ดอกไม้ป่า

ความหนาวเย็นของฤดูหนาวในที่สุดก็สิ้นสุดลง และเปิดให้ดอกไม้ฤดูใบไม้ผลิได้เริ่มบาน เปิดโอกาสให้ดอกตูมเล็กๆ ลืมตาสีเขียวเพื่อมองดูโลกยักษ์ นกอพยพกลับสู่รัง สัตว์ต่าง ๆ ร้องเรียกคู่ครอง ดอกตูมอ่อนบนกิ่งไม้ลืมตา สรรพสิ่งต่างร้องเพลงแห่งความรัก ทุกคนกำลังยุ่งกับการเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เพื่อต้อนรับฤดูใบไม้ผลิ และดอกไม้ป่าก็เช่นกัน

ฉันตกแต่งสวนและบ้านของฉันด้วยดอกไม้ป่า ฉันไม่รู้ว่าฉันเริ่มรักดอกไม้ป่าตั้งแต่เมื่อใด เป็นเรื่องจริงหรือไม่ที่ตั้งแต่สมัยเด็กๆ คุณมักจะวิ่งไล่ตั๊กแตนและตั๊กแตนในทุ่งพร้อมกับเพื่อนๆ จากนั้นก็เพลิดเพลินกับการชมดอกไม้ป่าเล็กๆ น้อยๆ ที่เก่าแก่เท่ากับตัวคุณใช่หรือไม่? หรือตั้งแต่ตอนที่เราเริ่มเล่นบ้านดอกไม้โดยใช้ดอกไม้เป็นวัตถุดิบในการทำอาหาร แต่งหน้า และใส่ไว้ในผมเจ้าสาวและเสื้อเจ้าบ่าวตอนเล่นงานแต่งงาน?

อาจจะเป็นตั้งแต่ครั้งที่ฉันเห็นผักตบชวาสีม่วง ดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ของไม้เลื้อยจำพวกจาง ดอกมะลิสีชมพู หรือแสงแดดสีเหลืองที่เหมือนหยดน้ำบนพรมสีเขียวของใบผักตบชวาอินเดียก็ได้ และต้นชบาแดงที่ใครคนหนึ่งปลูกไว้เหมือนพระอาทิตย์ตกเหนือภูเขา ดอกบัวสีขาวเหมือนเสื้อที่ฉันใส่ไปโรงเรียนเติบโตขึ้นมาใกล้ดอกทานตะวันที่มีขนาดใหญ่เท่าหัวแม่มือ กลมเหมือนลูกอมสีขาวที่สวยงาม หรือดอกสายฟ้าสีม่วงชมพู (ที่หลาย ๆ แห่งเรียกว่าดอกดอกบัว) เหมือนพระอาทิตย์ตกดิน? ...ฉันเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน.

ฉันแค่รู้ว่าถ้าฉันไม่ได้เจอพวกเขาสักวัน ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป ฉันจึงมักจะเชิญเพื่อนสมัยเด็กของฉันที่อยู่ในละแวกบ้านชื่อฟองมาชมดอกไม้ป่าในทุ่ง เราเล่าเรื่องราวต่างๆ มากมายให้กันฟังทุกวันโดยไม่รู้สึกเบื่อ วันหนึ่งฟองแสดงดอกผักชีที่เพิ่งบานในสวนของเพื่อนเธอให้ฉันดู นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นต้นผักชีเวียดนามออกดอก ดอกไม้แต่ละดอกมีลักษณะเหมือนดวงดาวสีขาว ขนาดเท่ากับปลายไม้จิ้มฟันสามอัน สร้างความรู้สึกเปราะบางให้แก่ผู้ชม ฉันก้มลงแตะจมูกเบาๆ ที่ใบหน้าของดอกไม้ และหลับตาลงเพื่อสัมผัสกลิ่นฉุนอ่อนๆ ของมัน

ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกว่าดอกไม้และฉันคือตัวแทนของกันและกัน ดอกไม้ไม่มีสีสันฉูดฉาดและไม่มีกลิ่นหอมชวนหลงใหล แต่เป็นสีขาวและดูเป็นธรรมชาติเช่นเดียวกับฉัน ฉันไม่ได้สืบทอดความสวยและความฉลาดของแม่มา ฉันได้ความหล่อมาจากพ่อ น่าเสียดายที่หน้าพ่อจะสวยได้แค่กับหุ่นผู้ชายเท่านั้น ฉันเป็นเหมือนฉากหลังที่หยาบกระด้างสำหรับให้เพื่อนสนิทของฉันอวดเมื่อเดินไปด้วยกัน แม้ว่าฉันจะถูกมองด้วยความอยากรู้และไม่เป็นมิตร แต่ฉันก็ยังเดินอย่างมั่นใจ

บางทีก็ยิ้มทักทายอย่างสุภาพด้วย เหตุใดฉันจึงต้องรู้สึกเขินอายและหดตัวลงในเปลือกของตัวเองด้วยความกลัวที่มองไม่เห็นเพราะคนแปลกหน้าเหล่านั้น? ฉันน่าเกลียด แต่ฉันฟังพ่อแม่ ได้รับคำชมจากเพื่อนบ้าน และมีเพื่อนดีๆ มากมาย ฉันมีความคิดในแง่ดีในทุกๆ เรื่อง เพราะฟองบอกฉันก่อนแล้ว ''ไม่ใช่ความผิดของคุณที่คุณเกิดมาน่าเกลียด! ไม่ต้องก้มหัวนะ! ตัวเขาเองก็ไม่ต้องการสิ่งนั้น มีแต่ผู้ที่ไม่อยู่ดีเท่านั้นจึงจะมีความละอาย การใส่ร้ายและดูถูกรูปลักษณ์ของผู้อื่นก็ถือเป็นความผิดเช่นกัน

“พวกเขาควรจะเป็นคนที่ต้องก้มหัวไม่ใช่คุณ!'' คำแนะนำของฟองทำให้ฉันหลีกเลี่ยงความคิดเชิงลบเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของฉันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ข้าพเจ้าได้จารึกคำกล่าวนี้และภาพของเพื่อนที่งดงามทั้งรูปร่างหน้าตาและคุณธรรมไว้ในส่วนลึกของหัวใจ โดยผ่านกาลเวลาไปพร้อมกับข้าพเจ้าด้วยท่าทีที่มองโลกในแง่ดีเสมอ เสมือนดอกไม้ป่าที่ไม่ว่าโลกจะหมุนรอบริมฝีปากหรือนัยน์ตาอย่างไร ก็ยังคงมอบดอกไม้ให้ชีวิตอย่างภาคภูมิใจ

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาฉันจึงเข้าใจว่ามีดหรือวัตถุที่เป็นโลหะไม่ได้มีความคมเสมอไป เพราะคำพูดของมนุษย์บางครั้งก็อันตรายและน่ากลัวกว่ามาก มันสามารถช่วยชีวิตหรือช่วยให้ผู้คนพ้นจากความสิ้นหวังหรือจมน้ำตายได้ทุกเมื่อ ดังนั้นผมจึงมักจะคิดอย่างรอบคอบก่อนที่จะพูดอะไรก็ตามที่อาจส่งผลต่ออารมณ์ของผู้อื่น และแน่นอนว่าฉันมักจะเงียบเมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่ฉันก็ไม่ได้โง่นะ เช่นเดียวกับดอกผักชีเวียดนามที่มีกลิ่นหอมฉุนไม่สามารถสับสนกับดอกไม้ชนิดอื่นได้

ฟองหัวเราะแล้วบอกว่าฉันเป็นคนอ่อนไหว ฉันบอกกับฟองโดยไม่ได้ตั้งใจ เราโต้เถียงและทะเลาะกัน แต่ไม่ได้โกรธนานนัก ต่อมาฟองก็สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้และไปฮานอยเพื่อเติมเต็มความฝันในการเป็นครูสอนภาษาฝรั่งเศส เราก็แยกกันตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่ฉันเห็นดอกผักชี ฉันจะนึกถึงเพื่อนที่น่ารักคนนี้ ความทรงจำเหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานกลับมาอีกครั้ง บางทีคุณอาจจะลืมเพลงที่ฉันแต่งเองโดยใช้เสียงดนตรีจากปาก เพราะตอนนั้นไม่ได้มีโอกาสเรียนดนตรีเหมือนตอนนี้เลยครับ ชื่อเพลงว่า "คิดถึงดอกผักชีลาว" จวบจนบัดนี้ ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ ฉันยังคงคร่ำครวญว่า “การมองดอกไม้นั้นทำให้ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงรอยยิ้มสดใสเหมือนดอกไม้.. คนที่อยู่ห่างไกลยังเก็บกลีบดอกสีขาวบริสุทธิ์ของที่นี่ไว้ในใจอยู่ไหม...” ความรู้สึกที่มองไม่เห็นดอกไม้ป่าก็เหมือนกับความรู้สึกคิดถึงเธอนั่นแหละ ฟอง!

(อ้างอิงจาก Vu Tuyet Nhung/ tanvanhay.vn)

ดอกไม้ป่า