'នាំហ្គីតាវៀតណាមទៅកាន់ពិភពលោក បង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះតន្ត្រីហ្គីតាថ្មី'

ហ្គីតាបានសង្រ្គោះខ្ញុំ

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ដោយសារតែការលេងនៅលើឆាកប្រកបដោយវិជ្ជាជីវៈនិងមានចំណង់ចំណូលចិត្ត ខ្ញុំគិតពីការខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់របស់សិល្បករទូទៅ និងអ្នកលេងហ្គីតា ជាពិសេស?

អាន ត្រាន៖ ការខិតខំគឺតិចបំផុតសម្រាប់សិល្បករ។ ដូចជាស្រមោលនៃភាពមន្ទិលលើខ្លួនឯងដែលតែងតែមានវត្តមានជាមួយអ្នកសិល្បៈមិនថាល្បីប៉ុណ្ណានោះទេ។ ការសង្ស័យអំពីទេពកោសល្យ និងអំពីខ្លួនអ្នកតែងតែអាចកើតឡើងពីកន្លែងណាមួយ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលវាមកដល់ ខ្ញុំរៀនទទួលយកវា ឃើញវាជាផ្នែកមួយនៃការសម្តែង ដែលជួយឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍រំភើប និងអស្ចារ្យនៅលើឆាក។

អាន់គិតថាការប្រឹងប្រែងដើម្បីទទួលបានទំនុកចិត្តគឺ ៩០% នៃការជោគជ័យ សល់គឺសំណាង។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ អ្នកគាំទ្រដឹងពីពេលវេលាដ៏លំបាកនៅពេលដែលក្មេងប្រុសជនជាតិវៀតណាមនៅអាមេរិកគិតថាគាត់ត្រូវតែបោះបង់ក្តីស្រមៃហ្គីតារបស់គាត់។ យ៉ាងណាមិញ តើហ្គីតាមានន័យយ៉ាងណាចំពោះជីវិតរបស់ អាន សព្វថ្ងៃនេះ?

An Tran: បាទ នោះគឺជាពេលដែល An បានទៅសិក្សានៅវិទ្យាល័យនៅអាមេរិក ក្នុងទីក្រុងតូចមួយក្នុងរដ្ឋ Nebraska។ គ្មានគ្រូហ្គីតានៅទីនោះ គ្មានហ្គីតាក្នុងថ្នាក់តន្ត្រីទេ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ក្រឡេកមើលជុំវិញក្រុមយុវជនអាមេរិក លេងហ្គីតាបានយ៉ាងល្អ លេចមុខគ្រប់ការប្រកួតនៅអឺរ៉ុប និងពិភពលោក។ អេន ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ធុញ និងពិបាកចិត្ត ដោយសារតែគាត់ត្រូវនៅស្ងៀមជាមួយហ្គីតា ហើយគិតថាគាត់លែងមានឱកាសរៀនហ្គីតាទៀតហើយ គាត់មិនពូកែ...

ដោយចៃដន្យ មានពេលមួយនៅពេលដែលខ្ញុំបានទៅលេងទីក្រុងឈីកាហ្គោ ដើម្បីទៅលេងមិត្តភ័ក្តិ និស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សាថ្មីបានណែនាំមិត្តម្នាក់ឱ្យរៀនហ្គីតា ហើយបន្ទាប់មកបានទាក់ទងជាមួយគ្រូបង្រៀនហ្គីតាម្នាក់ឈ្មោះ Anne Waller ។ នាងបានស្តាប់ និងវាយតម្លៃសក្តានុពលរបស់ An ហើយបានណែនាំគាត់ឱ្យចូលរួមជំរុំរដូវក្តៅ។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងថ្លៃសិក្សា 2000 ដុល្លារនៅពេលនោះ វាជាបញ្ហាសម្រាប់អាន។ បន្ទាប់មកដោយមានការជួយពីឪពុកម្តាយរបស់នាង និងអ្នកផ្សេងទៀត អានអាចបន្តវគ្គសិក្សា ហើយបានរកឃើញថាខ្លួននាងជាសិស្សល្អបំផុតក្នុងចំណោមសិស្សជាង 10 នាក់នៅឯជំរុំរដូវក្តៅ។ អ្នកស្រី Anne Waller ក៏បានបន្តបង្រៀន An ដោយឥតគិតថ្លៃបន្ទាប់ពីវគ្គនេះ។

ហ្គីតាបានជួយ An ក្រោកឡើងនៅក្នុងចំណុចរបត់ដ៏សំខាន់មួយនៅបរទេស។

-- ដំណើរការ --

មុននោះ ក្នុងវ័យកុមារភាពរបស់គាត់នៅឯផ្ទះ ហ្គីតាគឺជាពិភពលោកដែលអានបានជ្រកកោន និងស្វែងរកការលួងលោម។ ដូចកុមារដទៃទៀតដែរ អាន ច្រើនតែត្រូវបានគេប្រៀបធៀប ព្រោះនៅពេលគាត់នៅសាលារៀន គាត់មានកម្រិតមធ្យមក្នុងគ្រប់មុខវិជ្ជា។ ឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំថែមទាំងអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំសាកល្បងកីឡាជាច្រើនដូចជា បាល់ទាត់ វាយកូនបាល់... ព្យាណូ គូររូប ច្រៀង... ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីលេចធ្លោទេ។

នៅអាយុ ៨ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមរៀនហ្គីតាពីបងប្អូនជីដូនមួយ ហើយដឹងថាខ្ញុំមានទេពកោសល្យ ព្រោះពេលខ្ញុំហាត់វាងាយស្រួលណាស់ ហើយខ្ញុំអាចធ្វើកិច្ចការផ្ទះបានលឿនជាងមុខវិជ្ជាផ្សេងទៀត។ ជាលើកដំបូងក្នុងជីវិតរបស់គាត់ An បានរកឃើញអ្វីដែលងាយស្រួល។ គ្រាន់តែប្រាប់ឪពុកម្ដាយថា៖ ខ្ញុំចូលចិត្តរៀនហ្គីតា។ ការស្វែងរកអ្វីដែលជួយនាងឱ្យអះអាងខ្លួនឯងធ្វើឱ្យការអនុវត្តកាន់តែច្រើន។ ហើយអ្នកកាន់តែអនុវត្តកាន់តែច្រើន អ្នកនឹងទទួលបានលទ្ធផលល្អ។ នៅអាយុ 10 ឆ្នាំគាត់បានប្រឡងចូលសាលាតន្ត្រីនិងទទួលបានពិន្ទុខ្ពស់បំផុត។ នៅអាយុ 12 ឆ្នាំគាត់បានឈ្នះរង្វាន់ទីមួយក្នុងការប្រកួតហ្គីតាថ្នាក់ជាតិ។ ពេលនេះឪពុកម្តាយខ្ញុំជឿថាខ្ញុំមានសមត្ថភាពខ្លះហើយក៏សម្រេចចិត្តឲ្យអានដើរតាមផ្លូវអាជីព។

ហ្គីតា និង អាន់ ជួបបែបនេះ! ប៉ុន្តែក្នុងដំណើរជីវិតត្រូវតែនិយាយថាហ្គីតាបានសង្គ្រោះអាន។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ពេលនេះអ្នកជាគ្រូបង្រៀន ហើយគិតត្រលប់ទៅដំណាក់កាលទាំងនោះ ដែលយើងតែងតែហៅថា ចំណុចរបត់ តើគ្រូរបស់អ្នកជាកាតាលីករដ៏សំខាន់ដែលនាំហ្គីតាត្រឡប់មកអានដែរឬទេ?

An Tran៖ ខ្ញុំតែងតែគិតថាខ្ញុំមានសំណាង ព្រោះនៅលើផ្លូវរបស់ខ្ញុំ មានមនុស្សជាច្រើនបានឈប់ ហើយជួយខ្ញុំ។ ក្នុងនោះ គ្រូមិនត្រឹមតែផ្តល់ចំណេះដឹង និងជំនាញដល់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងផ្តល់ឱ្យយើងនូវរបៀបគិតគូរផងដែរ។ ពិតហើយ ក្មេងជំទង់ដែលវង្វេង និងច្របូកច្របល់បានជួបគ្រូបង្ហាត់ហ្គីតាដែលសរសើរគាត់៖ អ្នកមានទេពកោសល្យ អ្នកមានសមត្ថភាព បន្ទាប់មកវាបើកផ្លូវមួយ ក្តីសង្ឃឹមដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់គាត់។

នៅឆ្នាំទី 3 នៃសាកលវិទ្យាល័យរបស់គាត់ An បានសិក្សាពាក្យបញ្ជាជាមួយសាស្រ្តាចារ្យអាល្លឺម៉ង់ Tom Zelle ។ រាល់វគ្គអនុវត្តន៍ក្នុងសប្តាហ៍ គ្រូ និងសិស្សធ្វើសមាធិជាមួយគ្នា ញ៉ាំអាហារពេលល្ងាច ហើយគ្រូស្តាប់ការចែករំលែករបស់អាន ជួយអានត្រង់ៗអំពីបញ្ហាដ៏ឈឺចាប់បំផុតរបស់នាងដើម្បីយកឈ្នះពួកគេ។ ពេលខ្លះខ្ញុំបែកញើសពេលហាត់ ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្ញុំមិនទទួលស្គាល់ និងបំបែកការគិតមមៃរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងមិនអាចលេងហ្គីតាបានល្អទេ។

សម្រាប់លោកអាន គ្រូចែករំលែកនិងជួយជ្រោមជ្រែងគាត់ខាងវិញ្ញាណមានអត្ថន័យល្អណាស់ សំខាន់ជាងគ្រូបង្រៀនហ្គីតាទៅទៀត។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ហើយតើនេះបានឆ្លងដល់សិស្សជំនាន់ក្រោយរបស់អានដែរឬទេ?

An Tran៖ គ្មានអ្វីល្អជាងមនុស្សម្នាក់ៗព្យាយាមធ្វើឱ្យកាន់តែប្រសើរជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ព្រោះថានៅពេលដែលយើងកាន់តែប្រសើរ មនុស្សដែលយើងទាក់ទងជាមួយក៏នឹងមានឥទ្ធិពលល្អជាងមុន ហើយពិភពលោកនេះអាចកាន់តែស្រស់ស្អាតដោយសារនោះ។ អាន់តែងតែគិតបែបនោះ ដូច្នេះហើយពេលឈរនៅមុខសិស្សមកពីប្រទេសផ្សេងៗ គាត់ប្រហែលជាក្លាយជាអ្នកព្យាបាលចិត្តសាស្ត្រមុនពេលក្លាយជាគ្រូបង្រៀនតន្ត្រី។

តាមពិតទៅ ជាពិសេសបន្ទាប់ពី Covid-19 សិស្សរបស់ខ្ញុំភាគច្រើនជាក្មេងជំទង់ដែលបានទទួលរបួសពីជំងឺរាតត្បាតហើយគ្រាន់តែនិយាយជាមួយពួកគេគឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់របស់ពួកគេ។

មិនមែននិយាយថាជាយូរមកហើយ ការលេងហ្គីតាត្រូវបានជះឥទ្ធិពលដោយទម្រង់លេងដែលមើលមិនឃើញបានក្លាយជាជញ្ជាំងដែលរារាំងអ្នកលេងមិនឱ្យបង្ហាញខ្លួនក្នុងសេរីភាពច្នៃប្រឌិត។ ស្តាប់តន្ត្រីអ្នកអាចមើលឃើញថាសិស្សជាច្រើន "ជាប់គាំង" មិនត្រឹមតែនៅវៀតណាមប៉ុណ្ណោះទេថែមទាំងនៅអាមេរិកទៀតផង។ ការលេងបែបនោះគឺតែងតែចម្លងអ្នកដទៃ លេងដើម្បីអ្នកដទៃ មិនមែនដើម្បីខ្លួនឯងទេ។

ហើយសម្រាប់គ្រូបង្រៀន រឿងសំខាន់ពេលនេះគឺត្រូវធ្វើការជាមួយសិស្សដើម្បីបំបែកជញ្ជាំងគ្នាទៅវិញទៅមក។ អាន់នៅតែប្រាប់ក្មេងៗថា "ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបំបែកវាបានទេ អ្នកមិនអាចលេងដោយឥតគិតថ្លៃបានទេ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចបំបែកវាបាន អ្នកគឺជាអ្នក។ អ្នកចែករំលែកអ្វីដែលអ្នកមាន និងអ្វីដែលអ្នកផ្សេងទៀតគិត អ្នកទុកវាឱ្យអស់"។

គ្រូ Tom Zelle បានបង្រៀនវិធីផ្សេងនៃការស្តាប់តន្ត្រី។ ហើយអានក៏ចង់ស្តាប់តន្ត្រីរបស់សិស្សគាត់តាមរបៀបផ្សេងដែរ។

ដៃកាន់ផូ ដាក់សៀវភៅ លេងហ្គីតា

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ការរស់នៅអាមេរិកពិតជាមិនមែនជារឿងសាមញ្ញទេ ហើយតើតន្ត្រីករធ្លាប់រកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតដែរឬទេ?

អាន ត្រាន៖ ធ្លាប់កាន់ផូ ប៉ុន្តែពីរថ្ងៃក្រោយមក… គាត់ត្រូវបានគេបណ្ដេញចេញពីព្រោះគេថា “អ្នកនេះមិនអាចធ្វើបានទេ គាត់យឺតពេក” (សើច)។ កំឡុងពេលរៀននៅវិទ្យាល័យ An ក៏បានប្រកួតហ្គីតា និងបានឈ្នះពានរង្វាន់រដ្ឋជាច្រើន ដែលជួយឱ្យគាត់ទទួលបានការគាំទ្រខ្លះៗពីសាលាដើម្បីបន្តការសិក្សា។ ក្រៅពីបង្រៀនតន្ដ្រី កាលគាត់នៅជានិស្សិតបញ្ចប់ការសិក្សា អានបានធ្វើជាអ្នកដាក់សៀវភៅក្នុងបណ្ណាល័យ។ ការងារនេះមិនយឺតទេ ហើយវាថែមទាំងផ្តល់ពេលសម្រាក និងគិតអំពីផ្លូវបន្ទាប់របស់នាងទៀតផង។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ការខិតខំប្រឹងប្រែង និងការអនុវត្តគឺជៀសមិនរួច ប៉ុន្តែជាពិសេស តើភាពជៀសមិនរួចនោះកើតឡើងដោយរបៀបណា? ខ្ញុំចង់ដឹងពីការថែទាំដៃដែលរាំលើខ្សែជាមួយនឹងភាពខ្លាំងបែបនេះ?

អាន ត្រាន៖ ដៃ និងក្រចកដៃ គឺជា "សំឡេង" របស់អ្នកលេងហ្គីតា។ ក្រចករឹងមាំនិងក្រាស់ដោយគ្មានស្នាមប្រេះនៅលើគន្លឹះនឹងធ្វើឱ្យសំឡេងនៃឧបករណ៍ដ៏ស្រស់ស្អាតហើយវិចិត្រករនឹងមានទំនុកចិត្តកាន់តែច្រើន។ អេន តែងតែយកឧបករណ៍ថែរក្សាក្រចកមកជាមួយ ហើយមើលថែវារាល់ថ្ងៃមិនតិចជាងអ្នកកែក្រចកទេ (សើច)។

ក្នុងអំឡុងពេលនៃការថតអាល់ប៊ុមហ្គីតាទីពីររបស់ An មានផ្នែកមួយនៅក្នុងបទចម្រៀងដែលត្រូវបានថតម្តងហើយម្តងទៀតរហូតដល់ម្រាមដៃតូចរបស់ខ្ញុំហូរឈាម។ ហើយនោះទើបតែជាព្រឹកថ្ងៃទី២ប៉ុណ្ណោះ ខណៈការថតបានធ្វើឡើង៣ថ្ងៃជាប់គ្នា ចាប់ពីម៉ោង៩ព្រឹកដល់ម៉ោង១២ព្រឹក ។ នៅពេលនោះ អានត្រូវរកបំពង់ថ្នាំស្ពឹកដើម្បីបញ្ឈប់ការហូរឈាម ដើម្បីកុំឱ្យម្រាមដៃតូចរបស់គាត់លែងមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ ហើយអាចបន្តលេងហ្គីតាបាន។

An ត្រូវទិញថ្នាំស្ពឹក និង ថ្នាំ បញ្ចុះឈាម ដើម្បី បំបាត់ការឈឺចាប់ នៅម្រាមដៃតូចរបស់គាត់ ហើយបន្តលេងហ្គីតា។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ថ្ងៃធ្វើការមែនទេ?

An Tran៖ ម្សិលមិញ ខ្ញុំបានទៅញ៉ាំអាហារពេលព្រឹក និងផឹកកាហ្វេនៅបឹង Hoan Kiem ជាលើកដំបូងបន្ទាប់ពីរយៈពេល ៤ ឆ្នាំនៅអាមេរិក ត្រលប់មកហាណូយវិញ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនចាំបាច់គិតថាតើខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីនៅរសៀលនេះ ឬម៉ោងប៉ុន្មាន? មួយថ្ងៃនៅអាមេរិកគឺជាម៉ោងបន្តបន្ទាប់ និងការងារមិនឈប់។ ក្រោកពីម៉ោង ៦ព្រឹក នាំប្រពន្ធទៅធ្វើការ ហើយបើកឡានទៅរៀន។ មានឡានក្រុងធ្វើដំណើរពីសាលាអានប្រហែល 230 គីឡូម៉ែត្រ ចេញពេលព្រឹក ហើយត្រលប់មកវិញនៅពេលល្ងាច។ នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំមិនមានថ្នាក់ ខ្ញុំភ្ញាក់ពីម៉ោង ៧ ទៅកន្លែងហាត់ប្រាណ និងធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗ។ ជាធម្មតាមិនញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកទេ។ ម៉ោង ៦-៧ ល្ងាច ញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្រួសារ លេងជាមួយកូន ១-២ ម៉ោង។ ម៉ោង ១០ យប់ចុះទៅបន្ទប់ក្រោមដី ហើយបិទទ្វារហាត់ព្យាណូរហូតដល់ម៉ោង ២ ទៀបភ្លឺ។ បន្ទាប់ពីការហាត់ប្រាណម្តងៗ An តែងតែធ្វើរឿងពីរយ៉ាងគឺ៖ សរសេរកិច្ចការនៅថ្ងៃស្អែក រួចដាក់កាហ្វេក្នុងម៉ាស៊ីន ដើម្បីឱ្យព្រឹកឡើងគាត់បើកវា។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ហើយតើពេលវេលាគ្រួសារមានន័យយ៉ាងណាចំពោះអ្នកសិល្បៈ?

An Tran៖ ការចែករំលែកការងារជាមួយគ្រួសារគឺជាក់ស្តែង។ ជាញឹកញាប់ធ្វើម្ហូបហើយ Lucina - ប្រពន្ធរបស់អានចំណាយពេលច្រើនដើម្បីមើលថែកូន។ ទារកនិងក្រុមគ្រួសារបានផ្តល់ថាមពលថ្មីដល់ An ដោយឃើញទារកនេះធ្វើឱ្យនាងញញឹម ហើយ An ហាក់ដូចជាមិនចាំអ្វីទៀតអំពីជីវិតមុនរបស់នាង។ វាទាំងអស់ចាប់ផ្តើមនៅទីនេះ! (សើច)។

ជាការពិតណាស់ ជីវិតគ្រួសារដែលមានកូនតែងតែមានបញ្ហាប្រឈមរបស់វា។ ប៉ុន្តែយើងនឹងមានវិធីរៀបចំនៅពេលដែលមនុស្សពីរនាក់យល់ចិត្ត និងគាំទ្រគ្នាទៅវិញទៅមកជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងជីវិត។ អាន់នៅតែចងចាំនៅពេលដែលកូនរបស់នាងមានអាយុត្រឹមតែ 2 សប្តាហ៍ នាងត្រូវចាកចេញពីផ្ទះដើម្បីថតអាល់ប៊ុមទីពីររបស់នាង។ ហើយចាប់តាំងពីខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមានកូននៅក្នុងផ្ទៃរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានគិតពីរបៀបធ្វើឱ្យតន្ត្រីកាន់តែពិរោះ ដើម្បីឱ្យវាអាចនាំមកនូវអ្វីដែលប្រសើរជាងនៅក្នុងជីវិតនេះ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើអាល់ប៊ុមដំបូងកើតឡើងដោយរបៀបណា?

An Tran៖ ឆ្នាំ 2019 គឺជាឆ្នាំដែលខ្ញុំបានគិតចង់ចាប់ផ្តើមថត។

ផែនការដើមគឺថតបំណែកហ្គីតាបុរាណ ប៉ុន្តែតែងតែមានសំឡេងនៃការសង្ស័យនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ… 3 ខែមុនថ្ងៃថត អានបានធ្វើការក្រៅម៉ោងជាអ្នកដាក់សៀវភៅនៅបណ្ណាល័យសាកលវិទ្យាល័យ (ជាមធ្យម 7 ម៉ោង/ថ្ងៃ)។ ពេលកំពុងរៀបចំ ខ្ញុំបានគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើសម្រាប់ជីវិតហ្គីតារបស់ពិភពលោក ជំនួសឱ្យការលេងបទចម្រៀងបុរាណជារៀងរហូត។ ពេលកំពុងរៀបចំ ខ្ញុំស្រាប់តែគិតថា ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនណែនាំភ្លេងហ្គីតាវៀតណាមឲ្យពិភពលោកស្គាល់? ដូច្នេះ An បានរត់ទៅផ្ទះ ហើយចាប់ផ្តើមគម្រោងនេះ។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ អ្នកគាំទ្រម្នាក់របស់ An នៅប្រទេសវៀតណាមបានចែករំលែកថា នាងបានទិញអាល់ប៊ុម “Stay, my beloved” ពីគម្រោងផ្តល់មូលនិធិដល់ហ្វូងមនុស្សរបស់ An ហើយពិតជាចាប់អារម្មណ៍ជាមួយនឹងរូបភាព ក៏ដូចជាសំឡេងហ្គីតាដ៏ពិរោះ…

អាន ត្រាន៖ អានតែងដឹងគុណចំពោះអ្នកស្តាប់បែបហ្នឹង! គម្រោងនេះដំបូងសង្ឃឹមថានឹងប្រមូលបានតែ ៧០០០ ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែមិននឹកស្មានដល់បានដល់ ១០ ០០០ ដុល្លារ។ A តែងតែគិតថា ប្រសិនបើអ្នកធ្វើអ្វីដែលអ្នកស្រលាញ់ពិតប្រាកដ នោះមនុស្សនឹងនៅក្បែរអ្នក។ “Stay, my beloved” ក៏ជាអាល់ប៊ុមហ្គីតាដែលពោរពេញដោយរូបភាពគ្រួសាររបស់ An ផងដែរ។ ទំព័រគម្របគឺជារូបថតដែលឪពុករបស់អានបានថតនៅតំបន់ភ្នំនៃប្រទេសវៀតណាម។ ឈ្មោះអាល់ប៊ុម "ស្នេហ៍អើយស្នេហ៍ កុំទៅផ្ទះ!" ក៏ជាឈ្មោះនៃបទចម្រៀងដែលតាមគំនិតខ្ញុំ អាន លេងបានល្អបំផុត។

ទំព័រណែនាំនៅក្នុងអាវទាំងអស់មានរូបភាពគ្រួសាររបស់ An និងជាពិសេសគំនូរនៃស្ពាន The Huc ពណ៌ក្រហមកោងជាមួយនឹងការឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងទឹកដែលត្រូវបានគូរដោយភរិយារបស់ An បង្ហាញពីទំនាក់ទំនងនិងអន្តរកម្មរវាងវប្បធម៌ប្រពៃណីពីកន្លែងដែល An បានកើតនិងពិភពលោកដែល An បានរួមចំណែកដល់សំលេងតន្ត្រីរបស់គាត់។

លើកតម្កើងការតែងនិពន្ធភ្លេងហ្គីតាវៀតណាម

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ដោយមានការគាំទ្រយ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់ក្រុមគ្រួសារ និងអ្នកស្តាប់ តើអានប្រាកដជានឹងមានអាល់ប៊ុម និងហ្គីតាថ្មីៗបន្ថែមទៀតមែនទេ?

An Tran៖ សុបិនរបស់ខ្ញុំគឺចង់បានអាល់ប៊ុមដែលទទួលបានការសរសើរខ្ពស់ដូចជាពានរង្វាន់ Grammy។ សម្រាប់ពេលនេះ អាន់បានចុះកុងត្រា និងបន្តថតឱ្យ ណាកូស។ បន្ទាប់ពី Vol.7 នេះអំពីតន្ត្រីបារាំងនឹងជាឌីសហ្គីតាវៀតណាម។

បន្ទាប់មក An នឹងផ្តោតលើការលេងបទភ្លេងដែលតន្ត្រីករវៀតណាមសរសេរជាពិសេសសម្រាប់គាត់ ភ្ជាប់ប្រភពទុនបរទេសដោយផ្ទាល់ទៅកាន់តន្ត្រីករ ជំរុញតន្ត្រីហ្គីតាវៀតណាមទៅកាន់ពិភពលោក បង្កើតវេទិកាហ្គីតាថ្មី ស្ទ្រីមតន្ត្រីថ្មីសម្រាប់ជីវិតហ្គីតារបស់ពិភពលោក...

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ត្រូវតែមានការព្រួយបារម្ភ និងការលើកទឹកចិត្តខ្លាំងចំពោះគំនិតដ៏អស្ចារ្យនេះ?

An Tran៖ លោក An តែងតែងឿងឆ្ងល់ថា កំណប់ទ្រព្យនៃការរៀបចំហ្គីតារបស់វៀតណាម មានច្រើនឬតិចរួចហើយ ការងាររបស់ខ្ញុំគឺដើម្បីក្លាយជាស្ពាននៃការផ្លាស់ប្តូរវប្បធម៌រវាងទស្សនិកជនពិភពលោក និងតន្ត្រីករវៀតណាម។ ខ្ញុំនៅចាំបានថា កាលខ្ញុំនៅតូច អានបានស្រមៃចង់លេងហ្គីតាថាញីយ៉ុង ដែលនិពន្ធដោយតន្ត្រីករ Nguyen The An។ ដុំចលនាទាំង៧នោះអាចចាត់ទុកថាជាចំណុចសំខាន់មួយរបស់ហ្គីតាវៀតណាម។ ដូច្នេះហើយ ដើម្បីថតអាល់ប៊ុមដំបូង “Stay, my beloved”, An បានតាំងចិត្តហាត់រយៈពេល 3 ខែ ដើម្បីនាំយកបទភ្លេងវៀតណាមនេះទៅកាន់ពិភពលោក។

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើពិភពហ្គីតាបច្ចុប្បន្នកំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាអ្វីខ្លះ?

An Tran៖ កម្មវិធីតន្ត្រីហ្គីតាបុរាណសព្វថ្ងៃជាធម្មតាមានតែមនុស្សចាស់ចូលរួមប៉ុណ្ណោះ។ បើសិល្បករមិនប្តូររបៀបបង្រៀនហើយបន្តអនុវត្តទេ នោះនឹងធ្វើបាបខ្លួនឯង។ ទស្សនិកជនដ៏ស្មោះត្រង់នឹងចាកចេញបន្តិចម្តងៗ។ មិនត្រឹមតែគ្មានអ្នកស្តាប់ទេ ប៉ុន្តែបន្តិចម្ដងៗក៏គ្មានអ្នករៀនដែរ។

ការពិតដែលថាសិល្បករម្នាក់អាចលេងហ្គីតាដែលពិបាកបំផុតក្នុងពិភពលោកគឺគ្រាន់តែជាភស្តុតាងដែលបង្ហាញថាគាត់បំពេញតម្រូវការខ្ពស់បែបនេះ។ ដើម្បីរក្សា និងរួមចំណែកដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ហ្គីតាពិភពលោក ការច្នៃប្រឌិតថ្មី និងការបំផុសគំនិតគឺត្រូវការជាចាំបាច់។ មនុស្សបានដឹងបន្តិចម្ដងៗថា ការបង្រៀនហ្គីតាមិនមែនគ្រាន់តែជាជំនាញវិជ្ជាជីវៈនោះទេ ហើយក៏មិនមែនជាបច្ចេកទេសលេងអ្វីទាំងអស់ដែរ ប៉ុន្តែកាន់តែស៊ីជម្រៅទៅទៀតនោះ គឺសមត្ថភាពបើកផ្លូវ ជម្នះដែនកំណត់ ដើម្បីជួយឱ្យសំឡេងហ្គីតារបស់អ្នករៀនពិតជាកើនឡើង និងទៅដល់ឆ្ងាយ។

ដើម្បីរក្សា និងរួមចំណែកដល់ការអភិវឌ្ឍន៍ហ្គីតាពិភពលោក ការច្នៃប្រឌិត ថ្មី និងការបំផុសគំនិតគឺត្រូវការជាចាំបាច់។

-- ដំណើរការ --

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ ត្រលប់ទៅហាណូយហ្គីតាវិញ តើពិធីបុណ្យហ្គីតាអន្តរជាតិមានន័យយ៉ាងណាចំពោះសហគមន៍ហ្គីតារបស់រដ្ឋធានី?

An Tran៖ ប្រហែលឆ្នាំ 2012 គំនិតនៃការរស់ឡើងវិញនៃហ្គីតានៅទីក្រុងហាណូយដោយវិចិត្រករវៀតណាមមួយចំនួនបានទាក់ទាញការចូលរួមរបស់វិចិត្រករអន្តរជាតិ។ ទោះបីជាឆ្នាំ 2023 គឺជាឆ្នាំដំបូងដែល An បានរៀបចំពិធីបុណ្យហ្គីតាអន្តរជាតិនៅទីក្រុងហាណូយក៏ដោយ ក៏គេអាចនិយាយបានថា ការបង្កើតកន្លែងលេងហ្គីតានេះនឹងក្លាយទៅជាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ហ្គីតាហាណូយ។ សូម្បីតែនៅអាមេរិកក៏វាមិនងាយស្រួលដែរក្នុងការបង្កើតកន្លែងលេងបែបនេះ ព្រោះសកម្មភាពនេះពិតជាត្រូវការការខិតខំប្រឹងប្រែង និងថវិកាច្រើន។

An នៅតែបានប្រាប់វិចិត្រករ Vu Duc Hien ដែលជាអ្នកផ្សារភ្ជាប់ និងបង្កើតសកម្មភាពដ៏មានអត្ថន័យនេះថា ការសម្លឹងមើលអ្វីដែលគាត់ និងអ្នកលេងហ្គីតាកំពុងធ្វើផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ជីវិតរបស់ហ្គីតាហាណូយក្នុងរយៈពេល 10 ឆ្នាំខាងមុខ។ ដោយសារតែតន្ត្រីប្រភេទនេះមានភាពទាក់ទាញសម្រាប់អ្នកស្តាប់ ដោយចាប់ផ្តើមពីពេលនេះទៅដើម្បីឱ្យយុវជនជំនាន់ក្រោយបានប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយសិល្បករពិភពលោកជាច្រើន បន្ទាប់មកក្នុងរយៈពេល 10 ឆ្នាំយើងនឹងមានពានរង្វាន់អន្តរជាតិ។ សកម្មភាពតន្ត្រីគឺដើម្បីបំពេញនូវចក្ខុវិស័យរយៈពេលវែង រាប់ទសវត្សរ៍ ហើយគិតបែបនោះ ដើម្បីយកឈ្នះលើការលំបាក និងដែនកំណត់ភ្លាមៗ។

ត្រលប់មកហាណូយវិញគឺមកផ្ទះ។ មកដល់អាកាសយានដ្ឋាន ធុំក្លិន សាប៊ូក្នុងអាកាសយានដ្ឋាន អាន ចង់ឱប គ្រប់ពណ៌ និងរសជាតិនៃទឹកដីនេះ។

ត្រលប់មកហាណូយវិញគឺមកផ្ទះ

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ តើអ្នកយល់យ៉ាងណាដែរពេលត្រឡប់មកហាណូយលើកនេះ?

អាន ត្រាន៖ ពិតជាលើកទីមួយដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំមានអ្វីគ្រប់យ៉ាង មានហ្គីតាល្អបំផុតក្នុងពិភពលោក មានខ្សែដែលបានឧបត្ថម្ភ ហើយខ្ញុំបានសម្រេចបានមួយផ្នែកនូវក្តីសុបិនរបស់ខ្ញុំក្នុងការលេងហ្គីតានៅកន្លែងលេងអន្តរជាតិជាច្រើន។ ពេលនេះមានអារម្មណ៍ស្ងប់ណាស់…!

ជាពិសេសទៅហាណូយគឺទៅផ្ទះ។ មកដល់អាកាសយានដ្ឋាន ធុំក្លិនសាប៊ូក្នុងអាកាសយានដ្ឋាន អានចង់ឱបគ្រប់ពណ៌ និងរសជាតិនៃទឹកដីនេះ។ ដើរលើចិញ្ចើមផ្លូវហាណូយ តម្បាញរវាងហាង ចំពេលមានសំឡេងម៉ូតូនៅតែអស្ចារ្យសម្រាប់អាន! ព្រោះរាល់ពេលដែលខ្ញុំត្រលប់មកវិញ បេះដូងរបស់ខ្ញុំពោរពេញដោយក្តីស្រលាញ់ និងទទួលយកពីទស្សនិកជនវៀតណាម ដែលខ្ញុំនឹកស្មានមិនដល់។

ការត្រឡប់មកវិញដោយចេតនា ល្អ នឹងធ្វើឱ្យអ្នកតែងតែសម្លឹងមើលគ្រប់យ៉ាងដោយ ការដឹងគុណ ។

-- អាន ត្រាន --

ការត្រលប់មកវិញដោយចេតនាល្អនឹងធ្វើឱ្យអ្នកតែងតែសម្លឹងមើលអ្វីគ្រប់យ៉ាងដោយការដឹងគុណ។ ហើយអានមិនភ្លេចមនុស្សនិងអ្វីដែលបានជួយគាត់ឈានដល់សន្តិភាពដែលគាត់មានសព្វថ្ងៃ!

អ្នកយកព័ត៌មាន៖ សូមអរគុណ! ជូនពរសន្តិភាព និងបន្តស្វែងរកសុបិនហ្គីតាដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គាត់!

កាលបរិច្ឆេទបោះពុម្ពផ្សាយ៖ ថ្ងៃទី ១ ខែមករា ឆ្នាំ ២០២៤ អង្គការអនុវត្ត៖ ហុង មីន ខ្លឹមសារ៖ ហា អាន បទបង្ហាញ៖ NGOC DIEP

Nhandan.vn

ប្រភពតំណ