នៅក្នុងអេកូនៃជីវិត

គាត់តែងតែចាត់ទុកកំណាព្យជាអាណាចក្រដ៏ពិសិដ្ឋ ដែលគាត់មិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ឬត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីចូល។ ប៉ុន្តែតាមពិត គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងអាណាចក្រនោះ។ ហើយពីគាត់កំណាព្យបានលេចចេញតាមរបៀបមួយទៀត - ផ្លូវនៃជីវិតរបស់គាត់។ នៅ​ពេល​នេះ ខ្ញុំ​ចាំ​បាន​ថា​មាន​នរណា​ម្នាក់​និយាយ​ថា​៖ ​« ​គ្មាន​អ្នក​ណា​ឮ​សំឡេង​ផ្កា​មុន​ពេល​វា​ផ្ទុះ​ចេញ​ពី​មែក​នោះ​ទេ ​»។ Thuan Huu រស់នៅបែបនោះ ហើយកំណាព្យរបស់គាត់បានកើតមកដូចនេះ៖ ធម្មជាតិ និងសាមញ្ញ។

អានកំណាព្យរបស់គាត់ ខ្ញុំតែងតែឃើញរូបភាពមនុស្សដើរលើដីខ្សាច់ក្តៅ ដើរក្រោមភ្លៀង និងខ្យល់ ដើរក្នុងភាពរីករាយ និងទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាងនៃជីវិត។ ពេលគាត់ដើរ គាត់និយាយអំពីផ្លូវរបស់គាត់ អំពីពិភពលោកដែលគាត់រស់នៅ ហើយសំលេងរបស់គាត់គឺកំណាព្យ ហើយវាបានកើតមកយ៉ាងសាមញ្ញ។

ភូមិខ្ញុំ

ត្រឡប់ទៅ ភ្នំ វិញ

ភ្នែកសម្លឹងមើលទៅសមុទ្រ

ខ្ញុំ​ជា​កូន​អ្នក​ស្រុក​ភ្នំ

ប៉ុន្តែក៏ជាកូនសមុទ្រផងដែរ។

ស្នេហាជាតិគឺនៅក្នុងសាច់ឈាម

ខ្ញុំធំឡើងនៅក្នុងព្រះអាទិត្យ ខ្យល់ ភ្នំ និងរលកសមុទ្រ។

ខ្ញុំបានអានកំណាព្យនេះច្រើនដង។ មិនមានអ្វីប្លែក គ្មានអ្វីចម្លែក គ្មាន "បច្ចេកទេសវោហាសាស្ត្រ" គ្មានអ្វីចម្លែកសម្រាប់ខ្ញុំ និងមនុស្សជាច្រើនទេ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺសាមញ្ញ។ ហើយខ្ញុំដឹងថា៖ វាគឺជាការបង្ហាញរបស់មនុស្ស។ បុគ្គលនោះបានកើត និងធំធាត់នៅលើទឹកដីនោះ ហើយទាំងពីរបានផ្ទៀងផ្ទាត់មាតុភូមិរបស់ខ្លួន ហើយបានប្រកាសពីប្រភពដើម និងហេតុផលនៃការរស់នៅរបស់ខ្លួនថា "សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះប្រទេសគឺជាប់ក្នុងឈាមរបស់ខ្ញុំ / ខ្ញុំធំឡើងនៅក្នុងព្រះអាទិត្យ ខ្យល់ ភ្នំ ភ្នំ និងរលកសមុទ្រ" ។ ខគម្ពីរ "ខ្ញុំធំឡើងនៅក្នុងព្រះអាទិត្យ ខ្យល់ ភ្នំ ភ្នំ និងរលកសមុទ្រ" គឺស្រស់ស្អាត ប៉ះ ប្រឈម និងមោទនភាពផងដែរ។ Thuan Huu គ្មានចេតនាសរសេរកំណាព្យដូចកវីទេ។ ចំនួន​កំណាព្យ​ដែល​គាត់​សរសេរ ជួន​កាល​ច្រើន​ជាង​ខ្ញុំ​ទៅ​ទៀត។ ប៉ុន្តែ​មិន​ដូច​ខ្ញុំ​ទេ គាត់​បាន​សរសេរ​ស្ងាត់ៗ​ជា​ការ​សារភាព​របស់​គាត់​ក្នុង​ពេល​ងងឹត។

ជាមួយនឹងអ្វីដែលគាត់បានសរសេរដែលលេចឡើងនៅលើទំព័រខ្ញុំឃើញព្រលឹងរបស់គាត់ដូចជាកណ្តឹង។ កណ្តឹង​រំកិល​ក្នុង​ជីវិត ប៉ះ​អ្វី​ដែល​មាន​ក្នុង​ជីវិត (ទាំង​សេចក្តី​អំណរ និង​ទុក្ខ) ហើយ​រោទ៍​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។ នេះ​ជា​រឿង​សំខាន់ និង​សំខាន់​បំផុត​នៃ​កំណាព្យ​របស់​គាត់។ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសរូបភាពនៃកណ្តឹង និងសំឡេងរោទ៍របស់វា ដើម្បីនិយាយអំពីធម្មជាតិនៃកំណាព្យរបស់ Thuan Huu ។ ព្រោះនៅពេលដែលគាត់សរសេរអំពីភាពសោកសៅ អំពីការឈឺចាប់ ភាពមិនច្បាស់លាស់ អំពីភាពងងឹត និងអ្វីផ្សេងទៀត ទីបំផុតភាពស្រស់ស្អាត សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សជាតិ ពន្លឺនៃក្តីសង្ឃឹម និងមោទនភាពរបស់មនុស្សនៅតែជម្នះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដើម្បីបន្លឺឡើង។

ជាងម្ភៃឆ្នាំនៃជូរចត់និងផ្អែម

ខ្ញុំដូចជាទន្លេហានលាក់អ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ

ចំពេលជីវិតដ៏ខ្មៅងងឹត និងអាប់អួរ ទន្លេនៅតែហូរ

ដាណាងនៅតែពោរពេញដោយក្លិនក្រអូបនៃការថើបដំបូង។

កំណាព្យគឺគាត់ជានរណា។ គាត់អាចលាក់ទុក្ខសោក និងទារុណកម្មរបស់គាត់ពីមិត្តរួមការងារ មិត្តភក្តិ និងសាច់ញាតិ។ ប៉ុន្តែ​គាត់​មិន​អាច​លាក់​ភាព​ជា​មនុស្ស​របស់​គាត់​នៅ​ក្នុង​បន្ទរ​នៃ​កំណាព្យ​បាន​ឡើយ។

គាត់នៅស្ងៀមពេលឃើញមែកផ្កាព្រៃ។

នៅកណ្តាលភាពស្រក់ទឹកភ្នែក នៅតែមានពណ៌ស្វាយរហូតដល់ទឹកភ្នែក...

គ្រប់​ដែនដី​ដែល​គាត់​បាន​ឆ្លងកាត់​បាន​បន្ទរ​ក្នុង​ព្រលឹង​គាត់​ដោយ​ក្ដី​រីករាយ និង​ទុក្ខព្រួយ។ កំណាព្យ​កើត​ចេញ​ពី​ស្រុក​ទាំង​នោះ។ នោះគឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ បទពិសោធន៍ ការសញ្ជឹងគិត ការរកឃើញរបស់មនុស្ស អត្ថន័យនៃជីវិត និងពីទីនោះ សុបិនដ៏ស្រស់ស្អាតត្រូវបានភ្ញាក់ឡើង៖

យប់ជ្រៅ ស្តាប់សំឡេងរថភ្លើង

បំណងប្រាថ្នាបានប្រញាប់ប្រញាល់ត្រឡប់មកវិញហើយបានថប់ដង្ហើមគាត់។

តើ​ពេលណា​អ្នក​នឹង​បើក​សំពៅ​ដូច​កប៉ាល់​នោះ?

តើរលកបោកបក់នៅឯណាក្នុងមហាសមុទ្រ?

គ្មានអ្វីសាមញ្ញជាងខគម្ពីរដូចនោះទេ។ វាដូចជាគាត់បានភ្ញាក់ពីមុខសមុទ្រ ហើយនិយាយដូចជាមានតែសមុទ្រទេដែលលឺ។ ខគម្ពីរទាំងនេះបង្ហាញថាគាត់មិនបានប្រើបច្ចេកទេស ឬឧបករណ៍វោហាសាស្ត្រណាមួយដើម្បីតែងកំណាព្យទេ។ គាត់បានអនុញ្ញាតឱ្យជីវិតសាបព្រួសទៅក្នុងដីមនុស្សរបស់គាត់ ហើយពន្លក លូតលាស់ ចេញផ្កា និងបង្កើតផលនៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់គាត់។ "តើអ្នកនឹងបើកទូកដូចកប៉ាល់នោះនៅពេលណា? / តើរលកនឹងបក់បោកនៅលើមហាសមុទ្រដ៏ធំ?" ' រំជួលចិត្ត រំជួលចិត្ត និងពោរពេញដោយសេចក្តីប្រាថ្នា។ អ្វី​មួយ​ទាំង​អស្ចារ្យ មោទនភាព និង​សំឡេង​ពី​ខគម្ពីរ​ទាំង​ពីរ​នោះ។ ពេល​ខ្ញុំ​អាន​ខគម្ពីរ​ទាំង​ពីរ​នោះ ខ្ញុំ​ភ្ញាក់​ពី​គេង​ពេល​យប់ ខ្ញុំ​ចង់​ចាក​ចេញ​ដូច​កប៉ាល់​នោះ ខ្ញុំ​ចង់​ជម្នះ​រលក​សមុទ្រ​ក្នុង​ជីវិត​នេះ ខ្ញុំ​ចង់​ច្រៀង​ឲ្យ​ឮ​ៗ​ពេល​ប្រឈម​មុខ​នឹង​បញ្ហា​ទាំង​អស់...

ម្នាក់​មាន​មិត្ត​ភក្តិ ហើយ​ម្នាក់​មាន​ព្រះ។

ខ្ញុំនៅម្នាក់ឯង

តែម្នាក់ឯងដោយគ្មានព្រះដោយគ្មានក្រុមហ៊ុន

ធ្វើជាមនុស្សចម្លែកលើលោកនេះ...

បើ​ខ្ញុំ​មិន​បាន​អាន​កំណាព្យ​បែប​នេះ​ទេ ខ្ញុំ​នឹង​មិន​អាច​យល់​បាន​ត្រឹម​ត្រូវ​ចំពោះ​បុរស​ម្នាក់​ឈ្មោះ Thuan Huu ទេ។ កំណាព្យរបស់គាត់ភាគច្រើនត្រូវបានសរសេរនៅពេលដែលគាត់ស្ថិតនៅក្នុងទីតាំងមួយដែលជារឿយៗលាក់អារម្មណ៍ គំនិត និងទស្សនៈដ៏ស្មោះត្រង់របស់មនុស្សម្នាក់។ ឆន្ទៈ​របស់​គាត់​អាច​ប្រាប់​គាត់​ឱ្យ​លាក់ ប៉ុន្តែ​ព្រលឹង​របស់​គាត់​បាន​បក​ស្លាប​ចេញ​ទៅ​មាន​សេរីភាព​ហើយ។ ខ្ញុំបានឮការវាយដំនៃព្រលឹងរបស់គាត់។ កំណាព្យគឺជាកំណត់ត្រាដ៏គួរឱ្យទុកចិត្តបំផុតនៃព្រលឹងនិងស្ថានភាពនៃចិត្តរបស់មនុស្សដែលបានសរសេរវា។

នៅក្នុងពិភពលោកដ៏ធំនេះ ដោយមានសំលេងរំខាន និងសិរីរុងរឿងជាច្រើនជុំវិញគាត់ គាត់នៅតែមានអារម្មណ៍ឯកោនៃអ្នកវង្វេងនៅក្នុងពិភពលោកដ៏ស្ងប់ស្ងាត់របស់គាត់។ នោះគឺជា "គុណភាពមនុស្ស" និង "គុណភាពកំណាព្យ" របស់គាត់ផងដែរ។ នោះហើយជាអ្វីដែលធ្វើឱ្យអ្នកអានឬយ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំជឿជាក់លើកំណាព្យរបស់គាត់។ ហើយនោះហើយជាអ្វីដែលធ្វើឱ្យកំណាព្យរបស់គាត់ "មានថាមពល" អំណាចនៃសេចក្តីពិតនិងភាពសាមញ្ញ។

រដូវរងាបានចប់ហើយ។

ដើមឈើនៅលើមែកឈើផ្លាស់ប្តូរស្លឹក

បក្សីមកពីដីចម្លែក

ហោះត្រឡប់ទៅសួនដែលធ្លាប់ស្គាល់

ខ្ញុំចង់លិចចូលទៅក្នុងសួននោះនៅថ្ងៃរដូវរងា។ មានតែតាមរយៈការជ្រមុជខ្លួនឯងយ៉ាងពិតប្រាកដនៅក្នុងលំហ និងពេលវេលានោះប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចឃើញនូវខគម្ពីរដ៏ធំទូលាយ ឃើញនូវអ្វីដែលកំពុងកើនឡើង និងដក់ជាប់ក្នុងព្រលឹងរបស់កវី ឬពេញលេញជាងនេះទៅទៀត នូវអ្វីដែលកំពុងកើនឡើង និងរស់រវើកក្នុងជីវិតនេះ។ យើង​មិន​រក​ឃើញ​ភាព​ខុស​គ្នា ភាព​មិន​ប្រក្រតី ឬ "ការ​បំផ្លើស​អារម្មណ៍" ណា​មួយ​នៅ​ក្នុង​ខគម្ពីរ​ទាំង​នោះ។ យើងឃើញតែអព្ភូតហេតុនៃធម្មជាតិដែលផ្តល់ជូនក្នុងការយល់ដឹង ការស្តាប់ និងអារម្មណ៍នៃភាពទន់ភ្លន់ និងជម្រៅរបស់កវី។ ក្នុង​ឈុត​នោះ​ចង់​យំ។ ខ្ញុំបានទទួលពរជ័យពីព្រះ ខ្ញុំបានរស់នៅ ខ្ញុំបានព្យាបាលការបាក់បែកនៅកន្លែងណាមួយនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ខ្ញុំបានទទួលស្គាល់ជំហានដែលបាត់បង់របស់ខ្ញុំនៅលើផ្លូវនៃជីវិត ខ្ញុំបានរកឃើញម្តងទៀតនូវអ្វីដែលខ្ញុំបានបំភ្លេច អ្វីដែលខ្ញុំបានបាត់បង់។ សត្វ​ស្លាប​ចម្លែក​ដែល​ហើរ​ត្រឡប់​មក​សួន​ច្បារ​ដែល​ធ្លាប់​ស្គាល់​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ដល់​រឿង​ជា​ច្រើន។ ជ្រមុជខ្លួនអ្នកនៅក្នុងសួនច្បារនៅថ្ងៃរដូវរងាដើម្បីស្តាប់ការផ្លុំស្លាបរបស់សត្វស្លាបដែលត្រលប់មកវិញ អ្នកនឹងដឹងពីភាពអស្ចារ្យ ទោះបីជាមិនច្បាស់លាស់ក៏ដោយ គ្របដណ្តប់ព្រលឹងអ្នក។

កំណាព្យមិនត្រឹមតែនាំមកយើងនូវរូបភាពថ្មី និងពាក្យថ្មីប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះគឺវាធ្វើឱ្យយើងដឹងពីអារម្មណ៍ថ្មី ទស្សនៈថ្មី និងអត្ថន័យថ្មីពីអ្វីដែលយើងមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានបាត់បង់ ការបដិសេធ ឬបានស្លាប់។ កំណាព្យ​របស់​ថាន់ ហ៊ូ ដែល​ខ្ញុំ​លើក​មក​គឺ​ជា​កំណាព្យ​បែប​នេះ។ រឿងមួយដែលច្បាស់ និងអស្ចារ្យនៅក្នុងកំណាព្យរបស់ Thuan Huu គឺ៖ គាត់បានរកឃើញ មានអារម្មណ៍ និងឧទានដូចកូនក្មេង មុនពេលភាពអស្ចារ្យ និងថាមពលដ៏ទាក់ទាញនៃជីវិតនេះ។

ទីក្រុងដែលគ្មានអ្នក ទីក្រុងក្លាយជាទុក្ខ

ម៉ាក់​រំលឹក​ខ្ញុំ​ថា​ផ្ទះ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ទទេ។

ខ្ញុំ​ដើរ​តាម​ប្ដី​ទៅ​កន្លែង​ឆ្ងាយ។

ទុកភាពសោកសៅរបស់អ្នកជាមួយ តាយ សឺន។

ដដែលៗ។ Thuan Huu នៅតែមិនមាន "ផែនការជាមុន" សម្រាប់ប្រយោគ កថាខណ្ឌ និងកំណាព្យដូចនោះ។ គាត់គ្រាន់តែទៅ គ្រាន់តែរស់នៅ គិតតែពីជីវិតដែលគាត់ជាមនុស្សម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងនោះ និងជាសាក្សីនៃជីវិតនោះ។ ការ​អាន​កំណាព្យ​របស់​គាត់​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​គិត​បែប​នេះ។ ខ្ញុំជឿថា ទីក្រុងនេះមិនអាចបង្ហាញភាពស្និទ្ធស្នាល អាណិតអាសូរ និងឈឺចាប់នោះទេ ប្រសិនបើវាត្រូវបានសរសេរជាខគម្ពីរតាមរបៀបផ្សេង។ ភាពស្មោះត្រង់តែងតែធ្វើឱ្យកំណាព្យប្រឈមនឹងការបាត់បង់ ប៉ុន្តែភាពស្មោះត្រង់អាចប៉ះបាតនៃអ្វីដែលយើងចង់និយាយ។ ហើយ​ទីក្រុង​នោះ​បាន​លេច​មក​ខ្ញុំ។ វា​បាន​លេច​ឡើង​ដល់​ចំណុច​ដែល​ខ្ញុំ​អាច​មើល​ឃើញ​ខ្យល់​បក់​កាត់​តាម​ផ្ទះ ឃើញ​រូប​រាង​របស់​ក្មេង​ស្រី​សម្ងួត​សម្លៀក​បំពាក់​សម្ងួត​សក់​រួច​ក៏​បាត់​ទៅ។ កំណាព្យខាងលើបង្កើតឡើងវិញនូវលំហ និងពេលវេលាដែលបាត់ ឬផ្លាស់ប្តូរ។ ប្រសិនបើយើងផ្តោតលើ "ភាពខុសគ្នា" នៃរូបភាព នៃភាសា នៃរចនាសម្ព័ន្ធ... យើងនឹងមិនដឹងថាកំណាព្យបានធ្វើឱ្យទីក្រុងនោះរស់ឡើងវិញនោះទេ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងជ្រមុជខ្លួនយើងនៅក្នុងបរិយាកាសដែលកំណាព្យនាំមកនោះយើងនឹងឃើញថាខ្លួនយើងរស់នៅក្នុងទីក្រុងពិតប្រាកដនោះមិនមែនជាសុបិនទេ។ នេះ​ជា​លក្ខណៈ​ធម្មតា​នៃ​កំណាព្យ​របស់​ថាន់​ហ៊ូ។ លើសពីចរិតគឺវិញ្ញាណនៅក្នុងកំណាព្យរបស់គាត់។ ពិសេស​ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត​នោះ​គឺ​មនុស្ស​ថាន់​ហ៊ូ ជា​ព្រលឹង​ថាន់​ហ៊ូ។

ជុំវិញរឿងរ៉ាវនៃដើមឈើ Pine

កាលពីឆ្នាំមុននៅទីនេះ

ស្រលាញ់ដើមស្រល់ឯកានៅលើកំពូលភ្នំ

ឈរម្នាក់ឯងស្តាប់ខ្យល់បក់ពេញមួយឆ្នាំ

ឆ្នាំនេះម្តងទៀតនៅទីនេះ

សម្លឹងមើលទៅលើកំពូលភ្នំ

ដើម​ស្រល់​បាត់​ទៅ​ហើយ។

កំពូល​ភ្នំ​ចាស់​ត្រូវ​ភ្លៀង​ធ្លាក់​ចូល​ប្រឡាយ។

ដើម​ស្រល់​ស្លាប់​ដូច​ពាក្យ​សន្យា

មិន​អាច​ឈរ​តែ​ម្នាក់​ឯង​នៅ​ចំពោះ​មុខ​ភ្លៀង​ធ្លាក់​ភ្នំ​និង​ខ្យល់​។

 

ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ភូមិឬស្សីជាច្រើន។

ឆ្លងកាត់ព្រៃស្រល់ឮសមុទ្រច្រៀង

ឆ្លង​កាត់​ភ្នំ​ស្រល់​បៃតង​តាម​ដែល​ភ្នែក​អាច​មើល​ឃើញ

ធម្មជាតិជុំវិញខ្ញុំតែងតែរំលឹកខ្ញុំ

ដើមឈើ និងមនុស្សត្រូវពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក...

រឿងមួយដែលខ្ញុំដឹងតាម "ផ្លូវកំណាព្យ" របស់ Thuan Huu គឺ៖ ភាពស្រស់ស្អាត និងសារនៃជីវិតតែងតែលាក់បាំងជុំវិញខ្លួនយើង។ កាល​ខ្ញុំ​នៅ​ក្មេង ខ្ញុំ​បាន​អាន​សម្រង់​អំពី​កំណាព្យ​របស់​កវី​ជនជាតិ​អាមេរិក​ដ៏​ឆ្នើម Walt Witman ថា “កំណាព្យ​គឺ​នៅ​ក្រោម​ជើង​របស់​អ្នក” “ពត់​ចុះ​ហើយ​រើស​វា​ឡើង ”។ ខ្ញុំមិនយល់ពាក្យនេះទេ ខ្ញុំថែមទាំងសង្ស័យថា កំណាព្យត្រូវតែមកពីនគរមួយទៀត ទឹកដីបរិសុទ្ធមួយទៀត ប៉ុន្តែពេលនោះ ជីវិត និងកំណាព្យបានធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងពីការពិតប្រកបដោយការច្នៃប្រឌិតនៃពាក្យថា គុម្ពោតព្រៃ ភ្នំស្រល់ នៅក្នុងប្រទេសរបស់យើង ផ្ញើសារដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងអស្ចារ្យមកយើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ។

កំណាព្យជាច្រើនរបស់ Thuan Huu គឺជាការស្វែងយល់ពីធម្មជាតិ និងមនុស្ស ដែលពួកគេផ្ញើមកយើងនូវសារនៃជីវិត។ កំណាព្យ​មិន​បាន​មក​ពី​ភព​ក្រៅ​ភព​មួយ​ចំនួន​ក្នុង​ចក្រវាល​គ្មាន​ដែន​កំណត់​នេះ​ទេ។ កំណាព្យ​កើត​ចេញ​ពី​គ្រប់​ទី​កន្លែង គ្រប់​ទីកន្លែង គ្រប់​ជីវិត​ដែល​យើង​បាន​ឆ្លង​កាត់ រស់​នៅ​ជាមួយ។ កំណាព្យរង់ចាំមនុស្សដែលមានបេះដូងស្រលាញ់ ការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះ សេចក្តីប្រាថ្នាដ៏ស្រស់ស្អាតដើម្បីបោះជំហានទៅមុខ ដើម្បីឱ្យបុគ្គលនោះមានការបំផុសគំនិត ពាក្យសម្ដី និងគំនិត ហើយប្រែក្លាយរឿងសាមញ្ញៗទាំងនោះទៅជាកំណាព្យ ហើយប្រែក្លាយអ្នកនោះទៅជាកវី។ Thuan Huu គឺ​ជា​ករណី​បែប​នេះ។ ហើយ​ខ្ញុំ​មាន​សិទ្ធិ​ហៅ​គាត់​ថា​ជា​កវី ទោះបីជា​គាត់​តែងតែ​ព្យាយាម​បដិសេធ ហើយ​ពេល​ខ្លះ​ក៏​រត់​ចេញ​ដែរ ។ ថាន់ ហ៊ូ អាច​គេច​ផុត​ពី​អ្វី​ដែល​ហៅ​ថា​កំណាព្យ។ ប៉ុន្តែ Thuan Huu មិន​អាច​គេច​ផុត​ពី​ជីវិត​បាន​ឡើយ ហើយ​នៅ​ក្នុង​ជីវិត​នីមួយៗ សូម្បី​តែ​ភាព​ងងឹត និង​សោកនាដកម្ម​ក៏​កំណាព្យ​នៅ​រស់​ដែរ។

សក់មេមាន់មានពណ៌សនៅចុងឆ្នាំ

អង្គុយស្ងៀមក្បែរផ្នូរម្តាយបៃតង

មានតែកំណាព្យពីរឃ្លាដែលពោរពេញទៅដោយរូបភាពដែលសរសេរអំពីម្តាយនិយាយទៅកាន់ជម្រៅនៃភាពឯកកោរបស់កុមារដែលគ្មានម្តាយ។ និយាយអំពីភាពឯកាដោយមិនប្រើគុណនាមណាមួយដែលពិពណ៌នាអំពីភាពឯកោ។ ពណ៍សនៃសក់នៅលើក្បាលរបស់កុមារក្នុងចន្លោះ និងពេលវេលានោះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំបានឃើញបេះដូងដែលបំផ្លិចបំផ្លាញរបស់ក្មេងឈ្មោះថាន់ ហ៊ូ។ ខ្ញុំធ្លាប់បានសរសេរអំពីពេលរសៀលបែបនេះនៅមុខផ្នូរម្តាយរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងពាក្យពេចន៍ រូបភាព និងទុក្ខព្រួយដែល "ស្មុគស្មាញ និងល្អិតល្អន់" ប៉ុន្តែមិនអាចប៉ះការពិតអំពីភាពឯកកោរបស់ខ្ញុំនៅពេលដែលខ្ញុំបាត់បង់ម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ហើយនៅពេលដែលខ្ញុំអានកំណាព្យរបស់ Thuan Huu អំពីម្តាយរបស់គាត់ដែលបានស្លាប់ទៅហើយនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានៅពេលណាមួយខ្ញុំត្រូវសរសេរកំណាព្យអំពីម្តាយរបស់ខ្ញុំឡើងវិញ។

ខគម្ពីរ​ទាំង​ពីរ​នោះ​ជំរុញ​ភាព​ឯកោ​របស់​កុមារ​ដល់​កម្រិត​ខ្លាំង។ ម្ដាយ​បាន​រួម​បញ្ចូល​គ្នា​ទៅ​ក្នុង​ស្មៅ​ខៀវ​ខ្ចី​ទៅ​ក្នុង​ដី​ដែល​គ្មាន​ទី​បញ្ចប់​។ សក់សនៅលើក្បាលរបស់កុមារ បង្ហាញពីភាពវិនាស សោកសៅ ភាពទទេស្អាត គ្មានព្រលឹងរបស់កុមារដែលបានបាត់បង់ម្តាយ។ ការបង្ហាញការឈឺចាប់តិចតួច និងស្ងាត់។ ប្រសិនបើយើងឮកូនប្រុសយំនៅមុខផ្នូរម្តាយ នោះយើងគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍សោកសៅ និងអាណិតអាសូរប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែយើងមិនអាចមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ និងភាពឯកោរបស់កូនប្រុសបានទេ។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងបន្ទាត់សាមញ្ញ និងកំណាព្យបំផុតនោះ ការពិតទាំងមូលបានលេចចេញមក។

មួយថ្ងៃ

ចំ​ពេល​ទឹក​ជំនោរ

ខ្យង​ងាប់ ហើយ​ពោះវៀន​របស់​វា​ក្រៀម​ស្វិត ហើយ​ថ្លើម​របស់​វា​ស្ងួត​អស់។

ហើយប្រែទៅជាផ្នូរ

មិន​ព្រម​កប់​ក្នុង​ខ្សាច់​បង្ហាញ​ខ្លួន​នៅ​មាត់​ឆ្នេរ

សំបកមានសំឡេងនៅក្នុងពួកគេ។

ខ្យល់​សមុទ្រ​ឆ្លង​កាត់​ច្រៀង​ឆ្លង​កាត់​រដូវ​ទាំង​៤

រឿងសប្បាយៗ និងសោកសៅនៅបាតសមុទ្រជ្រៅ

ប្រាប់តាមរយៈសំឡេងវេទមន្ត...

 

កុមារភាពបានបាត់ហើយខ្ញុំទៅ

ឃើញ​ខ្យង និង​ក្តាម ខ្ញុំ​យល់​ភ្លាម។

ការឈឺចាប់លាក់នៅក្នុងសំបកផ្កា។

កំណាព្យ​វែង​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ដក​ស្រង់​ខាង​លើ​គឺ​មក​ពី​កំណាព្យ "ខ្យង​សមុទ្រ"។ ខ្ញុំពិតជា "ស្រែក" យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ពេលខ្ញុំអានកំណាព្យនេះចប់។ ភស្តុតាងមួយទៀតនៃទស្សនៈរបស់ខ្ញុំចំពោះកំណាព្យរបស់ ធួន ហ៊ូវ។ អ្នកណាខ្លះធ្លាប់ឃើញសំបកសមុទ្របែបនេះនៅលើខ្សាច់សមុទ្រ? មនុស្សច្រើនពេកឃើញ។ ជាការពិតណាស់ខ្ញុំត្រូវបានរួមបញ្ចូល។ ហើយ​ខ្ញុំ​បាន​រើស​សំបក​ទាំង​នោះ ហើយ​បោះ​ចោល​ជាច្រើន​ដង។ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ឮ​អ្វី​ពី​សំបក​ទាំង​នោះ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែគិតថាវាជាសំបក - សាកសព។ គ្មានអ្វីលើសពីនោះទេ។ គុណភាពដ៏សំខាន់ក្នុងការច្នៃប្រឌិតគឺការរកឃើញភាពស្រស់ស្អាត គំនិត ពីគ្រប់រឿង។ Thuan Huu មានគុណភាពសំខាន់នោះ។ គ្មានអ្វីដែលមិនយកជាមួយវា អ្វីមួយនៃជីវិតនេះ; ដើម​ឈើ​ក្នុង​ខ្យល់​ព្យុះ មែក​ឈើ​ដុះ​លើ​មែក​ខ្មៅ សំបុក​បក្សី​បន្សល់​ទុក​នៅ​កន្លែង​ក្នុង​ដំបូល តំណក់​ភ្លៀង​លើ​បង្អួច​ពេល​ព្រឹក ចង្កៀង​ប្រេង​ពេល​យប់ ផ្លូវ​ឯកា​រត់​កាត់​វាល​ព្រលប់ សិត​សក់​ចាស់​ទុក​ចោល​ដោយ​ម្ដាយ​ក្នុង​ភាព​ងងឹត​ផ្ទះ...

ប្រសិនបើយើងឆ្លងកាត់ដោយព្រងើយកន្តើយ អ្វីៗនឹងក្លាយទៅជាចម្លែក និងគ្មានន័យ រួមទាំងកៅអីដែលគ្របដណ្ដប់ដោយមាស វិមាន ឬសូម្បីតែមនុស្សដ៏អស្ចារ្យ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងមករកស្នេហា អារម្មណ៍ ការគិត រឿងរ៉ាវទាំងអស់នោះចាប់ផ្តើមភ្ញាក់ឡើង ហើយប្រាប់យើងអំពីពេលវេលា និងប្រវត្តិរបស់វា។ សំបក​ទាំង​នោះ​មិន​មាន​រឿង​សមុទ្រ​ទេ ប៉ុន្តែ​ចរិត​របស់​កវី​ជា​កន្លែង​ផ្ទុក​វត្ថុ​ទាំង​នោះ។ "ឃើញខ្យង ឬក្តាម ស្រាប់តែខ្ញុំយល់ / ការឈឺចាប់លាក់នៅក្នុងសំបកថ្មដែលពោរពេញដោយផ្កា"។ ពីរជួរចុងក្រោយនៃកំណាព្យស្រាប់តែ "ភ្លឺឡើង" ។ វាមានថាមពលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបំភ្លឺ "បាតសមុទ្រ" នៃជោគវាសនា។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំឃើញភាពអស្ចារ្យនៃជីវិតនេះតាំងពីតូច និងហាក់ដូចជាគ្មានន័យ។ នោះហើយជាអ្វីដែលកំណាព្យ។ ដើម្បីចេញពីសែល (សាកសព) ទៅកាន់ច្រាំងនៃភាពស្រស់ស្អាត និងកំណាព្យ វាត្រូវការពេលវេលាមួយ ជួនកាលស្មើនឹងមួយជីវិត ជាមួយនឹងភាពរីករាយ និងទុក្ខព្រួយ ចំណេញ និងខាត សខ្មៅ អស់សង្ឃឹម និងក្តីសង្ឃឹម។

កំណាព្យ “The Sea Snails” គឺជាឧទាហរណ៍ធម្មតានៃស្ទីលសរសេររបស់ Thuan Huu។ ប្រយោគ និងកថាខណ្ឌទីមួយ និងចុងក្រោយនៃកំណាព្យគឺជាការពិតនៃជីវិត ហើយប្រយោគ និងកថាខណ្ឌចុងក្រោយគឺជាបន្ទរនៃជីវិតនោះ ដែលយើងឮដូចជាផ្កាដែលផ្ទុះចេញពីសំបកឈើរដុប ទទេ និងខ្មៅនៃរដូវរងា។ ហើយនោះគឺជាធម្មជាតិនៃសិល្បៈជាទូទៅ និងជាពិសេសនៃកំណាព្យ។

Ha Dong ថ្ងៃត្រជាក់នៅដើមឆ្នាំ 2025។

កវី Nguyen Quang Thieu

ប្រភព៖ https://www.congluan.vn/trong-nhung-tieng-ngan-vang-cuoc-doi-post341224.html