เทศกาลฤดูใบไม้ผลิที่หมู่บ้านไทยดอง

เล่ากันว่าเมื่อครั้งก่อตั้งหมู่บ้านไทเดืองขึ้นครั้งแรกในต้นคริสต์ศตวรรษที่ 14 นายจวงจือ หนึ่งในสามตระกูลผู้ก่อตั้งหมู่บ้าน ไม่ชอบ "พรวนดินและพลิกหญ้า" เพื่อทำการเกษตร แต่ชอบ "เรือที่เกาะอยู่กลางทะเล" เท่านั้น จึงเลือกที่ดินด้านล่างหมู่บ้านเพื่อทำมาหากิน

ความเป็นอยู่ดีขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับชาวบ้านในหมู่บ้านใกล้เคียง นับแต่นั้นเป็นต้นมา ชาวบ้านก็ติดตามเขาไปเรียนรู้อาชีพเดินเรือ ยกย่องเขาในฐานะ แทนห์ ฮวง สร้างวัดขึ้นเพื่อบูชาเขา และทุกๆ "ทัมเนียนเดาเล" (ทุกๆ 3 ปี) จะมีพิธีจับปลาเพื่อรำลึกถึงผู้ก่อตั้งอาชีพนี้

จากมุมมองทางภูมิศาสตร์ ภัยพิบัติทางธรรมชาติส่งผลกระทบต่อชายฝั่งของเกาะเถื่อเทียนเว้อย่างต่อเนื่องตลอดประวัติศาสตร์ บันทึกทางประวัติศาสตร์ระบุว่าเกิดน้ำท่วมรุนแรงในรัชสมัยของพระเจ้าทานห์ไทแห่งราชวงศ์เหงียน

ในปี พ.ศ. 2440 และ พ.ศ. 2447 น้ำท่วมและพายุได้พัดเอาทรายและดินเข้ามาเติมเต็มปากแม่น้ำเอโอ (ปากแม่น้ำทวนอันเก่า) และเปิดปากแม่น้ำซุต (ปากแม่น้ำทวนอันในปัจจุบัน) เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้หมู่บ้านไทเดืองเดิมแตกออกเป็นสองหมู่บ้านคือ หมู่บ้านเทือง และหมู่บ้านฮา โดยมีทะเลคั่นอยู่

ในเขตเขตการปกครองปัจจุบัน หมู่บ้านไทเซืองเทือง ตั้งอยู่ทางด้านซ้ายของปากแม่น้ำ ในเขตเทศบาลไหเซือง เมืองเว้ หมู่บ้านไทยเดืองฮา ตั้งอยู่ทางด้านขวามือ ในเขตทวนอัน เมืองเว้ ห่างจากใจกลางเมืองเว้ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือประมาณ 12 กม.

บ่ายวันนี้ ตรงกับวันที่ 9 มกราคม ตามปฏิทินจันทรคติ ผู้อาวุโสและชาวบ้านในหมู่บ้านไทยเซืองฮาได้จัดพิธีต้อนรับเทพผู้พิทักษ์ของหมู่บ้านจากวัดสู่บ้านชุมชน ขบวนแห่มีเครื่องดนตรีประเภทฉิ่ง กลอง ธง ฉาบ วงดุริยางค์แปดเหลี่ยม และโดยเฉพาะเรือสัญลักษณ์ที่บรรทุกโดยชายหนุ่มที่แห่จากปลายหมู่บ้านด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง จากนั้นเข้าสู่อาคารส่วนกลางของหมู่บ้าน

ในคืนวันที่ 9 ได้มีการจัดพิธีบูชายัญบูชาเทพเจ้า เวลาประมาณ 02.00 น. ของวันที่ 10 มีพิธีสำคัญ โดยการถวายเครื่องสักการะและประกอบพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ โดยพระอธิการและพระอุปัชฌาย์ หลังจากพิธีหลักแล้ว พิธีมอบอาชีพจะจัดขึ้นโดยเป็นการแสดงทางจิตวิญญาณ เพื่อรำลึกถึง Thanh Hoang ผู้ก่อตั้งอาชีพที่สอนชาวบ้านเกี่ยวกับการทำมาหากินโดยการใช้ชีวิตอยู่ริมทะเล

หลังจากที่ผู้บังคับบัญชาตีกลองสามครั้ง ผู้ใหญ่บ้านจะโยนเงินและของขวัญลงไปในลานบ้านส่วนกลางเพื่อให้เด็กๆ แย่งกันหยิบ เด็กๆเคยแต่งตัวเป็นกุ้ง ปู ปลา ปลาหมึก...

ขณะเดียวกัน ชายหนุ่มที่รับบทเป็นชาวประมงก็ยืนอยู่ข้างๆ พวกเขา โยนคันเบ็ดเพื่อให้เด็กๆ ที่แต่งกายเป็นอาหารทะเลประเภทต่างๆ แข่งขันกันจับเหยื่อ ข้างๆ พวกเขา มีกลุ่มคนอีกกลุ่มหนึ่งแบกเรือทาสีแดงซึ่งมีคนนั่งอยู่ไปที่ลานบ้านส่วนกลาง โดยวนไปรอบๆ เด็กๆ ที่แต่งกายเป็นตัวละครต่างๆ

คนบนเรือเริ่มเอาตาข่ายมาล้อม “อาหารทะเล” ที่อยู่ข้างล่าง อวนกุ้งและอวนปลาตั้งเป็นวงกลมอยู่บริเวณลานบ้านส่วนกลาง ส่วนอวนอาหารทะเลก็พยายามหาทางหนี ส่วนคนบนเรือก็ทำท่าโดะ โฮะ และดึงอวนกลางทะเล เมื่อวงตาข่ายแคบลง ชาวประมงบนเรือก็กระโดดลงมาจับ “ปลา” ตัวใหญ่ที่สุดและนำไปไว้ที่บ้านพักส่วนกลางเพื่อนำไปถวายวิญญาณผู้พิทักษ์หมู่บ้าน

จากนั้น “อาหารทะเล” ที่จับได้จากการรวบรวมอวนจะถูกใส่ตะกร้าให้ผู้หญิงและแม่หามมา บางส่วนจะถูกนำไปล้างด้วยน้ำเกลือที่ชายหาด เป็นสัญลักษณ์ของการแปรรูปอาหารทะเล ส่วนอื่นๆก็นำไปขายที่ตลาด คนที่แอบอ้างว่าเป็นพ่อค้าเมื่อซื้ออาหารทะเลเหล่านี้ ยังต่อรองราคาเหมือนซื้ออาหารทะเลจริงๆ อีกด้วย และคึกคักและมีเสียงดังเหมือนตลาดจริงๆ

นิตยสารเฮอริเทจ