13 ឆ្នាំនៃការព្យាយាមយកកូនចេញពីខ្នងម្តាយរបស់នាង
១៣ឆ្នាំមុន អ្នកស្រី Hao ធ្វើការនៅ Phieng Cam ស្រុក Mai Son ខេត្ត Son La។ សាលាមត្តេយ្យនេះមានចម្ងាយ 80 គីឡូម៉ែត្រពីមណ្ឌលខេត្ត Son La ប៉ុន្តែត្រូវចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃក្នុងការធ្វើដំណើរ ដោយសារផ្លូវពិបាក។ ប្រជាជនភីងខេមដាំពោតនិងស្រូវតែមិនដឹងលក់ឲ្យអ្នកណា។ កូនជនជាតិខ្មែរមិនទៅសាលាមត្តេយ្យទេ គឺដើរតាមម្ដាយទៅស្រែ ហើយមកផ្ទះវិញតែប៉ុន្មានខែម្ដង។
សាលាមត្តេយ្យ Phieng Cam មានទីធ្លាសំខាន់ចំនួន 1 និងទីធ្លារណបចំនួន 10 ស្ថិតនៅក្នុងភូមិចំនួន 19 ។ ១៣ឆ្នាំក្រោយមក ផ្លូវទៅសាលាធំត្រូវបានចាក់បេតុង។ ប្រជាជនបានលក់ពោត និងដំឡូងមី ហើយជីវភាពរបស់ពួកគេបានប្រសើរឡើង។
ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ អ្នកស្រី Hao លែងត្រូវឡើងភ្នំរាប់សិបកន្លែងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីទៅបញ្ចុះបញ្ចូលម្តាយឱ្យបញ្ជូនកូនទៅសាលារៀន។
សូម្បីតែក្នុងរដូវត្រជាក់ខ្លាំង សូន ឡា បានអនុញ្ញាតឱ្យសិស្សនៅផ្ទះពីសាលា ដើម្បីគេចពីភាពត្រជាក់ ប៉ុន្តែម្ដាយនៅតែអង្វរកូនឱ្យទៅសាលារៀន។
ក្មេងៗនៅផ្ទះដើរលេងជាមួយដី និងថ្មនៅលើភ្នំដែលមានខ្យល់បក់ ដោយគ្មានសម្លៀកបំពាក់ មុខកខ្វក់ និងដៃជើង។ ក្មេងៗទៅសាលារៀនមានភួយក្តៅសម្រាប់គ្របខ្លួន សម្លៀកបំពាក់កក់ក្តៅសម្រាប់ផ្លាស់ប្តូរ និងបាយក្តៅ និងស៊ុបសម្រាប់ញ៉ាំ។
ម៉ោងជិះក្មេងនៅសាលាមត្តេយ្យ Phieng Cam (រូបថត៖ NVCC)។
តាំងពីត្រលប់មក Phieng Cam វិញ អ្នកស្រី Hao បានព្យាយាមគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីភ្ជាប់ជាមួយក្រុមសប្បុរសធម៌ ដើម្បីសុំការផ្គត់ផ្គង់ សៀវភៅ និងសំលៀកបំពាក់កក់ក្តៅសម្រាប់ក្មេងៗ។ ទន្ទឹមនឹងគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋក្នុងការជួយកុមារនៅតំបន់ភ្នំ និងជនជាតិភាគតិច ការថែទាំ និងការអប់រំរបស់កុមារមត្តេយ្យសិក្សានៅ Phieng Cam កាន់តែមានភាពប្រសើរឡើង។
អាហារពេញលេញកាន់តែច្រើន ថ្នាក់រៀនកាន់តែទូលាយ បំបាត់បណ្តុំបណ្តុំ។ ទោះបីជាសាលារៀនដាច់ស្រយាលជាច្រើននៅតែពិបាកចូលទៅដល់ និងមានផ្លូវដីរអិល ប៉ុន្តែមានថ្នាក់រៀនគ្រប់គ្រាន់ និងអន្តេវាសិកដ្ឋានសមរម្យសម្រាប់គ្រូបង្រៀន។
អ្នកស្រី Hao ជឿជាក់ថា គ្មានអ្វីអាចបញ្ចុះបញ្ចូលម្តាយជនជាតិ Hmong ឱ្យបញ្ជូនកូនរបស់ពួកគេទៅសាលាបានប្រសើរជាងការបង្ហាញពួកគេពីរបៀបដែលកូនរបស់ពួកគេត្រូវបានគេយកចិត្តទុកដាក់នោះទេ។
រូបភាពលោកស្រី Pham Thi Hao (រូបថត៖ NVCC)។
3-4 ឆ្នាំមុន អ្នកស្រី Hao បានសម្រេចចិត្តបើកថ្នាក់មត្តេយ្យ។ ការបើកសាលាមត្តេយ្យមិនងាយស្រួលទេ ព្រោះម្ដាយជនជាតិខ្មែររក្សាទំនៀមទម្លាប់ដឹកកូនតាមខ្នងរបស់ពួកគេទៅវាលស្រែ។ ក្មេងៗមិនអាចនិយាយបានស្ទាត់ជំនាញ ដើរមិនឈប់ និងមិនស្គាល់ Kinh អញ្ចឹងតើពួកគេអាចទុកចិត្តអ្នកណាម្នាក់ឱ្យមើលថែពួកគេដោយរបៀបណា?
ប៉ុន្តែលោកស្រី Hao នៅតែប្តេជ្ញាចិត្តក្នុងការជ្រើសរើសនិស្សិត។ នាងបានចេញពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះមួយនិយាយ និងធ្វើយុទ្ធនាការដូចកាលពី 13 ឆ្នាំមុន ដែលជាថ្ងៃដំបូងដែលនាងបានត្រលប់ទៅ Phieng Cam វិញ។ ដំបូងឡើយ ម្ដាយទាំងអស់ងក់ក្បាលដោយបដិសេធ។ អ្នកស្រី Hao បន្តបើកថ្នាក់រៀនបន្ទាប់ពីទទួលបានកូនពីរបីនាក់។
“ឃើញទារកតូចៗព្យួរលើខ្នងម្តាយ ឃើញម្តាយដឹកកូនឡើងលើភ្នំ បន្ទាប់មកបាត់អស់មួយរដូវ មុនពេលនាំពួកគេត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំទ្រាំមិនបាន។
ការបើកសាលាមត្តេយ្យគឺពិតជានឹងធ្វើការលំបាក។ កុមារនៅអាយុមិនឯករាជ្យក្នុងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃ នៅតែត្រូវសម្អាត ចិញ្ចឹម កាន់ និងលួងលោម។ កុមារមិនស្គាល់សំឡេងរបស់នាង នាងមិនស្គាល់សំឡេងកុមារ។ ជាច្រើនដង កូនយំព្រោះនឹកម្តាយ ហើយមិនយល់ ធ្វើឱ្យនាងយំអស់សង្ឃឹមផងដែរ»។
ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអ្នកឆ្លងផុតដំណាក់កាលទី 1 កុមារនឹងសប្បាយចិត្ត មានសុខភាពល្អ ហើយគ្រូនឹងកាន់តែធូរស្រាល។ ម្ដាយមានអារម្មណ៍ថាមានសុវត្ថិភាពខ្លាំងណាស់នៅពេលកូនទៅសាលារៀនរាងពងក្រពើ ស្អាត ចេះនិយាយ និងច្រៀង និងទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីរដ្ឋ។
មកទល់ពេលនេះ សាលារបស់លោកស្រី Hao បានទទួលកុមារចំនួន ១៤១ នាក់ដែលមានអាយុពី ១៨-៣៦ ខែ។
តេតដោយគ្មានអំណោយនិងនំ
ប្រជាជននៅតំបន់ខ្ពង់រាបមិនមានទម្លាប់ឲ្យអំណោយទានទេ។ ប្រពៃណីនៃ "ថ្ងៃទីបីនៃបុណ្យតេតគឺសម្រាប់គ្រូ" មិនមាននៅទីនេះទេ។ អ្នកស្រី ហាវ សើចពេលសួរអំពីអំណោយតេតពីគ្រូនៅហ្វៀងខេម។ អ្នកស្រី ហាវ បាននិយាយថា៖ «នៅទីនេះយើងប្រារព្ធតែបុណ្យតេត និងរដូវផ្ការីកប៉ុណ្ណោះ។
ដើម្បីអបអរនិទាឃរដូវជាមួយកូនៗ គ្រូបង្រៀននៅសាលា Phieng Cam នីមួយៗរៀបចំពិធីបុណ្យមួយ។ ប៉ុន្មានថ្ងៃនេះ ឪពុកម្តាយនាំស្លឹកដុង ឫស្សី អង្ករដំណើប សណ្តែកដី និងបន្លែមកសាលា។ ស្លឹកកាត់ ខ្លះបំបែកបន្ទះឬស្សី ខ្លះបាយក្រៀម ខ្លះរុំនំខេក និងនំអន្សម។ រួចក៏បើកតូបទុកឲ្យកូនលក់ទំនិញដូចផ្សារដីខ្ពស់អ៊ីចឹង។
ម្តាយជនជាតិខ្មែរម្នាក់ទៅសាលារៀនដើម្បីរុំនំនិទាឃរដូវជាមួយកូនរបស់គាត់ (រូបថត៖ NVCC) ។
លោកគ្រូ ហាវ មិនត្រឹមតែរៀបចំពិធីបុណ្យតាមទំនៀមទម្លាប់ក្នុងស្រុកប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងចេះលាយបញ្ចូលទំនៀមទម្លាប់មកពីតំបន់ផ្សេងៗយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ដើម្បីឱ្យក្មេងៗទទួលបានបទពិសោធន៍វប្បធម៌ចម្រុះ និងយល់ដឹងកាន់តែច្រើន។ ពេលធំឡើងទៅច្រើនកន្លែង ពួកគាត់លែងមានការភ័ន្តច្រឡំទៀតហើយ។
"បុណ្យតេត" របស់សិស្សសាលា Phieng Cam (រូបថត៖ NVCC)។
អ្នកស្រី ហាវ បានបញ្ជាក់ថា អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ គ្រូបង្រៀននៅទីនេះតែងមានបុណ្យតេតសប្បាយរីករាយ។ សប្បាយចិត្តព្រោះមិនបាច់ខ្វល់ពីផ្ទះមួយទៅផ្ទះក្រោយតេតទៅសុំយកកូនពីខ្នងម្ដាយ។
កុមារជាច្រើនមកសាលារៀនទាន់ពេល ច្រើនថ្ងៃយឺត។ ថ្នាក់ទី១នៃឆ្នាំថ្មី ច្រើនតែមិនដល់ ១០០% ទេ ប៉ុន្តែមិនមានអ្នកបោះបង់ការសិក្សាទេ។ ពួកគេបានដឹងថាបងប្អូនជនរួមជាតិរបស់ពួកគេនៅតែមមាញឹកនឹងចេញទៅធ្វើបុណ្យនិទាឃរដូវ និងនាំកូនៗរបស់ពួកគេទៅជាមួយ។
រដូវភ្ជុំបិណ្ឌចប់ សំឡេងពិណរសាត់បាត់ សំឡេងពិណមាត់ក៏រសាត់ទៅ ម្ដាយនាំកូនទៅសាលារៀនដោយរីករាយ ប្រគល់ជូនគ្រូទៅស្រែ។
ប្រភព
Kommentar (0)