Vietnam.vn - Nền tảng quảng bá Việt Nam

ភាសាស្ងប់ស្ងាត់នៃរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ៖ ការសរសេរដើម្បីគេចចេញពីខ្លួនអ្នក

Báo Dân tríBáo Dân trí16/12/2023


ភាសាស្ងាត់

ពេល​ខ្ញុំ​រៀន​នៅ​ថ្នាក់​មធ្យម គ្រូ​របស់​ខ្ញុំ​បាន​សុំ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​អាន​ឮៗ​នៅ​មុខ​ថ្នាក់។ ការភ័យខ្លាចមួយរំពេចបានគ្របដណ្ដប់ ខ្ញុំបានលេបត្របាក់ដោយការភ័យខ្លាច ហើយនោះជាអ្វីដែលខ្ញុំមាន។ ខ្ញុំក្រោកឈរ ហើយរត់ចេញពីថ្នាក់រៀន។

ខ្ញុំ​បាន​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​ភ្នែក​មូល​ធំ​របស់​មិត្ត​រួម​ថ្នាក់ និង​គ្រូ​របស់​ខ្ញុំ​មើល​មក​ខ្ញុំ។

បន្ទាប់មកខ្ញុំបានព្យាយាមពន្យល់ពីអាកប្បកិរិយាចម្លែករបស់ខ្ញុំដោយនិយាយថាខ្ញុំត្រូវទៅបន្ទប់ទឹក។ ខ្ញុំ​អាច​មើល​ឃើញ​មុខ​អ្នក​ស្តាប់​ដែល​គេ​មិន​ជឿ​ខ្ញុំ។ ហើយប្រហែលជាពួកគេគិតថាខ្ញុំឆ្កួត។ បាទ ខ្ញុំ​នឹង​ឆ្កួត។

ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ក្នុង​ការ​អាន​ឮៗ​បាន​លង​បន្លាច​ខ្ញុំ។ ខ្ញុំ​បាន​សុំ​ការ​អនុញ្ញាត​ពី​គ្រូ​របស់​ខ្ញុំ​ដោយ​ក្លាហាន​កុំ​អាន​ឲ្យ​ឮៗ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ខ្លាច​រឿង​ហ្នឹង​ខ្លាំង​ណាស់។ គ្រូខ្លះជឿខ្ញុំ ហើយមិនសួរទៀតទេ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះគិតថា ខ្ញុំកំពុងនិយាយលេងសើច។

ខ្ញុំបានរៀនអ្វីមួយដែលសំខាន់អំពីមនុស្សពីបទពិសោធន៍នេះ។

ខ្ញុំបានរៀនរឿងជាច្រើនទៀត។

អ្វីមួយបានធ្វើឱ្យខ្ញុំឈរនៅទីនេះ ហើយអានឱ្យឮៗនូវសុន្ទរកថាទទួលរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ។ ហើយ​ឥឡូវ​នេះ​មិន​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​អ្វី​ឡើយ។

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 1

លោក Jon Fosse បានផ្តល់សុន្ទរកថាទទួលយករបស់គាត់សម្រាប់រង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រនៅថ្ងៃទី 7 ខែធ្នូនៅបណ្ឌិតសភាស៊ុយអែតនៅទីក្រុង Stockholm (រូបថត: រង្វាន់ណូបែល) ។

តើខ្ញុំបានរៀនអ្វីខ្លះ?

តាមរបៀបមួយ វាដូចជាការភ័យខ្លាចបានដកភាសារបស់ខ្ញុំចេញ ហើយខ្ញុំត្រូវតែយកវាមកវិញ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសរសេរសុភាសិត កំណាព្យខ្លី រឿងខ្លី ហើយឃើញថាការធ្វើដូច្នេះបានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុវត្ថិភាព និងធ្វើឱ្យការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំបាត់ទៅវិញ។

ខ្ញុំបានរកឃើញកន្លែងមួយនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ដែលគ្រាន់តែជារបស់ខ្ញុំ ហើយពីកន្លែងនោះ ខ្ញុំអាចសរសេរអ្វីដែលគ្រាន់តែជារបស់ខ្ញុំ។

ឥឡូវនេះ ជិត 50 ឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែសរសេរពីកន្លែងសម្ងាត់នោះនៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំមិនដឹងច្រើនពីកន្លែងនោះដោយស្មោះត្រង់។

កវីជនជាតិន័រវេស Olav H. Hauge បានសរសេរកំណាព្យប្រៀបធៀបការសរសេរទៅនឹងកុមារម្នាក់ដែលសង់ខ្ទមស្លឹកនៅក្នុងព្រៃ លូនចូលទៅខាងក្នុង បំភ្លឺទៀន អង្គុយ និងមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពនៅពេលល្ងាចរដូវស្លឹកឈើជ្រុះដ៏ខ្មៅងងឹត។

ខ្ញុំ​គិត​ថា​នេះ​ជា​រូបភាព​ដ៏​ល្អ​មួយ​នៃ​របៀប​ដែល​ខ្ញុំ​មាន​បទពិសោធន៍​ក្នុង​ការ​សរសេរ។ ឥឡូវនេះ - ក៏ដូចជា 50 ឆ្នាំមុន។

ហើយខ្ញុំបានរៀនបន្ថែមទៀត។ ខ្ញុំបានរៀនថា យ៉ាងហោចណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ វាមានភាពខុសគ្នាខ្លាំងរវាងភាសានិយាយ និងភាសាសរសេរ ឬរវាងភាសានិយាយ និងភាសាអក្សរសាស្ត្រ។

ភាសានិយាយច្រើនតែជាការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាបែបឯកត្តកម្មនៃសារ ឬការប្រាស្រ័យទាក់ទងតាមវោហាសាស្ត្រនៃសារជាមួយនឹងការបញ្ចុះបញ្ចូល ឬការបញ្ចុះបញ្ចូល។

ភាសាអក្សរសាស្ត្រមិនដែលដូចនោះទេ - វាមិនមែនជាព័ត៌មានទេ ប៉ុន្តែមានអត្ថន័យជាជាងទំនាក់ទំនង។ វាមានអត្ថិភាពរបស់វា។

ក្នុង​ន័យ​នេះ ការ​សរសេរ​ល្អ​គឺ​ផ្ទុយ​ពី​ការ​អធិប្បាយ​យ៉ាង​ច្បាស់។

ដោយភ័យខ្លាចក្នុងការអានឱ្យខ្លាំង ខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងភាពឯកោតិចឬច្រើន ដែលជាជីវិតរបស់អ្នកនិពន្ធ ហើយបានស្នាក់នៅទីនោះតាំងពីពេលនោះមក។

ខ្ញុំ​បាន​សរសេរ​ច្រើន​ណាស់ ទាំង​ពាក្យ​ពេចន៍ និង​រឿង​ល្ខោន។ អាច​និយាយ​បាន​ថា​ការងារ​នីមួយ​ៗ​មាន​ចក្រវាល​ប្រឌិត​រៀងៗ​ខ្លួន ពិភព​របស់​ខ្លួន។ ពិភពថ្មីសម្រាប់រាល់ការលេង រាល់ប្រលោមលោក។

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 2

លោក Jon Fosse បាននិយាយថា "ការសរសេរគឺជាការស្តាប់ និងគេចចេញពីខ្លួនអ្នក" (រូបថត៖ AFP)។

សរសេរដើម្បីគេចខ្លួន

រឿង​មួយ​ប្រាកដ​ណាស់ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​សរសេរ​ដើម្បី​បង្ហាញ​ខ្លួន​ឯង​ដូច​មនុស្ស​និយាយ​ទេ គឺ​គ្រាន់​តែ​គេច​ខ្លួន​ឯង។

ជាលទ្ធផលខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធរឿង។

ខ្ញុំ​សរសេរ​ប្រលោមលោក និង​កំណាព្យ ហើយ​មិន​ចង់​សរសេរ​ឡើង​ឆាក​ទេ។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ ខ្ញុំបានធ្វើ ដោយសារតែខ្ញុំ ដែលជាអ្នកនិពន្ធក្រីក្រ - ត្រូវបានគេផ្តល់ប្រាក់ដើម្បីសរសេរឈុតឆាកនៃការលេង ហើយនៅទីបំផុតបានសរសេររឿងទាំងមូល - ការងារដំបូងរបស់ខ្ញុំ និងនៅតែអនុវត្តច្រើនបំផុត - នរណាម្នាក់នឹងមក

លើកដំបូងដែលខ្ញុំសរសេររឿងមួយ បានក្លាយជាការភ្ញាក់ផ្អើលដ៏ធំបំផុតនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ។ ដោយសារទាំងពាក្យសំដី និងកំណាព្យ ខ្ញុំបានព្យាយាមសរសេរអ្វីដែលជាធម្មតាមិនអាចបង្ហាញជាពាក្យបាន។

ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្ហាញពីអ្វីដែលមិនអាចនិយាយបាន ដែលត្រូវបានចាត់ទុកថាជាហេតុផលសម្រាប់ការផ្តល់រង្វាន់ណូបែលដល់ខ្ញុំ។

លោក Jon Fosse បានទទួលរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រនៅក្នុងខែតុលា "សម្រាប់ការប្រឌិតរឿងល្ខោន និងពាក្យសំដីរបស់គាត់ដែលផ្តល់សំលេងដល់អ្នកដែលមិនអាចនិយាយបាន" នេះបើយោងតាម រង្វាន់ណូបែល

ការសរសេរគឺសម្រាប់ស្តាប់

ការសរសេរគឺជាវិជ្ជាជីវៈដែលឯកោដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយ ហើយភាពឯកោគឺល្អ - ដរាបណាផ្លូវត្រឡប់ទៅអ្នកដ៏ទៃនៅតែបើកចំហ ដើម្បីដកស្រង់កំណាព្យដោយ Olav H. Hauge ។

អ្វី​ដែល​ទាក់ទាញ​ខ្ញុំ​ពេល​ខ្ញុំ​ឃើញ​ការងារ​ខ្ញុំ​សម្តែង​លើ​ឆាក​ដំបូង​គឺ​ភាព​ជា​ដៃគូ - ផ្ទុយ​ពី​ភាព​ឯកោ - នៃ​ការ​បង្កើត​សិល្បៈ​តាម​រយៈ​ការ​ចែក​រំលែក ដែល​ផ្តល់​ឱ្យ​ខ្ញុំ​នូវ​អារម្មណ៍​នៃ​សុភមង្គល និង​សុវត្ថិភាព​ដ៏​ធំធេង។

ការយល់ដឹងនេះបាននៅជាមួយខ្ញុំតាំងពីពេលនោះមក ហើយខ្ញុំជឿថាវាបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការជួយខ្ញុំមិនត្រឹមតែមានចិត្តស្ងប់ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយមួយប្រភេទ សូម្បីតែពីរឿងអាក្រក់របស់ខ្ញុំផ្ទាល់។

សម្រាប់ខ្ញុំ ការសរសេរគឺការស្តាប់។ ពេល​ខ្ញុំ​សរសេរ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​រៀបចំ ខ្ញុំ​អត់​មាន​គម្រោង​អី​ទេ ខ្ញុំ​សរសេរ​ដោយ​ការ​ស្តាប់។ បើ​ខ្ញុំ​ប្រើ​ពាក្យ​ប្រៀបធៀប​សម្រាប់​ការ​សរសេរ វា​ជា​ការ​ស្តាប់។

ក្នុងវ័យជំទង់ ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្តូរដោយផ្ទាល់ពីការចូលរួមតែជាមួយតន្ត្រីទៅការសរសេរ។ ខ្ញុំពិតជាឈប់លេងភ្លេង និងស្តាប់តន្ត្រីទាំងស្រុង ហើយចាប់ផ្តើមសរសេរ។ នៅក្នុងការសរសេររបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានព្យាយាមបង្កើតអ្វីដែលស្រដៀងនឹងអ្វីដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះនៅពេលលេងតន្ត្រី។

នោះហើយជាអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅពេលនោះ - និងអ្វីដែលខ្ញុំនៅតែធ្វើ។

រឿងមួយទៀត ប្រហែលជាចម្លែកបន្តិច គឺនៅពេលដែលខ្ញុំសរសេរ ពេលខ្លះ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ថា អត្ថបទត្រូវបានសរសេររួចហើយ នៅកន្លែងណាមួយ មិនមែននៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែត្រូវសរសេរវាមុនពេលអត្ថបទបាត់។

ពេល​ខ្លះ​ខ្ញុំ​អាច​ធ្វើ​បែប​នោះ​ដោយ​មិន​ចាំបាច់​ធ្វើ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​អ្វី​ឡើយ។ ពេលខ្លះខ្ញុំត្រូវស្វែងរកពាក្យដោយសរសេរឡើងវិញ កាត់ និងកែសម្រួល ហើយព្យាយាមបង្កើតអត្ថបទដែលសរសេរជាមុនដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។

ហើយ​ខ្ញុំ​ដែល​មិន​ចង់​សរសេរ​លើ​ឆាក​នោះ​បាន​បញ្ចប់​ការ​ធ្វើ​បែប​នោះ​ប្រហែល ១៥ ឆ្នាំ​ហើយ។ ល្ខោន​ដែល​ខ្ញុំ​សរសេរ​ក៏​ត្រូវ​បាន​សម្តែង​ដែរ។ យូរ ៗ ទៅរឿងល្ខោនជាច្រើនត្រូវបានផលិតនៅក្នុងប្រទេសជាច្រើន។

ខ្ញុំនៅតែមិនជឿ។

ជីវិតគឺមិនគួរឱ្យជឿ។

ដូចជាខ្ញុំស្ទើរតែមិនជឿថា ខ្ញុំកំពុងឈរនៅទីនេះនៅពេលនេះ ដោយព្យាយាមនិយាយអ្វីដែលសមហេតុផលពីចម្ងាយអំពីការសរសេរ ទាក់ទងនឹងរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ។

Ngôn ngữ thinh lặng của chủ nhân Nobel văn học: Viết thoát khỏi chính mình - 3

លោក Jon Fosse ថ្លែងសុន្ទរកថាថ្លែងអំណរគុណក្នុងពិធីប្រគល់រង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ ថ្ងៃទី 10 ខែធ្នូ (រូបថត៖ រង្វាន់ណូបែល)។

ការសរសេរអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន។

ក្នុងអំឡុងពេលនៃការសរសេររឿងប្រលោមលោក Septology ខ្ញុំបានជួបប្រទះនូវគ្រាដ៏រីករាយបំផុតរបស់ខ្ញុំក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ។ ខ្ញុំ​មិន​មាន​បំណង​សរសេរ​ប្រលោមលោក​វែង​ទេ ប៉ុន្តែ​សៀវភៅ​នេះ​ច្រើន​ឬ​តិច​សរសេរ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង។ ខ្ញុំសរសេរច្រើនផ្នែកយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ ទើបអ្វីៗល្អភ្លាមៗ

ខ្ញុំ​គិត​ថា​នោះ​ជា​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​នៅ​ជិត​អ្វី​ដែល​ហៅ​ថា​សុភមង្គល​បំផុត។

Septology ទាំងមូលមានការចងចាំអំពីការងារភាគច្រើនផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំបានសរសេរ ប៉ុន្តែមើលពីទស្សនៈផ្សេង។ ការពិតដែលថាមិនមានរយៈពេលតែមួយនៅក្នុងប្រលោមលោកទាំងមូលមិនមែនជាការច្នៃប្រឌិតទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសរសេរប្រលោមលោកបែបហ្នឹង មួយទៅមួយទៅដោយមិនឈប់។

សៀវភៅដំបូងរបស់ខ្ញុំទទួលបានការពិនិត្យមិនល្អ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តមិនស្តាប់អ្នករិះគន់។ ខ្ញុំ​គួរ​តែ​ជឿ​ជាក់​លើ​ខ្លួន​ឯង ហើយ​នៅ​ជាប់​នឹង​ការ​សរសេរ​របស់​ខ្ញុំ។

ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានធ្វើវាទេ ខ្ញុំនឹងឈប់សរសេរ បន្ទាប់ពីប្រលោមលោកដំបូងរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះ Raudt, svart ( ក្រហម, ខ្មៅ ) បានចេញកាលពី 40 ឆ្នាំមុន។

បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​ទទួល​បាន​ការ​ពិនិត្យ​ល្អ​ភាគ​ច្រើន ហើយ​ថែម​ទាំង​ចាប់​ផ្ដើម​ទទួល​បាន​រង្វាន់​ទៀត​ផង។ ខ្ញុំ​គិត​ថា​វា​សំខាន់​ក្នុង​ការ​បន្ត​ជាមួយ​តក្កវិជ្ជា​ដូច​គ្នា៖ ប្រសិនបើ​ខ្ញុំ​មិន​ស្តាប់​ការ​ពិនិត្យ​អាក្រក់​ទេ ខ្ញុំ​ក៏​មិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យ​ជោគជ័យ​ប៉ះពាល់​ខ្ញុំ​ដែរ។

ខ្ញុំ​នឹង​នៅ​ជាប់​នឹង​ការ​សរសេរ​របស់​ខ្ញុំ ប្រកាន់​ខ្ជាប់​នឹង​វា ប្រកាន់​ខ្ជាប់​នូវ​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​បង្កើត។ ខ្ញុំ​គិត​ថា​នោះ​ជា​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ ហើយ​ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ជឿ​ជាក់​ថា​ខ្ញុំ​នឹង​បន្ត​ធ្វើ​ដូច្នេះ​បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​រង្វាន់​ណូបែល។

នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានប្រកាសថាឈ្នះរង្វាន់ណូបែលផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ ខ្ញុំបានទទួលអ៊ីមែល និងអបអរសាទរជាច្រើន។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់។ បំណងប្រាថ្នាភាគច្រើនគឺសាមញ្ញ និងរីករាយសម្រាប់ខ្ញុំ អ្នកខ្លះស្រក់ទឹកភ្នែក។

នោះពិតជាប៉ះខ្ញុំ។

ដូច្នេះអ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះគឺអ្នកអានដែលបានចែករំលែកដោយបើកចំហថាអត្ថបទរបស់ខ្ញុំបានជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់ពួកគេ។ តាមរបៀបខ្លះ ខ្ញុំតែងតែដឹងថាការសរសេរអាចជួយសង្គ្រោះជីវិតបាន សូម្បីតែជួយខ្លួនឯងក៏ដោយ។

ហើយប្រសិនបើការសរសេររបស់ខ្ញុំអាចជួយសង្រ្គោះជីវិតអ្នកដ៏ទៃ នោះគ្មានអ្វីអាចធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្តជាងនេះទេ។

Jon Fosse កើតនៅឆ្នាំ 1959 នៅ Haugesund ប្រទេសន័រវេស។ ប្រលោមលោកដំបូងរបស់គាត់ - Raudt, svart ( ក្រហម, ខ្មៅ ) - ត្រូវបានបោះពុម្ពនៅឆ្នាំ 1983 ។ នៅឆ្នាំ 1989 គាត់ត្រូវបានគេរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះប្រលោមលោក Naustet ( The Boathouse ) ។

បន្ទាប់មកគាត់បានបន្តនិពន្ធរឿងដំបូងរបស់គាត់នៅឆ្នាំ 1992 - Nokon kjem til å kome ( Someone Will Come ) ។ នៅឆ្នាំ 1994 ការលេង Og aldri skal vi skiljast ត្រូវបានសម្តែងនៅមហោស្រពជាតិក្នុងទីក្រុង Bergen ។

Fosse តែងនៅ Nynorsk (ត្រូវបានគេស្គាល់ថា New Norwegian)។ វា​គឺ​ជា​ភាសា​ស្តង់ដារ​មួយ​ក្នុង​ចំណោម​ភាសា​ន័រវេស​ដែល​និយាយ​ដោយ​ប្រហែល 27% នៃ​ប្រជាជន។

គាត់គឺជាអ្នកនិពន្ធរឿងដែលរស់នៅបានសម្តែងច្រើនបំផុតនៅអឺរ៉ុប ហើយត្រូវបានបកប្រែជា 40 ភាសាផ្សេងៗគ្នា។ សណ្ឋាគារមួយនៅទីក្រុង Oslo ប្រទេសន័រវេស មានបន្ទប់ដាក់ឈ្មោះតាមគាត់។

ក្រៅពីការសរសេររឿងល្ខោន និងប្រលោមលោក លោក Jon Fosse ក៏ជាអ្នកបកប្រែផងដែរ។

(ប្រភព៖ Nobel Prize)



ប្រភពតំណ

Kommentar (0)

No data
No data

ប្រធានបទដូចគ្នា

ប្រភេទដូចគ្នា

បង្កើនភាពទាក់ទាញរបស់ទីក្រុងហាណូយពីកន្លែងទេសចរណ៍ផ្កា
មហោស្រពតន្ត្រីអន្តរជាតិ 'ផ្លូវទៅកាន់ 8Wonder - រូបតំណាងបន្ទាប់'
ការចាប់ផ្តើមដ៏អស្ចារ្យនៃទីផ្សារភាពយន្តវៀតណាមនៅឆ្នាំ 2025
Phan Dinh Tung ចេញ​បទ​ថ្មី​មុន​ការ​ប្រគំ​តន្ត្រី 'Anh trai vu ngan cong gai'

អ្នកនិពន្ធដូចគ្នា

បេតិកភណ្ឌ

រូប

អាជីវកម្ម

No videos available

ព័ត៌មាន

ប្រព័ន្ធនយោបាយ

ក្នុងស្រុក

ផលិតផល