ฉันเดินทางกลับบ้านเกิดเป็นระยะทางหลายพันกิโลเมตรเพื่อไปงานเลี้ยงรุ่น และเมื่อได้ยินประธานรุ่นพูดประโยคเดียว ฉันก็รีบขึ้นรถบัสกลับเมืองโดยออกจากกลุ่มแชททั้งหมด

งานเลี้ยงรุ่นมีอะไรเกิดขึ้น?

*ด้านล่างนี้คือการแบ่งปันของนาย Chuong ที่โพสต์บนแพลตฟอร์ม Toutiao:

ฉันนับวันถอยหลังจนกว่าจะได้กลับบ้านหลังจากอยู่ห่างกันมานานหลายปี 5,000 กิโลเมตรไม่ใช่ระยะทางที่สั้น แต่ฉันก็ยังคงเก็บกระเป๋าอย่างกระตือรือร้นและออกเดินทางด้วยใจที่ตั้งตารอคอยที่จะได้พบกับเพื่อนเก่าและความทรงจำในวัยเยาว์ที่ฉันเคยหวงแหน

นับตั้งแต่เรียนจบ ชีวิตก็พาผมล่องลอยไปกับการหาเลี้ยงชีพ การทำงาน และความรับผิดชอบ จนทำให้ผมมีโอกาสกลับไปสู่จุดเดิมน้อยมาก แต่ครั้งนี้เมื่อฉันได้ยินว่าประธานชั้นเรียนกำลังจะจัดงานพบปะนักเรียน ฉันจึงตัดสินใจที่จะละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อไปร่วมงาน เพียงเพราะว่าฉันต้องการจะย้อนกลับไปถึงความทรงจำที่หลับใหล ต้องการที่จะเห็นใบหน้าที่เคยเที่ยวเล่นด้วยกันใต้หลังคาโรงเรียนเมื่อหลายปีก่อน

ฉันจินตนาการถึงงานเลี้ยงรุ่นที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เรื่องราวในอดีต และความทรงจำอันสวยงามที่หลั่งไหลกลับมา ฉันนึกภาพเพื่อนๆ กำลังจับมือและแบ่งปันเรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตปัจจุบันของพวกเขา แต่ความจริงก็เหมือนกับถังน้ำเย็นที่ถูกเทตรงเข้าสู่หัวใจของฉัน

พอฉันเข้าไปในงานปาร์ตี้ ประธานชั้นเรียนมองมาที่ฉันแล้วหัวเราะเสียงดัง โดยพูดอะไรบางอย่างที่ฉันไม่มีวันลืม:

“ตอนนี้คุณชวงรวยแล้ว เขาคงจะต้องจ่ายค่าเทอมทั้งชั้นวันนี้ใช่มั้ย”

ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องตลก แต่พอฉันมองไปรอบๆ ฉันก็รู้ว่าเพื่อนเก่าของฉันก็หัวเราะเหมือนกัน บางคนพยักหน้าเห็นด้วย บางคนถึงกับตบไหล่ฉันและพูดว่า "เล่นกันอย่างยุติธรรมนะเพื่อน! ถือเป็นของที่ระลึกนะ!"

ภาพประกอบ

ฉันตกตะลึง. ความรู้สึกสูญเสียเข้ามาครอบงำจิตใจฉัน ฉันมาที่นี่ด้วยความปรารถนาที่จะรำลึกและค้นหามิตรภาพเก่าๆ ไม่ใช่เพื่อกลายเป็นเหยื่อ แต่สายตาและทัศนคติของผู้คนทำให้ฉันตระหนักว่าสำหรับพวกเขา ฉันไม่ใช่เพื่อนอีกต่อไป แต่เป็นเพียง "ตู้เอทีเอ็มเคลื่อนที่"

ตลอดงานปาร์ตี้ การสนทนาของฉันมีแต่เรื่องงาน รายได้ และทรัพย์สินเท่านั้น ไม่มีใครถามฉันว่าฉันเป็นยังไงบ้าง มีปัญหาอะไรหรือเปล่า พวกเขาสนใจแค่ว่าฉันทำเงินได้เท่าไหร่ ขับรถรุ่นไหน และบ้านฉันเป็นอย่างไร เรื่องราวสุขสันต์ในอดีตถูกแทนที่ด้วยการเปรียบเทียบและการมองพินิจพิเคราะห์

จุดไคลแม็กซ์เกิดขึ้นเมื่อเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งยืนขึ้น ยกแก้วเบียร์ขึ้น และพูดว่า "ชวง กลับมาอีกนะ วันนี้ช่วยใจดีพาเราดื่มเบียร์สักรอบหน่อยเพื่อความสนุกหน่อยสิ!"

ทั้งโต๊ะปรบมือให้ ฉันยิ้มจางๆ วางแก้วลงบนโต๊ะ ไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็ลุกขึ้นและออกจากงานปาร์ตี้ไป ไม่มีใครยับยั้งฉันไว้ ไม่มีใครถามฉันว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ บางทีในสายตาของพวกเขา ฉันอาจเป็นคนที่ “ไม่มีจิตวิญญาณของทีม” เพราะฉันปฏิเสธที่จะใช้เงินเพื่อพิสูจน์ตัวเอง

ขณะที่ฉันเดินออกจากร้านอาหาร ความรู้สึกเหงาก็เข้ามาครอบงำฉัน ฉันตระหนักว่าความสัมพันธ์บางอย่างเคยสวยงามมาก แต่กาลเวลาสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ผู้คนไม่มารวมตัวกันด้วยความจริงใจอีกต่อไป แต่มารวมตัวกันด้วยการคำนวณและผลประโยชน์ส่วนตัวแทน ฉันไม่เสียใจกับเงินที่จ่ายไปเพื่อมื้ออาหารนั้น แต่ฉันเสียใจกับมิตรภาพที่ฉันคิดว่าจริงใจ

ตอนนั้นฉันจึงตัดสินใจลบกลุ่มชั้นเรียนและบล็อคการติดต่อกับเพื่อนเก่า ฉันไม่อยากเข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นอีกต่อไป เพราะผมไม่อยากทำให้ตัวเองกลายเป็นวัตถุให้คนอื่นเอาเปรียบ

ภาพประกอบ

เรื่องนี้ทำให้ฉันเข้าใจบทเรียนสำคัญข้อหนึ่ง นั่นก็คือ เงินช่วยให้คุณมีความสัมพันธ์ได้มากมาย แต่ใช่ว่าความสัมพันธ์ทุกความสัมพันธ์จะคุ้มค่าที่จะรักษาเอาไว้ คุณค่าของมิตรภาพไม่ได้อยู่ที่จำนวนเงินที่คุณจ่าย แต่อยู่ที่ความจริงใจและความเข้าใจซึ่งกันและกัน ชื่นชมคนที่มาหาคุณเพราะว่าคุณเป็น ไม่ใช่เพราะกระเป๋าเงินของคุณ

จากนี้ไปฉันจะรักษาเฉพาะความสัมพันธ์อันมีค่า คนที่รักและเคารพฉันอย่างแท้จริงเท่านั้น สิ่งเก่าๆ ฉันเลือกที่จะปล่อยไป เพื่อให้ใจฉันเบาสบายมากขึ้นในเส้นทางข้างหน้า

ดวงจันทร์

ที่มา: https://giadinh.suckhoedoisong.vn/di-hang-ngan-km-ve-que-du-hop-lop-nghe-1-cau-tu-lop-truong-ma-toi-lap-tuc-bat-xe-ve-thanh-pho-roi-khoi-moi-nhom-chat-172250311192153431.htm