คิดถึงความกตัญญูกตเวทีในช่วงเทศกาลวู่หลาน: ความกตัญญูกตเวทีไม่มีฤดูกาล

เทศกาลวู่หลานเป็นโอกาสที่จะเตือนใจผู้คนให้มีความกตัญญูกตเวที เพื่อให้พ่อแม่และลูก ๆ มีความกตัญญูกตเวทีต่อกันและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข - ภาพ: QUANG DAO

ตามที่วิทยากรหนุ่มคนนี้ได้กล่าวไว้ ความกตัญญูกตเวทีถูกปลูกฝังไว้ในตัวชาวเวียดนามทุกคน โดยเริ่มจากบทเรียนเกี่ยวกับการเคารพและสนับสนุนพ่อแม่เมื่อพวกท่านยังมีชีวิตอยู่ และการรำลึกถึงพวกท่านเสมอเมื่อพวกท่านเสียชีวิตไปแล้ว

เนื่องในโอกาสเทศกาลวูหลาน พระภิกษุเอ็นจีโอ ไตรดุง ได้สนทนากับ ตุ้ยเทร เกี่ยวกับความกตัญญูกตเวที ซึ่งเป็นวิธีที่มีความหมายมากที่สุดในการแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่

* พระพุทธเจ้าข้า การกตัญญูกตเวทีนั้นเป็นกิจวัตรประจำวัน ไม่ใช่เป็นตามฤดูกาลหรือเป็นเพียงการรอคอยโอกาส

พระภิกษุ ทิช เอ็นโก ตรี ดุง

- ถูกต้องแล้ว! การกตัญญูกตเวทีเป็นหน้าที่ของลูกทุกคนตลอดชีวิตนี้ ในทุกเวลา ทุกสถานที่ ดังคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า “แม้เราจะแบกพ่อแม่ไว้บนไหล่และวนเวียนรอบภูเขาสุเมรุ ใช้ชีวิตหลายแสนชาติก็ไม่สามารถตอบแทนพระคุณพ่อแม่ได้”

คำสอนสั้นๆ ของพระพุทธเจ้าก็เพียงพอให้เราเห็นว่า ตราบใดที่เรามีโอกาส เราก็สามารถแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อพ่อแม่ได้ เพราะการแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อพ่อแม่เพียงอย่างเดียวไม่เคยเพียงพอ

วันเพ็ญเดือน ๗ หรือวันเพ็ญเดือน ๗ เป็นเพียงโอกาสให้เราได้นั่งร่วมกันรำลึกและทบทวนบุญคุณและวิธีการแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่ตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธโอวาท เรื่อง พระโมคคัลลานะช่วยชีวิตมารดาของตน ซึ่งได้กลายเป็นประเพณีอันงดงามที่สืบทอดกันมาหลายชั่วรุ่น

ดังนั้น ในโอกาสนี้ ผู้คนจึงมักไปวัดเพื่อทำความเข้าใจถึงวิธีที่ชาวพุทธแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อพ่อแม่ของตน ดังนั้นเดือนกรกฎาคมจึงถือเป็น “ฤดูแห่งความกตัญญูกตเวที” ในความหมายนี้

ความจริงแล้วพ่อแม่ไม่เคยคิดกับเราแบบให้หนึ่งจ่ายหนึ่ง แต่ความรักของพวกเขาเป็นความรักแบบไม่มีเงื่อนไขเสมอ ฉะนั้น ไม่ว่าจะเป็นวัตถุหรือจิตวิญญาณ สิ่งที่พ่อแม่ต้องการมากที่สุดก็คือหัวใจที่กตัญญู รักและมองไปที่พ่อแม่เสมอ

พระมหาติก โง ตรี ดุง

* แล้วเยาวชนควรทำอย่างไรเพื่อแสดงความกตัญญูกตเวทีในทางปฏิบัติมากที่สุด?

- สิ่งที่ทำได้จริงที่สุดในปัจจุบัน คือ การทำสิ่งที่เราทำได้เพื่อนำความสุขมาให้พ่อแม่ทั้งด้านวัตถุและด้านจิตวิญญาณ

ในความคิดของฉัน คุณสามารถแสดงความกตัญญูกตเวทีได้โดยการทำบางสิ่งบางอย่าง เช่น มอบสิ่งของที่จำเป็นให้พ่อแม่ด้วยความพยายามของตัวเอง ดูแลพ่อแม่เมื่อพวกท่านป่วย คอยอยู่เคียงข้างและแบ่งปันให้พวกท่านอยู่เสมอ (หากคุณอยู่ไกล คุณสามารถโทรไปเยี่ยมพวกท่านได้บ่อยๆ) เชื่อฟังพ่อแม่ ทำตามความปรารถนาของท่าน...

ความจริงแล้วพ่อแม่ไม่เคยคิดกับเราแบบให้หนึ่งจ่ายหนึ่ง แต่ความรักของพวกเขาเป็นความรักแบบไม่มีเงื่อนไขเสมอ ฉะนั้น ไม่ว่าจะเป็นทางวัตถุหรือทางจิตวิญญาณ สิ่งที่พ่อแม่ต้องการมากที่สุดก็คือจิตใจที่กตัญญู รักและเคารพพ่อแม่เสมอ ไม่ว่าเราจะทำอะไรเราก็ควรใส่ใจเสมอ

นอกจากนี้เมื่อเราเห็นพ่อแม่ทำผิด เราก็ต้องหาทางให้คำแนะนำและช่วยเหลือไม่ให้ท่านทำกรรมชั่ว

ในฐานะคนหนุ่มสาว หากคุณเป็นชาวพุทธ ฉันเชื่อว่าคุณจะตระหนักถึงความคิด คำพูด และการกระทำทุกอย่างตามกฎแห่งเหตุและผล

เพราะฉะนั้นแต่ละคนก็จะแนะนำพ่อแม่ให้ทำความดีและหลีกเลี่ยงความชั่วเพื่อให้พ่อแม่ได้มีความสุขไม่เพียงแต่ในปัจจุบันเท่านั้นแต่รวมถึงอนาคตด้วย

* ในชีวิตก็ยังมีลูกหลานที่ไม่กตัญญูกตเวทีอยู่บ้าง สำหรับลูกนอกสมรสแม้ในพระพุทธศาสนาแล้ว การประพฤติตนปกติธรรมดาก็ดูเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ใช่หรือไม่?

- นี่คือสิ่งที่ผู้คนมักมองว่าเป็นการทุจริตทางศีลธรรมที่ต้องได้รับการแก้ไข อย่างไรก็ตาม พระพุทธศาสนาไม่เชื่อว่ามนุษย์จะชั่วร้ายและไร้คุณธรรมตลอดไป เราทุกคนล้วนมีความดีอยู่ในตัวเสมอ ถึงแม้เราจะเป็นลูกที่ไม่กตัญญู แต่ถ้าเราสำนึกและสำนึกผิด เราก็สามารถเป็นลูกกตัญญูได้

เราไม่ควรไปมองการกระทำที่ไม่ดีของใครในช่วงเวลาหนึ่งแล้วแข็งกร้าวหรือดื้อรั้น ไม่เช่นนั้นเขาจะเป็นแบบนั้นตลอดไป

เราจำเป็นต้องมีทัศนคติที่อดทน ความอดทนในที่นี้ไม่ใช่ความอ่อนน้อม การยอมรับอย่างเฉยเมย แต่เป็นความอดทนที่จะให้โอกาสพวกเขา เพื่อปลุกเมล็ดพันธุ์แห่งความกตัญญูกตเวทีซึ่งปรากฏอยู่และซ่อนอยู่ในจิตสำนึกของพวกเขา เพื่อที่พวกเขาจะได้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นได้ทุกวัน

ที่มา: https://tuoitre.vn/nghi-ve-chu-hieu-nhan-mua-vu-lan-bao-hieu-khong-co-mua-20240818080327918.htm