ผู้แต่ง - ผลงาน : รักชนบทอย่างลึกซึ้ง

(หนังสือพิมพ์กวางงาย) - “ความรักในชนบท 4” เป็นชุดบทกวีลำดับที่ 4 ของชมรมบทกวี Pham Quang Ngai เผยแพร่โดยสำนักพิมพ์สมาคมนักเขียนในเดือนมีนาคม 2568 ชุดบทกวีนี้เป็นการรวมบทกวีของนักเขียน 62 คน รวม 141 บท ไม่เพียงแต่แสดงถึงจิตวิญญาณเท่านั้น แต่ยังถ่ายทอดอารมณ์อ่อนโยนและลึกซึ้งเกี่ยวกับความรักต่อบ้านเกิด ประเทศ ครอบครัว และความทรงจำในอดีตอีกด้วย

ผู้เขียนส่วนใหญ่แสดงความรู้สึกรักบ้านเกิด ประเทศ และครอบครัว ผ่านภาพเรียบง่ายที่คุ้นเคยซึ่งสามารถสัมผัสหัวใจของผู้คนได้อย่างง่ายดาย การอ่านบทกวี “จิตวิญญาณของแผ่นดิน” (Pham Dung), “เยือนกวางงาย” (Pham Dinh Dung), “ชนบทในฤดูใบไม้ผลิ” (Thanh Hai), “คิดถึงบ้าน” (Pham Van Kiem)... เราจะสัมผัสได้ถึงสิ่งนั้น “คลื่นสีฟ้าของ Tra Giang พาเอากลิ่นหอมของเมืองมา/ เนินเขาสีเขียวของ Thien An อบอวลไปด้วยรสชาติของทองแดง/ Truong Luu ผู้ยิ่งใหญ่ส่องสว่างเจิดจ้าบนผืนแผ่นดินเวียดนาม/ วัฒนธรรมของ Sa Huynh ส่องสว่างเจิดจ้าบนท้องฟ้าทางทิศตะวันออก” (Quang Ngai - Pham Van Thanh) ผู้เขียนใช้ภาพที่เป็นรูปธรรมเพื่อแสดงถึงความภาคภูมิใจในความงามของธรรมชาติและประวัติศาสตร์อันกล้าหาญของกวางงาย ดินแดนอันอุดมไปด้วยประเพณีทางวัฒนธรรม

ผู้แต่งได้บันทึกความรู้สึกเกี่ยวกับความกตัญญูกตเวทีและความกตัญญูต่อคุณความดีของบรรพบุรุษ ปู่ย่าตายาย พ่อแม่... ไว้ในบทกวีอันล้ำค่า ภาพชัดเจน กระชับ มีความสามารถในการถ่ายทอดสูง เช่น บทกวี "ประวัติโดยย่อของบรรพบุรุษคนแรก Pham Tu" (Pham Thao), "ตำนานเล่าขานไปไกลแล้ว" (Huong Dai), "ผมของแม่" (Tran Thu Ha), "คำว่ากตัญญูกตเวที" (Hoang Diem), "ความทรงจำของแม่" (Pham Viet Tri)... "ประวัติศาสตร์ของเวียดนามจะคงอยู่ตลอดไป/ กระจกเงาของ Do Ho - บรรพบุรุษคนแรก Pham Tu/ ผู้มีคุณความดีในการขับไล่ศัตรู/ ช่วยให้ Tien Ly สถาปนาอิสรภาพของ Van Xuan" (ประวัติโดยย่อของบรรพบุรุษคนแรก Pham Tu - Pham Thao) บทกวีข้างต้นมีการยืนยันอย่างหนักแน่น เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในชาติ แสดงถึงเกียรติคุณต่อการมีส่วนสนับสนุนของ Pham Tu บรรพบุรุษของตระกูล Pham หรือ "ท้องฟ้าปลายฤดูใบไม้ร่วงมีสีซีดจางด้วยแสงแดดที่มีหมอก/ พระอาทิตย์ตกช้าๆ และวันค่อยๆ หมดไป/ มีพื้นโลกเพียงไม่กี่แห่งที่แยกหยินและหยางออกจากกัน/ ชายในตำนานได้จากไปไกลแล้ว..." (ตำนานได้จากไปไกลแล้ว - เฮืองได) ด้วยเทคนิคการบรรยายฉากเพื่อสื่อถึงความรู้สึก ผู้เขียนไม่เพียงแต่แสดงถึงความเศร้าโศกอย่างยิ่งใหญ่ของเขาเท่านั้น แต่ยังยกย่องสถานภาพของ "แม่ทัพในตำนาน" ของชาวเวียดนามอีกด้วย นั่นคือ หวอ เหงียน ซ้าป และ: "ความสงสัยตลอดชีวิตไม่มีวันจบสิ้น/ ดังนั้นผมของแม่จึงค่อยๆ สั้นลง/ เช้านี้ฉันคิดอะไรอยู่/ ในแต่ละเส้นผมที่กลายเป็นหงอกเพราะเรา?" (ผมแม่ - ตรัน ทู ฮา) คำถามเชิงวาทศิลป์ในบทกวีไม่เพียงแสดงถึงความกตัญญูกตเวทีอันลึกซึ้งต่อแม่เท่านั้น แต่ยังสะท้อนถึงความรู้สึกอันลึกซึ้ง ทำให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์เมื่อคิดถึงการเกิดและการเลี้ยงดูของพ่อแม่

นอกจากความรักต่อบ้านเกิดและความกตัญญูแล้ว บทกวีชุด “รักชนบท 4” ยังสื่อถึงความคิดถึงและความกังวลเกี่ยวกับกาลเวลาอย่างลึกซึ้งอีกด้วย ผู้เขียน เหงียน ฮ่อง อันห์ ใช้ภาพ “พระจันทร์เต็มดวง” เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกเกี่ยวกับเดือนเมษายน ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่มีความหมายพิเศษที่สามารถย้อนรำลึกถึงความทรงจำในชีวิตได้ “ฉันกลับมารับพระจันทร์เต็มดวง/ สะท้อนความทรงจำในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทั้งเต็มดวงและว่างเปล่า/ แผ่นดิน ท้องฟ้า สิ่งต่างๆ หญ้าและต้นไม้/ โอ้ เมษายน ความรู้สึกของฉันยังคงอยู่ที่นี่...!” (ความรู้สึกของเดือนเมษายน – เหงียน ฮ่อง อันห์) ผู้แต่ง Hoang Than ปลุกเร้าอารมณ์เกี่ยวกับการไหลของชีวิตเข้าสู่หัวใจของผู้อ่านผ่านบทกวีที่ดำเนินไปอย่างเชื่องช้าจำนวน 6-8 บท ราวกับเรื่องเล่าที่น่าเสียใจ: "ฤดูกาลมาถึง/ ฤดูกาลผ่านไปอย่างรวดเร็ว/ แม่น้ำและน้ำของมัน/ ก่อนและหลังยังคงเหมือนเดิม" (หนี้แขน - Hoang Than)

และนักเขียน Pham Thanh Luong ที่ใช้คำอุปมาอุปไมยอันแยบยลวาดภาพความรักอันแสนหวาน เต็มไปด้วยความปรารถนาและความคิดถึง “จงหยิบสีของแสงแดดมาให้ฉัน/ ส่งไปในกลิ่นผมสีเขียว/ กอดจูบที่โคนดวงตา/ ฤดูใบไม้ผลินั้นเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและกระหายน้ำ” (ส่งฤดูใบไม้ผลิไปในแสงแดด - ฟาม ถัน ลวง) ผู้เขียน Nguyen Mau Cong ได้ใช้ภาพสัญลักษณ์ที่สวยงามมากมาย ทั้งสมจริงและโรแมนติก เพื่อแสดงถึงจิตวิญญาณที่เต็มไปด้วยความทรงจำแห่งความรัก “ฉันกางแขนออกเพื่อคอยนับเม็ดฝนอันนุ่มนวล/ หยดน้ำที่ตกลงมาแตกและเปล่งประกาย มองหาร่างของใครบางคน/ เธอกลับมาและทิ้งรอยเท้าไว้/ ฉันกลับมาและเฝ้ามองภาพสะท้อนของตัวเองเป็นบทกวีอย่างขยันขันแข็ง!” (ฝนบ่ายเดือนกรกฎาคม – เหงียนเมาะกง) Pham Nhat Linh ถ่ายทอดความโศกเศร้าอันงดงามของศิลปินด้วยภาพกวีและน้ำเสียงที่ไพเราะ “เสียงสะท้อนยังคงมีเถ้าถ่านเหลืออยู่บ้าง/ฝังความทรงจำอันลึกซึ้งของการนัดหมายในชาติหน้า/... โปรดใช้ชีวิตเหมือนนักร้องข้างถนน/เสน่ห์ทางศิลปะเล็กๆ น้อยๆ เพื่อสร้างความอบอุ่นให้กับหัวใจของท่าเรือเก่า” (ความรู้สึก - ฟาม นัท ลินห์) แม้ว่าความรักจะกลายเป็นเถ้าถ่าน แต่ผู้เขียนยังคงเลือกที่จะเก็บรักษาความรักนั้นไว้ผ่านงานศิลปะ ผ่านบทเพลงที่ล่องลอยไปในชีวิต นั่นคือสิ่งที่ทำให้ความโศกเศร้าไม่ใช่โศกนาฏกรรมอีกต่อไป แต่กลายเป็นความงดงามที่สงบและมีความหมาย ผู้แต่ง Da Mien ได้ใช้การเปรียบเทียบเป็นบุคคลในการพรรณนาถึงความเศร้าโศกที่อ่อนโยนแต่ลึกซึ้งเกี่ยวกับการพลัดพรากและการสูญเสียในความรักอันบริสุทธิ์แต่เปราะบางของนักเรียน: "กลิ่นดอกบัวเล่นกับสายลม/ หญ้าอ่อนหลับใหลอย่างสบาย/ ไม่รอคุณอีกต่อไป/ หลังเลิกเรียน ฉันก็ขี้ลืม" (Ly khuc - Da Mien)

ฟาม วาน ฮวน

ข่าวที่เกี่ยวข้อง:

ที่มา: https://baoquangngai.vn/van-hoa/van-hoc/202503/tac-gia-tac-pham-tinh-que-sau-lang-30217b8/