อาสาสมัครเสื้อเขียว : เผยแพร่ความรักอย่างเงียบๆ

ในมุมที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงของกรุงฮานอย ซึ่งไม่มีเวทีอันเจิดจ้า ไม่มีเสียงเชียร์หรือเสียงโห่ร้อง มีกลุ่มนักศึกษาสวมเสื้อสีเขียวอย่างเงียบๆ ถือเครื่องขยายเสียงและสะพายเป้ไว้บนไหล่ เดินข้ามตรอกซอกซอย ปีนเขาและลุยน้ำอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเพื่อเข้าถึงผู้คนบนที่สูง เคาะประตูบ้านเพื่อแจกข้าวต้มยามดึกให้ผู้ป่วยที่ยากไร้... พวกเขาเป็นสมาชิกของ Volunteer Assault Team (TNXK) ของ Academy of Journalism and Communication ที่เลือกเยาวชนที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงสำหรับตนเอง เยาวชนที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนแต่ฉลาดและใจดี เยาวชนที่ใช้ชีวิตไม่เพียงเพื่อตนเองเท่านั้นแต่เพื่อผู้อื่น

การเดินทางสองทศวรรษของหัวใจที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ทีมอาสาสมัครเยาวชนที่ก่อตั้งเมื่อปี พ.ศ. 2547 ไม่ใช่เพียงชมรมนักศึกษาเท่านั้น เป็นบ้าน - สถานที่ที่ปลูกฝังอุดมคติในการใช้ชีวิตที่ดี ความรับผิดชอบต่อชุมชน และความปรารถนาที่จะรับใช้ ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา มีนักเรียนหลายพันคนผ่านสถานที่แห่งนี้ โดยพกพาเปลวเพลิงแห่งความเมตตาติดตัวไปด้วย และทิ้งรอยเท้าไว้ทั่วดินแดนที่ยากลำบาก ตั้งแต่หมู่บ้านห่างไกลในมู่กังไย ซือหม่าไก่ ไปจนถึงชุมชนยากจนใจกลางเมืองหลวง

รอยเท้าของสมาชิกทีมอาสาสมัครเยาวชนของวิทยาลัยสื่อสารมวลชนและการสื่อสารได้ทิ้งรอยไว้บนผืนแผ่นดินหลายแห่งของปิตุภูมิ ภาพ : NVCC

บางคนอาจคิดว่าการเป็นอาสาสมัครนั้นเป็นเพียง “ประสบการณ์ของเยาวชน” แต่สำหรับอาสาสมัครเยาวชน มันคือการเลือกที่จะใช้ชีวิตโดยตั้งปณิธานเงียบๆ ว่า “ฉันจะไม่หลับตาต่อความเจ็บปวดของผู้อื่น”

วัยรุ่นเลือกที่จะช้าลงเพื่อความรัก

Mai Quynh Anh เด็กสาวจากจังหวัดฮวาบิ่ญ นักเรียนชั้นปีสุดท้าย ปัจจุบันเป็นกัปตันทีมอาสาสมัครเยาวชน ผ่านการเดินทางอันแสนเยาว์ที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก จากเด็กสาวที่ขี้อายในวันแรกที่เข้าเรียนที่สถาบัน Quynh Anh ได้เรียนรู้อย่างเงียบๆ ในการเติบโตผ่านแต่ละการเดินทาง แต่ละความล้มเหลว และแต่ละน้ำตาที่หลั่งไหลเบื้องหลังโครงการการกุศล

แต่เป็นสถานที่ที่ดูเรียบง่ายที่สุด นั่นคือ ในช่วงกลางคืนฤดูหนาวอันหนาวเหน็บในเขตที่สูงทางตะวันตกเฉียงเหนือ เมื่อเธอเห็นเด็กๆ ที่มีใบหน้าเปื้อนคราบและตัวสั่นเพราะความหนาวเย็นขณะที่กำลังได้สวมเสื้อโค้ทอุ่นๆ เป็นครั้งแรกในชีวิต Quynh Anh จึงเข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องทำต่อไป และท่ามกลางแรงกดดันมหาศาลในการดำเนินโครงการ “Winter Warmth 2024” ที่มีผู้เข้าร่วมกว่า 50 - 60 คน ดูแลทุกขั้นตอน ทั้งเรื่องอาหาร ที่พัก ยานพาหนะ สปอนเซอร์ สื่อต่างๆ… เธอยังคงยืนหยัด เพราะ “ที่ไหนมีรัก ที่นั่นมีหนทาง”

นักเรียนนายไหม กวีญ อันห์ (อายุ 22 ปี จังหวัดฮัว บิ่ญ) เป็นกัปตันทีมอาสาสมัครเยาวชน วิทยาลัยสื่อสารมวลชนและการสื่อสาร ภาพ : NVCC

ในสายตาของเพื่อนร่วมทีม Quynh Anh ไม่เพียงแต่เป็นผู้นำเท่านั้น แต่ยังเป็นพี่สาว เพื่อน และผู้คอยดูแลไฟของทั้งทีมอีกด้วย เธอไม่ได้ตะโกนคำขวัญ ไม่ต้องการตำแหน่งใดๆ เธอแค่เลือกที่จะทำและใช้ชีวิตอย่างมีเมตตาทุกๆวัน

งานที่ไม่ต้องใช้ป้าย

สำหรับนักเรียนที่เกิดในปี พ.ศ. 2546 ทีมอาสาสมัครเยาวชนได้กลายมาเป็น "บ้านหลังที่สอง" ของ หม่า ทันห์ ดัต สำหรับเขาแต่ละโปรแกรมและแต่ละการเดินทางไม่ใช่แค่กิจกรรม แต่เป็นความทรงจำที่ฝังแน่นอยู่ในจิตวิญญาณของเขา เมื่อมองย้อนกลับไป การเดินทางครั้งแรกกับทีมอาสาสมัครเยาวชนพาThanh Dat มาถึงตำบล Van Son อำเภอ Do Luong จังหวัด Nghe An ซึ่งเป็นชนบทที่ห่างไกลแต่ได้ทิ้งความประทับใจไว้ในใจของเขาอย่างมาก

ครั้งแรกที่เขาออกจากฮานอยเพื่อไปยังสถานที่ที่ไม่มีแสงไฟในเมือง ไม่มี Wi-Fi ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใด ๆ ... แต่มีสิ่งหนึ่งที่ชายวัย 22 ปีคนนี้ไม่เคยลืม นั่นก็คือ เพื่อนๆ ที่กิน นอน ซักผ้า หัวเราะ และแบ่งปันข้าวทุกคำและความทรงจำเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งหมด

หม่า ธานห์ ดัต นักศึกษาชั้นปีที่ 4 สถาบันวารสารศาสตร์และการสื่อสาร สมาชิกทีมอาสาสมัครเยาวชน ภาพ : NVCC

เป็นฤดูกาลอาสาสมัครที่ยากจะลืมเลือน - ทีมงานทั้งหมดนอนชิดกันบนพื้นอิฐของห้องประชุมคณะกรรมการประชาชนตำบลเฮืองคาน ท่ามกลางแสงแดดจ้าตอนเที่ยง เหงื่อไหลโชกหลัง ตกกลางคืน ฝนตกหนักและหนาวสั่น เสาไฟฟ้าหักโค่น ไม่มีผ้าห่มอุ่นๆ ไม่มีเตียงนอนนุ่มๆ มีเพียงอ้อมแขนที่โอบกอดกันเพื่ออดทน แต่จากจุดนั้น ดัตก็เข้าใจแล้วว่า สถานที่ที่มิตรภาพถูกหล่อหลอมจากความยากลำบาก สถานที่ที่ความฝันในการส่งต่อความรักถูกจุดขึ้นจากดวงตา เด็กชายบนที่สูงที่ถือของขวัญใหม่ น้ำตาของชายชราผู้ยากจนที่ถือกล่องเค้กเล็กๆ คือสถานที่ที่เรียกว่า "ครอบครัว"

ท่ามกลางความยากลำบากและความเรียบง่ายนั้น ดัตก็เข้าใจทันทีว่า ไม่จำเป็นต้องมีป้ายหรือตำแหน่งใดๆ นี่คือ "ครอบครัว" ที่เขาจะผูกพันด้วย เป็นสถานที่ที่ความเมตตาไม่ใช่เพื่อการโอ้อวด แต่เพื่อการเติบโตไปด้วยกัน

เงียบสงบแต่ไม่ไร้ตัวตน

ในโลกที่ยุ่งวุ่นวายและเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ Quynh Anh และ Thanh Dat เลือกที่จะช้าลงเพื่อแสดงความเห็นอกเห็นใจ สัมผัสกับชีวิตอื่นๆ และไม่ปล่อยให้หัวใจที่สั่นสะเทือนของพวกเขาสูญเปล่า พวกเขาเรียนรู้บทเรียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ชีวิตไม่ได้สอน: ความรักคือรูปแบบหนึ่งของพลังอำนาจ

มีสิ่งดีๆ ที่ไม่จำเป็นต้องรู้ แต่มีพลังพอที่จะเปลี่ยนชีวิตคนได้ อาสาสมัครเยาวชนไม่จำเป็นต้องใช้กล้องถ่ายรูปเพื่อบันทึกช่วงเวลาแห่งอารมณ์ และไม่จำเป็นต้องเป็นจุดสนใจเพื่อพูดถึงสิ่งที่พวกเขาทำ พวกเขาเพียงแต่เดินไปอย่างเงียบๆ เหมือนกับลำธารใต้ดินที่หล่อเลี้ยงแหล่งแห่งความเมตตากรุณาในใจกลางสังคม

ที่นั่นคนไม่ถามกันว่า “แล้วได้อะไร” เมื่อทำการกุศล พวกเขาเพียงถามว่า "วันนี้ฉันทำให้ใครรู้สึกอบอุ่นหรือเปล่า?"

มีไฟบางชนิดที่ไม่จำเป็นต้องจุดประกายไฟ มันค่อยๆ มอดลงอย่างเงียบๆ และต่อเนื่อง แล้วก็ลุกโชนขึ้นมาในวันหนึ่ง ทีมอาสาสมัครของวิทยาลัยการสื่อสารมวลชนและการสื่อสารเปรียบเสมือนเปลวไฟที่ถูกจุดขึ้นในปี 2547 โดยคนรุ่นใหม่ผู้ไม่กลัวการผูกมัด ไม่กลัวความยากลำบาก ด้วยความปรารถนาอันเรียบง่ายเพียงหนึ่งเดียว คือ การใช้ชีวิตอย่างเต็มที่กับวัยเยาว์ และการทำความดี

หากคนหนุ่มสาวทุกคนต่างมีแสงสว่างอยู่ในตัว กองกำลังอาสาสมัครจึงเป็นผู้ที่เลือกที่จะก้าวเข้าไปในความมืด ไม่ใช่เพื่อส่องสว่างให้กับตัวเอง แต่เพื่อค้นหาสถานที่ที่ต้องการแสงสว่าง พวกเขาไม่ตะโกนคำขวัญ ไม่ใช้ชีวิตแบบเสียงดัง แต่จากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่พวกเขาทำทุกวัน เราก็สามารถมองเห็นอนาคตส่วนหนึ่งของประเทศได้ อนาคตที่มนุษย์รู้จักแบ่งปัน รู้จักรัก และใช้ชีวิตโดยไม่ไร้ความหมาย

ฟองฮา

ที่มา: https://congthuong.vn/ao-xanh-tinh-nguyen-lang-tham-lan-toa-yeu-thuong-384069.html