តន្ត្រីករ Lu Nhat Vu - ជនរួមជាតិជិតស្និទ្ធរបស់ខ្ញុំ

តន្ត្រីករ Lu Nhat Vu និងខ្ញុំជាជនរួមជាតិជាកូនប្រុសទាំងពីរនៅស្រុកកំណើត Thu។ កាលនៅរៀន គាត់រៀននៅវិទ្យាល័យឯកជន ង្វៀន ត្រាយ ជាមួយប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ទោះបីគាត់ចាស់ជាងនាងបីឆ្នាំក៏ដោយ។ គាត់ជាមនុស្សជំនាន់ចាស់ បើទោះជាមានអាយុខុសគ្នា ប៉ុន្តែរវាងគាត់និងខ្ញុំមានភាពស្រដៀងគ្នាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។

Báo Bình Dương•29/03/2025

នៅឆ្នាំ 1955 នៅពេលដែលតន្ត្រីករ Lu Nhat Vu ចាកចេញពីសាលារៀន មិត្តភក្តិ និងជីវិតសិស្សទៅភាគខាងជើងដើម្បីចូលរួមការតស៊ូ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលមានសក់ដុះ។ បន្ទាប់ពីធ្វើការ តស៊ូ និងសិក្សាជាច្រើនឆ្នាំនៅភាគខាងជើងសង្គមនិយម លោកបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីនាយកដ្ឋានតែងនិពន្ធនៃមជ្ឈមណ្ឌលអភិរក្សតន្ត្រីវៀតណាម (1962) ហើយបានក្លាយជាតន្ត្រីករជាផ្លូវការ។

នៅពេលនោះ ទោះបីជាគាត់នៅតែធ្វើការនៅទីក្រុងហាណូយក៏ដោយ ប៉ុន្តែការវាយលុក និងការបះបោរជាទូទៅក្នុងសម័យ Tet Mau Than នៃកងកម្លាំងរបស់យើងបានវាយប្រហារចំកណ្តាលទីក្រុង Saigon ធ្វើឱ្យភាគខាងជើង និងខាងក្រោយពោរពេញដោយភាពរីករាយ ដោយជំរុញតន្ត្រីករឱ្យនិពន្ធបទចម្រៀង Saigon Girl Carrying Amomition ដែលជាបទចម្រៀងដែលនៅជាមួយគាត់អស់ជាច្រើនឆ្នាំដោយបន្សល់ទុកនូវចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងចំពោះក្រុមតន្រ្តី Vu អំឡុងពេលនៃការតស៊ូ

នៅឆ្នាំ 1970 ដែលត្រូវបានចាត់តាំងដោយអង្គការ តន្ត្រីករ Lu Nhat Vu បានឆ្លងកាត់ Truong Son ដើម្បីត្រឡប់ទៅសមរភូមិភាគខាងត្បូងវិញ ដើម្បីធ្វើការ និងប្រយុទ្ធ។ នេះជាសម័យកាលលំបាក និងលំបាកខ្លាំងបើធៀបនឹងសម័យដែលរស់នៅកណ្តាលរដ្ឋធានីហាណូយ។ ដោយបានប្រយុទ្ធដោយផ្ទាល់នៅលើសមរភូមិភាគខាងត្បូង ស្មារតីរបស់តន្ត្រីករបានស្ងប់ក្នុងផ្សែងនៃគ្រាប់បែក និងគ្រាប់កាំភ្លើង។

ក្នុងអំឡុងពេលនេះ តន្ត្រីករ និងកវី Le Giang បានបង្កើតបទចម្រៀងដ៏មានតម្លៃជាច្រើន ជម្រុញកងទ័ព និងប្រជាជនភាគខាងត្បូង និងប្រទេសទាំងមូលឱ្យតស៊ូយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួនរហូតទទួលបានជ័យជំនះ ជាពិសេស៖ The Rach Gam Girl (1971), The Village Song (1972), Remember the Liberation Army (1972), Tomorrow on this Land (1977), The Liberation on This Song (1973)

កវី Le Giang និងតន្ត្រីករ Lu Nhat Vu បានស្តាប់ និងកត់ត្រាអ្នកចម្រៀងប្រជាប្រិយក្នុងដំណើរទៅសិក្សា និងប្រមូលបទចម្រៀងប្រជាប្រិយនៅខេត្ត Song Be ចាស់ (Binh Duong និង Binh Phuoc នាពេលបច្ចុប្បន្ន)។

បន្ទាប់ពីថ្ងៃទី ៣០ ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩៧៥ ភាគខាងត្បូងត្រូវបានរំដោះទាំងស្រុង ហើយប្រទេសនេះត្រូវបានបង្រួបបង្រួម។ តន្ត្រីកររូបនេះបានធ្វើការក្នុងមុខតំណែងផ្សេងៗគ្នាជាច្រើន ហើយបានចូលនិវត្តន៍នៅឆ្នាំ 1997។ បន្ទាប់ពីសាមសិបប្រាំបីឆ្នាំនៅជាន់ទីប្រាំមួយនៃអគារផ្ទះល្វែងក្នុងទីក្រុងហូជីមិញ ហើយបីឆ្នាំបានផ្លាស់ទៅទីក្រុង Xom Chai - Phan Thiet នៅដើមឆ្នាំ 2015 គាត់ និងកវី Le Giang បានសម្រេចចិត្តត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតនៅ Thu ដើម្បីរស់នៅដោយភាពចាស់ជរា។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក លោក និងលោកស្រី Nam (Lu Nhat Vu - Le Giang) បានក្លាយជា “អ្នកជិតខាង” របស់ខ្ញុំ។

ផ្ទះគាត់និងផ្ទះខ្ញុំនៅក្នុងវួដតែមួយសង្កាត់ខុសគ្នា។ ពីទីនេះខ្ញុំបានក្លាយជា "មិត្តជាច្រើនឆ្នាំ" ជា "អ្នកជិតខាង" ហើយក៏ជាមិត្តរួមការងារជិតស្និទ្ធរបស់អ្នកនៅឯស្រុកកំណើតរបស់ខ្ញុំ Thu ។ រៀងរាល់សប្តាហ៍ យ៉ាងហោចណាស់ម្តង ខ្ញុំឈប់នៅផ្ទះគាត់ ដើម្បីអោយពួកយើងផឹកតែជាមួយគ្នា និយាយរឿងជីវិត និងតន្ត្រីនៅក្រោមដើមត្របែកស្វាយនៅមុខផ្ទះគាត់។

ការរស់នៅជិតស្និទ្ធ និងប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកច្រើន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថានៅក្នុងអ្នក ចិត្តល្អ ចិត្តល្អ ចេះអត់ឱន រាក់ទាក់ រាក់ទាក់ ហើយជាពិសេសតែងតែបើកចំហរចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលអ្នកមានមនុស្សជាច្រើនដែលស្រឡាញ់និងគោរពអ្នក។ អ្នកណាដែលធ្លាប់ទៅផ្ទះអ្នកហើយបានជួបអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចគេមកផ្ទះ ដូចជាជួបសមាជិកគ្រួសារស្និទ្ធស្នាល។ មិត្តភ័ក្តិរបស់អ្នកជាច្រើន ទោះបីជាពួកគេរស់នៅឆ្ងាយក៏ដោយ នៅពេលដែលពួកគេមានឱកាស ពួកគេទាំងអស់គ្នាឆ្លៀតពេលទៅលេងផ្ទះតូចមួយដែលមានដើម bougainvillea ដើម្បីរីករាយនឹងអារម្មណ៍ដែលធ្លាប់ស្គាល់ ពោរពេញដោយក្តីស្រលាញ់។

រាល់ពេលដែលខ្ញុំជួប និងនិយាយជាមួយគាត់ ខ្ញុំចូលចិត្តស្តាប់គាត់និយាយអំពីកុមារភាពរបស់គាត់នៅស្រុកកំណើតរបស់គាត់នៅធូ។ កើតនិងធំនៅ Thu Dau Mot រឿងរ៉ាវអំពីកុមារភាពរបស់គាត់នៅតែរស់រវើកក្នុងការចងចាំពីកុមារភាពរបស់ខ្ញុំ។

លោកថា កាលនៅកុមារ លោកចូលចិត្តហែលទឹក និងមុជទឹកនៅទន្លេ Cho Thu (ទន្លេសៃហ្គន)។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ក្មេងៗដែលមានអាយុរបស់គាត់រង់ចាំទឹកលិចដើម្បីដើរកាត់ Cu Chi ដើម្បីចាប់បង្គា ត្រី ឬទឹកជ្រលក់ដើម្បីយកមកវិញដើម្បីធ្វើជ្រក់ ដែលជាមុខម្ហូបដ៏ពេញនិយមរបស់អ្នកភូមិនៅទីនេះ។ សំឡេងរលកនិងការច្រៀងរបស់មនុស្សចែវទូកដឹកអំពៅតាមដងទន្លេ និងសំឡេងដើមដើមពោធិ៍នៅច្រាំងទន្លេ Bach Dang បានបន្លឺឡើងក្នុងអារម្មណ៍កុមារភាពរបស់គាត់ជារៀងរហូត។ សំឡេងស្អកសេះពីអ្នកស្តាប់ទៅមកលើផ្លូវនៅតែមានចង្វាក់មិនឈប់ឈរក្នុងអនុស្សាវរីយ៍កាលពីក្មេង។ រសៀលដែលមានខ្យល់បក់ និងភ្លៀងបានធ្វើឱ្យផ្កានៃផ្កាឈូករ័ត្នវិល និងហើរ នាំយកការចងចាំពីពេលរសៀលនៅជនបទដែលអូសបន្លាយរហូតដល់ពេញវ័យ។

ជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗប្រហែលជាស្រស់ស្អាតបំផុតក្នុងវ័យសិក្សា។ នៅអាយុជាង៨០ឆ្នាំ តន្ត្រីករ Lu Nhat Vu នៅតែចងចាំយ៉ាងច្បាស់នូវការចងចាំដែលមិនអាចបំភ្លេចបាននៃថ្ងៃដំបូងរបស់គាត់នៅសាលា។ គាត់បានចូលរៀននៅសាលាមត្តេយ្យនៅផ្ទះគ្រូ Duong Ngoc Tho នៅភូមិ Gieng May (បច្ចុប្បន្នផ្លូវ Pham Ngu Lao សង្កាត់ Hiep Thanh ទីក្រុង Thu Dau Mot ខេត្ត Binh Duong)។ ក្រោយមក លោក Tho បានបើកសាលាបឋមសិក្សា Minh Tam នៅផ្លូវ Lo Chen ទល់មុខសាលាឯកជន Nguyen Trai នៅពេលនោះ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក លោក ថូ បានរត់គេចខ្លួនទៅចូលរួមការតស៊ូនៅភូមិភាគអាគ្នេយ៍។

តន្ត្រីករ Lu Nhat Vu និងកូនប្រុសរបស់គ្រូបង្រៀន Tho (ឈ្មោះ Duong Ngoc An) គឺជាមិត្តរួមថ្នាក់។ ក្រោយមកពួកគេទាំងពីរនាក់បានឆ្លងព្រំដែនទៅខាងជើងជាមួយគ្នា។ លោក An គឺជាវិស្វករផ្លូវដែក និងជាសមាជិកនៃកងជីវពលនៅលើរថភ្លើងពីទីក្រុងហាណូយទៅកាន់តំបន់ចាស់ IV ។ លោក Duong Ngoc An បានទទួលមរណភាពនៅថ្ងៃទី ២ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ ១៩៦៧ នៅខេត្ត Quang Binh។

បើតាមលោកគ្រូដែលបានបន្សល់ទុកនូវការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងមកលើលោកក្នុងវ័យកុមារនោះគឺលោក ផាប។ ក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ 1940 អ្នកដែលបានចូលរៀននៅសាលាបឋមសិក្សា Thu Dau Mot គឺ "រន្ធត់" រាល់ពេលដែលពួកគេនឹកឃើញដល់លោក Phap (សិស្សតែងតែហៅគាត់ដោយសម្ងាត់ថា បុរសចំណាស់ ជួន)។ គ្រូជនជាតិបារាំង តែងតែបង្រៀន និងបង្ហាត់សិស្សរបស់គាត់ តាមច្បាប់តឹងរឹងបំផុត។ សិស្សស្ទើរតែទាំងអស់ខ្លាចអ្នកគ្រប់គ្រងក្តារខៀនរបស់គ្រូ។ មុខវិជ្ជាដែលគួរឱ្យធុញបំផុតគឺការសរសេរតាមអាន (អក្ខរាវិរុទ្ធបារាំង) ដែលបង្រៀនដោយគ្រូ។ ប្រសិនបើគ្រូ "អ្នកត្រួតពិនិត្យ" នរណាម្នាក់ (ហៅពួកគេឡើងទៅក្តារដើម្បីសរសេរឧទាហរណ៍) ពួកគេត្រូវបានចាត់ទុកថា "លះបង់" ភ្លាមៗ។ ក្តារបន្ទះត្រូវបានបើកនៅខាងក្នុងដើម្បីការពារកុំឱ្យថ្នាក់ឃើញវា។ គ្រូអានប្រយោគនីមួយៗបីដង។ បន្ទាប់ពីបានប្រយោគប៉ុន្មានឃ្លា គាត់បានគោះខ្សែបន្ទាត់លើតុដោយសំឡេង "clack" ។ សិស្សទាំងអស់ត្រូវដាក់សំណេររបស់ខ្លួនចុះ អង្គុយឱ្យត្រង់ មិនសួរសំណួរ មិនក្រឡេកមើលជុំវិញ។ ល្បែងណាមួយដែលពហុវចនៈខ្វះ "s" ឬស្ត្រីដែលខ្វះ "e" ត្រូវបានចាត់ទុកថាជា "ជនរងគ្រោះ" នៃអ្នកគ្រប់គ្រងក្តារខៀន។

តន្ត្រីករ Lu Nhat Vu ថ្នាក់ដឹកនាំទីក្រុងហូជីមិញ ខេត្ត Binh Duong និងគណៈប្រតិភូបានច្រៀងបទ “ស្រីញីកាន់គ្រាប់រំសេវ” នៅពិធីប្រគល់ផ្លាកសញ្ញាបក្ស។

នៅឆ្នាំ 1952 លោក Lu Nhat Vu ត្រូវបានចូលរៀននៅវិទ្យាល័យឯកជន Nguyen Trai ដែលមានលោក Phap ជានាយកសាលា។ គ្រូនៅពេលនោះមាន លោក សាញ់ (កូនប្រុសលោក ផាប) លោក ផូ លោក ចូវ លោក ហ័ង និងគ្រូពីរនាក់ដែលមាន «ឈាមសិល្បៈ» គឺលោក ឡឺ ធឿង និងលោក ផាម ឌុយ ញួង (ប្អូនប្រុសតន្ត្រីករ ផាម ឌុយ)។ រៀងរាល់សប្តាហ៍ លោក Le Thuong ធ្វើដំណើរតាមឡានក្រុងពី Saigon ទៅ Thu Dau Mot ដើម្បីបង្រៀនអក្សរសាស្ត្រ និងកំណែ (បកប្រែអក្សរសិល្ប៍ល្បីៗពីវៀតណាមទៅបារាំង និងច្រាសមកវិញ) ចំណែកលោក Pham Duy Nhuong បង្រៀនភាសាបារាំង និងគណិតវិទ្យា។ គ្រួសាររបស់លោក Nhuong ស្នាក់នៅជាន់ទី 1 នៃភោជនីយដ្ឋាន Nam Bac Hiep ជាប់ស្ថានីយ៍រថយន្តក្រុង និងប៉មនាឡិកាផ្សារ Thu ។ ម្តងម្កាល គ្រូបានប្រាប់សិស្សរបស់គាត់អំពីការចងចាំរបស់គាត់អំពីឆ្នាំសង្រ្គាមតស៊ូនៅភាគខាងជើង។ ពេលដែលគាត់មានអារម្មណ៍ គាត់នឹងច្រៀង និងលេងហ្គីតាបទ "តន្ត្រីឆ្ងាយ" ដែលគាត់និពន្ធផ្ទាល់។ លោក វូ ត្រូវបានគេឲ្យខ្ចីសៀវភៅមួយក្បាលដែលមានឈ្មោះថា ទ្រឹស្ដីតន្ត្រីមូលដ្ឋានជាភាសាបារាំងដោយលោក ផាម ឌុយ ញួង។ នេះជាលើកទីមួយហើយដែលលោក វូ បានលាតត្រដាងចំណេះដឹងជាមូលដ្ឋាននៃតន្ត្រី ដែលជំរុញឱ្យមានទេពកោសល្យតន្ត្រីលាក់កំបាំងនៅក្នុងសិស្ស ដែលក្រោយមកបានក្លាយជាតន្ត្រីករ Lu Nhat Vu ។

បន្ទាប់ពីការបង្រួបបង្រួមប្រទេសឡើងវិញ តន្ត្រីករ Lu Nhat Vu និងកវី Le Giang ដូចជា "បក្សីមិនចេះនឿយហត់" បានបន្តស្វែងរក "មេរៀន" ដោយមិនចេះនឿយហត់ពីកំណប់ទ្រព្យរបស់តន្ត្រីប្រជាប្រិយភាគខាងត្បូងដែលបានឆ្លងកាត់ដោយ "ជើងទទេរ" "គ្រូ"។ ពួកគេជា «ជនជាតិ» ដែលមានភក់នៅដៃជើង ធ្វើការពេញមួយឆ្នាំ ជាកម្មករស៊ីឈ្នួលដាំស្រូវ ជួល ឬចែវទូកទៅលក់តាមដងទន្លេ ឡើងចុះតាមឈូងសមុទ្រ ដើម្បីធ្វើជាឈ្មួញ។ តន្ត្រីករ Lu Nhat Vu និងដៃគូជីវិតរបស់គាត់គឺកវី Le Giang បានធ្វើតាមការបង្រៀនរបស់ពូ ហូ៖ "រៀននៅសាលា រៀនពីសៀវភៅ រៀនពីគ្នាទៅវិញទៅមក និងរៀនពីប្រជាជន" ស្ងាត់ស្ងៀមស្ងាត់ "ស្វែងរកកំណប់ទ្រព្យដែលមើលមិនឃើញ"*

លេខាបក្សខេត្ត Nguyen Van Loi *(គម្របខាងឆ្វេង)* រួមជាមួយថ្នាក់ដឹកនាំទីក្រុង Thu Dau Mot បានទៅសួរសុខទុក្ខគ្រួសារតន្ត្រីករ Lu Nhat Vu និងកវី Le Giang។

រចនាប័ទ្មតន្ត្រីរបស់ប្រជាជនវៀតណាមគឺតន្ត្រីប្រជាប្រិយ។ មរតកដ៏មានតម្លៃនេះត្រូវបានបង្កើតឡើង ចម្រាញ់ និងបន្សល់ទុករាប់ពាន់ឆ្នាំដោយអ្នកត្រួសត្រាយជំនាន់។ តើមានជនជាតិវៀតណាមប៉ុន្មានជំនាន់ដែលបានចិញ្ចឹមបីបាច់ព្រលឹងកូនចៅជាមួយនឹងបទភ្លេងប្រជាប្រិយដ៏ចម្រាញ់ទាំងនោះ? តន្ត្រីករដែលមានទេពកោសល្យនៅក្នុងប្រទេសរបស់យើងក៏បានប្រើប្រាស់ និងបង្កើនធនធានដ៏មានតម្លៃនេះផងដែរ។ ប្រហែលជានោះហើយជាមូលហេតុដែលស្នាដៃតន្ត្រីករ Lu Nhat Vu ភាគច្រើនផ្ទុកធាតុតន្ត្រីប្រជាប្រិយពីតំបន់ខ្ពង់រាបទៅវាលទំនាប ពីភ្នំទៅជនបទ។ គេអាចមើលឃើញថាតន្ត្រីប្រជាប្រិយក៏បានរួមចំណែកក្នុងការបង្កើតស្ទីលប្លែកមួយសម្រាប់តន្ត្រីរបស់គាត់។

នៅក្នុងនិន្នាការនៃសមាហរណកម្មសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក តន្ត្រីលោកខាងលិច តន្ត្រីកូរ៉េ រ៉េប ហ៊ីបហប ... កំពុងតែមានការកើនឡើងលើសលប់ តន្ត្រីប្រពៃណី។ តើមានមនុស្សជាច្រើននាក់ដែលនៅតែស្រលាញ់ការថែរក្សានិងរក្សាអត្តសញ្ញាណតន្ត្រីបុរាណដូចអ្នកដែរឬទេ? ខ្ញុំនៅចាំបានថាពេលមួយខ្ញុំកំពុងអង្គុយនិយាយជាមួយគាត់អំពីនិន្នាការនៃតន្ត្រីយុវវ័យ និងតន្ត្រីប្រជាប្រិយ ទឹកមុខរបស់គាត់ក្រៀមក្រំពីចម្ងាយ ហើយគាត់បាននិយាយពាក្យសុភាសិតខ្មែរម្តងទៀតមកខ្ញុំថា "កុំឃើញព្យុះមកចាក់ទឹកក្នុងពាង!" តើអ្នកនឹងឲ្យពាងទឹកនោះទៅអ្នកណា?

* ចំណងជើងសៀវភៅដោយ Lu Nhat Vu - Le Giang

លោក Vo Dong Dien

ប្រភព៖ https://baobinhduong.vn/nhac-si-lu-nhat-vu-nguoi-anh-dong-huong-than-thiet-cua-toi-a344366.html