ភូមិ Kinh ក្នុងប្រទេសចិន

ពួកគេជាជនជាតិវៀតណាមដែលបានវង្វេងនៅទីនេះជាង 500 ឆ្នាំមកហើយ ហើយបច្ចុប្បន្នបានតាំងទីលំនៅក្នុងតំបន់ Tam Dao (ក្នុងឃុំ Giang Binh ក្រុង Dong Hung ខេត្ត Guangxi ប្រទេសចិន) ចម្ងាយជាង 25 គីឡូម៉ែត្រពីច្រកព្រំដែន Mong Cai របស់វៀតណាម។

"តើអ្នកជា Kinh?"

ពេលយើងមកដល់ផ្ទះសហគមន៍ An Nam ដែលស្ថិតនៅភូមិនេសាទ Van Vi អ្នកស្រី To Tiet បានមកចាប់ដៃយើងយ៉ាងតឹង ដោយសួរយ៉ាងច្បាស់ថា៖ «តើអ្នកជាប្រជាជន Kinh ទេ?»។ និយាយចប់ នាងក៏ងាកទៅហៅប្តី កូនៗ និងអ្នកជិតខាងឱ្យចេញមកជជែក។

គ្រប់គ្នារំភើបចិត្តហាក់ដូចជាបានទទួលដំណឹងល្អ។ សូម្បីតែពីចុងភូមិ ស្ត្រីចំណាស់ពីរនាក់អាយុជាង ៨០ឆ្នាំក៏ប្រើអំពៅដើរទៅទីធ្លាផ្ទះសហគមន៍ដើម្បីជួបយើង។ "តើជនជាតិវៀតណាមនៅទីនេះមកលេង?", "ជនជាតិ Kinh មកលេងប្រជាជន Kinh"... គឺជាសំណួរដែលចាស់ៗទាំងពីរបានសួរជាបន្តបន្ទាប់។

យើងបានប្រាប់គេថាយើងរស់នៅទីណា ទីក្រុងហូជីមិញ បើកបរជាង៣ថ្ងៃពីព្រំដែនចិន។ ប៉ុន្តែពួកគេទាំងអស់គ្នាមិនដឹងទេ គ្រាន់តែឮថា រាប់រយឆ្នាំមុន ជីដូនជីតារបស់ពួកគេមានដើមកំណើតមកពី Do Son (ទីក្រុង Hai Phong) បានទៅសមុទ្រដើម្បីនេសាទ បន្ទាប់មកតាមជំនោរមកដល់ដីនេះ ហើយឥឡូវនេះមានជនជាតិវៀតណាមជាង 20,000 នាក់រស់នៅ និងធ្វើការនៅទីនេះ។

ប្រជាជន Kinh ច្រៀង Quan Ho Bac Ninh និយាយភាសាវៀតណាមនៅប្រទេសចិន

"យើងមិនដឹងច្រើនអំពីវៀតណាមទេ ប៉ុន្តែប្រសិនបើជនជាតិវៀតណាមមកទីនេះ ពួកគេត្រូវតែស្នាក់នៅ និងទទួលទានអាហារពេលល្ងាច ហើយនិយាយភាសាវៀតណាមសម្រាប់យើង។ ពួកគេត្រូវតែនិយាយច្រើន ដូច្នេះយើងមិនភ្លេចភាសាវៀតណាម" - លោកស្រី Tiet បានអញ្ជើញយ៉ាងសាទរ។

ដោយមិនអាចប្រកែកបាន ពួកយើងងក់ក្បាល ហើយយល់ព្រមស្នាក់នៅ និងទទួលទានអាហារពេលល្ងាចជាមួយអ្នកភូមិ។ ខណៈកំពុងរង់ចាំអ្នករាល់គ្នាត្រៀមខ្លួន យើងបានខ្ចីម៉ូតូអគ្គិសនីទៅលេងភូមិគិញ។ អ្នកកាន់តែជ្រៅ អ្នកកាន់តែភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលអ្វីៗមិនខុសពីភូមិមួយនៅជនបទភាគខាងជើង។

នៅដើមភូមិមានផ្ទះរួមមួយ ក្បែរនោះជាអណ្ដូង និងរបងឫស្សីដែលធ្លាប់ស្គាល់។ គ្រប់ 15 គ្រួសារ មានសួនច្បារដាំស្រូវ ដំឡូង និងដំណាំផ្សេងៗទៀត។ ស្ត្រីពាក់មួករាងសាជី ហូដី ហើយនិយាយគ្នាជាភាសាកំណើត។

ឈប់នៅមុខហាងលក់គ្រឿងទេស យើងសង្កេតឃើញស្លាកសញ្ញាលក់ទំនិញវៀតណាម ដូចជា បារី កាហ្វេ និងសូម្បីតែទឹកម្ទេស។ អ្នកស្រី Do Tu ម្ចាស់ហាងបានចេញមុខបង្អួតទឹកត្រីមួយដបដែលទើបនាំចូលពីព្រំដែន៖ «អ្នកភូមិនៅទីនេះផលិតទឹកត្រី ហើយប្រើសម្រាប់ធ្វើម្ហូបគ្រប់មុខ។ យើងនាំចូលទំនិញពីវៀតណាមបន្ថែមទៀត ដើម្បីការពាររដូវខ្យល់ព្យុះ ពេលគ្មានត្រីធ្វើទឹកត្រី»។

យោងតាមលោកស្រី Tu ទោះបីរាប់រយឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅក៏ដោយ សកម្មភាពទាំងអស់នៅទីនេះនៅតែមានលក្ខណៈដើម។ កាលពីជាង ១៥ឆ្នាំមុន នៅពេលដែលស្មាតហ្វូនមិនទាន់មានការអភិវឌ្ឍ មនុស្សបាននាំចូលខ្សែអាត់សំឡេងឡូឡា និងចម្រៀងក្វាន់ហូ ដើម្បីលក់។ អ្នកស្រី Tu បាននិយាយថា "ជំនាន់ខ្ញុំ និងជំនាន់មុនៗទាំងអស់ សុទ្ធតែត្រូវបានឪពុកម្ដាយឱ្យដេកជាមួយបទចម្រៀងប្រជាប្រិយ។ មនុស្សជាច្រើនអាចលេងឧបករណ៍ភ្លេងវៀតណាមបាន"។

កុំភ្លេចវៀតណាម

ជាការពិតណាស់ នៅពេលដែលយើងត្រលប់ទៅទីធ្លាផ្ទះសហគមន៍វិញសម្រាប់អាហារថ្ងៃត្រង់ អ្នកភូមិបានដកបទមនោរម្យចេញ ហើយរៀបចំសម្តែង។ ដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរ អ្នកស្រី ទៀ ទិត្យ ឈរនៅកណ្តាលទីធ្លាផ្ទះសហគមន៍ ហើយច្រៀងដោយសំឡេងសាមញ្ញថា៖ «ពេលស្រលាញ់គ្នា ដោះអាវឲ្យគ្នា ពេលត្រឡប់ទៅផ្ទះ យើងកុហកឪពុកម្ដាយថា... ឆ្លងស្ពាន ស្រលាញ់គ្នា ស្រលាញ់គ្នា ស្រលាញ់ខ្យល់បក់…»។

ពេលចប់ នាងក៏ប្តូរទៅលេងបទប្រជាប្រិយ«ឡើងភ្នំធៀនថៃ» នៅលើភ្នំ Dan Bau ។

លោកស្រី To Tiet ជនជាតិ Kinh ជំនាន់ទី 10 នៅប្រទេសចិន សំដែងបទ មនោរម្យ

ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែមអំពីប្រភពដើមនៃជនជាតិវៀតណាមនៅក្នុងប្រទេសចិន យើងបានទៅសារមន្ទីរជនជាតិ Kinh ដែលគ្រប់គ្រងដោយខេត្ត Guangxi ។

នៅពីមុខខ្លោងទ្វារសារមន្ទីរ មានរូបសំណាកប្តីប្រពន្ធមួយគូកំពុងនេសាទត្រីនៅសមុទ្រ ក្លែងពីសម័យដើមនៅពេលដែលជនជាតិវៀតណាមមកតាំងទីលំនៅនៅទីនេះ។ នៅខាងក្នុង រូបភាពនៃក្បួនដង្ហែរ ផ្ទះបាយ មុខម្ហូបពិសេសរបស់វៀតណាម ត្រូវបានបង្កើតឡើងវិញ... វាត្រូវចំណាយពេលជិតមួយម៉ោងដើម្បីអាន និងសិក្សាព័ត៌មានទាំងអស់នៅក្នុងសារមន្ទីរ។ សារមន្ទីរបើកជារៀងរាល់ថ្ងៃនៃសប្តាហ៍ ហើយមិនគិតថ្លៃទេ។

លោក លី ហៀន ជាអ្នកថែរក្សាសារមន្ទី បាននិយាយថា កាលពីមុន ប្រជាជនដែលយើងបានជួបត្រូវបានគេហៅថា អាណ្ណាម និងជនជាតិវៀតណាម ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ គេហៅជាផ្លូវការថា ជនជាតិគិញ។ នេះជាជនជាតិភាគតិចមួយក្នុងចំណោមជនជាតិភាគតិចតូចបំផុតក្នុងប្រទេសចិន។

តាមរឿងព្រេងនិទានថា កាលពីអតីតកាល មានគ្រួសារដូនតាជនជាតិវៀតណាមចំនួន 12 គ្រួសារ ដែលបានធ្វើចំណាកស្រុកតាមដងទន្លេត្រី ហើយបែងចែកជាកោះចំនួន 3 ឈ្មោះ វ៉ាន់វី សឺនតាំ និង វូដាវ។ បន្តិចម្ដងៗ កោះទាំងបីត្រូវបានបំពេញដើម្បីបង្កើតឧបទ្វីប Tam Dao ដូចសព្វថ្ងៃនេះ។

លោក ហៀន បាននិយាយថា រដ្ឋាភិបាលមូលដ្ឋានទើបតែបានអនុញ្ញាតឱ្យសាលារៀននៅក្នុងតំបន់ដែលក្រុមជនជាតិភាគតិចគិញរស់នៅ បញ្ចូលជនជាតិវៀតណាមនៅក្នុងកម្មវិធីសិក្សារបស់ពួកគេ។ នេះមិនមែនជាមុខវិជ្ជាបង្ខំទេ ប៉ុន្តែស្ទើរតែគ្រប់កុមារចុះឈ្មោះចូលរៀនថ្នាក់បន្ថែម។ លោក ហៀង បានមានប្រសាសន៍ថា ៖ «ចាប់តាំងពីពួកគេបានប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយឪពុកម្តាយនៅផ្ទះជាភាសាវៀតណាមរួចហើយ ពេលគ្រូបង្រៀន ក្មេងៗស្រូបយកយ៉ាងលឿន»។

យុវជននៅ Tam Dao ក៏រក្សាភាសាវៀតណាមផងដែរ។

ពួកគេមិនត្រឹមតែព្យាយាមរក្សាភាសារបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជារៀងរាល់ឆ្នាំអ្នកស្រុកបានអញ្ជើញអ្នកចាស់ទុំមកពីទីក្រុង Tra Co (ទីក្រុង Mong Cai ខេត្ត Quang Ninh) ទៅកាន់ Tam Dao ដើម្បីណែនាំការរៀបចំពិធីបុណ្យ និងគោរពបូជាតាមផ្ទះសហគមន៍។ ជារៀងរាល់ឆ្នាំមានពិធីបុណ្យធំៗចំនួនបួន ហើយនោះគឺជាពេលដែលមនុស្សមកធ្វើបុណ្យ និងបួងសួងសុំសេចក្តីសុខ។

តាមស្ថិតិបានឲ្យដឹងថា នៅ Tam Dao មានជនជាតិ Kinh ជាង ១២០ នាក់ ដែលចេះលេងឧបករណ៍ភ្លេងប្រពៃណីវៀតណាម និងមានសៀវភៅជាង ៤០០ ក្បាល ដែលកត់ត្រាទុកនូវកំណប់អក្សរសិល្ប៍ប្រជាប្រិយ រួមទាំងចម្រៀងប្រជាប្រិយជាច្រើន សុភាសិត រឿងនិទាន ...។

ពេលយើងនិយាយលាតាតាវ យើងសង្កេតឃើញនៅមុខភូមិមានដើមចេកមួយដើមដែលមានអាយុច្រើនរយឆ្នាំ។ អ្នកស្រុកនៅទីនេះដាក់ឈ្មោះដើមឈើថា ណាំកុក ដើម្បីរំលឹកដល់កូនចៅជំនាន់ក្រោយកុំឲ្យភ្លេចឬសគល់ជាតិ។

ផ្លូវមិនពិបាកទេ!

យើងស្ថិតក្នុងចំណោមក្រុមអ្នកទេសចរដំបូងគេដែលបានដើរជើងក្នុងប្រទេសចិនតាមដីគោក បន្ទាប់ពីការគ្រប់គ្រងព្រំដែនយ៉ាងតឹងរ៉ឹងរយៈពេលបីឆ្នាំ ដោយសារជំងឺរាតត្បាត COVID-19។ ដើម្បីទៅទស្សនាលំនៅឋានរបស់ជនជាតិភាគតិច Kinh ដោយគ្រាន់តែចុះឈ្មោះធ្វើលិខិតឆ្លងដែនតាមច្រកព្រំដែន Mong Cai (ខេត្ត Quang Ninh) តាមច្រកសេវាសាធារណៈជាតិក្នុងតម្លៃ 50,000 ដុង។

បន្ទាប់ពីចូលច្រកព្រំដែន Dongxing (ប្រទេសចិន) យើងបានជិះឡានក្រុងទៅឆ្នេរ Wanwei ក្នុងតម្លៃ 10 យន់ (ប្រហែល 35,000 ដុង) ។ នៅឆ្នេរសមុទ្រមានតូបលក់អាហារ និងភេសជ្ជៈរាប់សិបតូប។ ស្ទើរតែទាំងអស់សុទ្ធតែជាជនជាតិភាគតិចគិញ ហើយនិយាយភាសាវៀតណាម ជាពិសេសអ្នកខ្លះពាក់អាវអៅដាយ ដែលជាសំលៀកបំពាក់ប្រពៃណីភូមិភាគខាងជើង។

ប្រភព