វីរភាពដំបូងរបស់ខ្ញុំ

អ្នកនិពន្ធ ង្វៀន ជីទ្រុង ដែលជា "ចៅហ្វាយនាយ" នៃជំរុំសរសេរនេះបានផ្ញើទៅអគ្គនាយកដ្ឋាននយោបាយ សុំឱ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅជំរុំវិញ។ នោះជាសំបុត្រដែលខ្ញុំរង់ចាំ ហើយមិនជឿថាខ្ញុំបានទទួល។

Trường ca đầu tiên của tôi- Ảnh 1. — កវី, អនុសេនីយ៍ទោ Thanh Thao - ឆ្នាំ ១៩៧៦

មកដល់ទីក្រុង Da Nang ជាផ្លូវការបានក្លាយជាសមាជិកនៃជំរុំសរសេរអក្សរសាស្ត្រដ៏ធំបំផុត និងដំបូងបង្អស់ក្នុងប្រទេស ខ្ញុំសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ ព្រោះខ្ញុំបានចិញ្ចឹមកំណាព្យយូរមកហើយដែលខ្ញុំចង់សរសេរ ប៉ុន្តែមិនទាន់មានឱកាស។ ឥឡូវនេះឱកាសបានមកដល់ហើយ។

ខ្ញុំបានចុះហត្ថលេខាដោយផ្ទាល់ជាមួយលោក Nguyen Chi Trung ថាខ្ញុំនឹងសរសេរកំណាព្យវីរភាពអំពីសង្គ្រាម។ តាមពិតទៅ ពេលនៅសមរភូមិភាគខាងត្បូង ខ្ញុំបានសរសេរជាង 100 ខ ដែលត្រូវបានគេហៅថា "គំនូរព្រាង" នៃកំណាព្យវីរភាពនាពេលអនាគតនេះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានដាក់ចំណងជើងជាកំណាព្យវីរភាពដំបូងរបស់ខ្ញុំថា " ឆ្នាំ និងគ្រា "។

នៅចុងខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៥ ពីទីក្រុង Saigon ខ្ញុំបានដើរតាមក្រុមអ្នកនិពន្ធមជ្ឈិម រួមមាន ង្វៀន ង៉ុក ង្វៀន ជីទ្រុង ធូបុន អ៊ី ញី និងង៉ោ អូអាន ទៅកាន់ទីក្រុងដាឡាត មុននឹងត្រឡប់មកតំបន់កណ្តាលវិញ ខ្ញុំមានឱកាសចូលរួម "រាត្រីគេងមិនលក់" ជាមួយសកម្មជននិស្សិតនៅដាឡាត។ ក្នុងពិធីជប់លៀងនោះ ពេលខ្ញុំត្រូវបានគេណែនាំឱ្យអានកំណាព្យ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសអានជិតមួយរយខពីសាត្រាស្លឹករឹត នៃខែ និងគ្រា ។ នោះជាលើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំបានអានកំណាព្យរបស់ខ្ញុំដល់សិស្សនៅទីក្រុងភាគខាងត្បូង។ វាហាក់ដូចជាប៉ះបន្តិច។

បន្ទាប់មក នៅពេលដែលខ្ញុំមានពេលទំនេរទៅអង្គុយនៅតុសរសេរនៅ យោធភូមិភាគទី៥ ដែលជារឿងដែលខ្ញុំស្រមៃចង់បានជាយូរមកនោះ ស្រាប់តែខ្ញុំបានទទួលការស្នើរសុំពីមនសិការរបស់ខ្ញុំ។ រំពេចនោះ ខ្ញុំនឹកឃើញកំណាព្យវីរភាព "មនុស្សនៅមាត់ទ្វារសមុទ្រ" របស់ Van Cao។ ខ្ញុំបានអានកំណាព្យវីរភាពនេះនៅទីក្រុងហាណូយ មុនពេលទៅសមរភូមិភាគខាងត្បូង។ វាជាចំណងជើងនៃ The People on the Sea Gate របស់ Van Cao ដែលស្នើមកខ្ញុំ៖ ខ្ញុំអាចប្តូរចំណងជើងនៃកំណាព្យវីរភាពរបស់ខ្ញុំទៅជា The People Who Go to the Sea ។ ស្តាប់ទៅសមហេតុផលជាង។ ដូច្នេះ ចាប់ពី ខែឧសភា និងពេលបច្ចុប្បន្ន បានក្លាយជា អ្នកដែលទៅសមុទ្រ ។ ហេតុអ្វីបានជា Seafarers ? ខ្ញុំគិតថា ជំនាន់យើងបានចូលរួមក្នុងសង្គ្រាមដោយមនសិការ ដូច្នេះ "ទៅសមុទ្រ" មានន័យថាទៅដល់ប្រជាជនយើង។ ប្រជាជនគឺជាសមុទ្រ។ លោក Nguyen Trai បាននិយាយថានេះរាប់រយឆ្នាំមុន។

តាំងពីប្តូរឈ្មោះកំណាព្យមក ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្ញុំសរសេរទៀតថា «ហូរ» ដូចជាស្លឹកឈើតូចជួបនឹងទន្លេ គ្រាន់តែអណ្តែតទៅសមុទ្រ។

ឆ្នាំ ១៩៧៦ គឺជា "ឆ្នាំស្វាភ្លើង" របស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែមានរឿងធំៗដែលខ្ញុំបានគណនា និងបញ្ចប់ជាមូលដ្ឋាននៅឆ្នាំនេះ។ ទីមួយគឺរឿងនៃការសរសេរកំណាព្យវីរភាព។ បន្ទាប់មករឿងស្នេហាមកដល់។ នារីដែលខ្ញុំស្រលាញ់ និងស្រលាញ់ខ្ញុំ បានទទួលយកជីវិតរបស់គាត់ជាមួយទាហានក្រីក្រ - កវីដូចខ្ញុំ។ ខ្ញុំបាននាំនាងទៅផ្ទះដើម្បីជួបឪពុកម្តាយខ្ញុំ ហើយពួកគេបានយល់ព្រមដោយរីករាយ។

មានរឿងតែមួយគត់ដែលខ្ញុំមិនអាចពឹងពាក់បាន។ គឺឆ្នាំ ១៩៧៦ ខ្ញុំត្រូវបានដំឡើងឋានន្តរស័ក្តិពីអនុសេនីយ៍ទោទៅវរសេនីយ៍ទោទី១។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ចំពោះការផ្សព្វផ្សាយនេះ។ ព្រោះចាប់ពីពេលនោះមក ប្រាក់ខែខ្ញុំឡើងពី ៦៥ ដុង (ប្រាក់ខែមេទ័ពទី២) ដល់ ៧៥ ដុង (ប្រាក់ខែមេទ័ពទី១)។ មានតែអ្នកដែលរស់នៅក្នុងសម័យនោះប៉ុណ្ណោះដែលអាចយល់ថាតើវាមានសារៈសំខាន់យ៉ាងណាក្នុងការមានប្រាក់បន្ថែម 10 កាក់ជាប្រាក់រៀងរាល់ខែ។ ខ្ញុំដឹងផងដែរថាវាវេទនាប៉ុណ្ណាដែលមានហោប៉ៅទទេឥតឈប់ឈរ។ ពេលខ្លះពេលចេញក្រៅជាមួយមិត្តស្រី ខ្ញុំត្រូវសុំលុយនាង៥សេន ដើម្បីទិញតែមួយពែងនៅចិញ្ចើមផ្លូវ។

មិនមែននិយាយទេ កាលខ្ញុំនៅជាអនុសេនីយ៍ឯក ខ្ញុំនឹកឃើញភ្លាមថាតើអ្នកនិពន្ធ និងកវីសូវៀតល្អយ៉ាងណាដែលបានសរសេរក្រោយសង្គ្រាមស្នេហាជាតិដ៏អស្ចារ្យ នៅពេលដែលពួកគេសុទ្ធតែជាមេទ័ពក្រហម។ ប្រាក់ខែដប់ដុល្លារបន្ថែមនៅពេលដំឡើងឋានន្តរស័ក្តិគឺជាការលើកទឹកចិត្តខាងសម្ភារៈ និងខាងវិញ្ញាណ។

បន្ទាប់មកគ្រាន់តែផ្តោតលើការសរសេរកំណាព្យវីរភាព អ្នកដែលទៅសមុទ្រ ។

នៅចុងឆ្នាំ ១៩៧៦ ខ្ញុំបានបញ្ចប់កំណាព្យវីរភាពនេះ។ ពេលអានវាឱ្យ "ចៅហ្វាយ" ង្វៀន ជីទ្រុង ពិនិត្យឡើងវិញ ខ្ញុំបានទទួលការងក់ក្បាលពីអ្នកសរសេរដែលរហ័សរហួន និងល្អិតល្អន់។ លោក ទ្រុង គ្រាន់តែប្រាប់ខ្ញុំឲ្យប្តូរពាក្យមួយម៉ាត់។ នោះគឺពាក្យ “រៀម” ក្នុងកំណាព្យ “បង្គោលឬស្សីមានស្នាមប្រេះ៩លើស្មាទាំងសងខាង” កំណាព្យរបស់លោក Nguyen Du លោក Trung បាននិយាយថា ពាក្យ “ដាន” គឺត្រឹមត្រូវ “បង្គោលឬស្សីមានស្នាមប្រេះទាំងសងខាង”។ ខ្ញុំយល់ព្រមភ្លាមៗ។ "ចៅហ្វាយ" ខុសគ្នា វាមិនខុសទាល់តែសោះ។

បន្ទាប់ពីបញ្ចប់កំណាព្យដ៏វែងជាង ១.២០០ កណ្ឌរួចមក គាត់សប្បាយចិត្តជាខ្លាំង គាត់បានអញ្ជើញកវី Thu Bon មកស្តាប់ អមដោយស្រា និងអាហារសម្រន់ដ៏ហឹរ។ Thu Bon ស្តាប់ដោយរំជួលចិត្ត ពេលខ្ញុំអានខគម្ពីរថា "សូមបន្តទំពារបាយថ្ងៃត្រង់ / មុនពេលស្នាមញញឹមរបស់អ្នករលាយ ព្រះច័ន្ទពេញវង់" Thu Bon ស្រក់ទឹកភ្នែក។ គាត់ចងចាំម្តាយរបស់គាត់ដែលបានរង់ចាំគាត់ពេញមួយសង្រ្គាម។

នៅពេលដែលអ្នកនិពន្ធ ង្វៀន ជីទ្រុង បានបញ្ចប់ "ការយល់ព្រម" កំណាព្យវីរភាពរបស់ខ្ញុំ គាត់បានវាយអត្ថបទ ហើយផ្ញើភ្លាមៗទៅកាន់រោងពុម្ពកងទ័ព។ នៅពេលនោះ អ្នកនិពន្ធកំណាព្យសម្រាប់គ្រឹះស្ថានបោះពុម្ពនេះគឺកវី តា ហ៊ូ យ៉េន ជាបងប្រុសដែលធ្លាប់បម្រើការងារក្នុងនាយកដ្ឋានឃោសនានៃនាយកដ្ឋានកិច្ចការយោធាជាមួយខ្ញុំនៅទីក្រុងហាណូយ មុនពេលដែលខ្ញុំទៅសមរភូមិ។ លោក យ៉េន ទទួលយកការងារកែសម្រួលភ្លាមៗ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ អ្នកនិពន្ធ ង្វៀន ង៉ុក ស្ថិតក្នុងក្រុមប្រឹក្សាភិបាលនៃសមាគមអ្នកនិពន្ធវៀតណាម លោក ង៉ុក បានឮពាក្យចចាមអារ៉ាមអំពីកំណាព្យវែង "អ្នកទៅសមុទ្រ" គាត់បានប្រាប់លោកតា ហ៊ូយៀន ឱ្យខ្ចីសាត្រាស្លឹករឹតគាត់មកអាន និងមើលថាតើវាយ៉ាងម៉េច។ វាបានប្រែក្លាយថាបន្ទាប់ពីអានវាហើយ លោក ង្វៀន ង៉ុក បានប្រាប់អង្គភាពបោះពុម្ពកងទ័ពឱ្យបោះពុម្ពកំណាព្យវីរភាពនេះភ្លាមៗ។ ដូច្នេះហើយ ចាប់ពីពេលដែលការងារនេះត្រូវបានបញ្ជូនទៅអ្នកបោះពុម្ពរហូតដល់សៀវភៅត្រូវបានបោះពុម្ព វាចំណាយពេលត្រឹមតែបីខែប៉ុណ្ណោះ។ វាជាកំណត់ត្រា "បោះផ្សាយលឿន" នៅពេលនោះ។

បន្ទាប់ពីឆ្នាំ ១៩៧៧ ខ្ញុំបានរៀបការនៅទីក្រុងហាណូយ ហើយស្វាគមន៍ការបោះពុម្ពផ្សាយស្នាដៃដំបូងរបស់ខ្ញុំ។ កាលនោះក្រដាសបោះពុម្ពមិនល្អ ប៉ុន្តែគម្របត្រូវបានគូរដោយវិចិត្រករ Dinh Cuong ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់។

ឥឡូវនេះ Seafarers មានអាយុ 47 ឆ្នាំក្នុងរយៈពេល 3 ឆ្នាំ 2027 ពួកគេនឹងមានអាយុ 50 ឆ្នាំ។

ការអានកំណាព្យវីរភាពដំបូងរបស់ខ្ញុំឡើងវិញ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថារឿងដ៏ល្អបំផុតអំពីការងារនេះគឺភាពច្បាស់លាស់របស់វា។ ពី ៤ ខដំបូង៖

"នៅពេលដែលខ្ញុំប្រាប់ម្តាយរបស់ខ្ញុំ

ភ្លៀងបានធ្វើឱ្យវាលស្រែរបស់យើង។

ថ្ងៃស្អែកខ្ញុំទៅ

ផ្សែងហុយចេញពីផ្ទះបាយរបស់យើងស្រាប់តែឈប់នៅលើដំបូលប្រក់ស្បូវ។

ដល់ 4 ខចុងក្រោយនៃកំណាព្យវីរភាព៖

“ ពេលខ្ញុំយកទឹកអំបិលក្នុងដៃ

ខ្ញុំបានជួបជីវិតរបស់អ្នក។

នៅក្រោមព្រះអាទិត្យរះបន្តិចម្តង ៗ

"អំបិលតិចតួចគ្មានកំហុស"

ភាពច្បាស់លាស់ពេញលេញ។

ការធ្វើដំណើរនិងការរស់នៅក្នុងសមរភូមិរយៈពេល៥ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំគឺមិនឥតប្រយោជន៍ទេ។ នោះគឺជាទ្រព្យដ៏មានតម្លៃបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ រហូតមកដល់ពេលនេះខ្ញុំឈានចូលវ័យ៨០ឆ្នាំ។

ប្រភព៖ https://thanhnien.vn/truong-ca-dau-tien-cua-toi-185250107225542478.htm