ទីបញ្ចុះសពពេលរសៀលពោរពេញដោយពន្លឺថ្ងៃ

រាល់ពេលដែលខែកក្កដាមកដល់ ខ្ញុំរំភើបចិត្តស្រក់ទឹកភ្នែក ដោយកំណាព្យខែកក្កដា - កំណាព្យដែលលងបន្លាចដែលរំឭកខ្ញុំពីមនោសញ្ចេតនាដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ ខ្ញុំស្គាល់ និងស្រលាញ់ "រំពាត់នៃថ្ងៃនោះ" របស់អ្នកនិពន្ធ ឌិញ ផាមថៃ ដែលសរសេរអំពីប្រធានបទ "ចងចាំទាហានដែលរងរបួស និងដួល"។ រាល់ថ្ងៃអូនល្ងង់ អូនលេង / រត់ចេញពីផ្ទះពេញមួយថ្ងៃ / រំពាត់ធ្លាក់ខ្លួនស្គមស្គាំង / ឈឺដៃម៉ែ ធ្វើភ្នែកយាយៗ / ឥឡូវអូននៅឆ្ងាយ / កាន់ឆ្អឹងគ្មានទ្វារផ្ទះ ដើររហូត / ទ្រុងសុនជាបន្ទះបៃតង / ដីខ្មៅ ដីក្រហម ដីប្រភេទណាដែលកប់អូន។

រូបភាព៖ NGOC DUY

កំណាព្យគ្មានការយំទេ ព្រោះវាហាក់បីដូចជា "ទឹកភ្នែកបានបាត់នៅខាងក្នុង" ប៉ុន្តែ រាល់ពេលដែលខ្ញុំអានម្តងទៀត ទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំស្រក់ដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ប្រហែលជាអារម្មណ៍របស់ម្ដាយដែលកូនប្រុសបានស្លាប់ក្នុងសង្គ្រាមបានប៉ះកន្លែងជ្រៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ។ ខ្ញុំឃើញពូ និងជីដូនរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងនោះ។

ពូរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់នៅ Quang Tri នៅពេលគាត់មានអាយុជាងម្ភៃឆ្នាំ។ អស់ជាច្រើនទស្សវត្សមកហើយ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានស្វែងរកគ្រប់ទីបញ្ចុះសពនៃទីជនបទដែលមានខ្យល់បក់នេះ ប៉ុន្តែមិនអាចស្វែងរកព័ត៌មានណាមួយបានទេ។ ជីដូនរបស់ខ្ញុំមិនអាចរង់ចាំបាន ដូច្នេះគាត់ត្រូវតែចាកចេញ ដោយនាំនាងទៅជាមួយនូវអារម្មណ៍នៃការចង់បាន និងការសោកស្តាយ។ ខ្ញុំអាណិតលោកយាយរបស់ខ្ញុំដែលសក់របស់គាត់ប្រែជាពណ៌ប្រផេះជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ ហើយរហូតដល់វិនាទីចុងក្រោយ គាត់នៅតែបារម្ភពីកូនប្រុសរបស់គាត់ មិនដឹងថាគាត់ដេកនៅឯណា។ ពូបានលះបង់យុវជនទាំងមូលក្នុងប្រទេសតែមិនដែលបានទៅលេងម្តងណាឡើយពីសាច់ញាតិរបស់គាត់ ឪពុកខ្ញុំបានបន្តស្វែងរកគាត់ដោយស្ងាត់ៗ។

បន្ទាប់មកនៅរសៀលមួយមុនថ្ងៃទីប្រហែលដប់ប្រាំឆ្នាំមុន ខ្ញុំបានទទួលទូរស័ព្ទពីឪពុកខ្ញុំ។ សំឡេងប៉ាពោរពេញដោយទឹកភ្នែក ប៉ុន្តែលាយឡំដោយក្ដីរីករាយ៖ «កូនខ្ញុំ មិត្តភ័ក្តិខ្ញុំបាននិយាយថា ពួកគេបានអានព័ត៌មាននៅក្នុងកាសែតកងទ័ពប្រជាជនថា ឈ្មោះពូរបស់អ្នកស្ថិតនៅក្នុងចំណោមផ្នូរដែលមិនស្គាល់នៅក្នុងឡូត៍ទីពីរ នៅជ្រុងខាងស្តាំនៃទីបញ្ចុះសពទុក្ករបុគ្គលក្នុងស្រុក Gio Linh។ ផ្នូរទាំងនេះហាក់ដូចជាទើបតែត្រូវបានប្រមូលផ្តុំនៅទីនេះ។ មានផ្ទះតែមួយគត់ដែលមានឈ្មោះនៅក្នុងតំបន់នេះ។ នោះគឺជាផ្នូររបស់ទុក្ករបុគ្គល Le Dinh Du (Ho Thua) - អ្នកយកព័ត៌មានរបស់កាសែតកងទ័ពប្រជាជន។ បានស្លាប់នៅថ្ងៃទី 21 ខែមករាឆ្នាំ 1968 ។ ខ្ញុំញាក់។ ទឹកភ្នែកស្រក់ដោយស្ងៀមស្ងាត់។

បន្ទាប់មកឪពុកខ្ញុំក៏ដើរតាមគាត់នៅរសៀលភ្លៀងមួយឃ្លាថា "ខ្ញុំទៅហើយ អ្នកនៅ Quang Tri ចាំមករកខ្ញុំដើម្បីអោយបេះដូងខ្ញុំកក់ក្តៅ!" ភ្នែករបស់ខ្ញុំពោរពេញដោយទឹកភ្នែក។ បេះដូងខ្ញុំឈឺចាប់ពេលបែកគ្នា។ តាំងពីពេលនោះមក ជារៀងរាល់ខែកក្កដា ខ្ញុំយកចង្ហាន់មួយបាច់ និងបាច់ផ្កាឈូកសតែម្នាក់ឯងក្នុងទីបញ្ចុះសព។ ខ្ញុំបានអុជធូបនៅលើផ្នូរនីមួយៗ ហើយសូត្រកំណាព្យដ៏ក្រៀមក្រំនីមួយៗ។

ភាពចាស់ច្រើនតែពោរពេញដោយកង្វល់ មនុស្សចាស់តែងតែពឹងផ្អែកលើការចងចាំដ៏រីករាយ និងសោកសៅនៃជីវិត ដើម្បីមើលថ្ងៃដែលកន្លងផុតទៅ។ ការចងចាំរបស់ម្តាយគឺពោរពេញទៅដោយទុក្ខព្រួយ។ ហើយប្រហែលជាការធ្វើទារុណកម្មដ៏ធំបំផុតសម្រាប់ម្តាយគឺ "រោមភ្នែក" ។ កវីមានភាពស្រើបស្រាលក្នុងការប្រើពាក្យ "ធ្លាក់" ជំនួសឱ្យកិរិយាសព្ទដែលធ្លាប់ស្គាល់ផ្សេងទៀត។

«ធ្លាក់» ជាការបញ្ចេញមតិគួរសម ជួយកាត់បន្ថយភាពសោកសៅមួយចំនួនសម្រាប់អ្នកអាន។ "តើអ្នកនៅឯណា?" "តើដីមួយណានឹងកប់ខ្ញុំ" តាមពិតគឺជាសំណួរ - សំណួរវោហាសាស្ត្រដូចជាទឹកភ្នែកនៃការចង់បាន។ អ្វីដែលមិនធម្មតានៅទីនេះ គឺគ្មានសញ្ញាសួរនៅខាងចុងប្រយោគទេ។

ម្តាយសួរបេះដូង។ ពេលវេលាពិតជាយូរណាស់ លំហធំទូលាយណាស់ តើខ្ញុំអាចរកអ្នកនៅឯណា? ខ្ញុំគិតពីរូបភាពលោកយាយខ្ញុំសក់ពណ៌ប្រាក់ អង្គុយក្បែរមាត់ទ្វារជារៀងរាល់រសៀល មើលទៅឆ្ងាយក្នុងទីធ្លាមិនច្បាស់លាស់ រង់ចាំដំណឹងកូនប្រុសរបស់គាត់ដែលមិនត្រឡប់មកវិញ...

ជាច្រើនឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅ ពេលនេះ ភ្នែកម្តាយស្រពោន ជើងទន់ខ្សោយ ការឈឺចាប់នៅតែមានជារៀងរហូត។ ម៉ាក់ដូចជាសន្លប់ តែងតែមានអារម្មណ៍ដូចជាមិនសមជាមួយកូន ប៉ុន្តែមិនមានឱកាសនិយាយពាក្យលួងលោមទេ។ អារម្មណ៍ថប់បារម្ភនោះមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ។

"រំពាត់" ពីអតីតកាលនៅតែច្បាស់ក្នុងចិត្តម្តាយ។ ភ្លើងនៃសង្រ្គាមបានកន្លងផុតទៅតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ របួសនៃសង្រ្គាមបានជាសះស្បើយអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែនៅក្នុងដួងចិត្តម្តាយ និងគ្រួសារដែលមនុស្សជាទីស្រលាញ់បានបាត់បង់ជារៀងរហូត នៅតែមានការឈឺចាប់នៃសង្រ្គាម។ តើខែកក្កដាមកដល់ប៉ុន្មានដង ឈរនៅជួរផ្នូរប៉ុន្មានដង ខ្ញុំសូត្រកំណាព្យនេះ។ រសៀលនេះ រសៀលថ្ងៃដដែលហ្នឹង។ ដើមប៉ារ៉ាសុលនៅតែច្រែះចេញពីមួយរដូវទៅមួយរដូវនៅក្នុងព្រះអាទិត្យនិងខ្យល់។

ការហៅរបស់អណ្តើកហៅអ្នកពីជើងមេឃ។ ផ្សែងធូបបក់ចេញនៅពេលថ្ងៃលិច។ ជួរផ្នូរនីមួយៗនៅស្ងៀមតម្រង់ជួរជាប់គ្នា ដូចជួរទាហាននៅថ្ងៃប្រយុទ្ធ។ ខ្ញុំបានអុជធូបដោយស្ងាត់ស្ងៀមនៅលើផ្នូរនីមួយៗក្នុងឡូត៍ទីពីរនៅជ្រុងខាងស្តាំដែលមានផ្នូរតែមួយដែលមានឈ្មោះ។

Gio Linh រដូវកាលនេះពោរពេញដោយពន្លឺថ្ងៃដ៏ក្តៅគគុក។ អុជធូបដួងចិត្តនៅតែរំជួលចិត្តនឹងបទដឹងគុណ។

ធៀនឡាំ

ប្រភព៖ https://baoquangtri.vn/chieu-nghia-trang-duom-nong-nang-lua-187390.htm