ฤดูนี้บ้านเกิดของฉันสวยงามมาก กลิ่นหอมของฤดูใบไม้ผลิเริ่มลอยฟุ้งในดอกตูมอ่อน เป็นเวลานานแล้วนับตั้งแต่ฉันปล่อยตัวเองให้ไปเที่ยวในทุ่งนาของหมู่บ้านปู่ย่า และมองดูนกกระสาที่กางปีกและบินโฉบในช่วงบ่ายแก่ๆ รสชาติบ้านเกิดแทรกซึมเข้าสู่ผิวหนัง หยุดพักที่พุ่มดอกบัวสีชมพูอย่างลังเลใจ ด้วยความหลงใหลในกลิ่นของสวรรค์และโลก สายลมจากแดนแห่งความทรงจำพัดกลับมา พร้อมพาเอาร่องรอยเก่าๆ ของบ้านเกิดกลับมาปลุกความทรงจำ...
ภาพประกอบ : งก๊อดดูย
บ้านเกิดของฉันคือเสียงของว่าวที่บินว่อนอยู่ในพุ่มไม้ไผ่สีเขียว เรียกฤดูกาลกลับมา ฉันจำได้ถึงวันฤดูร้อนที่อากาศร้อนอบอ้าวเมื่อฉันกลับบ้านเกิดเพื่อไปเที่ยวกับเพื่อนๆ บางครั้งก็ตามควายไป บางครั้งย่างมันเทศ บางครั้งก็นอนอยู่บนหญ้ามองดูท้องฟ้าสีฟ้า...
สิ่งที่เราชอบมากที่สุดคือการเล่นว่าว ซึ่งเป็นว่าวที่เราเหลาจากไม้ไผ่ งอแล้วนำมาติดด้วยหนังสือพิมพ์ที่มีภาพประกอบ บางครั้งก็ใช้แผ่นซีเมนต์บอร์ดด้วย ทุกครั้งที่ลมขึ้นว่าวก็จะบินตามลมและทะยานขึ้นไปในอากาศ ในสมัยนั้น เราไม่เข้าใจว่าการเล่นว่าวเป็นวัฒนธรรมที่สืบทอดมายาวนานของชาวเวียดนาม ซึ่งเป็นความปรารถนาในเสรีภาพ เราเพียงแต่รู้ว่าจะจับสายว่าวให้แน่นได้อย่างไรโดยไม่ต้องกังวลใดๆ และเล่นว่าวอย่างอิสระโดยส่งเสียงร้องดังไปทั่วท้องฟ้า
บ้านแม่ของฉันเป็นสวนที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยบวบและแตงที่ปลูกทุกวัน พริกชี้ฟ้าสีแดงสด ผักโขมมาลาบาร์สีเขียวขจี พุ่มมะเขือยาวที่กำลังแตกใบ และดอกมัสตาร์ดสีเหลืองสดใสที่เรียงรายกันเป็นแถว โดยเฉพาะสวนบ้านแม่ของฉันมีต้นผลไม้หลายชนิด เช่น ฝรั่ง มะนาว ส้ม เกพฟรุต...
ทุกเช้าหญิงสาวในหมู่บ้านจะเดินผ่านสวนที่ยังเปียกชื้นจากน้ำค้างยามค่ำคืน เก็บดอกเกรปฟรุตที่มีกลิ่นหอม แล้วรีบห่อดอกด้วยผ้าเช็ดหน้า ราวกับกลัวว่าจะมีใครเห็น เพื่อนำไปมอบให้คนที่ตนรัก แม้จะต้องอยู่ห่างจากบ้านมารดาไปหลายปี แต่สวนในชนบทก็ยังคงเหมือนควันสีฟ้าบางๆ ในยามบ่ายที่ยังคงหลงเหลือและผูกมัดหัวใจของผู้คนไว้ด้วยกระแสเวลาที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ฉันคิดถึงสายน้ำอันอ่อนโยนในบ้านเกิดของฉันที่พัดพาตะกอนมาสู่ชายหาด เมื่อตกบ่าย ผู้คนก็ดึงอวนบนแม่น้ำขึ้น เสียงเรือประมงกระทบไม้พายก้องไปไกลๆ เร่งเร้าให้แม่และพี่สาวกลับบ้านทันเวลาเพื่อเตรียมอาหารเย็น ในขณะนี้ ลมพัดแรงอย่างรุนแรงเข้าสู่ทุ่งที่เพิ่งเก็บเกี่ยวใหม่ ป่าไผ่เริ่มมืดลง ท้องฟ้ากลายเป็นฝนชุ่มฉ่ำไปทั่วท้องทุ่ง เป็นครั้งคราวจะมีฟ้าร้องคำรามในสายฟ้าทางทิศตะวันออก ฝนหยุดตก เพลงคันทรี่ก็เริ่มเล่น ผสมผสานกับกลิ่นที่ฉุนของชนบท แทรกซึมเข้าไปในทุกหน้าของความทรงจำในวัยเด็ก ราวกับรสชาติของเทพนิยายที่อยู่ไม่ไกลนัก
ฉันกลับบ้านเกิดทุกครั้ง แต่ความรู้สึกยังคงรั้งฉันไว้ ว่าวและแม่น้ำในสมัยนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของฉัน หายใจเข้าลึกๆ กลิ่นชนบทอบอวลไปทั่ว ควันสีฟ้ายามบ่ายลอยไปตามลม ส่งกลิ่นข้าว แต่ดวงตาของฉันยังคงแสบเพราะคุณยายของฉันไปที่แดนเมฆขาวแล้ว ความว่างเปล่าอันกว้างใหญ่ เมื่อมองดูสวนที่มีดอกหมากสีขาวร่วงหล่นอย่างเศร้าสร้อย ฉันรู้สึกสงบท่ามกลางชีวิตที่ยุ่งวุ่นวาย
แม้จะอยู่ไกลบ้านเกิดหลายครั้งในเมืองที่วุ่นวาย ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงบ้านๆ ของบ้านเกิด ฉันก็คิดถึงบ้านเกิดราวกับว่ามันอยู่ใกล้ๆ เดินกลับมาอย่างลังเลใจ ดวงอาทิตย์ยังคงเป็นสีเหลืองอยู่ริมแม่น้ำ เหมือนเส้นด้ายบนสวรรค์ที่ยังแขวนอยู่
อัน ข่านห์
แหล่งที่มา
การแสดงความคิดเห็น (0)