มีความโศกเศร้าเหมือนพระอาทิตย์สาดแสงลงไหล่

ความผูกพันของกวีลู่หงกับบทกวีเปรียบเสมือนการเดินทางสู่ต้นตอของความเศร้าโศกจากก้นบึ้งของหัวใจ บทกวีหลั่งน้ำตาและไหลด้วยความคิดถึง ในเมืองบนภูเขา Pleiku ดูเหมือนว่า Lu Hong ได้สัมผัสกับการสื่อสารทั้งสี่ฤดูกาล บทกวีนี้เปราะบางและเศร้ามากจนยากที่จะวางลง

บทกวีรวมเรื่อง The Door Still Shines โดย Lu Hong เพิ่งวางจำหน่ายให้ผู้อ่านในช่วงปลายปี 2024 เป็นชุดบทกวีที่ถ่ายทอดความเชื่อมั่นที่เบาสบายราวกับลมหายใจ เหมือนหมอกที่ปกคลุมผิวน้ำ และซาบซึ้งใจของผู้คน มีการทำสมาธิ มีความกตัญญูต่อชีวิต และมีความมุ่งมั่น

อ่านช้าๆ เพื่อจะสามารถรู้จักการไหลอย่างใสดั่งสายน้ำ ความให้อภัย ความกรุณา และความเจ็บปวดที่ผุดขึ้นมาหลังจากผ่านคืนอันยาวนาน... มีความยินยอมที่จะปล่อยวางความกังวลทั้งหลาย เพื่อให้ผู้เขียนค้นพบตัวเอง ปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปอย่างอ่อนโยน เพื่อรับเอาความงามอันอ่อนโยนที่ชีวิตมอบให้ ที่สี่ฤดูกาลผ่านไป เหมือนกับชีวิตของคนคนหนึ่ง มีการเปลี่ยนแปลงมากมายที่ตามมา เมื่อหัวใจของผู้คนไม่อาจทำอะไรเพื่อเปลี่ยนแปลงได้: "บนที่สูงแห่งนี้/ความอบอุ่นของคืนนั้นบางเบาเหมือนตำนาน/ยังหนาวเหน็บ/ตอนนี้ฉันก็ยังคงเป็นฉัน/เหมือนบ้านที่ไม่ต้องการเลขที่" (กลางคืน)

ได้ยินเสียงถอนหายใจในยามค่ำคืน จินตนาการถึงร่างเล็กๆ ที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง ข้างนอกยามค่ำคืนมีสายลมพัดเอื่อยๆ พัดผ่านมาอย่างอ่อนโยน ทุกสิ่งทุกอย่างพุ่งพล่านผ่านอารมณ์ของเขา กวียืนนิ่งเพื่อโอบกอดเงาของตนเอง: "เป็นเวลาสามสิบปีเศษที่ฉันไม่กล้าที่จะทนทุกข์ทรมาน/เพียงยิ้มเหมือนนกป่าที่เพิ่งกินผลไม้รสหวาน/อยู่คนเดียวในเมือง/ครึ่งชีวิตบนเส้นทางเล็กๆ/วันและเดือนอันเงียบสงบที่ปกคลุมไปด้วยมอสและน้ำค้าง" (เพลงแห่งตนเอง)

มีความเศร้าเหมือนพระอาทิตย์สาดแสงลงไหล่รูปที่ 1

บทกวีที่ทำให้ผู้อ่านหยุดอ่าน ได้แก่: ฉันจะส่งคุณไป, หอคอยโบราณ, ถ้า..., แม่และเดือนมีนาคม, หยดสุดท้ายอันขมขื่นของวัน...

มีคำถามมากมายที่ผู้เขียนถามตัวเองก่อนเวลาอันควร แล้วพาผู้อ่านกลับไปสู่ความรัก ความเยาว์วัย และความไร้เดียงสาเหมือนแสงแดดและสายลมแห่งที่ราบสูงที่ค่อยๆ จางหายไปพร้อมกับความคิดถึง: "คุณกลับมาแล้วหรือยัง ก้อนหินจะมีผมสีขาว/ในความคิดถึงของป่าแห่งความเยาว์วัย/สีม่วงของบ่ายวันนั้น สีม่วงของกิ่งนกกระจอก/ฉันมองหาพวกมันที่โคนดวงตาแห่งที่ราบสูง" (Mountain Rock) แล้ว “ความฝันของโลกแห่งการเร่ร่อนที่สัญญาไว้เมื่อคืนนี้/ที่หน้าต่างที่มีแสงไฟส่องสว่างอย่างไม่ใส่ใจ/นักเขียนเขียนบรรทัดที่ขาดๆ หายๆ.../เดือนมกราคมร่วงหล่นเศษของดอกแอปริคอตสีเหลือง” (หยดแห่งความขมขื่นเชื่อมโยงวัน)

เวลาผ่านไปเหมือนส้นหยก และกวีดูเหมือนเพิ่งพลาดช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนฤดูกาลอันแสนสุขบนริมฝีปากของเขา ในยามหลับใหลพร้อมกับความคิดถึงที่หลงเหลืออยู่ ดูเหมือนว่ากวีจะร้องไห้และรินความเหงาลงถ้วย จากนั้นความเหงาก็ผลิใบอ่อนสีเขียวออกมาเพื่อกล่อมตัวเองให้หลับใหลในแสงจันทร์ของเดือนมกราคม ภูเขาและป่าไม้กว้างใหญ่มีเงาของเวลาที่เต็มไปด้วยข้อความและเสียงเรียก ฉันอ่านบทกวีที่หลอกหลอนเหล่านี้ของ Lu Hong อีกครั้ง หัวใจของฉันเจ็บปวดราวกับว่าฉันเพิ่งผ่านสี่ฤดูกาลโดยไม่มีที่พักพิง: "ไม่มีใครเทไวน์ขาวใสให้ฉันสักแก้ว/ เพื่อเผาความดุร้ายให้กลายเป็นความสงบ เพื่อเปลี่ยนความขมขื่นให้กลายเป็นความหวาน/ ดังนั้น ฉันจึงเขียนบทกวีเพื่อเป็นพยาน/ว่าฉันได้ทำให้ริมฝีปากของฉันอ่อนลง" (ฤดูใบไม้ผลิอีกฤดูหนึ่งผ่านไปในขณะที่ฉันกำลังนอนหลับ)

คอลเลกชันบทกวี The Window Still Brightens ที่มีบทกวี 50 บท ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผลงานประพันธ์ล่าสุดของ Lu Hong ได้เพิ่ม แหล่งที่มาใหม่ ให้กับบทกวีร่วมสมัย ชายหนุ่มผู้นี้มีความครุ่นคิดอันล้ำลึกมาก เมื่อเทียบกับวัยของเขา ทำให้เขาสามารถเขียนหนังสือได้และยึดมั่นกับเส้นทางที่เลือกได้ และเขามีกำลังวังชาพอที่จะยึดมั่นกับบทกวี ซึ่งเป็นเส้นทาง แห่งวรรณกรรม ที่ "ไม่ง่ายเลยที่จะระบุ" รวมบทกวีชุดนี้เพียงพอให้ผู้รักบทกวีได้อ่านและสัมผัสถึงคุณค่าและความจริงใจในสารของนักเขียนด้วยตนเอง

ในบรรดากวีหนุ่มๆ จำนวนมากในปัจจุบัน ลู่หงคือชื่อที่รู้จักเลือกมุมส่วนตัวในการแต่งบทกวี ไม่ใช่เสียงอึกทึก แต่เป็นคลื่นหัวใจที่มาช่วยยึดเหนี่ยวสถานที่ที่เหนื่อยล้าแห่งคำพูด

ถามหน่อยว่าเวลาเผชิญหน้ากับหน้าคนเขียน ใจคนยังหวั่นไหวอยู่มั้ย? กวี Lu Hong ตอบฉันเพื่อเป็นการเปิดทางอันยุ่งยากแห่งวรรณกรรมและคำพูด: " วันเวลาในเมือง Pleiku ดูเหมือนว่าฤดูหนาวได้ผ่านไปแล้ว ฉันกลัวที่จะสูญเสียหรือลืมบางสิ่งบางอย่างอยู่เสมอ

สำหรับกวีหนุ่มลู่หง ฉันเชื่อว่าบทกวีและชีวิตยังคงเป็นสองเส้นทางที่สามารถเชื่อมโยงจิตวิญญาณของแต่ละคนได้ แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างไกลกันมากทางภูมิศาสตร์ก็ตาม นั่นคือคุณค่าสูงสุดของวรรณกรรม ที่นั่น ประตูยังสว่างอยู่ เป็นที่ที่กวีเลือกที่จะกลับมาหาที่หลบภัยหลังจากทำงานในแต่ละวัน และสะสมพลังเพื่อดำเนินต่อไปตามเส้นทางสร้างสรรค์ของเขา

วันแห่งการตรัสรู้ด้วยวรรณกรรม ถนนที่สดใสและลมแรงในดินแดนบะซอลต์สีแดงที่ลู่หงมาพบกับลูกศิษย์ของเขาทุกวัน ยังคงเต็มไปด้วยสีเหลืองของดอกทานตะวันป่า ฉันเชื่อว่าความเศร้าโศกในบทกวีของคุณจะเบาบางลงและเต็มไปด้วยความอดทนอย่างเต็มที่

* เกี่ยวกับบทกวีชุด The Window Still Has Lights โดยกวี Lu Hong

ลู่หง ชื่อจริง เหงียน ลู่ ทูหง เกิดเมื่อปี พ.ศ.2535 ที่เมืองเปลยกู สำเร็จการศึกษาจากคณะครุศาสตร์ วรรณคดี มหาวิทยาลัยกวีเญิน เมื่อปี พ.ศ. 2556 ปัจจุบันสอนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมศึกษา Nghia Hung ตำบล Nghia Hung อำเภอ Chu Pah จังหวัด Gia Lai สมาชิกสมาคมวรรณกรรมและศิลปะเจียไหล ผู้แทนเข้าร่วมการประชุมแห่งชาติของนักเขียนรุ่นเยาว์ ครั้งที่ 10 ในปี 2022 ที่เมืองดานัง ผลงานตีพิมพ์: One Day Awakening (บทกวี, สำนักพิมพ์สมาคมนักเขียน, 2560); รอหมอกอยู่กลางถนน (เรียงความ สำนักพิมพ์กองทัพประชาชน, 2563); หน้าต่างยังสว่างอยู่ (บทกวี สำนักพิมพ์สมาคมนักเขียน 2567)

ที่มา: https://baodaknong.vn/co-noi-buon-nhu-nang-rot-qua-vai-243572.html