Quoc Ngu តើវាមិនច្បាស់ជាងនេះទេក្នុងការដាក់ឈ្មោះវា Tieng Dan ?

ដូច្នេះអ្នកប្រាជ្ញខុងជឺជាន់ខ្ពស់ពីររូបបានយល់ព្រមជ្រើសរើសឈ្មោះវៀតណាមសុទ្ធសម្រាប់កាសែតថាតេងដាន់។ ចាប់ពីថ្ងៃទី 10 ខែសីហាឆ្នាំ 1927 កាសែតបានបង្ហាញខ្លួននៅចំពោះមុខប្រជាជនជាមួយនឹងពាក្យ "សំឡេងប្រជាជន" បោះពុម្ពធំនិងដិតខាងលើ; ខាងក្រោមនេះជាប្រយោគបារាំងតូច “La Voix du Peuple”។ ដោយគ្រាន់តែមើលឈ្មោះកាសែត អ្នកអាននឹងឃើញយ៉ាងងាយស្រួលនូវគោលបំណងរបស់វា ក៏ដូចជាអត្តសញ្ញាណរបស់អ្នកបោះពុម្ព។

ឈ្មោះបង្ហាញថាស្ថាបនិកកាសែតមានស្មារតីនៃ "ការច្នៃប្រឌិត និងការបន្ត" រ៉ាឌីកាល់។ ពួកគេមិនមែនជា "ទាសករ" ប៉ុន្តែបានបំបែកចេញពីវប្បធម៌ចាស់ដែលពួកគេត្រូវបាន "ងូតទឹក" ដើម្បីរួមចំណែក "បន្សុទ្ធភាសាវៀតណាម" ។

សូមចងចាំថានៅពេលនោះ ថ្វីត្បិតតែការសិក្សាភាសាចិនលែងមានការរីកចំរើនទូទាំងប្រទេស ប៉ុន្តែភាសាជាតិមិនទាន់ពេញនិយមនៅឡើយ។ ឈ្មោះកាសែតភាគច្រើនជាពាក្យចិន-វៀតណាម ដូចជា Nu gioi chung (កណ្តឹងស្ត្រី), Phu nu tan van, Nong Co min dam (ផឹកតែពេលពិភាក្សាអំពីកសិកម្ម និងពាណិជ្ជកម្ម), Huu Thanh, Nam Phong, Thanh Nghi, Tri Tan...

កាលពីមុន ដោយសារត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយរបបសក្តិភូមិចិន ដូនតាយើងគ្មានជម្រើសផ្សេងក្រៅពីប្រើអក្សរចិនក្នុងឯកសារសរសេរ និងភាសាវៀតណាមក្នុងការទំនាក់ទំនងប្រចាំថ្ងៃ។

ដូច្នេះហើយ អក្សរវៀតណាមបុរាណទាំងអស់ត្រូវបានសរសេរជាអក្សរចិនតាមវេយ្យាករណ៍ និងរចនាបថបុរាណ។ ដូច្នេះហើយ ឯកសារ ប្រាសាទ ទីសក្ការៈបូជា វិហារគ្រឹស្ត ប្រយោគស្រប បដាគោរពបូជា ។ល។ អក្សរសិល្ប៍ចិនតាមវេយ្យាករណ៍បុរាណ និងរចនាបទត្រូវបានប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយ។

ជាមួយនឹងស្មារតីនៃឯករាជ្យ បុព្វបុរសរបស់យើងបានរកឃើញវិធីមួយដើម្បីគេចចេញពីស្ថានភាពនេះដោយបង្កើតអក្សរ Nom ។ Nom script ពិតជាបានកែប្រែអក្សរចិន ខ្ចីការបញ្ចេញសំឡេង ឬអត្ថន័យដើម្បីបង្កើតពាក្យវៀតណាម អានអត្ថន័យវៀតណាម។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់និយាយ ឬសរសេរអក្សរ Nom នោះ បុគ្គលនោះសរសេរអក្សរចិនដែលបង្កើតឡើងវិញជាការបញ្ចេញសំឡេងយួន ដូច្នេះមានតែជនជាតិវៀតណាមទេ ទើបអាចយល់បាននៅពេលពួកគេអាន។

សព្វថ្ងៃនេះ ថ្វីត្បិតតែអក្សរចិនគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយសិក្សាវប្បធម៌បុរាណក៏ដោយ ក៏នៅតែមានជន«អាឡោះអាល័យ»ជាច្រើននាក់ ដែលក្រោមលេសថា «រក្សាវប្បធម៌ប្រពៃណី» «ចូលចិត្ត» ប្រើអក្សរចិនជាមួយវេយ្យាករណ៍តាមរចនាបថបុរាណរបស់ចិន (ខ្ញុំមិននិយាយអំពីចិន-យួនទេ)។ នេះអាចមើលឃើញច្បាស់បំផុតក្នុងការសាងសង់ព្រះវិហារ វត្តអារាម ផ្នូរ...

សព្វថ្ងៃនេះ មានមនុស្សតិចណាស់ដែលអាចអានអក្សរចិនបាន ប៉ុន្តែស្ទីល និងផ្លាកលេខនៃក្រុមជំនុំ ព្រះវិហារ ជាដើម ត្រូវបានសរសេរជាអក្សរចិនជាមួយនឹងវេយ្យាករណ៍បុរាណ។ ជំនួសឱ្យការសរសេរជាភាសាវៀតណាម៖ ប្រាសាទគ្រួសារង្វៀន (Le, Huynh, Tran...) ឬប្រាសាទគ្រួសារង្វៀន (Le, Huynh, Tran...) ត្រូវបានសរសេរជាអក្សរចិន៖ 阮(黎,黃, 陈...)祠堂 (Nguyen (Le, Huynh, Tran)... ប្រាសាទដូនតា)។

ពេលខ្លះប្រយោគ Nom ដែលមានអត្ថន័យដូចគ្នាត្រូវបានបន្ថែមខាងក្រោម។ ជាមួយនឹងការសរសេរ និងវេយ្យាករណ៍របស់ចិនបុរាណ មានមនុស្សតិចណាស់អាចអាន និងយល់វានៅថ្ងៃនេះ ទុកតែឯងទៅថ្ងៃអនាគត។

ក្នុងការសរសេរ និងអានសេចក្ដីអធិដ្ឋាន ជនជាតិវៀតណាមតាំងពីបុរាណរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន ប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាជាភាសាវៀតណាម ប៉ុន្តែនៅពេលធ្វើគ្រឿងបូជា ប្រជាជនអធិស្ឋានជាអក្សរចិន ជាមួយនឹងវេយ្យាករណ៍បុរាណ ដែលនៅតែអនុវត្តរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នេះគឺជាអនុស្សាវរីយ៍មួយឃ្លា៖ “វៀតណាម ខេត្តក្វាងណាម … ស្រុក … ឃុំ … ភូមិ … តំបន់ នេះជាឆ្នាំទី ៥ ខែ… ថ្ងៃ… ថ្ងៃនេះ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់… គ្រួសារទាំងបុរសទាំងស្ត្រីទាំងចាស់ទាំងក្មេង ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត និងរៀបចំគ្រឿងសក្ការៈ ធូប ទៀន ស្រា តែបៃតង ផ្កា និងផ្លែឈើ…។ ការអាន/ស្តាប់ការអធិស្ឋាននេះ តើអ្នកប៉ុន្មាននាក់យល់អត្ថន័យនៃប្រយោគ និងពាក្យ?

រំលឹករឿងដាក់ឈ្មោះកាសែតមកវិញ គឺត្រូវគិតពីបាតុភូតសង្គមសព្វថ្ងៃ ដោយចង់មានឥរិយាបទសមរម្យ ស្របតាមអ្វីដែលហៅថា ការរក្សាតម្លៃប្រពៃណី!

ប្រភព