ជជែកជាមួយមិត្តភក្តិមកពី Thanh Hoa

ចុងឆ្នាំខ្ញុំអង្គុយរាប់ម្រាមដៃ... ខ្ញុំមិនអាចចាំថាខ្ញុំបានទៅ Thanh Hoa ប៉ុន្មានដងទេ។

ជជែកជាមួយមិត្តភក្តិមកពី Thanh Hoa រូបភាពរបស់មិត្ត Thanh Hoa។ (គូរដោយ Huynh Dung Nhan)

វាត្រូវបានគេហៅថា Thanh Hoa ពីព្រោះខ្ញុំកើតនៅ Thanh Hoa នៅដើមឆ្នាំ 1955 អំឡុងពេលដែលឪពុកម្តាយខ្ញុំធ្វើដំណើរជាក្រុមទៅភាគខាងជើងកាលពី 70 ឆ្នាំមុន។

ប៉ុន្តែគ្រួសារខ្ញុំបានស្នាក់នៅ Thanh Hoa តែមួយឆ្នាំប៉ុណ្ណោះមុនពេលផ្លាស់ទៅទីក្រុងហាណូយ បន្ទាប់មកនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ បានផ្លាស់ទៅទីក្រុងហូជីមិញ ដើម្បីរស់នៅ និងធ្វើការរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។

ក្នុងរយៈពេលបីឆ្នាំមកនេះ ជាមួយនឹងការងារ និងឱកាសជាច្រើន ខ្ញុំមានឱកាសជាច្រើនដើម្បីត្រឡប់ទៅ Thanh Hoa ពេលខ្លះបង្រៀនថ្នាក់បណ្តុះបណ្តាលសារព័ត៌មាន ពេលខ្លះចូលរួមព្រឹត្តិការណ៍រំលឹកខួបលើកទី 70 នៃជនរួមជាតិភាគខាងត្បូងដែលបានប្រមូលផ្តុំឡើងវិញនៅភាគខាងជើង។ ក៏មានពេលខ្លះដែលខ្ញុំត្រលប់មករកកន្លែងដែលម្តាយបង្កើតខ្ញុំនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ Thanh Hoa។

មានពេលមួយនៅពេលដែលគាត់បានលឺថាខ្ញុំកំពុងបង្រៀនថ្នាក់បណ្តុះបណ្តាលនៅ Thanh Hoa អ្នកកាសែត - អ្នកនិពន្ធ Xuan Ba អតីតអ្នកយកព័ត៌មានរបស់កាសែត Tien Phong បានសរសេរសំបុត្រមួយជាការណែនាំអំពីខ្ញុំដល់ថ្នាក់បណ្តុះបណ្តាល៖

“តើ Huynh Dung Nhan ជានរណា?

គាត់ជាគ្រួសារ Hoang! គ្រួសារគាត់ទៅភាគខាងត្បូងដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ដូច្នេះគាត់ធ្វើតាមក្បួនដូនតារបស់គាត់ ហើយគេចពីលោកម្ចាស់ទី១ ង្វៀន ហ្វាង កាន់ដាវបើកប្រទេស ដូច្នេះ អធិរាជ ហុយ ហៀង បែបនេះ! ចំណែកឯពាក្យដែលនៅសេសសល់ ពាក្យ COURAGEOUS មិនសមនឹងពិភាក្សាទេ។

ក្រឡេកមើលដំបូងខ្ញុំឮថាគាត់កំពុងស្វែងរកស្រុកកំណើតនិងធំដឹងក្តី? នៅរសៀលថ្ងៃមួយ ម្តាយមកពីភាគខាងត្បូងដែលទើបតែប្រមូលផ្ដុំទឹក ហើយប្រញាប់ប្រញាល់ទៅមន្ទីរពេទ្យ "ពិត" (នៅទីរួមខេត្ត Thanh Hoa) កន្លែងដែលមិនយូរប៉ុន្មានត្រូវបានគេហៅថាមន្ទីរពេទ្យ "ពិតប្រាកដ" នៃឃុំដែលគាត់កើត។

ទឹកដីនោះ កន្លែងនោះ និងវិជ្ជាជីវៈនោះ បានផ្តល់កំណើតដល់លោក Huynh Dung Nhan ដែលត្រូវបានបង្កប់ដោយថាមពលខាងវិញ្ញាណនៃទឹកដី Thanh នៅពេលដែលគាត់បានកើតនៅក្នុងទឹកដីនេះ?

កើតនៅតំបន់កណ្តាល និងអភិវឌ្ឍន៍នៅភាគខាងត្បូង (ថាញ គឺជាតំបន់កណ្តាល)។ ណាមគឺជាទីក្រុងដាក់ឈ្មោះតាមពូហូ។ Huynh Dung Nhan សក្តិសមនឹងឈ្មោះស្រុកកំណើតរបស់គាត់។ ខំប្រឹងយ៉ាងណាឲ្យក្រាស់ដូចឈ្មោះ។ ប៉ុន្តែចំណងជើងល្អនៃវិជ្ជាជីវៈអ្នកសារព័ត៌មាន!

ប្រសិនបើមានសំណួរថាហេតុអ្វីបានជាគាត់ជ្រើសរើស Thanh Hoa ក្នុងអំឡុងពេលធ្វើដំណើរភាគខាងជើងរបស់គាត់ ប្រហែលជាហេតុផលនោះ?

...

ខ្ញុំចូលចិត្តសំបុត្រនេះរបស់អ្នកកាសែត និងជាអ្នកនិពន្ធ Xuan Ba ព្រោះវាដូចជាលិខិតបញ្ជាក់ថាខ្ញុំជាដី Thanh។

អ្នកកាសែតម្នាក់ទៀតគឺលោក Cao Ngo ក៏សាទរយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការដឹកនាំខ្ញុំទៅលេង Thanh Hoa ដោយមិនគិតពីផ្លូវឆ្ងាយ ឬឆាប់ ឬយឺត។ គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានណាត់ជួប បើកឡានឱ្យខ្ញុំដើរលេង និងជួបមិត្តភ័ក្តិ និងសហការី។ ទៅណាមកណា គាត់ណែនាំខ្ញុំដោយរំភើបថា៖ "បុរសចំណាស់នេះកើតនៅ Thanh Hoa!" អរគុណចំពោះគាត់ ខ្ញុំអាចធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពស្ថានភាពដីគោក និងប្រជាជន ដើម្បីដឹងពីរបៀបដែល Thanh Hoa ផ្លាស់ប្តូរទៅជាទំនើប ដើម្បីរីករាយជាមួយជំនាញពិសេសនៅទីនេះ៖ "បើចង់ញ៉ាំ ត្រូវទៅផ្លូវប្រសព្វ Moi បើចង់គិតដល់ជីវិត ត្រូវទៅប្រសព្វ Bia"។ គាត់បាននាំខ្ញុំទៅលេងតំបន់ទេសចរណ៍ Ben En ដែលគេស្គាល់ថាជា "ដី Ha Long of Thanh" ដើម្បីទស្សនាឡៅតឿបំផ្ទុះ Hai Van ដែលដេញដែកក្នុងសម័យសង្រ្គាមតស៊ូ ដែលជាអ្នកកាន់តំណែងមុននៃឧស្សាហកម្មយោធារបស់កងទ័ពវៀតណាម និងទៅលេងស្រុក Nong Cong ដែលជាស្រុកកំណើតរបស់គាត់ ...

ខ្ញុំចាំបានថាគាត់ជិះឡានផ្ទាល់ទៅព្រលានយន្តហោះ Tho Xuan ដើម្បីមកទទួលខ្ញុំ ហើយមុននឹងចាកចេញគាត់បានលាងឡានដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ គាត់ជាមនុស្សដែលកម្រសរសេរកំណាព្យណាស់ ប៉ុន្តែថ្ងៃនោះគាត់មកផ្ទះ ហើយសរសេរកំណាព្យពីរបីឲ្យខ្ញុំ។

ប៉ុន្មានដងក្រោយមក ពេលជួបគ្នាម្ដងទៀតនៅ Thanh Hoa ដោយដឹងថាខ្ញុំឈឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល ហើយនៅតែប្រើអំពៅដើម្បីអនុវត្តកម្មវិធី "Xin mot tuoi" (ចំណាយពេល១ឆ្នាំទៅលេងមិត្តភ័ក្តិ និងកន្លែងអនុស្សាវរីយ៍) គាត់បានសរសេរកំណាព្យពេញបេះដូង និងស្រលាញ់...

ក្នុងអាជីពជាអ្នកសារព័ត៌មាន បាវចនារបស់ខ្ញុំតែងតែមាន៖ បើខ្ញុំទៅ ខ្ញុំត្រូវតែទៅទីនោះ បើខ្ញុំទៅ ខ្ញុំត្រូវតែជួប បើជួបខ្ញុំត្រូវតែសួរ ហើយខ្ញុំត្រូវតែយល់គ្រប់យ៉ាង។ ក្នុងដំណើរទស្សនកិច្ចរបស់ខ្ញុំនៅ Thanh Hoa ខ្ញុំបានសម្រេចបាននូវអ្វីៗទាំងអស់នេះដោយសារបានជួបមនុស្សរួសរាយរាក់ទាក់ និងគួរឱ្យស្រឡាញ់។

ព្រះក្នុងស្រុកមួយទៀតដែលបានជួយខ្ញុំរៀនអំពី Sam Son យ៉ាងលម្អិតគឺកវី Dinh Ngoc Diep ។ គាត់មិនមានតម្រុយអំពីបច្ចេកវិទ្យា លេខផ្ទះ ឈ្មោះផ្លូវ... ប៉ុន្តែគាត់មានការចងចាំដ៏អស្ចារ្យ និងសមត្ថភាពក្នុងការអានកំណាព្យ។ កំណាព្យនីមួយៗរបស់គាត់មិនខុសពីរឿងស្នេហាទឹកដីថាញ់ទេ ស្តាប់ហើយជក់ចិត្ត។ គាត់បាននាំខ្ញុំទៅភោជនីយដ្ឋានដែលធ្លាប់ស្គាល់នៅលើភ្នំ ហើយអានកំណាព្យ។ គាត់អានខ្លាំងដោយមិនគិតពីមនុស្សចម្លែកនៅជុំវិញ។

ថ្ងៃដែលខ្ញុំទៅលេងផ្ទះគាត់ ខ្ញុំបានឲ្យប្រពន្ធគាត់នូវក្រមាភាគខាងត្បូងធម្មតា។ ដូចអញ្ចឹង នៅថ្ងៃបន្ទាប់គាត់ត្រូវបានបំផុសគំនិតឱ្យសរសេរកំណាព្យមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ជាមួយនឹងបន្ទាត់ថា "កវីផ្តល់ឱ្យក្មេងស្រី Sam Son កន្សែងដែលចង់បាន / ថ្ងៃស្អែកនៅពេលដែលខ្យល់មូសុងបក់មក កន្សែងនឹងរុំលើស្មានរណាម្នាក់" ...

...

Thanh គឺជាទឹកដីនៃ "ប្រជាជនខាងវិញ្ញាណ និងអ្នកមានទេពកោសល្យ" ជាទឹកដីនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ "ស្តេច Thanh ព្រះនៃ Nghe" និងជាកន្លែងដែលមានស្រទាប់វប្បធម៌ជ្រៅដើម្បីបង្កើតឈ្មោះសិល្បករល្បីៗ។ ខ្ញុំសង្ស័យថា មិនត្រឹមតែវិចិត្រករប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងប្រជាជនសាមញ្ញ ថាញ់ហ្វាវ ស្រលាញ់ជាតិមាតុភូមិ មានឆន្ទៈចង់ក្លាយជាមគ្គុទ្ទេសក៍ទេសចរណ៍ អ្នកសហការកាសែត និងស្ថានីយ៍វិទ្យុ ដើម្បីបង្ហាញពីក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមាតុភូមិ។ ខ្ញុំមានមិត្តម្នាក់ឈ្មោះ Le Trung Anh ដែលជាប្រធានផ្នែកឱសថស្ថាននៃមន្ទីរពេទ្យនៅទីក្រុង Thanh Hoa។ លោកក៏ជាអ្នកចូលរួមចំណែកយ៉ាងសកម្មដល់កាសែត និងស្ថានីយវិទ្យុជាច្រើនផងដែរ ជាពិសេសគឺកាសែត "វេជ្ជសាស្ត្រ និងសុខភាព"។ ពេលខ្ញុំត្រឡប់ទៅ Thanh Hoa វិញ នៅតែមានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ អ្នកបើកបរបាននាំខ្ញុំទៅទស្សនាស្ពាន Ham Rong ភ្នំ Truong Le កោះ Trong Mai ... ហើយណែនាំខ្លួនខ្ញុំដូចជាមគ្គុទ្ទេសក៍ទេសចរណ៍ពិតប្រាកដ។ ដូច្នេះពេលខ្ញុំចាកចេញពី Thanh Hoa ខ្ញុំបានសរសេរកំណាព្យអំពីកន្លែងនេះដើម្បីអរគុណមគ្គុទ្ទេសក៍ទេសចរណ៍ពិសេស។

ប្រុស និងស្រី

ប្រទេសនេះបានឆ្លងកាត់រាប់ពាន់ឆ្នាំហើយនៅតែមានរឿងចាស់របស់មាន់ជល់និងមេមាន់។

ខ្ញុំបានទៅអស់មួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ មាន់ជល់ និងមេមាន់មិនមានអាយុទេ។

ស្រលាញ់គ្នារហូតដល់ចាស់ នៅតែសច្ចាស្មោះស្ម័គ្រ

ទោះខឹងឬអន់ចិត្តក៏ដោយ Rooster និង Hen គឺមិនអាចបំបែកបានឡើយ។

ថ្មជាមួយថ្មនៅឯណា? អ្នកនិងខ្ញុំ

ទ្រូងនោះ ស្មានៃអតីតកាល

មានតែទឹកទេដែលអាចបង្កើតជាទឹកកកបាន។

ស្នាក់នៅជាមួយគ្នាហើយបន្តឱបគ្នាទៅវិញទៅមក

បាទ មាន់ជល់ និងមេមាន់គឺសម្រាប់ស្ថានសួគ៌ខាងលើ និងផែនដីខាងក្រោម។

មាន yin និង yang នៅក្នុងជីវិត

មានអំប្រ៊ីយ៉ុងប្រយុទ្ធជាមួយមាន់ និងមេមាន់ដ៏រីករាយ

ដើម្បីបង្កើតរឿងព្រេងពីរ

ប្រុសដូចភ្នំ ស្រីដូចព្រៃ មិត្តរួមគ្នា

អ្នកណាដាក់ឈ្មោះភ្នំ Truong Le ពិបាកចិត្តជាង

ទឹកភ្នែកបៃតងគ្មានទីបញ្ចប់ធ្លាក់លើភ្នែកភ្នំ

គូស្នេហ៍មួយណាកំពុងឆេះវាលស្រែ?

ខ្ញុំឮសំឡេងទំព័រចាស់

នៅតែស្រែកចង់បានស្នេហា

តើជីវិតនឹងទៅជាយ៉ាងណា បើគ្មានមាន់ និងមេមាន់?

ប្រហែលជាខ្ញុំគ្មានអ្នក" ...

ខ្ញុំបង្ហោះកំណាព្យអំពី Thanh Hoa មិនមែនដើម្បីបង្អួតកំណាព្យរបស់ខ្ញុំទេ តែដើម្បីបង្អួតមិត្ត Thanh Hoa របស់ខ្ញុំ។ សូម្បីតែមនុស្សដែលខ្ញុំមិនស្គាល់ច្រើន ក៏ធ្វើអោយខ្ញុំនឹករលឹកដែរ។ គឺអ្នកបើកតាក់ស៊ីដែលនាំខ្ញុំទៅប្រាសាទដុកគួក។ ដឹងថាខ្ញុំជាអ្នកកាសែតកើតនៅ Thanh Hoa កាលពី៧០ឆ្នាំមុន គាត់បដិសេធមិនយកថ្លៃជិះឡានទេ។ ពួកគេជាអ្នកបើករថយន្តអគ្គិសនីដ៏ស្រស់ស្អាតនៅសំនៀង ត្រៀមខ្លួនធ្វើជាមគ្គុទ្ទេសក៍ទេសចរណ៍ និងត្រៀមខ្លួនរង់ចាំអតិថិជនបិទ និងបើកផ្លូវកាត់តាមដងផ្លូវដោយមិនគិតថ្លៃរង់ចាំ។ គាត់ជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្ដម្នាក់ដែលមើលថែរក្សាកន្លែងទុកដាក់វត្ថុបុរាណ Hai Van Blast Furnace ។ អ្នកទាំងនោះគឺជាស្ត្រីចំណាស់ទាំងបីនាក់ ដែលជាភ្ញៀវនៅក្នុងកម្មវិធីផ្សាយផ្ទាល់របស់ទូរទស្សន៍សាមសុងអំពីខួបលើកទី 70 នៃការជួបជុំបងប្អូនជនរួមជាតិភាគខាងត្បូងនៅភាគខាងជើង។ ដឹងថាខ្ញុំជាអ្នក "ប្រមូលផ្តុំក្នុងផ្ទៃម្តាយ" គេសួរខ្ញុំដូចកូនត្រឡប់មកពីឆ្ងាយ... អារម្មណ៍ល្អទាំងនោះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំ "ទារកសមុទ្រនៅក្រោមពោះនៃកប៉ាល់ប្រមូលផ្តុំ" មនុស្សម្នាក់ដែលបានឆ្លងសមុទ្រជាមួយឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំដើម្បីប្រមូលផ្តុំពេញមួយការធ្វើដំណើរ "Ca Mau seas, Thanh Hoa ច្រាំង" តែងតែមានការសោកស្តាយដែលកាលពី 70 ឆ្នាំមុន។ ថ្ងៃឯកា មានក្តីស្រលាញ់ដ៏លើសលប់ ហូរហៀរខ្លាំងពេក ទើបខ្ញុំសរសេរខគម្ពីរទាំងនេះពេលនិយាយលា ថាញ់ ហើយត្រឡប់ទៅ សាយហ្គនវិញថា "ខ្ញុំនឹងទៅផ្ទះ ខ្ញុំនឹងត្រលប់មកវិញទេ / អូច្រាំង ខ្ញុំមិនហ៊ានសន្យាបំណុលទេ / នឹកអ្នកដូចសំពៅត្រលប់យឺត / ជាមួយនឹងជំនោរ ខ្ញុំប្រមូលជីវិតរបស់ខ្ញុំ" ...

Huynh Dung Nhan

ប្រភព៖ https://baothanhhoa.vn/chat-voi-ban-be-xu-thanh-238008.htm