ប្រទេសមានថ្ងៃដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន។ ថ្ងៃមួយដែលមិនអាចបំភ្លេចបានគឺថ្ងៃទី 30 ខែមេសា ឆ្នាំ 1975។
ខ្ញុំមិនបានត្រឡប់ទៅសៃហ្គនវិញនៅថ្ងៃប្រវត្តិសាស្ត្រនោះទេ។ នៅដើមខែឧសភា ឆ្នាំ 1975 ខ្ញុំមានវត្តមាននៅក្នុង "តំបន់ដ៏ភ្លឺស្វាងនៃទីក្រុង Saigon" ដែលកវី Le Anh Xuan បានសរសេរអំពី ហើយដែលក្រោយមកខ្ញុំស្រមៃចង់បាន។
ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំនៅកណ្តាលទីក្រុង Saigon ខ្ញុំស្រាប់តែនឹកឃើញ Truong Son, Dong Thap Muoi, សមរភូមិ Nam Lo Bon - Cai Lay, ឆ្នាំដែលខ្ញុំបានចំណាយជាមួយបងប្អូន និងសមមិត្តរបស់ខ្ញុំ៖
«ថ្ងៃដែលប្រជាជាតិជួបជុំគ្នានៅផ្លូវជាតិលេខមួយ»
បេះដូងរបស់ខ្ញុំមិនដែលឈប់ស្រឡាញ់ព្រៃឈើទាំងនេះទេ។
កន្លែងដែលកុមាររាប់ពាន់នាក់ដេកនៅខាងក្រោយផ្លូវ នៅចុងជម្រាល
តាមផ្លូវលាក់នៅក្រោមដើមឈើ។
(ដកស្រង់ចេញពីកំណាព្យវីរភាព "អ្នកទៅសមុទ្រ" - ថាញ់ថាវ)
សម្រាប់អ្នកដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់សង្រ្គាម អនុស្សាវរីយ៍តែងតែវិលមកវិញ។ ខ្ញុំជាអ្នកសារព័ត៌មានដែលមានឯកទេសខាងកិច្ចការយោធា ដោយផ្តោតលើប្រធានបទនៃការបង្រួបបង្រួមជាតិ និងភាពសុខដុមរមនា ដូច្នេះខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាននូវសំដីប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ឧត្តមសេនីយឯក Tran Van Tra ប្រធានគណៈកម្មាធិការគ្រប់គ្រងយោធា Saigon អំពីថ្ងៃថ្មីនៃសន្តិភាព និងការបង្រួបបង្រួមជាតិ។
ប្រយោគនោះ លោក Tra បាននិយាយទៅកាន់ឧត្តមសេនីយ Duong Van Minh អតីតប្រធានាធិបតីនៃសាធារណៈរដ្ឋវៀតណាម នៅថ្ងៃទី 2 ខែឧសភា ឆ្នាំ 1975 ដោយពាក្យសំដីដូចតទៅ៖ "សម្រាប់យើង គ្មានអ្នកចាញ់ ឬអ្នកឈ្នះទេ មានតែប្រជាជនវៀតណាមរបស់យើងដែលឈ្នះអាមេរិក" ។
ការសម្តែងរបាំតោ និងនាគនៅទីក្រុងហូជីមិញ រូបភាព៖ Hoang Trieu
៥០ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ ប៉ុន្តែពាក្យប្រវតិ្តសាស្រ្តនោះ កាន់តែភ្លឺស្វាង និងភ្លឺស្វាង ព្រោះវាតំណាងឱ្យមនុស្សជាតិវៀតណាម និងសាមគ្គីភាពរបស់ប្រជាជនវៀតណាម។ មានតែអ្នកឈ្លានពានចង់បែងចែកជនជាតិវៀតណាមប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែយួនមិនថាខាងនេះ ឬខាងម្ខាងទៀតសុទ្ធតែជាយួន។
ក្នុងស្មារតីស្រលាញ់បងប្អូនជនរួមជាតិ ក្នុងថ្ងៃសន្តិភាពថ្មីនោះ កវី Ngo The Oanh និងខ្ញុំ ដឹកនាំដោយប្អូនប្រុសខ្ញុំដែលកំពុងសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ Van Hanh បានដើរពាសពេញទីក្រុង Saigon តែងតែកាន់កាសែតជាមួយខ្សែអាត់ "ចម្រៀងស្បែកលឿង" របស់ Trinh Cong Son និងលេងបទចម្រៀងដូចជា "តើយើងបានឃើញអ្វីយប់នេះ" និង "ការចាប់ដៃគ្នាជារង្វង់ធំ"។ នៅសម័យនោះ តន្ត្រីរបស់ Trinh Cong Son បានធ្វើឱ្យយើងកាន់តែសប្បាយរីករាយ បើទោះបីជាបទចម្រៀងរបស់គាត់មានផ្ទុកនូវភាពសោកសៅដោយសារតែទុក្ខលំបាកដែលប្រជាជនយើងត្រូវតែស៊ូទ្រាំក៏ដោយ។
ដើរជុំវិញទីក្រុងសៃហ្គន យើងបានទៅតាមផ្លូវតូចៗជាច្រើនក្នុងទីក្រុង Cho Lon ហើយបានឃើញថា ក្រៅពីជីវិតដ៏សុខសាន្ត ក៏មានគ្រួសារក្រីក្រជាច្រើនផងដែរ ប្រជាជនដែលត្រូវភៀសខ្លួនពីជនបទទៅកាន់ទីក្រុង Saigon ។ ពួកគេរស់នៅក្នុងផ្លូវតូច សាងសង់ "ផ្ទះ" ចេញពីក្រដាសកាតុងធ្វើកេស ហើយសកម្មភាពគ្រួសារទាំងអស់ត្រូវបានផ្ទុកនៅខាងក្នុង "ផ្ទះក្រដាសកាតុងធ្វើកេស" ទាំងនោះ។
ជាការពិតណាស់ ទោះបីរស់នៅក្នុងព្រៃលំបាក ប៉ុន្តែយើងមិនដែលគិតថាមានកម្មករដែលវេទនាខ្លាំងនោះទេ។ នោះហើយជាអ្វីដែលធ្វើឱ្យយើងទាហានវ័យក្មេងមានអារម្មណ៍សោកស្តាយ។
នៅខែឧសភា ឆ្នាំ 1975 ទីក្រុងសៃហ្គនមានភាពមមាញឹកជាមួយនឹងក្បួនដង្ហែសិស្សានុសិស្ស និងការរាំតោ ដូចជាទីក្រុងទាំងមូលបានដើរតាមផ្លូវដើម្បីអបអរសាទរសន្តិភាព និងការបង្រួបបង្រួម។
ខ្ញុំស្រូបយកការចូលរួមក្នុងព្រឹត្តិការណ៍មួយបន្ទាប់ពីអាហារពេលល្ងាច ប្រជាជននៅសៃហ្គនបានអញ្ជើញខ្ញុំទៅញ៉ាំអាហារគ្រប់គ្នាដូចជាបានជួបសាច់ញាតិរបស់ខ្ញុំដោយមិនមានអារម្មណ៍ចម្លែកអ្វីទាំងអស់។ ពេលកវី ង៉ោ អូអាន និងខ្ញុំពាក់ឯកសណ្ឋានយោធា ហើយទៅទិញសៀវភៅលក់នៅចិញ្ចើមផ្លូវ ឡឺ ឡូយ បញ្ញវន្តមួយក្រុមកំពុងអង្គុយផឹកកាហ្វេសង្កេតមើលពួកយើងដោយការភ្ញាក់ផ្អើល។
ពួកគេមិនដឹងថា ទាហានរំដោះទាំងពីរនាក់នេះទិញសៀវភៅអ្វីទេ ទើបពួកគេចេញមកជួយយើងរុំសៀវភៅ និងអានចំណងជើងសៀវភៅដែលយើងទិញ។ ពួកគេកាន់តែភ្ញាក់ផ្អើលព្រោះយើងទិញតែសៀវភៅបុរាណ និងសៀវភៅបកប្រែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេបានអញ្ជើញយើងឱ្យផឹកកាហ្វេ និងជជែកគ្នា។ ដោយដឹងថាពួកយើងបានសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យនៅទីក្រុងហាណូយ ពួកគេពិតជារំភើបណាស់។ ជជែកគ្នាយ៉ាងស្និទ្ធស្នាល និងរីករាយ។ ពួកគេបានអញ្ជើញពួកយើងទៅផ្ទះរបស់ពួកគេដើម្បីលេង និងផឹកស្រាបៀរដើម្បីអបអរការជួបជុំគ្នា។ យើងទទួលយកដោយរីករាយ។
ខែឧសភា ឆ្នាំ 1975 ពិតជាមិនអាចបំភ្លេចបាន! ជួបកម្មករក្រីក្រនៅសៃហ្គន ដូចជាអ្នករត់ស៊ីក្លូ អ្នកបើកបរ xe lam ពួកគាត់រីករាយក្នុងការអញ្ជើញពួកយើង ពិសាអ្វីក៏បាន សប្បាយអ្វីក៏បាន ហើយជជែកជាមួយពួកយើងដោយក្តីស្រលាញ់ និងរាប់អាន ប្រៀបដូចជាយើងជាសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ។ "ភាគខាងត្បូងទទួលយកពួកគេ" គឺដូច្នេះ។
ខ្ញុំនៅចាំបានថាពេលមួយដែលខ្ញុំបានទៅលេងផ្ទះបងស្រីរបស់មិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់ពីតំបន់សង្គ្រាម R ផ្ទះនៅលើប្រឡាយ Thi Nghe ផ្ទះដែលគេហៅថាសម្រាប់កិត្យានុភាពគឺសាមញ្ញបំផុត។ នៅទីនោះខ្ញុំបានជួបទារកអាយុជាង 2 ឆ្នាំ ដែលជាកូនរបស់បងស្រីខ្ញុំ។ កូនបានស្វាគមន៍ខ្ញុំដោយរីករាយ ពេលខ្ញុំសួរឈ្មោះគាត់ ម្តាយគាត់ថាគាត់ឈ្មោះ Hoa Binh ។ ខ្ញុំរំភើបចិត្តណាស់ វាពិតជាសន្តិភាព៖
“អ្នកអោបខ្ញុំ ហើយថើបខ្ញុំយ៉ាងរំភើប។
ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ ខ្ញុំមានសន្តិភាពជារៀងរហូត
ជារៀងរហូតគឺជាឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ
នៅលើទឹកដីនេះ រណ្តៅគ្រាប់បែក និងលេណដ្ឋានកំពុងបិទ” (“កំណត់ចំណាំលើផ្លូវហាយវេមួយ” - កំណាព្យដោយ ថាញ់ ថាវ)
ប្រាកដណាស់គ្មានជាតិណាដែលស្រឡាញ់សន្តិភាពជាងប្រជាជនវៀតណាមឡើយ។ វាមិនមែនជាការនិយាយបំផ្លើសនោះទេ។ សូមចាំថា ជាតិយើង ប្រជាជនយើងបានលះបង់ ទទួលរងការបាត់បង់ និងឈឺចាប់ជាច្រើនទស្សវត្សមកហើយ ត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងការបែកបាក់គ្នា ២១ឆ្នាំ ទើបយើងអាចដឹងថា សន្តិភាព និងការបង្រួបបង្រួមត្រូវមានតម្លៃថ្លៃប៉ុណ្ណា។
ខ្ញុំមានសំណាងណាស់ដែលបានធ្វើដំណើរជាមួយក្រុមអ្នកនិពន្ធវៀតណាមកណ្តាលនៅចុងខែឧសភា ឆ្នាំ 1975 ដោយធ្វើដំណើរពី Saigon ទៅ Da Lat បន្ទាប់មកចុះតាមផ្លូវជាតិលេខ 1 គ្រប់ផ្លូវទៅកាន់វៀតណាមកណ្តាល ទៅ Hue និងគ្រប់ផ្លូវទៅកាន់ហាណូយ។ នោះជាដំណើរដែលខ្ញុំស្រមៃគិតចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលខ្ញុំដើរលើ Truong Son ខ្ញុំបានប្តេជ្ញាខ្លួនឯងថានឹងចូលសមរភូមិភាគខាងត្បូងតាមផ្លូវ Truong Son ហើយត្រឡប់មកហាណូយវិញតាមផ្លូវហាយវេលេខ១។
5 ឆ្នាំនៅក្នុងសមរភូមិភាគខាងត្បូងបានជួយខ្ញុំឱ្យមានភាពចាស់ទុំ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាវាជាឆ្នាំដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុតក្នុងយុវវ័យរបស់ខ្ញុំ។
មិត្តរបស់ខ្ញុំពី Saigon ពីហាណូយទៅសមរភូមិ ហើយយើងបានជួបគ្នានៅតំបន់សង្រ្គាម R សំណាងដែលបានរួចផុតពីសង្រ្គាមដ៏កាចសាហាវ សុទ្ធតែមានអារម្មណ៍ដូចខ្ញុំ។
"យើងបានទៅដោយមិនសោកស្តាយជីវិតរបស់យើង។
ប៉ុន្តែធ្វើម៉េចមិនស្តាយក្រោយអាយុ២០ឆ្នាំ?
(ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាសោកស្ដាយដែលពេលពួកគេមានអាយុម្ភៃឆ្នាំ តើអ្វីទៅជាមាតុភូមិ?)
ស្មៅគឺមុតស្រួចហើយកក់ក្តៅមែនទេ?
(ដកស្រង់ចេញពីកំណាព្យវីរភាព "អ្នកដែលទៅសមុទ្រ")
ហាសិបឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ ជំនាន់របស់យើងបានចេញពីព្រៃទៅសមុទ្រ ទោះបីជាយើងចាស់ទៅក៏ដោយ ប៉ុន្តែក្តីស្រលាញ់របស់យើងចំពោះប្រជាជន និងប្រទេសជាតិរបស់យើងនៅតែក្មេងជាងវ័យជារៀងរហូត។
ប្រភព៖ https://nld.com.vn/ngay-dan-toc-tu-ve-duong-so-mot-196250121133715729.htm
Kommentar (0)