ក្រោយត្រឡប់មកផ្ទះតេតវិញ មានចម្ងល់ពីឪពុកម្តាយធ្វើឱ្យកុមារជាច្រើនយំ ។

នៅពីក្រោយស្ទ្រីមរថយន្តរំភើបចិត្តត្រឡប់មកទីក្រុងដើម្បីសិក្សានិងធ្វើការបន្ទាប់ពីតេតគឺជាភាពស្ងៀមស្ងាត់ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាននៅមុខរានហាលដែលឪពុកនិងម្តាយទើបតែឃើញកូន ៗ របស់ពួកគេបិទ។

Báo Tuổi Trẻ•04/02/2025

នៅពីក្រោយស្ទ្រីមរថយន្តរំភើបចិត្តត្រឡប់មកទីក្រុងដើម្បីសិក្សានិងធ្វើការបន្ទាប់ពីតេតគឺជាភាពស្ងៀមស្ងាត់ដែលមិនអាចពិពណ៌នាបាននៅមុខរានហាលដែលឪពុកនិងម្តាយទើបតែឃើញកូន ៗ របស់ពួកគេបិទ។

Con cái trở lại thành phố, bỏ lại khoảng lặng trước hiên nhà - Ảnh 1. — គ្រួសារកាន់តែសប្បាយ កំឡុងពេលបុណ្យតេត កាន់តែក្រៀមក្រំ ពេលកូនត្រឡប់ទៅទីក្រុងវិញ - រូបថត៖ NVCC

បន្ទាប់ពីការជួបជុំគ្រួសារជាច្រើនថ្ងៃក្នុងអំឡុងបុណ្យតេត សំណួរដែលធ្វើឲ្យក្មេងៗជាច្រើនធ្វើការ ឬសិក្សានៅឆ្ងាយ រំជួលចិត្តបំផុតគឺ៖ "តើពេលណានឹងចាកចេញ?"

តើអ្នកទៅនៅពេលណា?

សំណួរនោះត្រូវបានសួរដោយម្តាយរបស់ភួង ថាវ (អាយុ ២៦ ឆ្នាំ រស់នៅបិណ្ឌត្រេ) នៅយប់ថ្ងៃទី ៣ នៃបុណ្យតេត។ នាងបាននិយាយថា នាងដេកក្បែរម្តាយនៅយប់ថ្ងៃទី៣ ទាំងទឹកភ្នែក ។

អ្នកស្រី Thao កំពុងធ្វើការនៅក្រុមហ៊ុនប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយមួយក្នុងទីក្រុងហូជីមិញ។ ក្រុមហ៊ុនបើកនៅថ្ងៃទី៦ ដូច្នេះនៅព្រឹកថ្ងៃទី៥ នាងក៏ចេញទៅក្រុង ។

យប់នោះ ម្តាយខ្ញុំក៏អង្គុយបត់ខោអាវមួយឈុតឲ្យខ្ញុំ ប្រមូលបបរ ផ្លែឈើ សាច់អាំង ជាដើម រួចរុំយ៉ាងស្អាត ហើយព្យួរលើឡានជូនអ្នកស្រីថាវ។

“អង្គុយជាមួយម្តាយខ្ញុំខ្ចប់ខោអាវ ខ្ញុំមិនអាចទប់ទឹកភ្នែកបានទេ។ ខ្ញុំទៅផ្ទះតែបីដងក្នុងមួយឆ្នាំ ហើយរាល់ពេលដែលខ្ញុំចាកចេញ ខ្ញុំខ្លាចបំផុត។ ម្តាយ និងកូនមានការស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការចាកចេញ ខ្ញុំកាន់តែស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការចាកចេញ»។

តេតនេះក៏ដូចគ្នាដែរ ម្តាយរបស់ថៅឈរនៅមុខរានហាល ដាស់តឿនកូនស្រីដោយប្រយ័ត្នប្រយែង ក្រែងនាងភ្លេចអ្វីទាំងអស់ ខណៈដែលជ្រុងភ្នែករបស់នាងក្រហមទៅហើយ។

“រាល់ពេលដែលខ្ញុំទៅ ម្តាយខ្ញុំយំ។ អ្នកស្រី ថាវ ស្រែកឡើងថា៖ «ម្ដាយខ្ញុំយំតាំងពីពេលខ្ញុំចងរបស់ខ្ញុំនៅលើឡាន ហើយត្រៀមចេញទៅ»។

ហើយថៅក៏យំដែរ ប៉ុន្តែខំប្រឹងរត់ចេញយ៉ាងលឿនព្រោះខ្លាចទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន។

Sau những ngày về quê ăn Tết, có một câu hỏi của cha mẹ làm nhiều người con ứa nước mắt - Ảnh 3. — រាល់ពេលដែលនាងត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញ ថៅ មានអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការចាកចេញ - រូបថត៖ NVCC

“ខ្ញុំខ្លាចថាម្តាយរបស់ខ្ញុំនឹងសោកសៅជាងនេះ ប្រសិនបើគាត់ឃើញខ្ញុំយំ ដូច្នេះខ្ញុំតែងតែបែរមុខចេញពីផ្លូវ ហើយពាក់វ៉ែនតាដើម្បីមើលមិនឃើញ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមរៀបចំការចាកចេញឲ្យបានលឿនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីកុំឲ្យម្តាយខ្ញុំនឹកខ្ញុំ ដោយស្មោះត្រង់ គ្មានអ្នកណាធ្វើការឆ្ងាយពីផ្ទះដូចខ្ញុំអាចទប់អារម្មណ៍បាននៅពេលនោះទេ»។

មកដល់ទីក្រុងហូជីមិញ ថៅបានចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃដើម្បីខ្ចប់របស់របរដែលម្តាយរបស់នាងបានខ្ចប់មានៈ សាច់ នំខេក ផ្លែឈើ ភេសជ្ជៈ ខ្ទឹមបារាំងជ្រក់ និងប្រអប់សំបុកបក្សីមួយ ដែលត្រូវបានប្រគល់ជូនជាកាដូតេត។

“ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏បានឲ្យខ្ញុំចំនួន ១លានដុង ជាប្រាក់សំណាងផងដែរ។ ម៉ាក់ថាយើងមានលុយនៅផ្ទះ គ្រាន់តែយកវាទៅប្រើពេលចាំបាច់»។

អ្នកទៅផ្ទះសោកសៅ

ចំណែកលោក Bui Xuan Phuoc (អាយុ 34 ឆ្នាំ រស់នៅ Binh Phuoc) ពេលដែលគាត់ និងប្រពន្ធរបស់គាត់ទើបតែមកដល់ផ្ទះនៅថ្ងៃទី 27 Tet ម្តាយរបស់គាត់បានសួរថា "តើអ្នកទៅផ្ទះប៉ុន្មានថ្ងៃ?"

ភរិយារបស់លោក Phuoc មកពីស្រុក Bac Lieu គ្រួសារទាំងមូលប្រកបអាជីវកម្មនៅទីក្រុងហូជីមិញ រាល់ Tet លោក និងភរិយាបានត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតមាតាបិតាវិញម្តង។

“ឆ្នាំនេះដល់វេនខ្ញុំទៅគ្រួសារប្តីខ្ញុំ។ ខ្ញុំជាកូនប្រុសតែមួយក្នុងគ្រួសារ។ គ្រួសារមានស្រែ កូនមិនមកផ្ទះទេ ឪពុកម្តាយចេញទៅធ្វើការតែម្នាក់ឯង វាសោកស្តាយណាស់!» លោក ភឿក បានចែករំលែក។