บ่ายๆ อยู่คนเดียวบนถนน

ฉันกลับมาถึงบ้านเกิดในช่วงบ่ายฤดูร้อนที่มีฝนปรอย เมื่อกลิ่นดอกแมกโนเลียต้นอ่อนฟุ้งทั่วอากาศ ฉันนั่งอยู่บนสามล้อ ล่องไปรอบเมืองอย่างช้าๆ ฟังเสียงสายลมเย็นพัดใบมะขามเหลือง หัวใจของฉันก็รู้สึกสงบขึ้นมาทันที หลังจากผ่านไปหลายปี ความทรงจำในช่วงเวลาที่ดูเหมือนถูกลืมเลือนไปนานแล้ว แต่เมื่อก้าวเท้าเข้ามาบนถนนเก่า ทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับไหลกลับมาอย่างรวดเร็ว เหมือนเดิมราวกับว่าไม่เคยจางหายไปเลย

ภาพประกอบ

เมืองในวัยเด็กของฉันเปลี่ยนแปลงไปมากตอนนี้ ถนนหลายสายได้รับการขยายให้กว้างขึ้น ทางเท้ากว้างขวาง ร้านค้าคึกคักและมีแสงสว่างเพียงพอ ถนนสายใหม่ที่มีชีวิตชีวาและคึกคัก แต่ท่ามกลางเสียงและสีสันที่สดใสเหล่านั้น ฉันยังคงจำรูปร่างเก่าๆ ที่คุ้นเคยได้ รูปลักษณ์ที่หม่นหมองของบ้านเก่า หลังคามุงกระเบื้องที่มีตะไคร่เกาะ และหน้าต่างที่ปิดครึ่งหนึ่งทาสีฟ้า ต้นนุ่นและต้นมะขามเก่ามีลำต้นขึ้นราและมีต้นกาฝากพันกัน ณ สี่แยกเกวดอง ดอกฝ้ายดอกสุดท้ายของฤดูกาลกำลังลุกโชนด้วยความเสียใจก่อนจะออกจากกิ่งและร่วงหล่นสู่พื้นพิภพ ฉันรู้สึกเหมือนย้อนเวลากลับไปในอดีตกาล ถือไอศกรีมกินหมดครึ่งแท่ง วิ่งไล่เพื่อน ๆ ที่กำลังเล่นว่าวอยู่ปลายถนน

หลังจากเดินเล่นรอบเมืองอย่างชิลล์ๆ แล้ว ฉันก็กลับมาและยืนเงียบๆ อยู่หน้าประตูบ้านเก่าที่มีซุ้มต้นเฟื่องฟ้าที่ทุกๆ ฤดูร้อนจะโรยน้ำตกดอกไม้สีม่วงและสีชมพูลงมา ผนังที่ทาสีเหลืองอ่อนซึ่งฉัน พี่สาว และเพื่อนๆ เคยขีดเขียนเล่นๆ ตอนนี้ถูกเจ้าของใหม่ทาสีเทาเงาไปแล้ว ในลานอิฐไม่มีม้านั่งไม้ยาวที่แม่เคยใช้ถักไหมพรมใต้ต้นไทรที่มีดอกไม้สีเหลืองสดใสอีกต่อไป สวนเล็ก ๆ หน้าบ้านที่มีพุ่มกุหลาบ พุ่มเบญจมาศ และดอกลิลลี่ป่าก็หายไปเช่นกัน แต่ที่แปลกคือ ฉันยังคงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกแมกโนเลีย ราวกับเป็นเครื่องเตือนใจอย่างอ่อนโยนว่าความทรงจำเหล่านี้ไม่เคยทิ้งฉันไป

ฉันเดินผ่านถนนเล็กๆ ที่มีกิจกรรมยามบ่ายหลายๆ อย่างที่ฉันได้ทำเพื่อเลี่ยงการงีบหลับและเล่นลูกแก้วและลูกขนไก่กับเพื่อนๆ ทุกก้าวที่ก้าว ความทรงจำก็ย้อนกลับมาเหมือนภาพยนต์สโลว์โมชั่น เมื่อแวะจักรยานเก่าของพ่อค้าดอกไม้ ฉันตัดสินใจซื้อช่อดอกลิลลี่สีขาว ดอกไม้อันบริสุทธิ์ไร้เดียงสาปรากฏให้เห็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ ระหว่างช่วงเปลี่ยนผ่านจากฤดูใบไม้ผลิสู่ฤดูร้อน แต่ยังคงทำให้ผู้คนจำนวนมากสั่นไหว

ถนนเปลี่ยนไปแล้ว ผมของฉันตอนนี้เปื้อนไปด้วยหมอกแห่งกาลเวลา แต่ทุกครั้งที่กลับมาเดินเล่นในใจกลางเมืองบ้านเกิด ฉันก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นเด็กอีกครั้ง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าทุกคนจะต้องเติบโต จะต้องเปลี่ยนแปลง จะต้องออกไปจากที่ที่ตนเคยอยู่และผูกพันอยู่ แต่เมืองแห่งวัยเด็กของฉันยังคงอยู่ที่นั่นเสมอ เสมือนส่วนหนึ่งของเนื้อและเลือดของฉัน เป็นความทรงจำที่ไม่เคยจางหายไปตามกาลเวลา ทุกครั้งที่กลับมา ฉันก็ตระหนักทันทีว่าถนนสายนี้อาจเปลี่ยนไปแล้ว แต่ในใจฉัน ถนนสายนั้นจะยังคงยังคงเป็นถนนสายเก่า อ่อนโยน อบอุ่น ดุจอ้อมกอดของกาลเวลาที่ผ่านไปนานแล้ว ขอให้ฉันซาบซึ้งไปกับท่วงทำนองอันกินใจนี้: "ยามบ่ายที่ผ่านไปตามท้องถนนเพียงลำพัง/ รำลึกถึงชื่อของคุณอย่างเงียบงัน/ ข้างนอกนั้นไม่มีแสงแดดอันนวลอ่อนๆ อีกแล้ว/ ข้างนอกนั้น ใครเล่าที่ยังรู้จักชื่อของคุณ"

ลัมหง

ที่มา: https://baonamdinh.vn/van-hoa-nghe-thuat/202504/chieu-mot-minhqua-pho-61766d2/