ជប៉ុន​ត្រូវ​ការ​ពលករ​បរទេស និង​ភាព​ចម្លែក​នៃ​ការ​មិន​អាច​រក្សា​ពួកគេ​បាន។

ជប៉ុន​ចង់​បាន​តែ​កម្លាំង​ពលកម្ម មិន​មែន​អន្តោប្រវេសន៍​ទេ។

លោក Ngu Thazin ចង់ចាកចេញពីប្រទេសដែលហែកហួរដោយសង្រ្គាម ដើម្បីអនាគតដ៏ល្អប្រសើរ។ នាងបានទៅប្រទេសជប៉ុន។

នៅប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា នាងបានសិក្សាភាសាជប៉ុន និងបានបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកគីមីវិទ្យាពីសាកលវិទ្យាល័យដ៏មានកិត្យានុភាពបំផុតមួយរបស់ប្រទេស។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នាងសប្បាយចិត្តទទួលយកការងារផ្លាស់ប្តូរក្រណាត់កន្ទបទារក និងងូតទឹកឱ្យមនុស្សចាស់នៅឯមណ្ឌលថែទាំក្នុងទីក្រុងជាមធ្យមក្នុងប្រទេសជប៉ុន។

Thazin ដែលសង្ឃឹមថានឹងប្រឡងជាប់ដើម្បីធ្វើការជាស្ត្រីមេផ្ទះដែលមានអាជ្ញាប័ណ្ណបាននិយាយថា "និយាយតាមត្រង់ទៅ ខ្ញុំចង់រស់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន ព្រោះវាមានសុវត្ថិភាព"។ "ហើយខ្ញុំចង់ផ្ញើប្រាក់ទៅគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ" ។

Ngu Thazin នៅ​ផ្ទះ​រួម​ដែល​នាង​រស់នៅ​ជាមួយ​កម្មករ​បរទេស​ផ្សេង​ទៀត​នៅ Maebashi។ រូបថត៖ New York Times

ប្រទេស​ជប៉ុន​កំពុង​ត្រូវ​ការ​មនុស្ស​យ៉ាង​ខ្លាំង​ដូច​លោក Thazin ដើម្បី​បំពេញ​ការងារ​ដែល​នៅ​ទំនេរ​ដោយ​សារ​ភាព​ចាស់​ជរា និង​ចំនួន​ប្រជាជន​ដែល​រួម​តូច។ ចំនួន​ពលករ​បរទេស​បាន​កើន​ឡើង​បួន​ដង​ចាប់​តាំង​ពី​ឆ្នាំ​២០០៧​មក​ដល់​ជាង​ពីរ​លាន​នាក់​ក្នុង​ប្រទេស​មួយ​មាន​ប្រជាជន​១២៥​លាន​នាក់។

ប៉ុន្តែទោះបីជាកម្មករបរទេសកាន់តែមើលឃើញច្រើននៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន ធ្វើការជាអ្នកគិតលុយក្នុងហាងងាយស្រួល បុគ្គលិកសណ្ឋាគារ និងម៉ាស៊ីនបម្រើភោជនីយដ្ឋានក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែត្រូវបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងមិនច្បាស់លាស់។ អ្នកនយោបាយនៅតែស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការបង្កើតផ្លូវសម្រាប់ពលករបរទេស ជាពិសេសអ្នកធ្វើការដែលមានជំនាញទាប ស្នាក់នៅដោយគ្មានកំណត់។

នៅទីបំផុត នោះអាចធ្វើឱ្យប្រទេសជប៉ុនខាតបង់ក្នុងការប្រកួតប្រជែងជាមួយប្រទេសជិតខាងដូចជាកូរ៉េខាងត្បូង ឬសូម្បីតែនៅក្រៅប្រទេសដូចជាអូស្ត្រាលី និងអឺរ៉ុប ដែលកំពុងជួបការលំបាកក្នុងការស្វែងរកកម្មករផងដែរ។

ការតស៊ូផ្នែកនយោបាយចំពោះជនអន្តោប្រវេសន៍នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន ក៏ដូចជាសាធារណៈជនដែលជួនកាលមានការប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការរួមបញ្ចូលអ្នកចំណូលថ្មី បាននាំឱ្យមានប្រព័ន្ធច្បាប់ និងការគាំទ្រដែលមិនច្បាស់លាស់ ដែលបង្កការលំបាកដល់ជនបរទេសក្នុងការដោះស្រាយ។

យោង​តាម​ទិន្នន័យ​របស់​រដ្ឋាភិបាល​ជប៉ុន កម្មករ​ដែល​កើត​ពី​បរទេស​ត្រូវ​បាន​ប្រាក់​ខែ​តិច​ជាង​ជនជាតិ​ជប៉ុន​ប្រមាណ ៣០% ជា​មធ្យម។ ដោយខ្លាចបាត់បង់សិទ្ធិក្នុងការស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន កម្មករជាញឹកញាប់មានទំនាក់ទំនងមិនច្បាស់លាស់ជាមួយនិយោជករបស់ពួកគេ ហើយការរីកចំរើនក្នុងអាជីពអាចពិបាកយល់។

លោក Yang Liu អ្នកស្រាវជ្រាវនៅវិទ្យាស្ថានស្រាវជ្រាវសេដ្ឋកិច្ច ពាណិជ្ជកម្ម និងឧស្សាហកម្ម (RIETI) នៅទីក្រុងតូក្យូ បាននិយាយថា គោលនយោបាយរបស់ប្រទេសជប៉ុនត្រូវបានរៀបចំឡើងក្នុងគោលបំណង "ឱ្យមនុស្សទៅធ្វើការក្នុងប្រទេសជប៉ុនក្នុងរយៈពេលខ្លី" ។ «ប្រសិនបើប្រព័ន្ធនៅតែបន្តដូចនេះ លទ្ធភាពដែលពលករបរទេសនឹងឈប់មកប្រទេសជប៉ុននឹងកើនឡើងខ្ពស់»។

មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូ​រ​ប៉ុន្តែ​មិន​គ្រប់គ្រាន់​

ក្នុងឆ្នាំ 2018 រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនបានអនុម័តច្បាប់ដែលបង្កើនចំនួនពលករបរទេសដែលមានជំនាញទាបដែលត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូលប្រទេស។ កាលពីដើមឆ្នាំនេះ ទីក្រុងតូក្យូបានសន្យាថានឹងបង្កើនចំនួននេះទ្វេដងក្នុងរយៈពេល 5 ឆ្នាំខាងមុខ រហូតដល់ 820,000 នាក់។ រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនក៏បានកែសម្រួលកម្មវិធីកម្មសិក្សាបច្ចេកទេសដែលនិយោជកបានប្រើប្រាស់ជាប្រភពនៃកម្លាំងពលកម្មថោក។

Winda Zahra មក​ពី​ប្រទេស​ឥណ្ឌូណេស៊ី ធ្វើការ​នៅ​មណ្ឌល​ថែទាំ​មួយ​ក្នុង​ទីក្រុង Maebashi រាជធានី​នៃ​ខេត្ត Gunma ភាគ​កណ្តាល​ប្រទេស​ជប៉ុន។ រូបថត៖ New York Times

ទោះ​យ៉ាង​ណា អ្នក​នយោបាយ​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​ការ​បើក​ព្រំដែន​ប្រទេស។ ប្រទេសជប៉ុនមិនទាន់បានជួបប្រទះនូវប្រភេទនៃការធ្វើចំណាកស្រុកដ៏សំខាន់ដែលបានអង្រួនអឺរ៉ុប ឬអាមេរិកនៅឡើយទេ។ ចំនួនសរុបនៃអ្នកស្រុកដែលកើតពីបរទេសនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន - រួមទាំងប្តីប្រពន្ធ និងកូនដែលមិនធ្វើការ - មានចំនួន 3.4 លាននាក់ តិចជាង 3 ភាគរយនៃចំនួនប្រជាជន។ ជាឧទាហរណ៍ អត្រានៅក្នុងប្រទេសអាឡឺម៉ង់ និងសហរដ្ឋអាមេរិកគឺជិតប្រាំដងនៃតួលេខនេះ។

ជាយូរមុនពេលជនបរទេសអាចទទួលបានសិទ្ធិស្នាក់នៅអចិន្ត្រៃយ៍ ពួកគេត្រូវតែឆ្លងកាត់តម្រូវការទិដ្ឋាការដ៏ច្រើន រួមទាំងការធ្វើតេស្តភាសា និងជំនាញ។ មិនដូចនៅប្រទេសអាឡឺម៉ង់ ដែលរដ្ឋាភិបាលផ្តល់ជូនជនបរទេសថ្មីរហូតដល់ 400 ម៉ោងនៃមេរៀនភាសាក្នុងតម្លៃឧបត្ថម្ភធនត្រឹមតែជាង 2 អឺរ៉ូក្នុងមួយមេរៀន ប្រទេសជប៉ុនមិនមានកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលភាសាដែលបានរៀបចំសម្រាប់ពលករបរទេសទេ។

Ngun Nei Par (ស្តាំ) ជនជាតិមីយ៉ាន់ម៉ា និងជាអ្នកគ្រប់គ្រងផ្ទះសំណាក់ Ginshotei Awashima ពិភាក្សាជាមួយបុគ្គលិកមកពីប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា និងនេប៉ាល់។ រូបថត៖ New York Times

លោក Toshinori Kawaguchi ប្រធានផ្នែកពលករបរទេសនៅក្រសួងសុខាភិបាល ការងារ និងសុខុមាលភាពរបស់ប្រទេសជប៉ុនបាននិយាយថា ខណៈពេលដែលអ្នកនយោបាយនិយាយថាប្រទេសនេះគួរតែធ្វើការងារឱ្យកាន់តែប្រសើរឡើងក្នុងការបង្រៀនភាសាជប៉ុន "ពួកគេមិនទាន់ត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីចាក់ប្រាក់ពន្ធចូលទៅក្នុងវាទេ"។

វាទុកឱ្យទីក្រុង និងនិយោជកសម្រេចចិត្តថាតើត្រូវផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាលភាសាញឹកញាប់ប៉ុណ្ណា និងញឹកញាប់ប៉ុណ្ណា។ ប្រតិបត្តិករផ្ទះថែទាំដែលជួល Thazin នៅ Maebashi រដ្ឋធានីនៃខេត្ត Gunma ភាគកណ្តាលប្រទេសជប៉ុន ផ្តល់ជូនអ្នកថែទាំមួយចំនួនក្នុងមួយថ្ងៃនៃមេរៀនភាសាជប៉ុនជាក្រុម ក៏ដូចជាមេរៀនរយៈពេល 45 នាទីផ្សេងទៀតរៀងរាល់ខែ។ ប៉ុន្តែ​កម្មករ​ដែល​រៀបចំ​អាហារ​នៅ​មណ្ឌល​ថែទាំ​ទទួល​បាន​មេរៀន​តែ ៤៥ នាទី​ប៉ុណ្ណោះ​ក្នុង​មួយ​ខែ។

លោក Akira Higuchi ប្រធានក្រុមហ៊ុន Hotaka Kai បាននិយាយថា លោកលើកទឹកចិត្តបុគ្គលិកឱ្យសិក្សាភាសាជប៉ុនដោយខ្លួនឯង។ អ្នកដែលប្រឡងជាប់កម្រិតជំនាញភាសាជប៉ុនរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងកម្រិតខ្ពស់បំផុតទីពីរ លោកបាននិយាយថា "នឹងត្រូវបានចាត់ទុកដូចគ្នានឹងជនជាតិជប៉ុនដែរ ជាមួយនឹងប្រាក់ខែ និងប្រាក់រង្វាន់ដូចគ្នា"។

ជាពិសេសនៅខាងក្រៅទីក្រុងធំៗ ជនបរទេសដែលមិនចេះនិយាយភាសាជប៉ុន អាចនឹងពិបាកក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន ឬសាលារៀន។ ក្នុងគ្រាអាសន្នផ្នែកសុខភាព បុគ្គលិកមន្ទីរពេទ្យតិចតួចណាស់និយាយភាសាផ្សេងក្រៅពីភាសាជប៉ុន។

Hotaka Kai បានចាត់វិធានការផ្សេងទៀតដើម្បីគាំទ្រដល់បុគ្គលិករបស់ខ្លួន រួមទាំងការផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅសម្រាប់អ្នកចំណូលថ្មីនៅអាផាតមិនរបស់ក្រុមហ៊ុនដែលឧបត្ថម្ភធន និងផ្តល់ការបណ្តុះបណ្តាលជំនាញ។

Gurung Nissan (ស្ដាំ) កម្មករ​មក​ពី​ប្រទេស​នេប៉ាល់ លាត​ត្រដាង​នៅ​ផ្ទះ​សំណាក់ Ginshotei Awashima។ រូបថត៖ New York Times

ផ្ទះបាយរួមរបស់ស្ត្រី 33 នាក់ដែលមានអាយុពី 18 ដល់ 31 ឆ្នាំផ្តល់នូវការមើលឃើញនៃមរតកដែលទាក់ទងគ្នារបស់ពួកគេ។ ការ​មើល​ពី​ធុង​ប្លាស្ទិក​ដែល​មាន​ស្លាក​ឈ្មោះ​អ្នក​ស្រុក​គឺ​ជា​កញ្ចប់​ម្សៅ Ladaku merica bubuk (ម្សៅ​ម្រេច​ស​ឥណ្ឌូណេស៊ី) និង​កញ្ចប់​គ្រឿងទេស​សាច់ជ្រូក​បំពង​បែប​វៀតណាម។

នៅទូទាំងខេត្ត Gunma ការពឹងផ្អែកលើកម្លាំងពលកម្មបរទេសគឺមិនអាចបំភ្លេចបាន។ នៅក្នុង Oigami Onsen ដែលជាភូមិតាមភ្នំដែលភោជនីយដ្ឋាន ហាង និងសណ្ឋាគារជាច្រើនបានបិទទ្វារ ពាក់កណ្តាលនៃបុគ្គលិកពេញម៉ោងចំនួន 20 នាក់នៅ Ginshotei Awashima ដែលជាផ្ទះសំណាក់ទឹកក្តៅបែបប្រពៃណី - គឺមកពីប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា នេប៉ាល់ ឬឥណ្ឌូនេស៊ី។

ដោយ​សារ​ផ្ទះ​សំណាក់​នេះ​ស្ថិត​នៅ​ក្នុង​តំបន់​ជន​បទ "គ្មាន​ជនជាតិ​ជប៉ុន​ណា​ម្នាក់​ចង់​ធ្វើ​ការ​នៅ​ទី​នេះ​ទៀត​ទេ" លោក Wataru Tsutani ម្ចាស់​ផ្ទះ​សំណាក់​បាន​និយាយ។

លោក Ngun Nei Par ដែលជាអ្នកគ្រប់គ្រងសណ្ឋាគារបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសកលវិទ្យាល័យមួយក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាជាមួយនឹងសញ្ញាប័ត្រភូមិសាស្ត្រ។ នាងសង្ឃឹមថា រដ្ឋាភិបាលជប៉ុននឹងជួយសម្រួលដល់ការចូលសញ្ជាតិរបស់នាង ដើម្បីឱ្យនាងអាចនាំគ្រួសាររបស់នាងទៅប្រទេសជប៉ុននៅថ្ងៃណាមួយ។

ប៉ុន្តែ​លោក Tsutani ម្ចាស់​ផ្ទះសំណាក់​បាន​និយាយ​ថា សាធារណជន​ដែល​មិន​ទាន់​ដឹង​ការពិត​អាច​តវ៉ា​បាន​ប្រសិនបើ​ជនបរទេស​ច្រើន​ពេក​សុំ​សញ្ជាតិ។

លោក Tsutani បាននិយាយថា "ខ្ញុំឮមនុស្សជាច្រើននិយាយថាប្រទេសជប៉ុនគឺជា "ប្រទេសតែមួយគត់" ។ “ប៉ុន្តែតាមពិត មិនចាំបាច់ធ្វើឱ្យវាពិបាកខ្លាំងសម្រាប់ជនបរទេសដែលចង់ស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុននោះទេ។ យើង​ចង់​បាន​កម្មករ»។

ក្វាងអាញ់

ប្រភព៖ https://www.congluan.vn/nhat-ban-can-lao-dong-nuoc-ngoai-va-nghich-ly-khong-the-giu-chan-post306483.html