ลุง ปีหน้าจะกลับมาทำเฝอที่นี่อีกไหม?

ประชาชนหลายร้อยคนจากชุมชน Lang Nu และ Phuc Khanh เพลิดเพลินกับ Pho Yeu Thuong – ภาพโดย: NGUYEN KHANH

ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา… หลังจากเลี้ยวโค้งไปตามถนนคดเคี้ยวประมาณ 7,749 โค้ง เราก็มาถึงโรงเรียนประถมศึกษาและมัธยมศึกษา Phuc Khanh อำเภอบ๋าวเยน จังหวัดลาวไก

ออกเดินทางจากนครโฮจิมินห์ตอนตี 2 ขณะที่ยังมืดอยู่ กลุ่ม Pho Love ของเราก็มาถึงตอนที่ฟ้าเริ่มมืด

เจ้าตัวน้อยมักจะรอคอยที่จะได้กินก๋วยเตี๋ยวชามหนึ่งเสมอ

หลังจากการเดินทางกว่า 2,000 กิโลเมตรบนถนนคดเคี้ยวและดินถล่มที่ทำให้ทั้งกลุ่มต้องเข็นรถขึ้นเนิน ในที่สุดเราก็มาถึงโรงเรียนที่มีเด็กๆ กว่า 300 คนกำลังศึกษาอยู่

โรงเรียนแห่งนี้มีนักเรียนจากหมู่บ้านนูมากกว่า 100 คน ซึ่งเป็นหมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบจากพายุหมายเลข 3 ยางิ มากที่สุดเมื่อเร็วๆ นี้

สวัสดีคุณครู สวัสดีคุณลุง. เราได้รับการต้อนรับด้วยคำทักทายนับสิบคำจากเด็กๆ ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ถึง 9 ที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดสนามโรงเรียนและจัดโต๊ะกับเก้าอี้เพื่อเตรียมอาหารสำหรับมื้อ pho ของวันพรุ่งนี้

เด็กๆ ทุกคนเดินไปมาบริเวณแผงขายเฝออย่างกระตือรือร้นเพื่อดูลุงป้าน้าอาทำความสะอาดและเตรียมภาชนะ ทริปนี้พิเศษกว่าปกติเพราะเราได้นำกระดูกและเนื้อนับร้อยกิโลกรัมจากไซง่อนมาทำเฝออย่างพิถีพิถัน

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะข้อจำกัดด้านเวลา และส่วนหนึ่งเพราะฉันอยากจะริเริ่มนำรสชาติอาหารเฝอแบบเต็มรูปแบบไปให้เด็กๆ

ความหนาวเย็นของภาคตะวันตกเฉียงเหนือพัดผ่านเสื้อโค้ตบางๆ ของเรา แต่ก็ไม่สามารถดับความกระตือรือร้นของเราลงได้ และเริ่มกระบวนการทำ pho ทันที

หม้อ 20 ใบที่ใหญ่ที่สุดในตำบลถูกระดมมาเพื่อต้มกระดูกสำหรับวันพรุ่งนี้ ขณะที่ฉันกำลังลวกกระดูกอยู่ ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาถามฉันอย่างเงียบๆ ซึ่งทำให้ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่า "ลุง ปีหน้าจะกลับมาทำเฝอที่นี่อีกหรือเปล่า"

คำถามของเธอดูไร้เดียงสาแต่ก็เข้าใจดีด้วย เธอกำหนดเส้นตายให้เรากลับมาทำก๋วยเตี๋ยวอีกครั้งจนถึงปีหน้า ไม่ใช่สัปดาห์หน้าหรือเดือนหน้า เพราะเธอเข้าใจว่าเรามาไกลมาก

แต่สำหรับฉันแล้วการจะแน่ใจอะไรกับคุณได้นั้นยังคงเป็นเรื่องยาก เพราะสำหรับคุณแล้ว คำสัญญาเป็นสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์มาก ฉันจะรอคอยที่จะได้กินก๋วยเตี๋ยวชามหนึ่งและฉันคงจะไม่ได้กินมันอีกจนกว่าจะถึงปีหน้าหรือบางทีอาจจะหลายปีหลังจากนั้น

โชคดีที่คุณครูประจำชั้นช่วยชีวิตฉันไว้ คุณครูบอกว่า “พวกเธอพยายามเป็นคนดีและเรียนหนังสือให้ดี เมื่อพวกเธอโตขึ้น พวกเธอจะเป็นเหมือนฉัน เดินทางไปทุกที่ และกินเฝออร่อยๆ มากมาย”

คำตอบนั้นยังทำให้ฉันต้องคิดหนักอยู่ สำหรับพวกเขา การศึกษาเป็นหนทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากความยากจน เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ฉันพลิกตัวและผล็อยหลับไปโดยที่แขนของฉันปวดจากการหั่นเนื้อ และคำถามสุ่มๆ ของเธอยังคงวนเวียนอยู่ในใจของฉัน

Pho S ปรุง pho บนที่สูง – ภาพโดย: NGUYEN KHANH

ลุง ปีหน้า โพธิ์รัก จะกลับมาอีก!

เวลาตีสาม สิ่งที่ทำให้ฉันตื่นไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ที่ไม่มีสัญญาณ แต่เป็นความหนาวเย็นอันรุนแรงของภาคตะวันตกเฉียงเหนือ

ขณะที่ยังมืดอยู่ ฉันคลานขึ้นไปเพื่อเตรียม อาหาร Pho สุดที่รัก ของฉันต่อไป เมื่อคืนนี้คณะกรรมการเขตได้ส่ง “คำขอ” พิเศษมาถึงพวกเรา โดยขอให้นำชามเฝอจำนวน 200 ชาม ไปมอบให้กับหน่วยทหารและคนงานที่ทำงานทั้งวันทั้งคืนเพื่อสร้างหมู่บ้านนูแห่งใหม่ เพื่อให้ผู้คนสามารถตั้งถิ่นฐานและสร้างชีวิตใหม่ได้อย่างรวดเร็ว

เราตกลงกันทันที เวลา 07.00 น. ชามเฝอร้อนๆ ได้ถูกส่งมอบให้กับทหารและคนงานที่ปฏิบัติหน้าที่อยู่ที่ไซต์งานก่อสร้างใหม่ลางหนูเป็นเวลา 3 เดือน

เราจับมือและขอบคุณกันอย่างรวดเร็วเพื่อจะได้กลับโรงเรียนได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งที่นั่นมีผู้คนและเด็กๆ นับพันคนกำลังรออยู่

พอมาถึงเราก็เริ่มทำสิ่งที่เราทำได้ดีที่สุดทันที นั่นก็คือ “ขายก๋วยเตี๋ยว” นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 8 และ 9 นำมาเสิร์ฟที่โต๊ะอาหารให้กับผู้สูงอายุในหมู่บ้านและเด็กๆ ที่กำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ

ชาว Pho Thin Bo Ho (ฮานอย), Pho 34 Cao Thang (โฮจิมินห์ซิตี้), Pho S (โสม Ngoc Linh) ร่วมกันทำชาม pho กลางไซต์ก่อสร้าง Lang Nu แห่งใหม่ - ภาพโดย: NGUYEN KHANH

ถาดทุกประเภทถูกนำมาใช้ในการเสิร์ฟเฝอ ตั้งแต่ฝากล่องโฟมไปจนถึงฝาหม้อขนาดใหญ่ที่เด็กๆ ผลัดกันถือชามเฝอที่กำลังนึ่ง

“ลุง กลับมาใหม่ปีหน้าครับ!” - เสียงใสๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ฉันรู้สึกตื้นตันใจ คำพูดดังกล่าวทำหน้าที่เตือนใจฉันถึงความรับผิดชอบของฉันที่มีต่อชุมชน

เมื่อมองดูใบหน้าที่สดใสและรอยยิ้มไร้เดียงสาขณะเพลิดเพลินกับชามเฝอร้อนๆ ท่ามกลางความหนาวเย็น ความเหนื่อยล้าทั้งหมดดูเหมือนจะหายไป

มีการแจกก๋วยเตี๋ยวกว่า 2,000 ชาม ไม่เพียงแต่เป็นอาหารมื้ออุ่นๆ เท่านั้น แต่ยังเป็นการแสดงความรักและการแบ่งปันของเด็กภาคใต้ที่มีต่อผืนแผ่นดินและผู้คนที่นี่อีกด้วย

ดวงตาเป็นประกายของเด็กๆ การจับมือแน่นของผู้สูงอายุ และคำพูดขอบคุณที่จริงใจจากคุณครู ล้วนสร้างเช้าวันใหม่ที่อบอุ่นและมีความหมาย

เราทราบว่าชามเฝอวันนี้ไม่อาจบรรเทาความยากลำบากทั้งหมดที่เด็กๆ และผู้คนต้องเผชิญได้ แต่เราหวังว่ามันจะเป็นความทรงจำที่สวยงาม เป็นแรงบันดาลใจเล็กๆ น้อยๆ ให้เด็กๆ พยายามมากขึ้นในเส้นทางการเรียนรู้ของพวกเขา

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นสูงก็ถึงเวลาที่เราต้องบอกลา รถบัสเคลื่อนตัวออกไป โดยทิ้งโรงเรียนเล็กๆ และผู้คนแสนอบอุ่นไว้ในใจของสมาชิกกลุ่ม Pho Thuong แต่ละคนด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้

การเดินทางของ Pho Yeu Thuong สิ้นสุดลงด้วยความทรงจำอันล้ำลึก บทเรียนอันล้ำค่า และเหนือสิ่งอื่นใด ไฟแห่งความกระตือรือร้นจะคงลุกโชนอยู่ในใจของทุกคนตลอดไป เพื่อให้ชาม pho อุ่นๆ ไปถึงผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ ในดินแดนที่ต้องการการแบ่งปัน

ภาพของดวงตาที่แจ่มใส รอยยิ้มที่สดใส และคำพูดที่ว่า "ลุง ปีหน้าคุณและ โฟที่รัก จะมาอีก!" จะเป็นแรงบันดาลใจให้เราเดินหน้าบนเส้นทางที่มีความหมายนี้ต่อไปเสมอ

ที่มา: https://tuoitre.vn/chu-oi-the-sang-nam-chu-co-quay-lai-day-nau-pho-tiep-khong-20241215153437154.htm