កវី Hoai Vu៖ សម្រាប់ខ្ញុំ កំណាព្យត្រូវតែសរសេរចេញពីសាច់ឈាមខ្លួនឯង ចេញពីបេះដូង។

កំណាព្យដ៏ល្បីល្បាញមួយក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមតស៊ូប្រឆាំងនឹងអាមេរិកគឺ "Vam Co Dong" របស់កវី Hoai Vu ។ កំណាព្យមិនត្រឹមតែបានរួមចំណែកលើកទឹកចិត្តដល់ស្មារតីវីរភាពរបស់កងទ័ព និងប្រជាជនក្នុងសម័យសង្រ្គាមតស៊ូប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានកម្លាំងផ្សព្វផ្សាយ និងចលនាជាច្រើនទស្សវត្សន៍ ដែលបណ្តាលឱ្យមនុស្សជាច្រើន “ខុស” ដែលកវី Hoai Vu បានសរសេរអំពីទន្លេស្រុកកំណើតរបស់គាត់ ទោះបីស្រុកកំណើតរបស់គាត់នៅភូមិភាគកណ្តាល Quang Ngai ក៏ដោយ។

កវី Hoai Vu ចុះហត្ថលេខាលើសៀវភៅសម្រាប់អ្នកអាន

• អនុស្សាវរីយ៍តាមដងទន្លេ VAM CO DONG

- កវី និងតន្ត្រីករជាច្រើនបាននិពន្ធអំពីទន្លេស្រុកកំណើតរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែកវី Hoai Vu ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាទន្លេ Dong Vam Co ដែលគាត់នៅជាប់នឹងគាត់នៅពេលគាត់ទៅធ្វើសង្គ្រាមតស៊ូ?

- 11, 12 ឆ្នាំ, ខ្ញុំបានទៅកងទ័ព។ និយាយ​តាម​ត្រង់​ទៅ ពេល​នោះ​ខ្ញុំ​មិន​មាន​អនុស្សាវរីយ៍​ច្រើន​ពី​ស្រុក​កំណើត​ទេ។ ខ្ញុំ​មាន​កំណាព្យ​ខ្លះ​អំពី​ភ្នំ និង​ស្រុក​កំណើត ប៉ុន្តែ​មិន​បាន​សរសេរ​អំពី​ទន្លេ​ស្រុក​កំណើត​ខ្ញុំ​ទេ។ ហើយជាមួយនឹងការចងចាំជាច្រើនដែលជាប់នឹងឈាមរបស់ខ្ញុំ ទន្លេ Dong Nai បានក្លាយជាសញ្ញាសម្គាល់នៅក្នុងកំណាព្យរបស់ខ្ញុំ។ ចំណាប់អារម្មណ៍គឺខ្លាំងដែលមនុស្សជាច្រើនគិតថាស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំគឺនៅភាគខាងលិចមិនមែន Quang Ngai ហើយទន្លេស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំគឺទន្លេ Dong Vam Co ។ ក្រៅពីបទចម្រៀង "Vam Co Dong" ខ្ញុំក៏មានចម្រៀង និងកំណាព្យជាច្រើនដែលសរសេរអំពីទន្លេនេះដូចជា៖ "Anh o dau song em cuoi song", "Thi tho dong song", "Di trong huong tram"... មនុស្សជាច្រើននៅតែគិតថាខ្ញុំមកពី Long An មកពីតំបន់ភាគខាងលិច ហើយពួកគេចាត់ទុកខ្ញុំជាជនរួមជាតិ ទោះបីមិនទាន់បានជួបខ្ញុំក៏ស្តាប់បានដែរ។ និយាយ​តាម​ត្រង់​ទៅ​សម្រាប់​សិល្បករ​ដែល​មាន​គំនិត​ច្នៃ​ប្រឌិត ការ​មាន​ការ​យល់​ចិត្ត​គ្នា​គឺ​ល្អ​ណាស់។ ពេលខ្ញុំទៅធ្វើដំនើរអាជីវកម្មនៅ Long An, Can Tho, Ben Tre, Dong Thap ខ្ញុំត្រូវបានគេរាប់អានដោយក្តីស្រលាញ់ដូចជាខ្ញុំជាជនជាតិភាគខាងលិច។ ក្តីស្រលាញ់នោះសម្រាប់ខ្ញុំ គឺជាការអាណិតអាសូរដ៏ជ្រាលជ្រៅ ជាការគោរពដែលកើតចេញពីសេចក្តីស្រលាញ់រួមចំពោះទន្លេមួយ ជនបទ ទោះបីជាមនុស្សជាច្រើនមកពីលោកខាងលិច អរគុណខ្ញុំដែលបាននាំយកទន្លេ Vam Co ទៅកាន់បេះដូងមនុស្សជាច្រើនទូទាំងប្រទេស។

- តើ "Vam Co Dong" គឺជាកំណាព្យដ៏ល្អបំផុតរបស់អ្នកទេ?

- ខ្ញុំមិនគិតថានរណាម្នាក់នឹងគិតពីរបៀបដើម្បីចាត់ថ្នាក់ខួរក្បាលរបស់ពួកគេដូចនោះទេ។ កំណាព្យនេះត្រូវបានសរសេរចេញពីការចងចាំ។ នៅ​ឆ្នាំ ១៩៦៣ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ធ្វើ​ជំនួញ​នៅ​ទីក្រុង Long An ចំ​ពេល​មាន​សង្គ្រាម​ដ៏​សាហាវ។ ជារៀងរាល់យប់ ពួកយើងបានឆ្លងកាត់ទន្លេ Dong Vam Co ជាកន្លែងដែលកប៉ាល់សត្រូវកំពុងកកកុញឡើងចុះ។ ការឆ្លងទន្លេគឺពិបាក និងគ្រោះថ្នាក់ណាស់ យើងត្រូវរង់ចាំភ្លើងសញ្ញាភ្លឺជាមុនសិន ទើបយើងហ៊ានឆ្លងទន្លេ ហើយខ្លាចគេវាយឆ្មក់។ ដើម្បី​ដឹកនាំ​ក្រុម​ឆ្លង​កាត់​ទន្លេ មាន​អ្នក​ទាក់ទង​ស្រី​ក្លាហាន​ណាស់។ ក្មេង​ស្រី​តម្បាញ​ឆ្លង​កាត់​ផ្កា​ស្មៅ ចែវ​ទូក​ដឹក​បង​ប្អូន​ឆ្លង​ទន្លេ​ដោយ​មិន​ខ្លាច​គ្រោះ​ថ្នាក់។ យប់នោះ ពេលខ្ញុំឆ្លងទន្លេនៅម៉ោង ១ ឬ ២ ទៀបភ្លឺ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅក្នុងខ្ទមទាមើលមនុស្សនៅមាត់ទន្លេ។ ហើយដោយអារម្មណ៍ខ្លាំង ខ្ញុំបានសរសេរកំណាព្យនៅយប់នោះ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ខ្ញុំបានចម្លងកំណាព្យជាពីរច្បាប់។ ច្បាប់ចម្លងមួយដើម្បីរក្សាទុកក្នុងហោប៉ៅរបស់អ្នក ច្បាប់ចម្លងមួយដែលត្រូវផ្ញើ។ កំណាព្យនេះត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយតាមកាសែត និងតាមវិទ្យុ ហើយត្រូវបាននិពន្ធដោយតន្ត្រីករ Truong Quang Luc ហើយច្រៀងតាមវិទ្យុក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៦។

វាត្រូវបានគេដឹងថានៅពេលដែល "Vam Co Dong" ត្រូវបានដាក់បញ្ចូលទៅក្នុងបទចម្រៀងដែលមានឈ្មោះដូចគ្នាវាអាចចាត់ទុកថាជា "គ្រុនក្តៅ" នៅពេលដែលពីខាងជើងទៅខាងត្បូងបទចម្រៀងអំពីទន្លេ Vam Co បានបន្លឺឡើង - ទន្លេដែលទាក់ទងនឹងវីរភាពប៉ុន្តែក៏មានបរិយាកាសប្រយុទ្ធដ៏កក់ក្តៅនិងកំណាព្យរបស់កងទ័ពនិងប្រជាជននៅពេលនោះ?

នេះ​ក៏​ត្រូវ​បាន​ភ្ជាប់​ជាមួយ​នឹង​ការ​ចងចាំ​ផ្សេង​ទៀត​របស់​ខ្ញុំ។ នៅ​ចុង​ឆ្នាំ 1966 ក៏​នៅ​ពេល​ធ្វើ​ដំណើរ​អាជីវកម្ម​នៅ​ទីក្រុង Long An ។ ពេល​នោះ​ខ្ញុំ​ឧស្សាហ៍​កាន់​វិទ្យុ​តូច​មួយ​ដើម្បី​ស្តាប់។ នៅថ្ងៃនោះ នៅពេលយប់ក៏ដើរតាមដងទន្លេ Vam Co ខ្ញុំឮការច្រៀងរបស់តារាចម្រៀង Tran Thu, Tuyet Nhung និងក្រុមចម្រៀងស្រីមកពីវិទ្យុសំឡេងវៀតណាមនៅទីក្រុងហាណូយ៖ “តើអ្នកដឹងទេនៅទន្លេក្រហម…” ហើយខ្ញុំរំជួលចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ នោះគឺជាការចងចាំដែលមិនអាចបំភ្លេចបាននៃថ្ងៃធ្វើការនៅក្នុងសមរភូមិភាគខាងត្បូង។ នៅពេលនោះ ដោយសារខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងតំបន់ដែលសត្រូវកាន់កាប់ ទោះបីខ្ញុំមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្តខ្លាំងក៏ដោយ ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចបើកវិទ្យុក្នុងកម្រិតសំឡេងល្មមល្មមអាចស្តាប់បាន ជាមួយនឹងអារម្មណ៍ និងរំញ័រដែលពិបាកនឹងគ្រប់គ្រង។ ទោះបីជាខ្ញុំបានឮកំណាព្យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានគេដាក់ភ្លេង និងច្រៀងដោយអ្នកចំរៀងមកពីឆ្ងាយនៅភាគខាងជើងពីហាណូយ ខ្ញុំពិតជារំជួលចិត្ត។

មានការចងចាំមួយទៀតអំពីបទចម្រៀងនេះ ដែលខ្ញុំក៏ចងចាំជារៀងរហូត។ ពេល​នោះ​ហើយ​ដែល​លោក​បាន​ជួប​តន្ត្រីករ Phan Huynh Dieu លោក​បាន​និយាយ​ថា​លោក​បាន​ឮ​បទ “Vam Co Dong” ខណៈ​ដែល​លោក​កំពុង​ដឹក​ស្រូវ និង​ធ្វើ​ការ​នៅ​វាល​ស្រែ​ក្នុង​សមរភូមិ​ភូមិភាគ​ទី៥ ក៏​មាន​ក្នុង​កម្មវិធី​ដែល​ផ្សាយ​ពី​ខាង​ជើង​ដែរ។ គាត់​បាន​សួរ​មិត្ត​រួម​ក្រុម​របស់​គាត់​ថា "តើ​ទន្លេ​នោះ​ស្អាត​ស្អី? តើ​វា​នៅ​ឯណា?"។ ហើយតន្ត្រីករ Phan Huynh Dieu មានការរំជើបរំជួលជាខ្លាំងនៅពេលដែលគាត់បានដឹងថាទន្លេបានមកពីភាគខាងត្បូង មកពីតំបន់តស៊ូដ៏កាចសាហាវ ពោរពេញដោយការឈឺចាប់ និងវីរភាព។ "ខ្ញុំនឹងសរសេរអំពីទន្លេ Dong Nai" - តន្ត្រីករ Phan Huynh Dieu បាននិយាយនៅពេលនោះ។ ហើយជាការពិត។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក តន្ត្រីករ Phan Huynh Dieu បាននិពន្ធកំណាព្យរបស់ខ្ញុំ "អ្នកនៅក្បាលទន្លេ ខ្ញុំនៅចុងទន្លេ" ។ គាត់​បាន​និយាយ​ថា គាត់​ចូល​ចិត្ត​ទន្លេ​នេះ​តាំង​ពី​បទ "Vam Co Dong" ដែល​គាត់​បាន​ឮ​ក្នុង​សម័យ​សង្គ្រាម។

• រឿងរ៉ាវស្នេហា អារម្មណ៍ចេញពីបេះដូង

- ស្នេហាក្នុងកំណាព្យរបស់ Hoai Vu គឺពិរោះណាស់ ប៉ុន្តែជារឿយៗតែងតែរសាត់ទៅៗ មិនអាចរួមរស់ជាមួយគ្នាបាន ផ្ទុកនូវអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើន... តើរឿងស្នេហាពិតទាំងនេះ ឬជាការស្រមើស្រមៃរបស់កវី?

- បាទ ខ្ញុំសរសេរពីរឿងពិត។ "ដើរក្នុងក្លិននៃ cajuput" - និយាយអំពីកំណាព្យនេះខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្តឥឡូវនេះ។ កំណាព្យនេះគឺនិយាយអំពីអ្នកទំនាក់ទំនងម្នាក់ឈ្មោះ ឡាន ដែលបានមើលថែខ្ញុំពេលខ្ញុំរងរបួសក្នុងថ្ងៃតស៊ូដ៏កាចសាហាវ។ នៅពេលដែលសន្តិភាពត្រូវបានស្ដារឡើងវិញ ខ្ញុំបានស្វែងរកអ្នកមានគុណរបស់ខ្ញុំ ដែលជាស្ត្រីទំនាក់ទំនងចាស់ ដោយមិនដឹងថានាងត្រូវបានគេបាញ់សម្លាប់នៅក្នុងសួន cajuput កំឡុងសង្គ្រាមតស៊ូ។ មុន​នឹង​ទៅ​ជួប​ឡាន​ម្ដង​ទៀត ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​ទិញ​ទឹក​អប់​ពីរ​ដប​ជូន​នាង។ ពួកគេបានបង្ហាញខ្ញុំទៅផ្នូរ។ កន្លែងដែលឡានស្ថិតនៅ វាពិតជាគួរឲ្យសោកស្ដាយណាស់ ប្អូនស្រីអ្នកទំនាក់ទំនងកាលពីអតីតកាល ឥឡូវនេះគ្រាន់តែជាគំនរសំរាមប៉ុណ្ណោះ ផ្នូររបស់នាងគ្របដណ្តប់ដោយស្លឹកឈើក្រញូង។ រំពេចនោះ ខ្ញុំរំជួលចិត្ត ហើយខ្សឹបប្រាប់៖ ឡាន ក្រោកពីព្រលឹម លាងមុខ លាបទឹកអប់ ខ្ញុំបានទិញទឹកអប់ពី សាយហ្គន អោយអ្នក...

ឬកំណាព្យ "លាថ្ងៃលិច" (តន្ត្រីករ ធួន យ៉េន និពន្ធបទចម្រៀងដែលមានឈ្មោះដូចគ្នា) ក៏ត្រូវបានសរសេរចេញពីការចងចាំ។ នៅថ្ងៃនោះ រថក្រោះសត្រូវបានដេញតាមភូមិយុទ្ធសាស្ត្រ។ យើង​ត្រូវ​រត់​ទៅ​ផ្ទះ​សាច់​ញាតិ ហើយ​ហៅ​តាម​ទ្វារ​មនុស្ស។ អ្នកភូមិស្រឡាញ់កងទ័ពរំដោះខ្លាំងណាស់ ហើយបើកទ្វារឱ្យពួកគេចូល។ រសៀលថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំបានចាកចេញទៅលោកស្រី ហាន់ (ក្មេងស្រីនៅក្នុងផ្ទះដែលខ្ញុំស្នាក់នៅ) ទិញសម្លៀកបំពាក់ពណ៌ស ចបកាប់ក្នុងដៃ កន្សែងពោះគោសម្រាប់ខ្ញុំ ហាន់បានកាន់កាបូបមួយ - យើងធ្វើពុតជាប្តីប្រពន្ធទៅធ្វើការនៅវាលស្រែ ដើម្បីបន្លំភ្នែកសត្រូវ ហើយឆ្លងកាត់ប៉ុស្តិ៍។ មុន​បែក​គ្នា ហាន់​បាន​និយាយ​ថា «ឯង​ទៅ​ឥឡូវ​ចាំ​ត្រឡប់​មក​រំដោះ​ជាតិ​យើង​វិញ​ឆាប់ៗ!»។ ខ្ញុំបានឃើញទឹកភ្នែករបស់អ្នកស្រក់។ ពេលខ្ញុំទៅឆ្ងាយ ខ្ញុំនៅតែឃើញមួកពណ៌សរបស់ ហាន គ្រវីនៅពេលថ្ងៃត្រង់ ព្រះអាទិត្យប្រែជាងងឹតបន្តិចម្តងៗ។

រាល់​កំណាព្យ​របស់​ខ្ញុំ​សុទ្ធ​តែ​សរសេរ​ចេញ​ពី​រឿង​មនោសញ្ចេតនា​ផ្ទាល់​ខ្លួន។ សម្រាប់ខ្ញុំ កំណាព្យគឺជាសាច់ និងឈាម ដែលទាញចេញពីថ្លើម និងពោះវៀន មិនមានពណ៌ ឬតុបតែងទេ។ សរសេរអ្វីដែលអ្នកគិត និងមានអារម្មណ៍។ កំណាព្យ​ត្រូវ​តែ​ញ័រ​ក្នុង​ខ្លួន​ជា​ដំបូង​ដើម្បី​បង្ហាញ​អារម្មណ៍​ដល់​អ្នក​អាន។ វាត្រូវតែជារឿងនៃបេះដូង នៃព្រលឹង វាមិនអាចស្រមៃ និងសរសេរដោយពាក្យផ្កា ដើម្បីក្លាយជាកំណាព្យ។

- តើ​មាន​ធាតុ​អ្វី​ទៀត​ដែល​ត្រូវ​ការ​ដើម្បី​បង្កើត​កំណាព្យ​ល្អ?

- ខ្ញុំគិតថាដើម្បីសរសេរកំណាព្យបានល្អ បន្ថែមពីលើចំណុចខាងលើ ក៏ត្រូវតែមានឈាមក្នុងការសរសេរកំណាព្យដែរ ឬអាចនិយាយបានថាកើតមកជាមួយ។

- នៅពេលអ្នកសរសេរកំណាព្យដំបូងរបស់អ្នក តើអ្នកគិតថាអ្នកនឹងក្លាយជាកវីដ៏ល្បីល្បាញទេ?

- មិនមែនទេ។ ពេលនោះខ្ញុំមិនដែលគិតចង់ក្លាយជាកវីទេ។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំសរសេរមិនមែនសម្រាប់កំណាព្យទេ តែដោយសារតែខ្ញុំត្រូវការចែករំលែករឿងរ៉ាវ និងការចងចាំដែលមិនអាចបំភ្លេចបានជាពាក្យ និងកំណាព្យ។ ក្រៅ​ពី​កំណាព្យ ខ្ញុំ​ក៏​សរសេរ​រឿង និង​អនុស្សាវរីយ៍​មួយ​ផ្នែក​ដោយ​សារ​ធម្មជាតិ​នៃ​ការងារ​របស់​ខ្ញុំ និង​តម្រូវការ​ចាំបាច់​នៃ​សមរភូមិ។ សម្រាប់​ខ្ញុំ ការ​សរសេរ​កំណាព្យ​គឺ​ជា​ប្រភេទ​មួយ​ដែល​មិន​អាច​ជំនួស​ដោយ​ប្រភេទ​ផ្សេង​បាន​ឡើយ។ មានតែកំណាព្យទេដែលអាចបង្ហាញចិត្ត និងអារម្មណ៍បានពេញលេញ។ ខ្ញុំ​សរសេរ​កំណាព្យ​មិន​មែន​គ្រាន់​តែ​លេង​សើច​ទេ ប៉ុន្តែ​អនុវត្ត​ខ្លាំង​ណាស់ ព្រោះ​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​បញ្ចេញ​ឲ្យ​ឃើញ​ដើម្បី​និយាយ។

- ក្រៅពីកំណាព្យ អ្នកត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាអ្នកនិពន្ធរឿង និងអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ល្បីល្បាញពីថ្ងៃរបស់អ្នកនៅលើសមរភូមិ?

- ខ្ញុំ​សរសេរ​រឿង​និង​អនុស្សាវរីយ​ព្រោះ​ត្រូវ​ជាប់​នឹង​សមរភូមិ។ គ្រាន់​តែ​អំពី​អនុស្សាវរីយ៍​សង្គ្រាម​ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំ​បាន​សរសេរ​ប្រហែល ៥០ ទៅ ៧០ អត្ថបទ។ នៅ​ពេល​នោះ ដំណឹង​ដែល​បញ្ជូន​ពី​ខាង​ត្បូង​ទៅ​ខាង​ជើង​មាន​សារៈ​សំខាន់​ណាស់។ អត្ថបទរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបោះពុម្ពនៅក្នុងកាសែត Nhan Dan កាសែត Thong Nhat និងកាសែត Van Nghe ។ មាន​អត្ថបទ​ដែល​ក្លាយ​ជា​ឯកសារ​សម្រាប់​ជួយ​ការងារ​របស់​កម្មាភិបាល​មួយ​ចំនួន​ដូច​ជា​អត្ថបទ​អំពី​នារី​ក្នុង​ស្រុក​នៅ​ឡុងអាន។ ចំពោះរឿង ខ្ញុំមានប្រហែលប្រាំពីរ ឬប្រាំបីរឿង ទាំងដើម និងបកប្រែ។ ក្នុងចំណោមរឿងទាំងនោះ មានការបកប្រែរឿង ផ្កាក្នុងព្រិល - អក្សរសិល្ប៍ចិនដែលសរសេរអំពីជោគវាសនារបស់ប្រជាជនចិនដែលមានសោកនាដកម្មក្នុងជីវិត ដែលត្រូវបានអ្នកអានពេញចិត្ត ... ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើនលើកឡើងថា Hoai Vu ជាកវី ព្រោះប្រហែលជាកំណាព្យមានទំនាក់ទំនងជាមួយប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ ទូរទស្សន៍ និងតន្ត្រីករ ហើយត្រូវបានកំណត់ទៅជាបទចម្រៀងដែលមានថាមពលដើម្បីរំកិលបេះដូងសាធារណៈ។

- តើកវី Hoai Vu នៅតែសរសេរនៅអាយុ 90 ឆ្នាំទេ?

- និយាយតាមត្រង់ទៅ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំចាស់ហើយ ដូច្នេះគួរតែសម្រាកសិន ទើបក្មេងជំនាន់ក្រោយងើបឡើង។ ខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយយុវជន។ ជាច្រើនទស្សវត្សរ៍មុន គ្រប់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំមានឱកាសបើកជំរុំសរសេរ ខ្ញុំបានបើកជំរុំសរសេរសម្រាប់អ្នកស្ម័គ្រចិត្តយុវជន ជំរុំសរសេរយោធា ជំរុំសរសេរសិស្ស។ល។ ហើយខ្ញុំបានរំពឹងទុក និងសង្ឃឹមសម្រាប់អ្នកនិពន្ធវ័យក្មេង។ នៅ​ពេល​ដែល​អ្នក​ដឹង​ថា​កម្លាំង​របស់​អ្នក​មាន​កម្រិត ហើយ​អ្នក​មិន​អាច​សរសេរ​បាន​ទៀត​ទេ អ្នក​គួរ​តែ​ឈប់​ជា​បណ្ដោះ​អាសន្ន​សិន ទើប​មាន​មនុស្ស​ជំនាន់​ថ្មី​មក​ជំនួស​អ្នក។

- អរគុណអ្នកកវីដែលបានចែករំលែក!

ប្រភព៖ http://baolamdong.vn/van-hoa-nghe-thuat/202503/nha-tho-hoai-vu-voi-toi-tho-phai-duoc-viet-tu-mau-thit-tu-long-minh-5d85ee1/