កវី ង៉ុក ឃួង បុរស "ដឹក" កំណាព្យត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើត

(QBĐT) - ក្នុងឆ្នាំ ២០២០ កវី ង៉ុក ឃឿង បានត្រឡប់មករៀបចំពិធីសម្ភោធរឿង "ង៉ុកឃឿង" នៅសមាគមអក្សរសិល្ប៍ និងសិល្បៈក្វាងប៊ិញ។ នេះ​ជា​ព្រឹត្តិការណ៍​វប្បធម៌​ដ៏​កម្រ​មួយ​ដែល​មក​ពី​កវី​ឆ្ងាយ​ពី​ផ្ទះ…

ជារឿយៗមនុស្សសរសេរ anthologies នៅពេលដែលសមត្ថភាពសរសេររបស់ពួកគេមានកម្រិត។ ប៉ុន្តែ ង៉ុក ឃួង មិន​ដូច្នោះ​ទេ គាត់​នៅ​តែ​បន្ត​បោះពុម្ព​កំណាព្យ​ថ្មីៗ។ នៅឆ្នាំ ២០២៥ លោកបានសម្រេចចិត្តបើកការប្រមូលកំណាព្យ "ស្រមោលជនបទ" ដែលបោះពុម្ពដោយរោងពុម្ពសមាគមអ្នកនិពន្ធ នៅភូមិកំណើត - ភូមិ Vinh Phuoc។

ការអាន "ស្រមោលប្រទេស" ខ្ញុំស្រឡាំងកាំងដោយគំនិត និងការថប់បារម្ភរបស់គាត់៖ "ខ្ញុំចង់ដឹកស្រុកកំណើតខ្ញុំទៅ Saigon / ប៉ុន្តែតើខ្ញុំអាចដឹកទន្លេ Gianh យ៉ាងដូចម្តេច? ... "។ បាទ ដោយ​សារ​គាត់​មិន​អាច​ដឹក​អ្នក​ស្រុក​ទៅ​ជាមួយ គាត់​បាន​ធ្វើ​ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ​គឺ "ដឹក" កំណាព្យ​ត្រឡប់​ទៅ​ស្រុក​កំណើត​វិញ។

"ដឹក" នៅក្នុងព្រលឹងកំណាព្យនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ

ឈ្មោះកំណើតរបស់ ង៉ុកឃឿង គឺ ង្វៀន ង៉ុកឃួង។ គាត់កើតនៅឆ្នាំ 1948 នៅភូមិ Vinh Phuoc ឃុំ Quang Loc រដ្ឋ TX ។ បាដុន។ បច្ចុប្បន្ន​គាត់​កំពុង​រស់នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង។ ហូជីមិញ ជាសមាជិកនៃសមាគមអ្នកនិពន្ធវៀតណាម។ កវី Mai Van Hoan បានសរសេរអំពី Ngoc Khuong និង Bong Que ថា៖ “តាមកំណាព្យរបស់ Ngoc Khuong ខ្ញុំបានដឹងថា ក្រៅពីកំណាព្យអំពីកុមារ គាត់ក៏បានលះបង់បេះដូងរបស់គាត់ជាច្រើនចំពោះប្រធានបទនៃប្រភពដើម និងមាតុភូមិផងដែរ។ ស្នាដៃ “Bong Que” គឺជាភស្តុតាង។ ប្រភពដើម និងមាតុភូមិគឺស្ថិតនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ជានិច្ច…”។

កម្រងកំណាព្យ "ស្រមោលជនបទ" មានពីរផ្នែកគឺ៖ កំណាព្យវីរភាព "ស្រុកកំណើតខ្ញុំ វិញភឿក" និង "កំណាព្យផ្សេងទៀត"។ ទោះបីដោយឡែកពីគ្នាក៏ដោយ ក៏កំណាព្យសរសេរអំពី Quang Binh ជាទូទៅ និង Ba Don, Quang Loc ជាពិសេស។ ក្នុង​អត្ថបទ​នេះ​ខ្ញុំ​ចង់​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​បន្ថែម​ទៀត​ចំពោះ​កំណាព្យ​វីរភាព “ភូមិ​កំណើត​ខ្ញុំ Vinh Phuoc”។

គម្របកំណាព្យ ស្រមោលជនបទ។

ស្នាដៃកំណាព្យដែលលំអៀងទៅខាងប្រវត្តិសាស្ត្រ និងប្រវត្តិសាស្ត្រ បើសរសេរដោយអ្នកនិពន្ធដែលគ្មានបទពិសោធន៍ នោះនឹងគ្រាន់តែជាស៊េរីនៃពេលវេលា និងរឿងស្ងួតប៉ុណ្ណោះ។ កំណាព្យវីរភាព "Vinh Phuoc ស្រុកកំណើតខ្ញុំ" បានជម្នះដើម្បីនាំអ្នកអាននូវគុណភាពវីរភាពដ៏សោកសៅ។ នោះ​គឺ​ជា​ការ​អរគុណ​ចំពោះ​សិល្បៈ​កំណាព្យ និង​ភាសា​របស់ ង៉ុក ឃួង៖ "ប្រាំរយ​ឆ្នាំ / គ្រវី​លើ​អង្រឹង / សំឡេង​សំណាញ់​នេសាទ​ដាស់​ព្រះច័ន្ទ..." (ជំពូក​ទី ១)។

ខ្ញុំក៏កើតនៅមាត់ទន្លេ Gianh សរសេរកំណាព្យក៏បានស្តាប់ "សំឡេងអួន" ដូចគាត់ដែរ ប៉ុន្តែដឹងថាសំឡេងសំណាញ់នេសាទ "ភ្ញាក់ព្រះច័ន្ទ" អាចមានតែ ង៉ុក ឃួង ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះច័ន្ទមួយទៀតគឺ "ជាប់ទាក់ទង" ជាមួយនឹងសំឡេង។ ប្រសិនបើព្រះច័ន្ទនៅលើនោះភ្ញាក់ឡើងដោយសំឡេងសំណាញ់នេសាទ នោះព្រះច័ន្ទនៅទីនេះគឺ "ផ្អែម" ជាមួយនឹងសំឡេងនៃគងប្រឆាំង: "នៅថ្ងៃតស៊ូ កងកុម្ម៉ង់ដូដាស់តឿន / នៅយប់ជួបជុំគ្នា អណ្តូងថ្មីគឺផ្អែមដល់បបូរមាត់ព្រះច័ន្ទ ... " (ជំពូកទី 1) ។ ព្រះច័ន្ទ ផ្កាយ និងសំឡេងស្រណោះស្រុកស្រែចំណាស់ គឺជាការដាស់តឿនខាងវិញ្ញាណរបស់ ង៉ុក ឃួង៖ "យប់ជ្រៅនៃខែឧសភា វាលស្រែនៅភូមិមានសភាពអ៊ូអរ / សំឡេងគោះផែនដីគោះដេក / សត្វគោ និងមនុស្សឧស្សាហ៍ / ភ្ជួររាស់ សង្ឃឹមផ្កាយធ្លាក់..." (ជំពូកទី១)។ គ្រាន់​តែ​ប៉ុណ្ណឹង អ្នក​អាន​បាន​យល់​ពី​ភូមិ Vinh Phuoc ជាមួយ​នឹង​វាលស្រែ ទន្លេ មុខរបរ និង​ការ​តស៊ូ​ដើម្បី​រស់។

ត្រឡប់មក “Vinh Phuoc ស្រុកកំណើតខ្ញុំ” វិញ ត្រូវតែបញ្ជាក់ថា ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មិនមែនជាមនុស្សដែលមានចំណេះដឹងទូលំទូលាយ និងពោរពេញដោយភាពរីករាយទេនោះ ប្រាកដជាមិនអាចសរសេរកំណាព្យវីរភាពបែបនេះបានទេ។ កំណាព្យវីរភាពដែលមាន៩ជំពូក លាតសន្ធឹងលើប្រវត្តិសាស្ត្រជាងប្រាំរយឆ្នាំនៃការបង្កើតភូមិ Vinh Phuoc ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងការផ្លាស់ប្តូរជាច្រើន រួមជាមួយនឹងការងារកសាង និងការពារប្រទេសជាតិ។ ពីប្រវត្តិនៃការបង្កើតភូមិមួយនៅតំបន់ Nam Gianh ដែលមានជីជាតិ៖ “ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ការពង្រីកមួយ/ពីទន្លេដល់ភ្នំ/ សាងសង់ទំនប់ការពារទឹកជំនន់/ បង្ហូរទឹក សាងសង់ច្រាំងទន្លេ/ ពួកគេបានបំពេញក្តីសុបិនរបស់ពួកគេ/ ការបង្កើតភូមិ Ngang-Vinh Phuoc” ទៅ៖ “ឥឡូវនេះមេឃខៀវស្រងាត់ បក្សីកំពុងហើរជាទីក្រុង។ រថយន្ត…” (ជំពូកទី II) ។

ពីបុគ្គលប្រវត្តិសាស្ត្រ - នាយឧត្តមសេនីយ៍ Nguyen Khac Minh ជាមួយនឹងសមិទ្ធិផលដ៏រុងរឿង និងរឿងព្រេងនិទានរបស់គាត់៖ "ប្រជាជនគោរពជាវីរៈបុរស/សក្តិសមជាពូជពង្សដ៏ថ្លៃថ្នូ និងខ្លាំងពូកែ!... ដោយបុព្វហេតុដ៏អស្ចារ្យ គាត់បានលះបង់ឈាមនិងឆ្អឹង/ តាំងចិត្តលះបង់ខ្លួនដើម្បីរស់រានមានជីវិតរបស់ Dai Viet/ស្តេច Duy Tan និង Khai Dinh ក្រោយស្នងរាជ្យ/ Tonhon Donhon" ។ Tho"/ ប្រាសាទត្រូវបានសាងសង់ឡើងដើម្បីគោរពបូជាព្រះអង្គនៅទូទាំង Thi Le / សមិទ្ធិផលរបស់គាត់ត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងសៀវភៅ Jade របស់រាជវាំង" (ជំពូកទី III) ។ រហូតមកដល់ “Truy Vien Duong” ដែលជាកន្លែងបញ្ចុះសព និងជាកន្លែងគោរពបូជារបស់ Nguyen Khac Minh បានក្លាយជា ៖ “កន្លែងទេវតាការពារពីគ្រាប់កាំភ្លើង និងគ្រាប់បែក/កន្លែងអ្នកចម្បាំងពិភាក្សា និងប្រយុទ្ធជាមួយសត្រូវ/ ប្រាសាទក្លាយជាបន្ទាយដ៏រឹងមាំ/ កូនចៅក្លាយជាអ្នកចម្បាំងដ៏ស្មោះត្រង់/ បួនរយឆ្នាំនៃព្រះអាទិត្យឆេះ ភ្លៀងស្រលះ/ វាលស្មៅខៀវខ្ចី/ ប្រាសាទបុរាណដែលគ្របដណ្ដប់លើព្រៃឬស្សី។ (ជំពូក III) ។ ប្រាសាទនេះត្រូវបានខេត្ត Quang Binh ទទួលស្គាល់ថាជាសម្បត្តិបេតិកភណ្ឌប្រវត្តិសាស្ត្រ និងវប្បធម៌ ដែលជាមោទនភាពរួមរបស់ប្រជាជនគ្រប់រូប។

ក្នុងកំណាព្យវីរភាព "ស្រុកកំណើតខ្ញុំ Vinh Phuoc" ក៏ជារឿងវីរភាពរបស់មេទ័ព Le Nho Can៖ " ពេលមួយបានដើរតាមស្តេច Quang Trung ដើម្បីប្រយុទ្ធជាមួយសត្រូវ / អ្នកត្រួសត្រាយក្នុងជួរកងទ័ពបេសកកម្មភាគខាងជើង / យ៉ាងលឿន វាយលុកតាមរលក ឆ្លងកាត់ Linh Giang" (ជំពូកទី IV) ។ ក៏មានរឿងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃការបង្កើតភូមិកាតូលិកនៅឆ្នាំ ១៦២៩ ជាមួយ៖ "ឆ្លងកាត់រាប់រយឆ្នាំនៃភាពសប្បាយរីករាយ និងទុក្ខព្រួយនៅក្នុងទឹកដីវៀតណាម / ប្រជាជនរបស់ខ្ញុំនៅតែស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ និងប្រជាជនរបស់ពួកគេ / ដោយជំនឿយ៉ាងមុតមាំលើព្រះជាម្ចាស់នៅលើស្ថានសួគ៌ / អ្នកខ្លះភ្ជួរស្រែ ខ្លះទៀតចូលរួមកងទ័ពដើម្បីសង្គ្រោះប្រទេស" (ជំពូកទី V) ។ វាក៏ជារឿងនៃភូមិដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនមួយក្នុងសង្រ្គាមតស៊ូប្រឆាំងនឹងពួកបារាំងផងដែរ៖ "ពួកគេរួមគ្នាដើរចូលសមរភូមិដោយបញ្ចូលថាមពលទៅមុខ/ រលកបានរំកិលទន្លេ Gianh / ច្រាំងទន្លេ Phu Trich របស់កងទ័ពបារាំងត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយឈាម" ។ នោះគឺជាការឈឺចាប់នៃគ្រាប់បែករបស់អាមេរិក៖ "នៅខនហាវ សាកសពត្រូវបានខ្ចាត់ខ្ចាយ / ជាច្រើនដងនៅភូមិមៀវ ឆ្អឹងត្រូវបានបាក់ សាច់មានស្នាមជាំ..." ប៉ុន្តែឆន្ទៈរបស់អ្នកភូមិតែងតែអត់ធ្មត់ និងមិនអាចទ្រាំទ្របានដូចជនបទផ្សេងទៀតនៅក្នុងដីរាងអក្សរ S៖ "នៅតែភ្ជួរ ដំឡូង និងស្រូវដុះលូតលាស់បានល្អ / នៅតែត្រូវបាញ់ទម្លាក់ / រៃទៅសាលារៀន ... " (ជំពូកទី VI) ។

"ដឹក" នៅក្នុងបេះដូងការព្រួយបារម្ភអំពីការផ្លាស់ប្តូរ

ពេល​អ្នក​រស់​នៅ​ក្រៅ​ប្រទេស​គិត​ពី​ស្រុក​កំណើត អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​អារម្មណ៍​អាឡោះ​អាល័យ។ ទាំង​នោះ​គឺ​ជា​ទិដ្ឋភាព​ភូមិ​ដ៏​ច្រេះ​ដែល​រួម​បញ្ចូល​ស្នេហា​របស់​មនុស្ស។ ទាំងនេះគឺជាអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ដែលជ្រៅនៅក្នុងបេះដូង។ កវី ង៉ុក ឃួង ក៏មិនលើកលែងដែរ៖ “ខ្ញុំធំធាត់នៅជនបទជាមួយខ្យល់បក់ / ឮសំឡេងកូនគោស្រែកនៅពេលរសៀល / សំឡេងភ្ជួររាស់និងដាំសើមដោយទឹកសន្សើមពេលយប់ / សំឡេងទឹកខែតុលា បង្គា និងត្រីហៀរ…/ ចំបើងស្ងួតក្រោមពន្លឺថ្ងៃ ជណ្ដើរដែលសង់ប៉មបណ្តែតទឹក / រាត្រីរដូវរងា...” ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅថ្ងៃត្រឡប់មកវិញ ក្រៅពីភាពរីករាយនៃការអភិវឌ្ឍន៍នគរូបនីយកម្មដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរជាវិជ្ជមានជាច្រើននៅក្នុងសេដ្ឋកិច្ច និងជីវិតវប្បធម៌ ៖ " កំពង់ផែចាស់ឥឡូវខុសពីមុន / ស្ពាន Con Se ព្រះអាទិត្យពេលរសៀលប្រៀបដូចជាសុបិន / ក្មេងស្រីប៍នតង់ដេងសុដន់ពេញ / ភ្នែកពណ៌ខៀវចែចង់ ... មើលថាតើវាគួរឱ្យអស់សំណើចទេ?"

“ទូក​កកកុញ​ជា​មួយ​គ្នា ផ្ទះ​សំបែង​ជុំ​គ្នា បិទ​ធនាគារ​ទាំង​ពីរ។

សមុទ្រ​កំពុង​ញាប់​ញ័រ ទឹក​ទន្លេ​កំពុង​ងាប់។

លិចកប៉ាល់ សុបិន្តបាក់បែក!...

ឯណាទៅកញ្ចក់ទឹកថ្លាដូចត្បូង?

ព្រះច័ន្ទបានកំណត់, កំណាព្យគឺត្រជាក់!

Vinh Phuoc និង Quang Loc មិនត្រឹមតែហ៊ុំព័ទ្ធដោយទន្លេ Gianh ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មានប្រឡាយ Hoa Giang ផងដែរ៖ “ទន្លេភូមិ/បានប្រែក្លាយទៅជាទន្លេកំណាព្យ/ភ្លាមៗ/ហូរ/ចំកណ្តាលក្តីស្រមៃរបស់មនុស្សជាច្រើន” ប៉ុន្តែ៖ “ឥឡូវនេះ/កញ្ចក់ប្រឡាក់/ទន្លេស្រុកកំណើតមានសភាពស្រពិចស្រពិល/ ភ្លៀងធ្លាក់រាយប៉ាយ! Loc-Ninh/ ប៉ុន្តែតើក្លិនក្រអូបរបស់ Areca នៅឯណា/ ហើយរូបរបស់អ្នក?” ចង្វាក់នៃខប្រាំមួយប្រាំបីគឺធ្ងន់គ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្ហាញពីកង្វល់របស់អ្នកនិពន្ធ។

នៅពេលដែលផ្ទះដំបូលប្រក់ក្បឿងត្រូវបានជំនួសដោយអគារខ្ពស់ៗ តម្លៃប្រពៃណីក៏ធ្លាក់ចុះបន្តិចម្តងៗ។ ទីផ្សារជនបទដែលធ្លាប់មានចរិតលក្ខណៈវប្បធម៌ដ៏រឹងមាំរបស់កសិករ ពេលនេះកំពុងរលាយបាត់បន្តិចម្តងៗ ដោយសារផ្សារទំនើប និងហាងនានាបានផុសឡើង៖ “យើងត្រលប់មកប្រមូលអនុស្សាវរីយ៍ ស្រង់ស្នេហ៍/ស្រលាញ់ទន្លេដែលស្លាប់/ ផ្សារត្រឹងវាលរហោស្ថាន…” អណ្តូងភូមិជាសក្ខីភាពនៃក្តីស្រឡាញ់របស់គូស្វាមីភរិយា៖ “ឪពុកម្តាយខ្ញុំបានជួប/ផ្លាស់ប្តូរក្រឡេកមើលបាតអណ្តូង/ក្តីស្រលាញ់ជារៀងរហូត”។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ៖ “ច្រើនទសវត្សរ៍ក្រោយ/ អ្នកណាគិត!/ អណ្តូងទឹកថ្លាប្រែជាពពក/ តើខ្ញុំគួរសួរអ្នកណាឥឡូវនេះ?/ ម្តាយខ្ញុំដកដង្ហើមធំ/ ដោយអណ្តូងចាស់/ អង្គុយជារៀងរហូតដោយទឹកសន្សើម…” រូបភាពរបស់ម្តាយ ដកដង្ហើមធំ អណ្តូងចាស់ដែលមានទឹកសន្សើមកំពុងធ្លាក់ចុះជាក្តីកង្វល់នៃសេចក្តីស្រលាញ់របស់មនុស្ស...

ហើយក្តីសុបិន្តរបស់កវី៖ "ខ្ញុំប្រាថ្នា / ស្ទ្រីមចាស់គឺពណ៌បៃតង / កញ្ចក់នៃមាតុភូមិភ្លឺម្តងទៀត / សុបិនបានសន្តិភាពម្តងទៀត!" ។ ពេញជំពូកទី VII នៃកំណាព្យវីរភាព "Vinh Phuoc ស្រុកកំណើតខ្ញុំ" ជាមួយនឹងទម្រង់កំណាព្យ និងចង្វាក់ដែលផ្លាស់ប្តូរឥតឈប់ឈរ ខ្ញុំបានលឺដង្ហើមដ៏លំបាកនៅក្នុងបេះដូងរបស់ Ngoc Khuong ។

ជាមួយនឹង "ស្រមោលជនបទ" ជាទូទៅ កំណាព្យរបស់ ង៉ុក ឃួង តែងតែប្រើរបៀបសរសេរ និងភាសាសាមញ្ញ ងាយយល់ ប៉ុន្តែពោរពេញទៅដោយរូបភាព និងរូបភាពបែបកំណាព្យ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានៅក្នុងផ្នែក "កំណាព្យផ្សេងទៀត" នៅតែមានកំណាព្យងាយស្រួលមួយចំនួន។ ប៉ុន្តែដើម្បីបញ្ចប់អត្ថបទនេះ ខ្ញុំសូមលើកយកពីកំណាព្យ “ង៉ុក ឃួង” ត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ ក្នុងកំណាព្យ “ង៉ោ ង៉ោ តាវេ”៖ “ខ្ញុំត្រឡប់ដោយគ្មានលុយ/ផ្ញើសៀវភៅរាប់ពាន់ទំព័រ/ខ្ញុំវិលវិញបាត់ក្នុងសុបិន/សាលាកវីនឹកខ្ញុំវិញ”។

ដូថាញ់ដុង

ប្រភព៖ https://www.baoquangbinh.vn/van-hoa/202503/nha-tho-ngoc-khuong-nguoi-cong-tho-ve-que-2225283/