ភាសាស្ងាត់
ពេលខ្ញុំរៀននៅថ្នាក់មធ្យម គ្រូរបស់ខ្ញុំបានសុំឱ្យខ្ញុំអានឮៗនៅមុខថ្នាក់។ ការភ័យខ្លាចមួយរំពេចបានគ្របដណ្ដប់ ខ្ញុំបានលេបត្របាក់ដោយការភ័យខ្លាច ហើយនោះជាអ្វីដែលខ្ញុំមាន។ ខ្ញុំក្រោកឈរ ហើយរត់ចេញពីថ្នាក់រៀន។
ខ្ញុំបានកត់សម្គាល់ឃើញភ្នែកមូលធំរបស់មិត្តរួមថ្នាក់ និងគ្រូរបស់ខ្ញុំមើលមកខ្ញុំ។
បន្ទាប់មកខ្ញុំបានព្យាយាមពន្យល់ពីអាកប្បកិរិយាចម្លែករបស់ខ្ញុំដោយនិយាយថាខ្ញុំត្រូវទៅបន្ទប់ទឹក។ ខ្ញុំអាចមើលឃើញមុខអ្នកស្តាប់ដែលគេមិនជឿខ្ញុំ។ ហើយប្រហែលជាពួកគេគិតថាខ្ញុំឆ្កួត។ បាទ ខ្ញុំនឹងឆ្កួត។
ការភ័យខ្លាចក្នុងការអានឮៗបានលងបន្លាចខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានសុំការអនុញ្ញាតពីគ្រូរបស់ខ្ញុំដោយក្លាហានកុំអានឲ្យឮៗ ព្រោះខ្ញុំខ្លាចរឿងហ្នឹងខ្លាំងណាស់។ គ្រូខ្លះជឿខ្ញុំ ហើយមិនសួរទៀតទេ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះគិតថា ខ្ញុំកំពុងនិយាយលេងសើច។
ខ្ញុំបានរៀនអ្វីមួយដែលសំខាន់អំពីមនុស្សពីបទពិសោធន៍នេះ។
ខ្ញុំបានរៀនរឿងជាច្រើនទៀត។
អ្វីមួយបានធ្វើឱ្យខ្ញុំឈរនៅទីនេះ ហើយអានឱ្យឮៗនូវសុន្ទរកថាទទួលរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ។ ហើយឥឡូវនេះមិនមានការភ័យខ្លាចអ្វីឡើយ។
លោក Jon Fosse បានផ្តល់សុន្ទរកថាទទួលយករបស់គាត់សម្រាប់រង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រនៅថ្ងៃទី 7 ខែធ្នូនៅបណ្ឌិតសភាស៊ុយអែតនៅទីក្រុង Stockholm (រូបថត: រង្វាន់ណូបែល) ។
តើខ្ញុំបានរៀនអ្វីខ្លះ?
តាមរបៀបមួយ វាដូចជាការភ័យខ្លាចបានដកភាសារបស់ខ្ញុំចេញ ហើយខ្ញុំត្រូវតែយកវាមកវិញ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេរសុភាសិត កំណាព្យខ្លី រឿងខ្លី ហើយឃើញថាការធ្វើដូច្នេះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព និងធ្វើឱ្យការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំបាត់ទៅវិញ។
ខ្ញុំបានរកឃើញកន្លែងមួយនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ដែលគ្រាន់តែជារបស់ខ្ញុំ ហើយពីកន្លែងនោះ ខ្ញុំអាចសរសេរអ្វីដែលគ្រាន់តែជារបស់ខ្ញុំ។
ឥឡូវនេះ ជិត 50 ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែសរសេរពីកន្លែងសម្ងាត់នោះនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំមិនដឹងច្រើនពីកន្លែងនោះដោយស្មោះត្រង់។
កវីជនជាតិន័រវេស Olav H. Hauge បានសរសេរកំណាព្យប្រៀបធៀបការសរសេរទៅនឹងកុមារម្នាក់ដែលសង់ខ្ទមស្លឹកនៅក្នុងព្រៃ លូនចូលទៅខាងក្នុង បំភ្លឺទៀន អង្គុយ និងមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពនៅពេលល្ងាចរដូវស្លឹកឈើជ្រុះដ៏ខ្មៅងងឹត។
ខ្ញុំគិតថានេះជារូបភាពដ៏ល្អមួយនៃរបៀបដែលខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ក្នុងការសរសេរ។ ឥឡូវនេះ - ក៏ដូចជា 50 ឆ្នាំមុន។
ហើយខ្ញុំបានរៀនបន្ថែមទៀត។ ខ្ញុំបានរៀនថា យ៉ាងហោចណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ វាមានភាពខុសគ្នាខ្លាំងរវាងភាសានិយាយ និងភាសាសរសេរ ឬរវាងភាសានិយាយ និងភាសាអក្សរសាស្ត្រ។
ភាសានិយាយច្រើនតែជាការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាបែបឯកត្តកម្មនៃសារ ឬការប្រាស្រ័យទាក់ទងតាមវោហាសាស្ត្រនៃសារជាមួយនឹងការបញ្ចុះបញ្ចូល ឬការបញ្ចុះបញ្ចូល។
ភាសាអក្សរសាស្ត្រមិនដែលដូចនោះទេ - វាមិនមែនជាព័ត៌មានទេ ប៉ុន្តែមានអត្ថន័យជាជាងទំនាក់ទំនង។ វាមានអត្ថិភាពរបស់វា។
ក្នុងន័យនេះ ការសរសេរល្អគឺផ្ទុយពីការអធិប្បាយយ៉ាងច្បាស់។
ដោយភ័យខ្លាចក្នុងការអានឱ្យខ្លាំង ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងភាពឯកោតិចឬច្រើន ដែលជាជីវិតរបស់អ្នកនិពន្ធ ហើយបានស្នាក់នៅទីនោះតាំងពីពេលនោះមក។
ខ្ញុំបានសរសេរច្រើនណាស់ ទាំងពាក្យពេចន៍ និងរឿងល្ខោន។ អាចនិយាយបានថាការងារនីមួយៗមានចក្រវាលប្រឌិតរៀងៗខ្លួន ពិភពរបស់ខ្លួន។ ពិភពថ្មីសម្រាប់រាល់ការលេង រាល់ប្រលោមលោក។
លោក Jon Fosse បាននិយាយថា "ការសរសេរគឺជាការស្តាប់ និងគេចចេញពីខ្លួនអ្នក" (រូបថត៖ AFP)។
សរសេរដើម្បីគេចខ្លួន
រឿងមួយប្រាកដណាស់ ខ្ញុំមិនដែលសរសេរដើម្បីបង្ហាញខ្លួនឯងដូចមនុស្សនិយាយទេ គឺគ្រាន់តែគេចខ្លួនឯង។
ជាលទ្ធផលខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធរឿង។
ខ្ញុំសរសេរប្រលោមលោក និងកំណាព្យ ហើយមិនចង់សរសេរឡើងឆាកទេ។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ ខ្ញុំបានធ្វើ ដោយសារតែខ្ញុំ ដែលជាអ្នកនិពន្ធក្រីក្រ - ត្រូវបានគេផ្តល់ប្រាក់ដើម្បីសរសេរឈុតឆាកនៃការលេង ហើយនៅទីបំផុតបានសរសេររឿងទាំងមូល - ការងារដំបូងរបស់ខ្ញុំ និងនៅតែអនុវត្តច្រើនបំផុត - នរណាម្នាក់នឹងមក ។
លើកដំបូងដែលខ្ញុំសរសេររឿងមួយ បានក្លាយជាការភ្ញាក់ផ្អើលដ៏ធំបំផុតនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ។ ដោយសារទាំងពាក្យសំដី និងកំណាព្យ ខ្ញុំបានព្យាយាមសរសេរអ្វីដែលជាធម្មតាមិនអាចបង្ហាញជាពាក្យបាន។
ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្ហាញពីអ្វីដែលមិនអាចនិយាយបាន ដែលត្រូវបានចាត់ទុកថាជាហេតុផលសម្រាប់ការផ្តល់រង្វាន់ណូបែលដល់ខ្ញុំ។
លោក Jon Fosse បានទទួលរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រនៅក្នុងខែតុលា "សម្រាប់ការប្រឌិតរឿងល្ខោន និងពាក្យសំដីរបស់គាត់ដែលផ្តល់សំលេងដល់អ្នកដែលមិនអាចនិយាយបាន" នេះបើយោងតាម រង្វាន់ណូបែល ។
ការសរសេរគឺសម្រាប់ស្តាប់
ការសរសេរគឺជាវិជ្ជាជីវៈដែលឯកោដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយ ហើយភាពឯកោគឺល្អ - ដរាបណាផ្លូវត្រឡប់ទៅអ្នកដ៏ទៃនៅតែបើកចំហ ដើម្បីដកស្រង់កំណាព្យដោយ Olav H. Hauge ។
អ្វីដែលទាក់ទាញខ្ញុំពេលខ្ញុំឃើញការងារខ្ញុំសម្តែងលើឆាកដំបូងគឺភាពជាដៃគូ - ផ្ទុយពីភាពឯកោ - នៃការបង្កើតសិល្បៈតាមរយៈការចែករំលែក ដែលផ្តល់ឱ្យខ្ញុំនូវអារម្មណ៍នៃសុភមង្គល និងសុវត្ថិភាពដ៏ធំធេង។
ការយល់ដឹងនេះបាននៅជាមួយខ្ញុំតាំងពីពេលនោះមក ហើយខ្ញុំជឿថាវាបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការជួយខ្ញុំមិនត្រឹមតែមានចិត្តស្ងប់ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយមួយប្រភេទ សូម្បីតែពីរឿងអាក្រក់របស់ខ្ញុំផ្ទាល់។
សម្រាប់ខ្ញុំ ការសរសេរគឺការស្តាប់។ ពេលខ្ញុំសរសេរ ខ្ញុំមិនដែលរៀបចំ ខ្ញុំអត់មានគម្រោងអីទេ ខ្ញុំសរសេរដោយការស្តាប់។ បើខ្ញុំប្រើពាក្យប្រៀបធៀបសម្រាប់ការសរសេរ វាជាការស្តាប់។
ក្នុងវ័យជំទង់ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរដោយផ្ទាល់ពីការចូលរួមតែជាមួយតន្ត្រីទៅការសរសេរ។ ខ្ញុំពិតជាឈប់លេងភ្លេង និងស្តាប់តន្ត្រីទាំងស្រុង ហើយចាប់ផ្តើមសរសេរ។ នៅក្នុងការសរសេររបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្កើតអ្វីដែលស្រដៀងនឹងអ្វីដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះនៅពេលលេងតន្ត្រី។
នោះហើយជាអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅពេលនោះ - និងអ្វីដែលខ្ញុំនៅតែធ្វើ។
រឿងមួយទៀត ប្រហែលជាចម្លែកបន្តិច គឺនៅពេលដែលខ្ញុំសរសេរ ពេលខ្លះ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថា អត្ថបទត្រូវបានសរសេររួចហើយ នៅកន្លែងណាមួយ មិនមែននៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវសរសេរវាមុនពេលអត្ថបទបាត់។
ពេលខ្លះខ្ញុំអាចធ្វើបែបនោះដោយមិនចាំបាច់ធ្វើការផ្លាស់ប្តូរអ្វីឡើយ។ ពេលខ្លះខ្ញុំត្រូវស្វែងរកពាក្យដោយសរសេរឡើងវិញ កាត់ និងកែសម្រួល ហើយព្យាយាមបង្កើតអត្ថបទដែលសរសេរជាមុនដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។
ហើយខ្ញុំដែលមិនចង់សរសេរលើឆាកនោះបានបញ្ចប់ការធ្វើបែបនោះប្រហែល ១៥ ឆ្នាំហើយ។ ល្ខោនដែលខ្ញុំសរសេរក៏ត្រូវបានសម្តែងដែរ។ យូរ ៗ ទៅរឿងល្ខោនជាច្រើនត្រូវបានផលិតនៅក្នុងប្រទេសជាច្រើន។
ខ្ញុំនៅតែមិនជឿ។
ជីវិតគឺមិនគួរឱ្យជឿ។
ដូចជាខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿថា ខ្ញុំកំពុងឈរនៅទីនេះនៅពេលនេះ ដោយព្យាយាមនិយាយអ្វីដែលសមហេតុផលពីចម្ងាយអំពីការសរសេរ ទាក់ទងនឹងរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ។
លោក Jon Fosse ថ្លែងសុន្ទរកថាថ្លែងអំណរគុណក្នុងពិធីប្រគល់រង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ ថ្ងៃទី 10 ខែធ្នូ (រូបថត៖ រង្វាន់ណូបែល)។
ការសរសេរអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន។
ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសរសេររឿងប្រលោមលោក Septology ខ្ញុំបានជួបប្រទះនូវគ្រាដ៏រីករាយបំផុតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ។ ខ្ញុំមិនមានបំណងសរសេរប្រលោមលោកវែងទេ ប៉ុន្តែសៀវភៅនេះច្រើនឬតិចសរសេរដោយខ្លួនឯង។ ខ្ញុំសរសេរច្រើនផ្នែកយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ ទើបអ្វីៗល្អភ្លាមៗ
ខ្ញុំគិតថានោះជាពេលដែលខ្ញុំនៅជិតអ្វីដែលហៅថាសុភមង្គលបំផុត។
Septology ទាំងមូលមានការចងចាំអំពីការងារភាគច្រើនផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំបានសរសេរ ប៉ុន្តែមើលពីទស្សនៈផ្សេង។ ការពិតដែលថាមិនមានរយៈពេលតែមួយនៅក្នុងប្រលោមលោកទាំងមូលមិនមែនជាការច្នៃប្រឌិតទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសរសេរប្រលោមលោកបែបហ្នឹង មួយទៅមួយទៅដោយមិនឈប់។
សៀវភៅដំបូងរបស់ខ្ញុំទទួលបានការពិនិត្យមិនល្អ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តមិនស្តាប់អ្នករិះគន់។ ខ្ញុំគួរតែជឿជាក់លើខ្លួនឯង ហើយនៅជាប់នឹងការសរសេររបស់ខ្ញុំ។
ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានធ្វើវាទេ ខ្ញុំនឹងឈប់សរសេរ បន្ទាប់ពីប្រលោមលោកដំបូងរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ Raudt, svart ( ក្រហម, ខ្មៅ ) បានចេញកាលពី 40 ឆ្នាំមុន។
បន្ទាប់មក ខ្ញុំទទួលបានការពិនិត្យល្អភាគច្រើន ហើយថែមទាំងចាប់ផ្ដើមទទួលបានរង្វាន់ទៀតផង។ ខ្ញុំគិតថាវាសំខាន់ក្នុងការបន្តជាមួយតក្កវិជ្ជាដូចគ្នា៖ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនស្តាប់ការពិនិត្យអាក្រក់ទេ ខ្ញុំក៏មិនអនុញ្ញាតឱ្យជោគជ័យប៉ះពាល់ខ្ញុំដែរ។
ខ្ញុំនឹងនៅជាប់នឹងការសរសេររបស់ខ្ញុំ ប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងវា ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវអ្វីដែលខ្ញុំបានបង្កើត។ ខ្ញុំគិតថានោះជាអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ ហើយខ្ញុំពិតជាជឿជាក់ថាខ្ញុំនឹងបន្តធ្វើដូច្នេះបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានទទួលរង្វាន់ណូបែល។
នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានប្រកាសថាឈ្នះរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ ខ្ញុំបានទទួលអ៊ីមែល និងអបអរសាទរជាច្រើន។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់។ បំណងប្រាថ្នាភាគច្រើនគឺសាមញ្ញ និងរីករាយសម្រាប់ខ្ញុំ អ្នកខ្លះស្រក់ទឹកភ្នែក។
នោះពិតជាប៉ះខ្ញុំ។
ដូច្នេះអ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះគឺអ្នកអានដែលបានចែករំលែកដោយបើកចំហថាអត្ថបទរបស់ខ្ញុំបានជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់ពួកគេ។ តាមរបៀបខ្លះ ខ្ញុំតែងតែដឹងថាការសរសេរអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន សូម្បីតែជួយខ្លួនឯងក៏ដោយ។
ហើយប្រសិនបើការសរសេររបស់ខ្ញុំអាចជួយសង្រ្គោះជីវិតអ្នកដ៏ទៃ នោះគ្មានអ្វីអាចធ្វើអោយខ្ញុំសប្បាយចិត្តជាងនេះឡើយ។
Jon Fosse កើតនៅឆ្នាំ 1959 នៅ Haugesund ប្រទេសន័រវេស។ ប្រលោមលោកដំបូងរបស់គាត់ - Raudt, svart ( ក្រហម, ខ្មៅ ) - ត្រូវបានបោះពុម្ពនៅឆ្នាំ 1983 ។ នៅឆ្នាំ 1989 គាត់ត្រូវបានគេរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះប្រលោមលោក Naustet ( The Boathouse ) ។
បន្ទាប់មកគាត់បានបន្តនិពន្ធរឿងដំបូងរបស់គាត់នៅឆ្នាំ 1992 - Nokon kjem til å kome ( Someone Will Come ) ។ នៅឆ្នាំ 1994 ការលេង Og aldri skal vi skiljast ត្រូវបានសម្តែងនៅមហោស្រពជាតិក្នុងទីក្រុង Bergen ។
Fosse តែងនៅ Nynorsk (ត្រូវបានគេស្គាល់ថា New Norwegian)។ វាគឺជាភាសាស្តង់ដារមួយក្នុងចំណោមភាសាន័រវេសដែលនិយាយដោយប្រហែល 27% នៃប្រជាជន។
គាត់គឺជាអ្នកនិពន្ធរឿងដែលរស់នៅបានសម្តែងច្រើនបំផុតនៅអឺរ៉ុប ហើយត្រូវបានបកប្រែជា 40 ភាសាផ្សេងៗគ្នា។ សណ្ឋាគារមួយនៅទីក្រុង Oslo ប្រទេសន័រវេស មានបន្ទប់ដាក់ឈ្មោះតាមគាត់។
ក្រៅពីការសរសេររឿងល្ខោន និងប្រលោមលោក លោក Jon Fosse ក៏ជាអ្នកបកប្រែផងដែរ។
(ប្រភព៖ Nobel Prize)
ប្រភពតំណ
Kommentar (0)