ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในโรงเรียน: ความเห็นพ้องและความสมัครใจ

Tiếng Anh là ngôn ngữ thứ 2 trong nhà trường: Phải có sự đồng thuận, tự nguyện - Ảnh 1. — ชั้นเรียนภาษาอังกฤษชั้น 12A2 โรงเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย Tran Phu เขต Tan Phu นครโฮจิมินห์ – ภาพโดย: NHU HUNG

ดร. อาลี อาฮัมด์ อดีตอาจารย์ภาควิชาภาษาอังกฤษ สถาบันฝึกอบรมครู IBG Kamus Pendidikan Islam ในมาเลเซีย ได้จัดเซสชันเพื่อแบ่งปันประสบการณ์กับผู้จัดการ ครู และอาจารย์ใหญ่ด้านการศึกษาจำนวนหนึ่งในฮานอย นครโฮจิมินห์ เว้ และบิ่ญเซือง เกี่ยวกับการสอนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เป็นภาษาอังกฤษจากประสบการณ์และบทเรียนในประเทศมาเลเซีย

นครโฮจิมินห์จะต้องเตรียมความพร้อมให้ครบทุกองค์ประกอบ โดยเฉพาะการจัดทำเกณฑ์ในการคัดเลือกโรงเรียนที่จะเข้ามามีส่วนร่วมในการดำเนินการตามนโยบายการให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในโรงเรียน โดยเฉพาะอย่างยิ่งจำเป็นต้องให้ความสำคัญกับฉันทามติและความสมัครใจของผู้ปกครองและนักเรียน

ดร.อาลี อาหมัด

* คุณมีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับนโยบายของเวียดนามในการทำให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในโรงเรียน?

– ในความคิดของฉัน นโยบายนี้เป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับประชาชนและสังคม โดยช่วยให้นักเรียนมีโอกาสเข้าถึงภาษาอังกฤษมากขึ้น เมื่อภาษาอังกฤษของนักเรียนดีขึ้น พวกเขาก็จะมีโอกาสในการเข้าถึงโลกมากขึ้น ภายหลังสำเร็จการศึกษา นักศึกษาจะมีโอกาสในการทำงานมากมายและมีโอกาสที่จะเชี่ยวชาญในตลาดแรงงานในประเทศและต่างประเทศ

* จากการปฏิบัติการสอนคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีเป็นภาษาอังกฤษในโรงเรียนรัฐบาลในมาเลเซีย คุณคิดว่าเวียดนามจำเป็นต้องเตรียมความพร้อมอย่างไรเมื่อนำนโยบายนี้มาใช้เป็นทางการ?

การสอนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เป็นภาษาอังกฤษในมาเลเซียจนถึงปัจจุบันได้ดำเนินการออกเป็นสองขั้นตอน ในปี พ.ศ. 2546 รัฐบาลมาเลเซียได้ดำเนินการปฏิรูประบบการศึกษาของรัฐ โดยใช้ภาษาอังกฤษในการสอนวิชาคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี

ภายในปี พ.ศ. 2553 รัฐบาลมาเลเซียตัดสินใจยุติการสอนคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีเป็นภาษาอังกฤษ ตั้งแต่ปี 2012 วิชาคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยี ได้รับการสอนเป็นภาษามาเลเซีย

ตั้งแต่ปี 2559 ถึงปัจจุบัน มาเลเซียได้นำการเรียนการสอนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เป็นภาษาอังกฤษกลับมาโดยใช้วิธีการและแนวทางใหม่ และขณะนี้โปรแกรมนี้ได้รับการตอบรับเป็นอย่างดีและประสบความสำเร็จ โดยมีโรงเรียนหลายแห่งสมัครเข้าเรียน รวมทั้งมีนักเรียนจำนวนมากที่ศึกษาและยังคงพัฒนาต่อไป

ในความคิดของฉัน สิ่งที่สำคัญที่สุดที่เวียดนามต้องมีเมื่อดำเนินนโยบายในการทำให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในโรงเรียน ได้แก่ ทรัพยากรสำหรับครูและนักเรียน

ปัจจัยครูถือเป็นหัวใจสำคัญในการดำเนินนโยบายนี้ แหล่งครูต้องมีปริมาณเพียงพอและมีคุณภาพตามมาตรฐาน ปัจจัยด้านนักเรียนที่ฉันกำลังพูดถึงก็คือ นักเรียนที่ได้รับประโยชน์จากการใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในโรงเรียนจะต้องได้รับความยินยอมจากผู้ปกครองของพวกเขา

ในประเทศมาเลเซีย ตั้งแต่ปีพ.ศ. 2546 เป็นต้นมา ซึ่งเป็นช่วงที่เริ่มมีการสอนคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีเป็นภาษาอังกฤษ นักเรียนยังไม่พร้อมที่จะเรียนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เป็นภาษาอังกฤษ และผู้ปกครองหลายคนไม่เห็นด้วย (โดยเฉพาะผู้ปกครองในพื้นที่ชนบท) ดังนั้นนโยบายนี้จึงล้มเหลว

ต่อมาในปี พ.ศ. 2559 มาเลเซียได้เปลี่ยนแนวทางในการนำภาษาที่สองเข้าสู่โรงเรียนและประสบความสำเร็จได้ต้องขอบคุณฉันทามติของผู้ปกครองรวมถึงความพร้อมของนักเรียน

* เรียนท่านค่ะ ควรจัดเตรียมทรัพยากรครูอย่างไรเพื่อนำนโยบายการทำให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในโรงเรียนไปปฏิบัติ?

– ในมาเลเซีย แหล่งผลิตครูผู้สอนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เป็นภาษาอังกฤษ จัดทำขึ้นโดยการอบรมผู้ที่ไม่มีคุณสมบัติ หลักสูตรเหล่านี้ช่วยให้ครูพัฒนาทักษะด้านภาษาและความรู้ด้านเทคนิคเพื่อให้สามารถสอนเป็นภาษาอังกฤษได้

โดยเฉพาะครูสอนภาษาอังกฤษที่ยังไม่มีคุณสมบัติในการสอนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ จะได้รับการฝึกอบรมด้านคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์เพื่อให้สามารถสอนวิชาเหล่านี้ด้วยภาษาอังกฤษได้ ครูที่สอนคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์แต่ไม่มีทักษะภาษาอังกฤษเพียงพอที่จะสอนเป็นภาษาอังกฤษจะได้รับการฝึกอบรมเพิ่มเติมในภาษาอังกฤษ...

ดังนั้น ฉันคิดว่าเวียดนามจำเป็นต้องเตรียมทรัพยากรสำหรับการประเมินคุณสมบัติครูและการฝึกอบรมใหม่เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการนำโปรแกรมไปปฏิบัติด้วย

* คาดว่านครโฮจิมินห์จะเป็นเมืองแรกในเวียดนามที่จะนำร่องนโยบายการให้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองในโรงเรียน คุณมีคำแนะนำอะไรสำหรับเมืองโฮจิมินห์บ้าง?

มาเลเซียล้มเหลวในครั้งแรกเมื่อพยายามนำคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และเทคโนโลยีเข้าไปในโรงเรียนของรัฐโดยใช้ภาษาอังกฤษ แต่ประสบความสำเร็จในครั้งที่สอง

เพื่อให้ประสบความสำเร็จเป็นครั้งที่สอง กระทรวงศึกษาธิการของมาเลเซียได้ออกเกณฑ์ชุดหนึ่งที่โรงเรียนจะต้องปฏิบัติตาม: โรงเรียนต้องมีทรัพยากรที่เพียงพอ ผู้อำนวยการโรงเรียนและครูจะต้องพร้อมที่จะดำเนินโครงการ โปรแกรมจะต้องได้รับความยินยอมจากผู้ปกครองนักเรียน และโรงเรียนจะต้องบรรลุผลการฝึกอบรมเมื่อดำเนินโปรแกรมก่อนจึงจะสามารถดำเนินการต่อได้