Vietnam.vn - Nền tảng quảng bá Việt Nam

ភាសាស្ងប់ស្ងាត់នៃរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ៖ ការសរសេរដើម្បីគេចចេញពីខ្លួនអ្នក

Báo Dân tríBáo Dân trí16/12/2023


ភាសាស្ងាត់

ពេល​ខ្ញុំ​រៀន​នៅ​ថ្នាក់​មធ្យម គ្រូ​របស់​ខ្ញុំ​បាន​សុំ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​អាន​ឮៗ​នៅ​មុខ​ថ្នាក់។ ការភ័យខ្លាចមួយរំពេចបានគ្របដណ្ដប់ ខ្ញុំបានលេបត្របាក់ដោយការភ័យខ្លាច ហើយនោះជាអ្វីដែលខ្ញុំមាន។ ខ្ញុំក្រោកឈរ ហើយរត់ចេញពីថ្នាក់រៀន។

ខ្ញុំ​បាន​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​ភ្នែក​មូល​ធំ​របស់​មិត្ត​រួម​ថ្នាក់ និង​គ្រូ​របស់​ខ្ញុំ​មើល​មក​ខ្ញុំ។

បន្ទាប់មកខ្ញុំបានព្យាយាមពន្យល់ពីអាកប្បកិរិយាចម្លែករបស់ខ្ញុំដោយនិយាយថាខ្ញុំត្រូវទៅបន្ទប់ទឹក។ ខ្ញុំ​អាច​មើល​ឃើញ​មុខ​អ្នក​ស្តាប់​ដែល​គេ​មិន​ជឿ​ខ្ញុំ។ ហើយប្រហែលជាពួកគេគិតថាខ្ញុំឆ្កួត។ បាទ ខ្ញុំ​នឹង​ឆ្កួត។

ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ក្នុង​ការ​អាន​ឮៗ​បាន​លង​បន្លាច​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​បាន​សុំ​ការ​អនុញ្ញាត​ពី​គ្រូ​របស់​ខ្ញុំ​ដោយ​ក្លាហាន​កុំ​អាន​ឲ្យ​ឮៗ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ខ្លាច​រឿង​ហ្នឹង​ខ្លាំង​ណាស់។ គ្រូខ្លះជឿខ្ញុំ ហើយមិនសួរទៀតទេ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះគិតថា ខ្ញុំកំពុងនិយាយលេងសើច។

ខ្ញុំបានរៀនអ្វីមួយដែលសំខាន់អំពីមនុស្សពីបទពិសោធន៍នេះ។

ខ្ញុំបានរៀនរឿងជាច្រើនទៀត។

អ្វីមួយបានធ្វើឱ្យខ្ញុំឈរនៅទីនេះ ហើយអានឱ្យឮៗនូវសុន្ទរកថាទទួលរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ។ ហើយ​ឥឡូវ​នេះ​មិន​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​អ្វី​ឡើយ។

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 1

លោក Jon Fosse បានផ្តល់សុន្ទរកថាទទួលយករបស់គាត់សម្រាប់រង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រនៅថ្ងៃទី 7 ខែធ្នូនៅបណ្ឌិតសភាស៊ុយអែតនៅទីក្រុង Stockholm (រូបថត: រង្វាន់ណូបែល) ។

តើខ្ញុំបានរៀនអ្វីខ្លះ?

តាមរបៀបមួយ វាដូចជាការភ័យខ្លាចបានដកភាសារបស់ខ្ញុំចេញ ហើយខ្ញុំត្រូវតែយកវាមកវិញ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេរសុភាសិត កំណាព្យខ្លី រឿងខ្លី ហើយឃើញថាការធ្វើដូច្នេះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព និងធ្វើឱ្យការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំបាត់ទៅវិញ។

ខ្ញុំបានរកឃើញកន្លែងមួយនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ដែលគ្រាន់តែជារបស់ខ្ញុំ ហើយពីកន្លែងនោះ ខ្ញុំអាចសរសេរអ្វីដែលគ្រាន់តែជារបស់ខ្ញុំ។

ឥឡូវនេះ ជិត 50 ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែសរសេរពីកន្លែងសម្ងាត់នោះនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំមិនដឹងច្រើនពីកន្លែងនោះដោយស្មោះត្រង់។

កវីជនជាតិន័រវេស Olav H. Hauge បានសរសេរកំណាព្យប្រៀបធៀបការសរសេរទៅនឹងកុមារម្នាក់ដែលសង់ខ្ទមស្លឹកនៅក្នុងព្រៃ លូនចូលទៅខាងក្នុង បំភ្លឺទៀន អង្គុយ និងមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពនៅពេលល្ងាចរដូវស្លឹកឈើជ្រុះដ៏ខ្មៅងងឹត។

ខ្ញុំ​គិត​ថា​នេះ​ជា​រូបភាព​ដ៏​ល្អ​មួយ​នៃ​របៀប​ដែល​ខ្ញុំ​មាន​បទពិសោធន៍​ក្នុង​ការ​សរសេរ។ ឥឡូវនេះ - ក៏ដូចជា 50 ឆ្នាំមុន។

ហើយខ្ញុំបានរៀនបន្ថែមទៀត។ ខ្ញុំបានរៀនថា យ៉ាងហោចណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ វាមានភាពខុសគ្នាខ្លាំងរវាងភាសានិយាយ និងភាសាសរសេរ ឬរវាងភាសានិយាយ និងភាសាអក្សរសាស្ត្រ។

ភាសានិយាយច្រើនតែជាការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាបែបឯកត្តកម្មនៃសារ ឬការប្រាស្រ័យទាក់ទងតាមវោហាសាស្ត្រនៃសារជាមួយនឹងការបញ្ចុះបញ្ចូល ឬការបញ្ចុះបញ្ចូល។

ភាសាអក្សរសាស្ត្រមិនដែលដូចនោះទេ - វាមិនមែនជាព័ត៌មានទេ ប៉ុន្តែមានអត្ថន័យជាជាងទំនាក់ទំនង។ វាមានអត្ថិភាពរបស់វា។

ក្នុង​ន័យ​នេះ ការ​សរសេរ​ល្អ​គឺ​ផ្ទុយ​ពី​ការ​អធិប្បាយ​យ៉ាង​ច្បាស់។

ដោយភ័យខ្លាចក្នុងការអានឱ្យខ្លាំង ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងភាពឯកោតិចឬច្រើន ដែលជាជីវិតរបស់អ្នកនិពន្ធ ហើយបានស្នាក់នៅទីនោះតាំងពីពេលនោះមក។

ខ្ញុំ​បាន​សរសេរ​ច្រើន​ណាស់ ទាំង​ពាក្យ​ពេចន៍ និង​រឿង​ល្ខោន។ អាច​និយាយ​បាន​ថា​ការងារ​នីមួយ​ៗ​មាន​ចក្រវាល​ប្រឌិត​រៀងៗ​ខ្លួន ពិភព​របស់​ខ្លួន។ ពិភពថ្មីសម្រាប់រាល់ការលេង រាល់ប្រលោមលោក។

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 2

លោក Jon Fosse បាននិយាយថា "ការសរសេរគឺជាការស្តាប់ និងគេចចេញពីខ្លួនអ្នក" (រូបថត៖ AFP)។

សរសេរដើម្បីគេចខ្លួន

រឿង​មួយ​ប្រាកដ​ណាស់ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​សរសេរ​ដើម្បី​បង្ហាញ​ខ្លួន​ឯង​ដូច​មនុស្ស​និយាយ​ទេ គឺ​គ្រាន់​តែ​គេច​ខ្លួន​ឯង។

ជាលទ្ធផលខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធរឿង។

ខ្ញុំ​សរសេរ​ប្រលោមលោក និង​កំណាព្យ ហើយ​មិន​ចង់​សរសេរ​ឡើង​ឆាក​ទេ។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ ខ្ញុំបានធ្វើ ដោយសារតែខ្ញុំ ដែលជាអ្នកនិពន្ធក្រីក្រ - ត្រូវបានគេផ្តល់ប្រាក់ដើម្បីសរសេរឈុតឆាកនៃការលេង ហើយនៅទីបំផុតបានសរសេររឿងទាំងមូល - ការងារដំបូងរបស់ខ្ញុំ និងនៅតែអនុវត្តច្រើនបំផុត - នរណាម្នាក់នឹងមក

លើកដំបូងដែលខ្ញុំសរសេររឿងមួយ បានក្លាយជាការភ្ញាក់ផ្អើលដ៏ធំបំផុតនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ។ ដោយសារទាំងពាក្យសំដី និងកំណាព្យ ខ្ញុំបានព្យាយាមសរសេរអ្វីដែលជាធម្មតាមិនអាចបង្ហាញជាពាក្យបាន។

ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្ហាញពីអ្វីដែលមិនអាចនិយាយបាន ដែលត្រូវបានចាត់ទុកថាជាហេតុផលសម្រាប់ការផ្តល់រង្វាន់ណូបែលដល់ខ្ញុំ។

លោក Jon Fosse បានទទួលរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រនៅក្នុងខែតុលា "សម្រាប់ការប្រឌិតរឿងល្ខោន និងពាក្យសំដីរបស់គាត់ដែលផ្តល់សំលេងដល់អ្នកដែលមិនអាចនិយាយបាន" នេះបើយោងតាម រង្វាន់ណូបែល

ការសរសេរគឺសម្រាប់ស្តាប់

ការសរសេរគឺជាវិជ្ជាជីវៈដែលឯកោដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយ ហើយភាពឯកោគឺល្អ - ដរាបណាផ្លូវត្រឡប់ទៅអ្នកដ៏ទៃនៅតែបើកចំហ ដើម្បីដកស្រង់កំណាព្យដោយ Olav H. Hauge ។

អ្វី​ដែល​ទាក់ទាញ​ខ្ញុំ​ពេល​ខ្ញុំ​ឃើញ​ការងារ​ខ្ញុំ​សម្តែង​លើ​ឆាក​ដំបូង​គឺ​ភាព​ជា​ដៃគូ - ផ្ទុយ​ពី​ភាព​ឯកោ - នៃ​ការ​បង្កើត​សិល្បៈ​តាម​រយៈ​ការ​ចែក​រំលែក ដែល​ផ្តល់​ឱ្យ​ខ្ញុំ​នូវ​អារម្មណ៍​នៃ​សុភមង្គល និង​សុវត្ថិភាព​ដ៏​ធំធេង។

ការយល់ដឹងនេះបាននៅជាមួយខ្ញុំតាំងពីពេលនោះមក ហើយខ្ញុំជឿថាវាបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការជួយខ្ញុំមិនត្រឹមតែមានចិត្តស្ងប់ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយមួយប្រភេទ សូម្បីតែពីរឿងអាក្រក់របស់ខ្ញុំផ្ទាល់។

សម្រាប់ខ្ញុំ ការសរសេរគឺការស្តាប់។ ពេល​ខ្ញុំ​សរសេរ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​រៀបចំ ខ្ញុំ​អត់​មាន​គម្រោង​អី​ទេ ខ្ញុំ​សរសេរ​ដោយ​ការ​ស្តាប់។ បើ​ខ្ញុំ​ប្រើ​ពាក្យ​ប្រៀបធៀប​សម្រាប់​ការ​សរសេរ វា​ជា​ការ​ស្តាប់។

ក្នុងវ័យជំទង់ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរដោយផ្ទាល់ពីការចូលរួមតែជាមួយតន្ត្រីទៅការសរសេរ។ ខ្ញុំពិតជាឈប់លេងភ្លេង និងស្តាប់តន្ត្រីទាំងស្រុង ហើយចាប់ផ្តើមសរសេរ។ នៅក្នុងការសរសេររបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្កើតអ្វីដែលស្រដៀងនឹងអ្វីដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះនៅពេលលេងតន្ត្រី។

នោះហើយជាអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅពេលនោះ - និងអ្វីដែលខ្ញុំនៅតែធ្វើ។

រឿងមួយទៀត ប្រហែលជាចម្លែកបន្តិច គឺនៅពេលដែលខ្ញុំសរសេរ ពេលខ្លះ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថា អត្ថបទត្រូវបានសរសេររួចហើយ នៅកន្លែងណាមួយ មិនមែននៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវសរសេរវាមុនពេលអត្ថបទបាត់។

ពេល​ខ្លះ​ខ្ញុំ​អាច​ធ្វើ​បែប​នោះ​ដោយ​មិន​ចាំបាច់​ធ្វើ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​អ្វី​ឡើយ។ ពេលខ្លះខ្ញុំត្រូវស្វែងរកពាក្យដោយសរសេរឡើងវិញ កាត់ និងកែសម្រួល ហើយព្យាយាមបង្កើតអត្ថបទដែលសរសេរជាមុនដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។

ហើយ​ខ្ញុំ​ដែល​មិន​ចង់​សរសេរ​លើ​ឆាក​នោះ​បាន​បញ្ចប់​ការ​ធ្វើ​បែប​នោះ​ប្រហែល ១៥ ឆ្នាំ​ហើយ។ ល្ខោន​ដែល​ខ្ញុំ​សរសេរ​ក៏​ត្រូវ​បាន​សម្តែង​ដែរ។ យូរ ៗ ទៅរឿងល្ខោនជាច្រើនត្រូវបានផលិតនៅក្នុងប្រទេសជាច្រើន។

ខ្ញុំនៅតែមិនជឿ។

ជីវិតគឺមិនគួរឱ្យជឿ។

ដូចជាខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿថា ខ្ញុំកំពុងឈរនៅទីនេះនៅពេលនេះ ដោយព្យាយាមនិយាយអ្វីដែលសមហេតុផលពីចម្ងាយអំពីការសរសេរ ទាក់ទងនឹងរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ។

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 3

លោក Jon Fosse ថ្លែងសុន្ទរកថាថ្លែងអំណរគុណក្នុងពិធីប្រគល់រង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ ថ្ងៃទី 10 ខែធ្នូ (រូបថត៖ រង្វាន់ណូបែល)។

ការសរសេរអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន។

ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសរសេររឿងប្រលោមលោក Septology ខ្ញុំបានជួបប្រទះនូវគ្រាដ៏រីករាយបំផុតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ។ ខ្ញុំ​មិន​មាន​បំណង​សរសេរ​ប្រលោមលោក​វែង​ទេ ប៉ុន្តែ​សៀវភៅ​នេះ​ច្រើន​ឬ​តិច​សរសេរ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។ ខ្ញុំសរសេរច្រើនផ្នែកយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ ទើបអ្វីៗល្អភ្លាមៗ

ខ្ញុំ​គិត​ថា​នោះ​ជា​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​នៅ​ជិត​អ្វី​ដែល​ហៅ​ថា​សុភមង្គល​បំផុត។

Septology ទាំងមូលមានការចងចាំអំពីការងារភាគច្រើនផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំបានសរសេរ ប៉ុន្តែមើលពីទស្សនៈផ្សេង។ ការពិតដែលថាមិនមានរយៈពេលតែមួយនៅក្នុងប្រលោមលោកទាំងមូលមិនមែនជាការច្នៃប្រឌិតទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសរសេរប្រលោមលោកបែបហ្នឹង មួយទៅមួយទៅដោយមិនឈប់។

សៀវភៅដំបូងរបស់ខ្ញុំទទួលបានការពិនិត្យមិនល្អ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តមិនស្តាប់អ្នករិះគន់។ ខ្ញុំ​គួរ​តែ​ជឿ​ជាក់​លើ​ខ្លួន​ឯង ហើយ​នៅ​ជាប់​នឹង​ការ​សរសេរ​របស់​ខ្ញុំ។

ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានធ្វើវាទេ ខ្ញុំនឹងឈប់សរសេរ បន្ទាប់ពីប្រលោមលោកដំបូងរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ Raudt, svart ( ក្រហម, ខ្មៅ ) បានចេញកាលពី 40 ឆ្នាំមុន។

បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​ទទួល​បាន​ការ​ពិនិត្យ​ល្អ​ភាគ​ច្រើន ហើយ​ថែម​ទាំង​ចាប់​ផ្ដើម​ទទួល​បាន​រង្វាន់​ទៀត​ផង។ ខ្ញុំ​គិត​ថា​វា​សំខាន់​ក្នុង​ការ​បន្ត​ជាមួយ​តក្កវិជ្ជា​ដូច​គ្នា៖ ប្រសិនបើ​ខ្ញុំ​មិន​ស្តាប់​ការ​ពិនិត្យ​អាក្រក់​ទេ ខ្ញុំ​ក៏​មិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ជោគជ័យ​ប៉ះពាល់​ខ្ញុំ​ដែរ។

ខ្ញុំ​នឹង​នៅ​ជាប់​នឹង​ការ​សរសេរ​របស់​ខ្ញុំ ប្រកាន់​ខ្ជាប់​នឹង​វា ប្រកាន់​ខ្ជាប់​នូវ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្កើត។ ខ្ញុំ​គិត​ថា​នោះ​ជា​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ ហើយ​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ជឿ​ជាក់​ថា​ខ្ញុំ​នឹង​បន្ត​ធ្វើ​ដូច្នេះ​បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​រង្វាន់​ណូបែល។

នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានប្រកាសថាឈ្នះរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ ខ្ញុំបានទទួលអ៊ីមែល និងអបអរសាទរជាច្រើន។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់។ បំណងប្រាថ្នាភាគច្រើនគឺសាមញ្ញ និងរីករាយសម្រាប់ខ្ញុំ អ្នកខ្លះស្រក់ទឹកភ្នែក។

នោះពិតជាប៉ះខ្ញុំ។

ដូច្នេះអ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះគឺអ្នកអានដែលបានចែករំលែកដោយបើកចំហថាអត្ថបទរបស់ខ្ញុំបានជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់ពួកគេ។ តាមរបៀបខ្លះ ខ្ញុំតែងតែដឹងថាការសរសេរអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន សូម្បីតែជួយខ្លួនឯងក៏ដោយ។

ហើយប្រសិនបើការសរសេររបស់ខ្ញុំអាចជួយសង្រ្គោះជីវិតអ្នកដ៏ទៃ នោះគ្មានអ្វីអាចធ្វើអោយខ្ញុំសប្បាយចិត្តជាងនេះឡើយ។

Jon Fosse កើតនៅឆ្នាំ 1959 នៅ Haugesund ប្រទេសន័រវេស។ ប្រលោមលោកដំបូងរបស់គាត់ - Raudt, svart ( ក្រហម, ខ្មៅ ) - ត្រូវបានបោះពុម្ពនៅឆ្នាំ 1983 ។ នៅឆ្នាំ 1989 គាត់ត្រូវបានគេរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះប្រលោមលោក Naustet ( The Boathouse ) ។

បន្ទាប់មកគាត់បានបន្តនិពន្ធរឿងដំបូងរបស់គាត់នៅឆ្នាំ 1992 - Nokon kjem til å kome ( Someone Will Come ) ។ នៅឆ្នាំ 1994 ការលេង Og aldri skal vi skiljast ត្រូវបានសម្តែងនៅមហោស្រពជាតិក្នុងទីក្រុង Bergen ។

Fosse តែងនៅ Nynorsk (ត្រូវបានគេស្គាល់ថា New Norwegian)។ វា​គឺ​ជា​ភាសា​ស្តង់ដារ​មួយ​ក្នុង​ចំណោម​ភាសា​ន័រវេស​ដែល​និយាយ​ដោយ​ប្រហែល 27% នៃ​ប្រជាជន។

គាត់គឺជាអ្នកនិពន្ធរឿងដែលរស់នៅបានសម្តែងច្រើនបំផុតនៅអឺរ៉ុប ហើយត្រូវបានបកប្រែជា 40 ភាសាផ្សេងៗគ្នា។ សណ្ឋាគារមួយនៅទីក្រុង Oslo ប្រទេសន័រវេស មានបន្ទប់ដាក់ឈ្មោះតាមគាត់។

ក្រៅពីការសរសេររឿងល្ខោន និងប្រលោមលោក លោក Jon Fosse ក៏ជាអ្នកបកប្រែផងដែរ។

(ប្រភព៖ Nobel Prize)



ប្រភពតំណ

Kommentar (0)

No data
No data

ប្រធានបទដូចគ្នា

ប្រភេទដូចគ្នា

ស្វែងរក Mui Treo ដ៏ស្រស់ស្អាតនៅ Quang Tri
ការបិទច្រក Quy Nhon ដែលជាកំពង់ផែពាណិជ្ជកម្មដ៏សំខាន់នៅតំបន់ Central Highlands
បង្កើនភាពទាក់ទាញរបស់ទីក្រុងហាណូយពីកន្លែងទេសចរណ៍ផ្កា
មហោស្រពតន្ត្រីអន្តរជាតិ 'ផ្លូវទៅកាន់ 8Wonder - រូបតំណាងបន្ទាប់'

អ្នកនិពន្ធដូចគ្នា

បេតិកភណ្ឌ

រូប

អាជីវកម្ម

No videos available

ព័ត៌មាន

ប្រព័ន្ធនយោបាយ

ក្នុងស្រុក

ផលិតផល