เหลืออยู่คนเดียว วัยเด็กผ่านไป นักเรียนชายที่พักอยู่ในโกดังของโรงแรมกำลังเขียนหน้าใหม่!

NGUYEN CHU TAN PHONG เป็นนักศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัย Duy Tan เด็กชายคนนี้ไม่มีพ่อ และแม่ของเขาฆ่าตัวตายในขณะที่เขากำลังก้าวเดินครั้งแรกในชีวิต วัยเด็กของฟองลอยไปมาเหมือนเรือที่ไม่มีท่าจอดเรือ

หากไม่นับเรื่องโศกนาฏกรรมและความคับข้องใจต่างๆ แล้ว ในปี 2567 เหงียน จู ตัน ฟอง ก็ได้เลือกเรียน ด้านการท่องเที่ยว และการจัดการโรงแรมที่มหาวิทยาลัย Duy Tan โดยมีคะแนนเต็ม 25

แม่ของฟองโชคร้ายที่ได้เข้าไปพัวพันกับความรักกับชายวัยกลางคนตั้งแต่ยังอายุน้อยมาก กับดักนั้นทำให้ชีวิตของเธอจมลง

เมื่อผ่องเกิดมา ผู้ชายที่แต่งงานแล้วได้หนีออกไปและไม่มีความรับผิดชอบต่อแม่และลูกอีกต่อไป คุณแม่ลูกอ่อนที่รู้สึกขยะแขยงชีวิตและเกลียดความรัก จึงกระโดดลงไปในทะเลสาบโตนเลสาบและฆ่าตัวตายเมื่อลูกชายของเธอมีอายุเพียง 17 เดือน

หลังจากแม่ของฟองเสียชีวิต นางเหงียน ถิ เยนก็พาหลานชายที่ยากจนของเธอกลับไปดูแลลูกสาวของเธอ แต่น่าเสียดายที่ชีวิตนั้นยากลำบาก ไม่สามารถหาอาหารให้หลานได้สามมื้อทุกวัน คุณนายเยนจึงเลี้ยงดูหลานได้เพียงระยะสั้นๆ จากนั้นจึงส่งหลานให้ลุงและภรรยาของเขาช่วยเลี้ยงดู

ที่นี่ ฟองได้ใบสูติบัตรของเขา เอาชื่อนามสกุลของเขา และเรียกเขาว่าพ่อ การมีชีวิตอยู่กับเขาทำให้ฟองได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวบ้าง แต่ก็อยู่ได้ไม่นานเมื่อการแต่งงานของเขาต้องพังทลาย ขณะนี้ ฟองอยู่ชั้น ป.2 เด็กชายกลายเป็นเหมือนก้อนหินที่อยู่กลางถนน โดดเดี่ยวและเดียวดาย

ยายไม่อาจทนได้อีกต่อไป จึงรับปองมาเป็นบุตรบุญธรรม ดูเหมือนว่าชีวิตของฟองจะได้พบสถานที่ที่จะลงหลักปักฐานในที่สุด แต่แล้วครอบครัวของเขากลับยากจน มีลูกหลายคน และเนื่องจากคุณย่าของเขาเองก็มีฐานะเป็นของตัวเอง ญาติๆ ของเธอจึงไม่สามารถดูแลเด็กกำพร้าคนนี้ได้...

ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ฟองต้องออกมาอยู่บนท้องถนนอีกครั้ง โดยสูญเสียครอบครัว เมื่อเห็นมือและเท้าที่คล่องแคล่วของเด็กน้อย คู่รักที่รู้จักคุณยายจึงขอรับเขาเป็นบุตรบุญธรรม

พวกเขาเปิดร้านอาหาร ทุกวันหลังเลิกเรียน ฟองจะกลับมาที่ร้านอาหารเพื่อช่วยเสิร์ฟและทำความสะอาด เขาอาศัยอยู่ที่ร้านอาหาร ไปโรงเรียน และทำงานเพื่อเลี้ยงตัวเองจนถึงจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6

“หลายครั้งที่ฉันอยากจะยอมแพ้เพราะเหนื่อยกับชีวิตนี้มาก ฉันอยากจะนอนลงและปล่อยวางทุกอย่าง ในคืนที่เหนื่อยล้าและสิ้นหวัง ฉันยังโทษพระเจ้าที่ทำให้ฉันทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ ทำไมพระเจ้าถึงไม่ยุติธรรมกับฉันนัก” - ผ่องเผยความ

ฟองกล่าวว่าในช่วงเวลาที่เหนื่อยล้าและสิ้นหวังที่สุด เป็นเรื่องแปลกที่คุณไม่เคยคิดที่จะออกจากโรงเรียนเพื่อไปทำงานเลย

ตั้งแต่สมัยมัธยมต้น ความฝันของฟองคือการได้ยืนบนแท่นรับรางวัล เป็นคนพายเรือ และเป็นครูที่ถ่ายทอดความรู้ให้กับนักเรียน

“เมื่อเทียบกับเวลาทำงานหรือการเดินทางฝ่าสายฝนและแสงแดด ฉันยังคงรู้สึกว่าการไปโรงเรียนเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุด สำหรับบางคนการไปโรงเรียนอาจเป็นความท้าทายหรือเป็นเรื่องที่เหนื่อยมาก แต่สำหรับฉันแล้ว มันคือความสุขและสนุกกับช่วงเวลาในชั้นเรียนอย่างเต็มที่” – ฟองเล่า

ดังนั้น ผ่องจึงได้เข้าเรียนสาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยวและการโรงแรม แต่กลับมีวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนว่าหลังจากเรียนจบ เขาจะเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยให้ได้ เพื่อเติมเต็มความฝันของเขาในการถือชอล์กสีขาวและยืนอยู่หน้ากระดานดำ

ฟองเล่าว่าความตั้งใจของเขาที่จะฝังตัวอยู่กับตัวอักษรนั้นไม่ใช่เพียงแค่เพื่อหาประตูหรือทางออกในชีวิตเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะความสุขในการเรียนรู้ด้วย

นักศึกษาใหม่ เหงียน จู ตัน ฟอง ก้าวเข้ามาในห้องบรรยายของมหาวิทยาลัยอย่างมีความสุข - ภาพโดย: DOAN NHAN

ในโกดังโรงแรมที่เขาได้รับอนุญาตให้พัก มีเนื้อที่ไม่กี่ตารางเมตร มีเตียงพับพร้อมที่นอนบางๆ อยู่ข้างชั้นวางของ ซึ่งเป็นที่ที่พงนอนลงทุกคืน

โต๊ะพลาสติกที่วางอยู่ในแสงสลัวคือที่ที่ผ่องเรียนอยู่ นักเรียนใหม่คนนี้ทั้งคล่องแคล่วและกระตือรือร้น ซื่อสัตย์และสุภาพ ทำให้ทุกคนชื่นชมเขาตั้งแต่แรกเห็น

จากเมืองบนภูเขาเพลกู ( Gia Lai ) เพื่อไปเรียนหนังสือ ฟองนำเป้ เสื้อผ้าไม่กี่ชุด และเงินจำนวนเล็กน้อยที่เพื่อนบ้านใจดีมอบให้เขามาด้วย

ก่อนจะออกเดินทางไป ดานัง ฟองได้แวะไปเยี่ยมคุณยายของเขาที่หมู่บ้าน หลานสาวโอบกอดกัน ส่วนเด็กชายก็สะอื้นไห้เพราะรู้สึกน้อยใจในชีวิต ยายร้องไห้อย่างช่วยไม่ได้เพราะไม่มีเงินส่งหลานไปเที่ยวนอกจากคำพูดให้กำลังใจ

ห้องพักที่โรงแรมที่ปองได้เข้าพักเพื่อศึกษา – ภาพ: DOAN NHAN

นางเหงียน ถิ ฟอง อายุ 51 ปี ซึ่งมักเรียกกันว่าป้าอุต ซึ่งเป็นเพื่อนบ้านของยาย เล่าว่า วันนั้น ฟองเดินไปมาในละแวกบ้านด้วยใบหน้าเศร้าๆ จึงเรียกยายมาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เมื่อทราบว่าผ่องกำลังจะไปโรงเรียนที่อยู่ไกลบ้าน คุณนายอุตจึงรีบหยิบเงิน 200,000 ดองออกมาแล้วใส่ให้

“ผมรู้สึกสงสารเขาเพราะเขาเสียแม่ไปก่อนวัยอันควรและต้องใช้ชีวิตเป็นเด็กกำพร้า เขาเป็นคนสุภาพและอ่อนโยน แต่ชีวิตของเขากลับน่าสังเวช ทุกครั้งที่ผมเปิดร้านกาแฟ เขาก็จะขอให้ป้าอุตช่วยเหลืออยู่เสมอ

ฉันรู้ว่ามันต้องใช้การทำงาน แต่ร้านของฉันเล็กเกินไป ฉันจึงไม่ได้สร้างรายได้มากนัก ฉันบอกคุณแล้วว่าให้มาที่ยูทตอนคุณหิว ถ้ามีผักก็กินผัก “ถ้ามีปลาก็กินปลาสิ!” นางอุตกล่าวอย่างอารมณ์ดี

เมื่อพูดถึงอดีต ดวงตาของพงศ์เต็มไปด้วยความเศร้า วัยเด็กที่เต็มไปด้วยพายุของเขาเหมือนฝันร้าย ทุกครั้งที่เขาคิดถึงเรื่องร้ายๆ ในอดีต เขาจะเช็ดน้ำตาเพื่อใช้เป็นแรงผลักดันในการก้าวเดินต่อไป

เมื่อเจ้าของโรงแรมอนุญาตให้เข้าพัก ฟองก็ช่วยทำความสะอาดห้องนอกเวลาเรียนเพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจที่มอบให้ - ภาพ: DOAN NHAN

เขาไม่ค่อยพูดถึงอดีต แต่ชอบพูดเกี่ยวกับอนาคตแทน

“ผมจะหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อจ่ายค่าเทอมมหาวิทยาลัย ถ้าผมลาออกจากโรงเรียน ผมจะต้องทำงานรับจ้างไปตลอดชีวิต วันหนึ่งต้องอดอาหาร วันต่อมาก็อิ่มหนำสำราญ ชีวิตไม่แน่นอน แล้วถ้าเจ็บป่วยจะทำอย่างไร การเรียนเท่านั้นคือหนทางที่ดีที่สุดในการเปลี่ยนชะตากรรมของผม หางานที่มั่นคงเพื่อดูแลชีวิตในอนาคต” พงศ์เผย

เมื่อทราบว่า Phong กำลังจะเข้าโรงเรียน ผู้รู้จักเก่าของแม่ของเขา นางสาว Tran Thi Anh Thu ซึ่งเป็นครูที่โรงเรียนมัธยม Hung Vuong ได้ช่วยและสนับสนุนให้เขาได้ไปโรงเรียนอย่างลับๆ

นางสาวทูขอให้กลุ่มเพื่อน ๆ บริจาคเงินให้นายฟองเพื่อจ่ายค่าเล่าเรียน ในเวลาเดียวกัน เขาก็ขอให้คนรู้จักเจ้าของโรงแรมในดานังให้ที่พักแก่ฟองระหว่างที่เขาไปโรงเรียน นางสาวทู กล่าวว่า เธอรู้สึกสงสารฟอง เพราะญาติๆ หลายคนไม่สนับสนุนความตั้งใจของเขาที่จะไปโรงเรียน

กังวลว่าด้วยสถานการณ์เช่นนี้เขาจะไม่สามารถเรียนจบและไม่สามารถช่วยเหลือเขาในการเดินทางครั้งนี้ได้ “เราช่วยเขาได้แค่เพียงก้าวแรก สอนให้เขารู้จักขอบคุณและเป็นคนดี ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับความพยายามของ Phong!” นางสาว Thu กล่าว

ผ่อง กล่าวว่า เขารู้สึกขอบคุณนางสาวทู และเพื่อนๆ ของเธอมาก ที่พักในปัจจุบันดีมาก ไม่รู้จะทำอะไรตอบแทนความช่วยเหลือ เลยอาสาช่วยงานบ้านให้น้องๆ

นางสาวง็อก ทัม พนักงานทำความสะอาด กล่าวว่า ทุกวันหลังเลิกเรียน คุณฟองมักจะช่วยพนักงานต้อนรับและพนักงานทำความสะอาดทำความสะอาดห้องหรือทำหน้าที่อื่นๆ หากแขกที่นี่ต้องการอะไรก็โทรหาฉันได้เลย ฉันจะช่วยเหลือทันที คุณพงศ์ เป็นคนซื่อสัตย์ และขยันทำงาน ไม่ว่าใครจะพูดอะไรเขาก็เพียงยิ้มอย่างอ่อนโยน