Truong Quang De បញ្ញវន្តជនជាតិវៀតណាមដែលបានចាកចេញពីភូមិ Plum *

ខ្ញុំបានខ្ចីប្រយោគពីសាស្ត្រាចារ្យបណ្ឌិត Bui Manh Hung ដែលជា "ជនរួមជាតិ" នៃអ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះ - នៅក្នុងអត្ថបទមួយអំពីស្នាដៃមុនរបស់លោក Truong Quang De មកធ្វើជាចំណងជើង ព្រោះវាត្រូវនឹង "គុណសម្បត្ដិ" ទាំងពីរនៃសៀវភៅដែលលោក De ទើបផ្ញើជូនអ្នកអានមុនចូលឆ្នាំថ្មី។ ជាងនេះទៅទៀត វាពិបាកក្នុងការស្វែងរកចំណងជើងដែលសមរម្យសម្រាប់សៀវភៅដែលមានចំណេះដឹង និងបទពិសោធន៍ជីវិតច្រើនណាស់ មិនត្រឹមតែរបស់ប្រទេសវៀតណាមប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងអំពីមនុស្សជាតិ ដែលបង្ហាញក្នុងរចនាប័ទ្មសេរី ដែលមិនជាប់នឹងប្រភេទណាមួយឡើយ។

នៅក្នុង "បុព្វកថា" អ្នកនិពន្ធបានសរសេរថា: "កាលពីបីឆ្នាំមុន គ្រឹះស្ថានបោះពុម្ពផ្សាយវប្បធម៌ និងអក្សរសាស្រ្តទីក្រុង។ ហូជីមិញ បានបោះពុម្ភសៀវភៅ "អារម្មណ៍ថប់បារម្ភអំពីពេលវេលា" (ភាគទី 1) ... ដែលទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់អ្នកអានជាច្រើន [... ] អ្នកអានជាច្រើនចង់អានអត្ថបទថ្មីៗ ... "។ សូមអរគុណដល់ការនោះ យើងបានអានភាគទី II ដែលមានចំណងជើងដូចគ្នា ដែលកាន់តែក្រាស់ និងសម្បូរបែបជាងភាគមុន។ សៀវភៅនេះមានកម្រាស់ជាង 300 ទំព័រ ដែលមាន 64 ប្រធានបទ ដែលសំបូរទៅដោយប្រធានបទជាច្រើន - ពីទស្សនវិជ្ជា គណិតវិទ្យា អក្សរសិល្ប៍ តន្ត្រី ភាពយន្ត ... រហូតដល់ខាងវិញ្ញាណ និងរចនាសម្ព័ន្ធនៃចក្រវាឡ - វាពិបាកក្នុងការនិយាយអ្វីគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងទំព័រកាសែតមួយ ដូច្នេះខ្ញុំបានជ្រើសរើសអត្ថបទដែលមានតែកុមារនៃ "ភូមិ Plum" អាចបង្ហាញយ៉ាងជាក់លាក់ និងអារម្មណ៍។

រូបគំនូររបស់លោកគ្រូ Truong Quang De - រូបថត៖ ST

ជាដំបូង ទាំងនេះគឺជាអត្ថបទចំនួនពីរដែលលើកឡើងពីឪពុករបស់អ្នកនិពន្ធគឺលោក Truong Quang Phien ដែលជាប្រធានខេត្ត Quang Tri តាំងពីឆ្នាំ 1948; អត្ថបទមិនត្រឹមតែជាការចងចាំផ្ទាល់ខ្លួនដ៏មានតម្លៃប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជួយឱ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយយល់កាន់តែច្បាស់អំពីឆ្នាំដែល Quang Tri បានចាប់ផ្តើមសង្រ្គាមតស៊ូលើកដំបូងកាលពីជាង 70 ឆ្នាំមុន។

អត្ថបទ "និទានរឿងពីអតីតកាល" ប្រាប់យើងអំពីព្រឹត្តិការណ៍មួយនៅខេត្ត Quang Tri នៅដើមឆ្នាំ 1947 នៅពេលដែលរណសិរ្សបានបែកបាក់ បារាំងបានរុលពី Hue ទៅ Dong Ha ហើយនាវាចម្បាំងបានរៀបចំដើម្បីចុះចតកងទ័ពនៅ Cua Viet ។ អ្នកនិពន្ធបានឮរឿងនិទានរបស់កវីហ្លួងអាន។ (ក្នុងសម័យដើមនៃការតស៊ូប្រឆាំងនឹងបារាំង កវី Luong An ជាប្រធានការិយាល័យគណៈកម្មាធិការតស៊ូរដ្ឋបាលខេត្ត Quang Tri)។ មានរឿងបន្ទាន់ដែលត្រូវដោះស្រាយ៖ ជោគវាសនាអ្នកទោសជិត៣០០នាក់ដែលកំពុងជាប់ឃុំក្នុងពន្ធនាគារ។

ខណៈពេលដែលមនុស្សជាច្រើនព្រួយបារម្ភថាប្រសិនបើអ្នកទោសទាំងនេះធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃសត្រូវវានឹងមានគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់ដូច្នេះ "យើងត្រូវធ្វើវាឱ្យលឿន!" ពេលនោះលោក ភិន (នៅពេលនោះជាអនុប្រធានខេត្ត) “ហ៊ាន” ស្នើឲ្យដោះលែង “បើគេធ្វើអីនឹងប្រជាពលរដ្ឋ ឬធ្វើបាបប្រទេសជាតិ គួរតែនាំខ្ញុំមកកាត់ទោស”។ លោកហ៊ាននិយាយដូច្នេះ ដោយសារលោកបានសួរមន្ត្រីទទួលបន្ទុកពន្ធនាគារដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយដឹងថាអ្នកទោសមិនមានបទឧក្រិដ្ឋច្បាស់លាស់ ដូចជាគ្រាន់តែជាអ្នកបើកបរ ចុងភៅ... ក្នុងគ្រួសារដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកបារាំង នៅពេលពួកគេកាន់កាប់ខេត្តក្វាងទ្រី។ ជាសំណាងល្អ ប្រធានខេត្តនៅពេលនោះបានយល់ស្របតាមការយល់ឃើញរបស់លោក Phien ដែលបានសង្គ្រោះជីវិតមនុស្សជាច្រើន។ ប្រាកដណាស់ ក្រោយពីត្រូវបានដោះលែង មនុស្សមួយចំនួន បានស្ម័គ្រចិត្តស្នាក់នៅ និងជួយអាជ្ញាធរខេត្តរុះរើរបស់របររបស់ខ្លួន។ លោក ភៀន បានជ្រើសរើសអតីតអ្នកជីកមាសចំនួន ១០ នាក់ ដើម្បីដឹករបស់របរ និងជ្រើសរើសអ្នកជីកកកាយចំនួន ៣ នាក់ ដើម្បីស្វែងរកផ្លូវព្រៃងាយស្រួល។

ព្រឹត្តិការណ៍នេះ ដែលដំបូងស្តាប់ទៅហាក់ដូចជា "ខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ន" រំឭកយើងអំពីគោលនយោបាយឯកភាពជាតិដ៏អស្ចារ្យ បង្ហាញពីភាពថ្លៃថ្នូររបស់មនុស្សជាតិរបស់រដ្ឋាភិបាលរបស់ពូនៅដើមឆ្នាំក្រោយបដិវត្តខែសីហា តាមរយៈការអញ្ជើញអតីតអធិរាជ Bao Dai ឱ្យធ្វើជា "ទីប្រឹក្សារដ្ឋាភិបាល" និងផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភដល់គ្រួសាររាជវង្សក្នុងអំឡុងពេលស្នាក់នៅក្នុងទីក្រុង Hue ។

រឿងទីពីរកើតឡើងនៅឆ្នាំ១៩៤៨ ដែលលោក ភៀន ទើបតែឡើងកាន់តំណែងជាប្រធានខេត្តបានប៉ុន្មានខែ។ ពេលនោះអ្នកនិពន្ធនៅជាមួយគាត់នៅតំបន់សង្គ្រាមបាឡុង ដូច្នេះគាត់បានដឹងហេតុការណ៍នេះច្បាស់។ ថ្ងៃមួយ ឆ្មាំនាំ «បុរសចំណាស់ប្រាំមួយនាក់ ខ្ពស់ស្រឡះ ស្លៀកពាក់សំលៀកបំពាក់ចាស់» ទៅជួបប្រធានាធិបតី។ ពួកគេជាមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ទាំងប្រាំមួយរូបនៃរាជវង្ស ង្វៀន រដ្ឋមន្ត្រី អធិការ អធិការ និងចៅក្រមដែលមិនព្រមតាមខ្មាំង និងមិនអាចរស់នៅដោយសុខសាន្តនៅស្រុកកំណើតបាន ដោយឮថាលោកប្រធានជាអ្នកអត់ឱន និងមានចិត្តទូលាយ ទើបពួកគេស្វែងរកការជ្រកកោននៅតំបន់តស៊ូ ហើយត្រៀមខ្លួនទទួលយកការងារដែលបានកំណត់។ ក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាកនៃសម័យដើមនៃសង្រ្គាមតស៊ូនៅតំបន់សង្រ្គាម លោក ភី បានរៀបចំ “ព្រឹទ្ធាចារ្យស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ននៅផ្ទះសំណាក់ខេត្ត ដែលជាខ្ទមប្រក់ស្បូវក៏លាក់ក្នុងព្រៃក្រាស់…

នៅថ្ងៃបន្ទាប់ លោក ភៀន និងបុគ្គលិកទាំងអស់នៃគណៈកម្មាធិការខេត្តបានព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីរកវិធីដើម្បីធានាថាភ្ញៀវពិសេសទាំងនេះនឹងមានជីវិតដែលមិនពិបាកពេក…»។ ពួកព្រឹទ្ធាចារ្យរំភើបចិត្តជាខ្លាំងដែលបានទទួលការងារសមរម្យមួយក្នុងការបែងចែក និងវាយតម្លៃឯកសារចិន និងបារាំងដែលខេត្តកំពុងរក្សាទុក។

ប៉ុន្តែ «ជីវិតបានទៅយ៉ាងរលូន និងមានសុភមង្គលប្រហែលជាពីរសប្តាហ៍ បន្ទាប់មកអ្នកចាស់ទុំទាំងអស់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយជំងឺគ្រុនចាញ់»។ នៅពេលដែលវេជ្ជបណ្ឌិតដែលមានបទពិសោធន៍ និងថ្នាំកម្រមួយចំនួនមិនអាចជួយសង្គ្រោះស្ថានការណ៍បាន បន្ទាប់ពីគេងមិនលក់ គិតនិងគិតមួយយប់ លោក Phien ត្រូវសរសេរសំបុត្រទៅ "លោក Nguyen Hoai" - អតីតនាយកអប់រំខេត្ត Quang Tri ដែលបច្ចុប្បន្នជាអភិបាលខេត្ត Quang Tri (កាន់កាប់ឡើងវិញដោយជនជាតិបារាំង) ដែលគាត់ដឹងថាជាមនុស្សល្អ សុំឱ្យគាត់ជួយ ដើម្បីអោយគណៈកម្មាធិការសង្គ្រោះខេត្តបញ្ជូនមនុស្សចាស់ទៅព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យបណ្តោះអាសន្ន។

បីថ្ងៃក្រោយមក តាមការព្រមព្រៀងរវាងភាគីទាំងពីរ «ទូកពីរដែលដឹកមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ចាស់បានចុះពីក្រុងបាឡុងទៅក្រុង។ តាមមនុស្សចាស់មានអង្គរក្ស៤នាក់ និងគិលានុបដ្ឋាយិកា១នាក់ [...] ប្រជាពលរដ្ឋនៅម្តុំច្រាំងទន្លេ ចង់ដឹងថាតើមនុស្សចាស់ជាអ្នកណា ដែលពួកគេត្រូវគេលើកមកទម្លាក់យ៉ាងសន្ធោសន្ធៅ ពីម្ខាងទៅម្ខាង…” អាចនិយាយបានថា នេះជាទិដ្ឋភាពដ៏កម្រ និងមិនមានមនុស្សជាច្រើនបានដឹងអំពីរឿងនេះ។ អ្នកភូមិកាន់តែភ្ញាក់ផ្អើលនៅពេលដែល "នៅពេលអាហារថ្ងៃត្រង់ អ្នកចាស់ទុំបានបដិសេធអាហារដ៏ឈ្ងុយឆ្ងាញ់នៃម្ហូបឆ្ងាញ់ៗដែលកងទ័ពរបស់លោក Hoai បានរៀបចំ។ មនុស្សចាស់អង្គុយយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ជុំវិញតុតូចមួយ យកគ្រាប់បាយជាមួយអំបិលល្ងដែលនាំមកពីតំបន់សង្គ្រាម ហើយញ៉ាំយ៉ាងឆ្ងាញ់ពិសា…”។

អត្ថបទក្នុងសៀវភៅទាក់ទងនឹង Quang Tri ក៏រួមបញ្ចូលរឿង "កំណាព្យនៃការកាន់ទុក្ខសម្រាប់កូន" ផងដែរដោយលោក Truong Quang Phien - នៅពេលនោះនៅឆ្នាំ 1947 លោក Phien ស្ថិតនៅក្នុងតំបន់សង្រ្គាម ដោយមិនដឹងថាកូនស្រីរបស់គាត់ឈឺ ហើយបានទទួលមរណភាពនៅអាយុ 16 ឆ្នាំ។ ប៉ុន្តែនៅពេលថ្ងៃត្រង់ បន្ទាប់ពីថ្ងៃដែលនាងលាចាកលោក ស្រាប់តែមានមេអំបៅដើរជុំវិញខ្លួន... នោះហើយជាមូលហេតុដែលកំណាព្យដែលឆ្លាក់លើដែកគោលដែលតម្កល់នៅមុខផ្នូររបស់នាងមានបន្ទាត់ថា "វិញ្ញាណដ៏ពិសិដ្ឋរបស់មេអំបៅហើរជុំវិញមនុស្ស"... អ្នកនិពន្ធបានរំលឹកកំណាព្យរបស់ឪពុករបស់គាត់ "សិស្សដ៏រឹងមាំនៃចំណាប់អារម្មណ៍ខាងវិញ្ញាណ" ដើម្បីពិភាក្សាអំពីបញ្ហានៃវិទ្យាសាស្ត្រ និងទំនាក់ទំនងខាងវិញ្ញាណ។

សៀវភៅនេះក៏មានអត្ថបទចំនួនពីរអំពីកូនប្រុសពីរនាក់របស់ Quang Tri ដែលបានរួមចំណែកជាច្រើនក្នុងវិស័យអក្សរសាស្ត្រ និងការអប់រំ ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនមិនបានដឹង៖ ពួកគេជាអ្នកនិពន្ធ Nguyen Khac Thu និងគ្រូបង្រៀន Tran Van Hoi ដែលជាប្រធាននាយកដ្ឋានអក្សរសាស្ត្រនៅសាកលវិទ្យាល័យ Hue អស់រយៈពេល 15 ឆ្នាំ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ លោក Truong Quang De ជាប្រធាននាយកដ្ឋានភាសាបរទេសនៅសាលាដូចគ្នានេះ។

ក្នុងឱកាសនៃនិទាឃរដូវ ខ្ញុំចង់ឧទ្ទិសផ្នែកចុងក្រោយនៃអត្ថបទនេះទៅ "កំណាព្យនិទាឃរដូវនៃអតីតកាល" ។ នោះគឺជារឿងដែលអ្នកនិពន្ធចងចាំពីឆ្នាំទី ៤១-៤២ នៃសតវត្សមុន សុភាពបុរសខេត្ត Quang Tri ៤ នាក់បានប្រមូលផ្តុំគ្នាដើម្បីអបអររដូវផ្ការីក និងតែងកំណាព្យ…។ លោក Bich Ho - Hoang Huu Duc ឪពុករបស់អ្នកនិពន្ធ Hoang Phu Ngoc Tuong បានធ្វើ "សេចក្តីផ្តើម" ដូចខាងក្រោម៖

"រដូវផ្ការីកបានកន្លងផុតទៅ រដូវផ្ការីកមកដល់ហើយ មើលទៅភ្លឺស្វាងណាស់ / សែសិបមួយឆ្នាំហើយ ខ្ញុំបានរាប់អាយុរបស់ខ្ញុំ / មិត្តអ្នកភូមិគួរតែហាត់សរសេរ / លេងជាមួយភ្ញៀវ ព្យាយាមផ្អៀងពាងស្រា / ទោះបីជារាងកាយមានមនុស្សកកកុញនៅលើផ្លូវរទេះសេះ / បេះដូងមិនខ្វល់ពីកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិ / បំណុលអាហារ និងសំលៀកបំពាក់មិនទាន់បានសង / ត្រូវតែប្រើដៃយុវជន។"

មិនអាចដកស្រង់ “កវី” ទាំង ៣ នេះទេ ព្រឹទ្ធាចារ្យមិនត្រូវការ “កិត្តិនាម និងប្រាក់ចំណេញ” ទៀតទេ ប៉ុន្តែសូមអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំលើកយកឈ្មោះអ្នកនិពន្ធដែលតែងកំណាព្យនេះតាមបែបបុរាណ (ឈ្មោះប៊ិច និងឈ្មោះធម្មតា)៖ នោះ គឺលោក ហាំក្វាង - ហ័ង ហ៊ូកាញ់ (ឪពុកមារ ហ័ង ហ៊ូ ឃ្វី) ។ លោក Ho Ngoc Tham (ឪពុករបស់សាស្រ្តាចារ្យ Ho Ngoc Dai) និងជនទីបីគឺលោក Tien Viet Gia Nhan - Truong Quang Phien ។

នៅក្នុងផ្នែកធំនៃសៀវភៅ - ដែលអាចត្រូវបានគេហៅថា "និយាយលេង" អំពីអក្សរសិល្ប៍និងសិល្បៈជាមួយនឹងចំណេះដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់គាត់អំពីបូព៌ា - ខាងលិច - បុរាណ - ទំនើប អ្នកនិពន្ធមិនត្រឹមតែជួយអ្នកអានឱ្យយល់បន្ថែមអំពីស្នាដៃបុរាណជាច្រើនប៉ុណ្ណោះទេប៉ុន្តែថែមទាំង "ទាក់ទាញ" យើងឱ្យរស់ឡើងវិញនូវថ្ងៃមនោសញ្ចេតនានៃយុវវ័យរបស់យើង។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំងដែលបានអានបណ្តុំនៃអត្ថបទអំពីបទចម្រៀង "ចាស់" ដែលខ្ញុំក៏ចូលចិត្ត រហូតដល់ខ្ញុំច្រៀងចម្រៀងមួយបទ ខណៈពេលដែលខ្ញុំធ្វើតាមខ្សែនីមួយៗដោយភ្នែករបស់ខ្ញុំ។ "អ្នកបានសន្យាថានឹងមកជាមួយខ្ញុំទៅច្រាំងទន្លេ / ព្រៃពេលរសៀលដែលមានពន្លឺព្រះច័ន្ទចែងចាំង ... "

ប៉ុន្តែទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ចូរអ្នករាល់គ្នារកសៀវភៅមកអាន។ បញ្ជាក់ថាខ្ញុំមិនមែនជាអ្នក«ក្លែងក្លាយ»ដូច Vinh Hoang ពេលនិយាយថាកូនអ្នកភូមិ Plum នៅតែមានប្រាជ្ញានិងពោរពេញទៅដោយភាពក្មេងជាងវ័យក្នុងវ័យ៩០ឆ្នាំ…

ង្វៀន ខាកភេ

ប្រភព