សំឡេងស្រែកយំ និងច្រៀងតាមចង្វាក់ជាមួយនឹង ស៊ីង និងទះដៃ ពេលខ្លះពិរោះ ពេលខ្លះងប់ងល់... ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ សំឡេងនោះបានបន្លឺឡើងជាប្រចាំ និងយ៉ាងក្លៀវក្លា រហូតលង់ទឹករលកនៃសមុទ្រនៅភូមិ My Nghia សង្កាត់ My Dong ក្រុង Phan Rang - Thap Cham ខេត្ត Ninh Thuan។ ពីរបីដងក្នុងមួយឆ្នាំ មុនពិធីបុណ្យធំៗរបស់ប្រជាជននៅតាមមាត់សមុទ្រ អ្នកនេសាទបានទម្លាក់អួនជាបណ្ដោះអាសន្ន ប្រមូលផ្ដុំនៅមុខផ្ទះសហគមន៍ ស្លៀកពាក់ក្នុងពិធី និងអនុវត្តយ៉ាងក្លៀវក្លា។ ចម្រៀងប្រជាប្រិយ ត្រូវបានគេយកមកតម្កល់តាំងពីដូនតាយើងជិះទូកឆ្លងសមុទ្រមកកសាងភូមិឃុំ ឆ្លងកាត់ព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើន និងចុះឡើង ហើយបច្ចុប្បន្នត្រូវបានបន្តរក្សា និងបន្សល់ទុកដោយប្រជាជនភូមិនេសាទ។
 |
ពិធីបុណ្យនេសាទដ៏រំភើបនៅដើមឆ្នាំ។ |
១/ ប្រជាជនអាមេរិកតែងតែហៅបទចម្រៀងថា "បាត្រាវ" ។ ដូចដែលអ្នកចាស់ទុំនៅទីនេះពន្យល់ថា "បា" គឺជាការអានខុសនៃពាក្យ "bach" មានន័យថារាប់រយ។ ចែវទូក មានន័យថា ដៃចែវ។ ចំណែកតំបន់មាត់សមុទ្រមួយចំនួនទៀត ចាប់ពីខេត្ត Quang ដល់ Binh Thuan ប្រជាជនហៅវាថា "បាត្រាវ" មានន័យថា កាន់អុកយ៉ាងរឹងមាំ។ ការមើលការអនុវត្ត ឬការសម្តែងក្នុងពិធីបុណ្យនីមួយៗ យើងឃើញថាឈ្មោះទាំងអស់មានលក្ខណៈសាមញ្ញ និងសមហេតុផល។ ព្រោះពេលសម្តែងបទ អ្នកចែវទូកជារឿងមិនអាចខ្វះបាន។ ក្រុមចែវទូកអាចមានសមាជិកប្រហែលពី 20 ទៅ 30 នាក់ ប៉ុន្តែចំនួនអ្នកចែវទូកដែលហៅថា "ត្រាវក្វាន់" នៅក្នុងការសម្តែងត្រូវតែជាលេខគូដើម្បីធានាតុល្យភាព។ ទាហានទាំងពីរនាក់នេះ ក្លែងធ្វើទូកឆ្លងសមុទ្រ ហើយច្រៀងរួមជាមួយនឹងមេក្រុមទាំងបី ដោយបង្កើតឡើងវិញនូវលំហរបស់អ្នកនេសាទដែលកំពុងធ្វើការនៅសមុទ្រយ៉ាងរស់រវើក។ តួនាទីរបស់តួអង្គនីមួយៗក្នុងការសម្តែង Ho Ba Trao ប្រកបដោយភាពសុខដុមរមនា ប្រើប្រាស់ទម្រង់សិល្បៈប្រជាប្រិយ ដូចជាការសម្ដែង ការច្រៀង ការនិយាយ និងការទួញសោក ដើម្បីបង្ហាញពីជីវិតដែលពោរពេញដោយទុក្ខលំបាក ការលំបាក និងគ្រោះថ្នាក់នៅលើទឹក។ ស្រទាប់នីមួយៗនៃបទចម្រៀងប្រជាប្រិយគឺទាំងអាឡោះអាល័យ និងក្តីមេត្តាក្នុងចន្លោះដ៏ឧឡារិកនៃពិធី ប៉ុន្តែក៏មានរូបរាង និងទំនុកចិត្តនៃជីវិតសាមញ្ញរបស់អ្នកនេសាទផងដែរ។
២/ ក្រុមចែវនៅតែលើកឡើងពីប្រធានក្រុមចែវចាស់ លោក វ៉ូ ខៃវៀន។ ដូចអ្នកនេសាទផ្សេងទៀតនៅក្នុងភូមិ បទចម្រៀង និងរបាំនីមួយៗបានចាក់បញ្ចូលក្នុងឈាម និងចិត្តតាំងពីគាត់នៅក្មេងតាមឪពុករបស់គាត់ទៅផ្ទះសហគមន៍ ដើម្បីមើលការសំដែង ក្រោយមកគាត់បានក្លាយជាមនុស្សមួយចំនួនដែលហៅថា "ក្មេង" ដែលយល់ ស្គាល់ និងសំដែង "ហូបាត្រាវ" ល្អបំផុតក្នុងតំបន់។
ក្នុងរឿងរបស់លោក Vien រចនាប័ទ្មចែវទូកក្នុងអនុស្សាវរីយ៍កុមារភាពរបស់លោកមិនខុសពីមនុស្សចាស់ដូចលោក Nguyen Hoa ទេ។ Ba Trao ទោះប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅក៏នៅតែរក្សាបរិយាកាសបែបនោះដដែល។ លោក វៀន តែងទៅនិយាយជាមួយព្រឹទ្ធាចារ្យ មនុស្សពីជំនាន់ឪពុក និងពូ ដែលច្រៀងចម្រៀងប្រជាប្រិយក្នុងភូមិ។ តាមដែលលោកហូវអាចចាំបានថាអាយុនៃបទប្រជាប្រិយគឺយូរជាងអាយុអ្នកភូមិ។ ដើមកំណើតនៃបទចម្រៀងបានដើរតាមអ្នកដែលជិះទូកពីខេត្ត Quang មកទីនេះ។ ឆ្លងកាត់ច្រើនជំនាន់ និងឡើងចុះជាច្រើនបទ ចម្រៀងប្រជាប្រិយបានប្រែប្រួលបន្តិច ប៉ុន្តែមិនដែលបាត់បង់ឡើយ។ មួយរយៈក្រោយពីយើងមកដល់ My Nghia ប្រធានក្រុមទូកឈ្មោះ Vo Khoi Nguyen បានក្លាយជាព្រះសង្ឃ។ ប៉ុន្តែរាល់ពេលមានពិធីបុណ្យម្តងៗ ព្រះសង្ឃនៅតែមានវត្តមានមិនត្រឹមតែធ្វើពិធីប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងជួយក្រុមអុំទូក និងបង្រៀនកូនចៅជំនាន់ក្រោយឱ្យចេះច្រៀងទៀតផង។
 |
3/ ពួកយើងទៅផ្ទះពូ សៅ ជាអ្នកនេសាទពិតប្រាកដ ដែលជាអ្នកដឹកនាំក្រុមច្រៀង ដែលអ្នកភូមិនៅតែហៅគាត់។ ពូ សៅ គឺជាមនុស្សតែម្នាក់គត់នៅក្នុងភូមិ ដែលនៅតែរក្សាការថតចម្លងបទចម្រៀង "ហូបាត្រាវ" ដែលបន្សល់ទុកដោយឪពុករបស់គាត់។ ក្រដាសចម្លងចាស់ហើយការសរសេរក៏រសាត់ទៅហើយ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែរក្សាទុកជាកំណប់។ លោកថា លោករក្សាទុកដើម្បីឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយបានស្គាល់ពីសម្រស់វប្បធម៌នៃភូមិឆ្នេររបស់លោក។ កំណត់ចំណាំអាចបាត់បង់ ហើយទឹកថ្នាំក៏បាត់ទៅតាមពេលវេលា។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលបញ្ជូនដោយអារម្មណ៍ ដោយការឃើញ និងការស្តាប់ បន្តដោយស្ងៀមស្ងាត់ដូចជាលំហូរមិនចេះចប់។
ប្រជាជនភូមិ My Nghia រក្សា និងបង្រៀនចម្រៀងប្រជាប្រិយភាគច្រើនតាមរបៀបនោះ។ រដូវអ្នកនេសាទ តើមានពេលប៉ុន្មាន អង្គុយមើលទំនុកច្រៀង រៀនច្រៀងឱ្យបានត្រឹមត្រូវ? គ្រាន់តែស្តាប់គ្នាច្រៀង រៀនពីគ្នាទៅរាំ ចាស់បង្រៀនក្មេង ក្មេងបង្រៀនក្មេង ហើយបទហ្នឹងវែងណាស់ ច្រើនស្រទាប់ ពេលខ្លះចិត្ត ពេលខ្លះងប់ងល់ ពេលខ្លះសូត្រ ពេលខ្លះដូចជាការសន្ទនា... ដែលគ្រប់គ្នាដឹងដោយបេះដូង។ តាមចង្វាក់នៃស្គររបស់ប្រធានទូក ចង្វាក់នេះមានភាពជាប់គាំងមិនឈប់ឈរ ពេលដែលនៅជាមួយគ្នានោះ សំឡេងក៏បន្ទរពេញ។
៤/ នៅឯកិច្ចប្រជុំនៃក្រុម "ហូបាត្រាវ" ងាយស្រួលឃើញថា ក្រៅពីមុខដែលសម្គាល់ដោយព្យុះ ក៏មានមុខក្មេងផងដែរ។ ក្មេងៗទើបតែអាយុ ១០ ទៅ ១១ ឆ្នាំ ជាអាយុដែលពួកគេនៅតែមមាញឹកលេង និងក្មេងរពិសមែនទេ ប៉ុន្តែពេលគេហៅទៅហាត់ច្រៀង ពួកគេសុទ្ធតែមានចិត្តអន្ទះសារ រីករាយ និងមានមោទនភាពដែលជាអ្នកចែវទូក កាន់អោប និងច្រៀងជាជំនួយការ។ បងប្អូនចាស់ៗបានអនុវត្តកាន់តែច្រើន ហើយបានស្ទាត់ជំនាញក្នុងការចែវទូក និងស្គាល់ពីពិធីផ្សេងៗ។ ក្មេងៗមើលហើយហាត់ទាំងរំភើបទាំងភ័យ។ លោក Vo Van Hung បច្ចុប្បន្នជាប្រធានក្រុម “ហូបាត្រាវ” របស់ភូមិ ហើយក៏ជាគ្រូនៃក្រុមយុវជន “ហូ” ហើយលោកទាំងពីរបានគោះខ្លុយឬស្សី និងកែសម្រួលចលនារបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់ៗ។ សម្លេងច្រៀងរបស់ពួកគេមិនទាន់មានភាពសាទរនៃសម្លេងដែលអាចយកឈ្នះលើខ្យល់ និងរលក ឬក្តីរំភើប និងចំណង់ចំណូលចិត្តក្នុងការយកឈ្នះលើព្យុះនៃមហាសមុទ្រ ឬក្តីនឹករលឹកនៃថ្ងៃដែលរសាត់លើរលក។ ក្មេងប្រុសមិនទាន់អាចទទួលបានមុខតំណែងសំខាន់ៗដូចជា មេក្រុម អនុសេនីយ៍ឯក និងច្រមុះក្នុងក្រុមច្រៀងនៅឡើយ ដោយសារសម្លេងច្រៀងមិនទាន់ពេញវ័យ សមត្ថភាពសម្តែង និងកង្វះបទពិសោធន៍។ ប៉ុន្តែការរួបរួមគ្នារបស់យុវជនហាក់មានភាពអ៊ូអរ និងពោរពេញទៅដោយភាពរឹងមាំនៃអនាគតនៅខាងមុខ។
Ho Ba Trao មានប្រភពចេញពីជីវិតអ្នកនេសាទដែលក្លែងធ្វើជីវិតតាមរយៈទំនុកច្រៀង តន្ត្រី និងរបាំ។ អ្នកដែលច្រៀងបទ “បាត្រាវ” ក៏ជាអ្នកនេសាទដែលស៊ូទ្រាំនឹងធាតុអាកាស ខ្យល់បក់បោក និងរសាត់តាមសមុទ្រ។ នេះជួយឱ្យភាពរីករាយ និងសាទររបស់ប្រជាជនឆ្នេរត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងពិសិដ្ឋ និងបង្ហាញយ៉ាងពេញលេញតាមរយៈទំនុកច្រៀង និងបទភ្លេងដ៏ពីរោះ។ ប្រហែលជាមានតែពេលរស់នៅក្បែរសមុទ្រ ជាប់នឹងសមុទ្រ ប្រឈមមុខនឹងការគ្រហឹមនៃរលក ខ្យល់បក់បោកក្នុងរាត្រីដ៏ត្រជាក់ ក្នុងលំហសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយ មនុស្សម្នាក់អាចមានអារម្មណ៍ និងដឹងគុណយ៉ាងពេញទំហឹងចំពោះអត្ថន័យនៃភាពបើកចំហ និងភាពស្និទ្ធស្នាល ភាពពិសិដ្ឋ និងភាពរំភើបនៃបទចម្រៀង "ហូបាត្រាវ"។
ដឹកនាំយើងឆ្លងកាត់ភូមិ លោក Hung បាននិយាយថា ភូមិ My Nghia បានផ្លាស់ប្តូរច្រើន។ ភូមិចាស់មានព្រែកមួយរត់ទៅជិតផ្ទះមានទូកទៅមក។ យូរៗទៅ ដីចាស់ក៏ពេញបន្តិចម្តងៗ ភូមិក៏ដកថយចូលបន្តិចម្ដងៗ ដែលឥឡូវមានចម្ងាយប៉ុន្មានគីឡូម៉ែត្រពីសមុទ្រ។ ប៉ុន្តែអ្នកភូមិនៅតែរក្សាមុខរបរនេសាទដែលបានបន្សល់ទុកពីដូនតា។ នៅក្នុងទីធ្លាផ្ទះសហគមន៍ វគ្គហាត់ច្រៀងនៅតែបន្ត ទោះបីជាពេលយប់ក៏ដោយ។ ទន្ទឹងរង់ចាំរដូវផ្ការីកមកដល់ ពិធីបុណ្យត្រីបាឡែននឹងមកដល់ អូក ពាងស្រា និងដំបងនេសាទនឹងសម្តែងការច្រៀងដ៏ល្អបំផុតនៅក្នុងដៃអ្នកនេសាទម្តងទៀត។ វាជាចម្រៀងថ្លែងអំណរគុណចំពោះព្រះនៃសមុទ្រខាងត្បូង ដែលដឹកនាំទូកឆ្លងកាត់ព្យុះ ដែលជាបទចម្រៀងអរគុណដល់សមុទ្រម្តាយដែលអត់ឱន។ វាក៏ជាបទចម្រៀងរបស់មិត្តនាវិកដែលចែករំលែកជីវិតរបស់ពួកគេនៅសមុទ្រដោយទន្ទឹងរង់ចាំថ្ងៃដែលពួកគេត្រលប់មកផ្ទះវិញយ៉ាងកក់ក្តៅនិងសន្តិភាព។
ប្រភពតំណ
Kommentar (0)